Tag: Jan

Er is er een jarig

9 jaar is hij geworden, onze voetballer. Ons duracelkonijn. Onze brok energie.

Gisteren een feestje voor de familie. Met grootouders, nonkels en tantes, meter en peter en een hoop kinders. Zeer gezellig en een heel gelukkig kind die bijna iedereen die hij graag ziet rond zich had (mijn zus was de enige die niet kon).

Vandaag traktatie in de klas. Jan en ik hadden gisterenochtend nog kleine cakejes willen bakken, maar de oven doet lastig en het resultaat was zwartgeblakerde dingen die nog liquide waren vanbinnen. Poging nummer 2 dan deze ochtend. Alleen deze keer. Deze keer in de kleine oven gebakken. Telkens 6 stuks per keer. Trager, maar ze zijn dan wel gelukt zodat Jan nog deze namiddag zijn klasgenootjes kon trakteren.

De jarige zit ondertussen al in zijn nest, moe maar voldaan na een leuke dag. Alhoewel, moe … Ik betwijfel het 🙂

Nog een gelukkige verjaardag schat.

Shotten

Vandaag nog eens naar een voetbalwedstrijd gaan kijken. Niet van Jan. Nope. Naar eentje van de eerste klasse, allez, de ‘Jupiler league’. De ‘grote’ dus. Club Brugge-AA Gent.

’t Zit namelijk zo. Een van de voetbalpapa’s is grote Club Brugge fan en om de zoveel tijd vraagt hij dan iedereen van de ploeg om mee te gaan naar een match. Een andere papa is grote AA Gent fan. Dus welk een betere wedstrijd om met de ploeg te gaan kijken dan Club Brugge-AA Gent?

We waren met meer dan 40 (kinders, mama’s, papa’s, vrienden, broers, zussen, …) dus werd een bus georganiseerd. Er was cava en pintjes en er waren koffiekoeken en er was veel ambiance op de bus (en dat had niets met de drank te maken).

Er was ook veel ambiance op de match, maar dan niet omdat de match zo goed was. Zelden zo’n saai voetbal gezien, sorry (en ik ben daar niet alleen in, gelukkig). De ambiance kwam er door onszelf en door te luisteren naar de supporters.

Behalve voor de match was het dus een zeer geslaagde uitstap. De kinders hebben zich goed geamuseerd en de volwassenen hebben elkaar nog wat beter leren kennen. Altijd goed dus.

De mama’s hebben ondertussen ook al eens gebrainstormd over een volgende uitstap en raad een keer, het zal niets met voetbal te maken hebben 🙂

Momenten

Momentopnames kunnen soms de beste zijn. Korte momenten, maar ook langere.

Vanavond met bijna het hele gezin (Louis bleef aan de computer) voor de televisie. De opname van The Voice. Zeer grappig om horen hoe de kinders reageren en hoeveel van onze eigen manier van reageren ze overgenomen hebben, zeker als zo’n commentaren komen uit de mond van een 6-jarige.

Tja, het is weekend. Dan mogen Jan en Anna toch wel eens een beetje langer opblijven. Zeker als ze daarna niet alleen zonder morren gaan slapen, maar zelfs niet moeten gezegd worden om te gaan slapen omdat ze zelf zo rap mogelijk in bed willen.

+ 1

Neenee, niet + 1 als in ‘nog een kindje erbij/zwanger’.

Maar binnen een uurtje vertrek ik hier, richting Luik en nog meer specifiek, richting Stoumont. Samen met M. gaan we onze zonen afhalen op hun kamp. Een week is voorbijgevlogen en gelukkig maar.

Nieuws hebben wij niet gekregen, maar M. Heeft een ‘brief’ ontvangen waarin haar zoontje N. schreef dat de trainingen moeilijk waren en dat het daar leuk is. Mijn papa heeft een brief gekregen dat het daar leuk was en dat hij blij was dat Spanje gewonnen heeft in het EK. De brief was niet ondertekend, maar met de voetbalverwijzingen belde mijn papa mij op om te vragen of Jan soms op kamp zat 🙂

Een weekje zit erop. Vanavond zijn we al weer met vier thuis.

Krop

Vorige nacht kon ik maar niet in slaap geraken. Woelen, zenuwen gierden door mijn lijf. En dat allemaal omwille van kampen.

Want deze ochtend moest ik om 9u al de bagage van Anna afleveren: zij vertrekt woensdag voor de eerste maal op kamp met de scouts.

Om 10.30u ten laatste moest ik Jan dan afleveren bij zijn vriendje thuis: hij is vertrokken op voetbalkamp in de verre Ardennen. Vandaag reed hij mee met zijn vriendje en volgende zaterdag ga ik hem terug ophalen, samen met de mama van het vriendje.

Ik was er zowaar van de slag van. Zeer emotioneel. Ik stond op het randje van wenen en ik verbaasde er mijzelf mee. Want het is nu niet alsof de kinderen niet al een paar jaar op kampen her en der vertrekken.

En kijk. Ondertussen weet ik dat hij goed toegekomen is, maar ik heb zo’n zin om hem te bellen om te vragen hoe hij het stelt.

Anna vertrekt dan woensdag en donderdag is het aan Zelie en gelijk ik mij nu voel, kijk ik er niet naar uit.

Dat het maar rap Gentse Feesten is, want dan zijn ze allemaal terug thuis.

Waar zijn de dagen naartoe

Gisterenavond zijn den anderen en ik dan gaan eten met mijn papa in zowat het stamrestaurant van mijn papa, Wine & Dine. En mens, wat hebben we lekker gegeten. Die gasten kunnen er echt wat van. Papa had als voorgerecht rivierkreeftjes besteld en ze smolten op de tong. Het hoofdgerecht kozen we dan zelf (steak voor Michel, lamsnavarin voor mij, tong meunière voor papa) en ook hier werden de borden afgelekt teruggegeven. Voor dessert hebben we dan alledrie gepast.

We zijn niet blijven plakken, want deze ochtend moesten voor een keer nog eens allebei paraat zijn: Jan had match tegen de U7 van KAA Gent (hijzelf speelt al bij de U8) en Anna moest naar ballet.

In de vorige twee matchen hadden die jongens van KAA Gent al bewezen dat ze waardige tegenstanders zijn voor onze U8 (één match gewonnen met 11-8 en één gelijk gespeeld met 8-8). Het moet ook gezegd zijn dat ons ploegske een zeer goede start gemaakt had in het begin van het seizoen, maar de laatste weken het toch niet altijd kon waarmaken. We vreesden dus een beetje voor de goede afloop, maar ik weet niet wat ons jongens gegeten hadden de laatste dagen, maar voor het eerst sinds weken stonden ze er weer. Er werd mooi samen voetbal gespeeld, prachtige passen gegeven en mooie goals gemaakt en de einduitslag was een verdiende 6-15 voor Mariakerke. En ja, ondanks de uitslag was het een zeer spannende match.

Daarna was het weer over-en-weer-voeren en boodschappen doen en toen was Zelie haar vriendien H. hier en aten we avondeten en stak ik de kleintjes in bed (die dan nog zonder protest braaf naar bed gingen: ze moeten wel moe geweest zijn) en vertrok ik met Zelie en vriendin naar het lichtfestival.

Ik ben zeer blij dat ik eigenlijk al donderdag geweest was, want de massa volk vanavond was bijna niet te doen. Dus zijn we selectief geweest en hebben we maar delen van het parcours afgelopen, maar wel heel mooie delen.

Dat waren dus 6 avonden op rij dat ik niet thuis was. Maandagavond ‘moet’ ik weer weg, maar eerst ga ik morgen toch wel zoveel mogelijk in mijne luie zetel zitten, ik denk dat ik dat wel verdiend heb.

Traditie doorbroken

De laatste jaren zijn wij telkens naar de nieuwjaarsreceptie van de stad geweest. Ongelooflijk gezellig. Altijd mensen tegenkomen dat je in tijden niet meer gezien hebt of net nog gezien hebt.

Het was op het nieuws vanavond: de sfeer is er niet te kloppen. De mensen komen en masse, spreken af met vrienden en kennissen en alhoewel de stad voor drank zorgt, hebben de meesten hun eigen aperitief en bijhorende hapjes mee. De kinderen vinden dat de max, want dan passeren ze overal en mogen overal wel iets proeven.

Dit jaar zijn we er niet geraakt. Shame on us. De reden is Jan en zijn hobby, voetbal, en als je dan moet kiezen tussen een bende gezelligheid of je zoon, dan is er eigenlijk geen keuze te maken.

Vijf jaar traditie (of was het al meer) doorbroken. Maar wie weet kunnen wij ze volgend jaar weer oppikken … tenminste als Jan niet weer een match moet spelen.

Hallo-weer

Oef! Dat zit er ook weer op. Het wordt hier uitgebreider en uitgebreider gevierd blijkbaar van jaar tot jaar. Dit jaar namelijk twee dagen Halloween gevierd (of is ‘gevierd’ het verkeerde woord? Met al die drukte zouden we er misschien beter ‘ondergaan’ van maken).

Zondag naar Puyenbroeck getrokken. Een heel Halloweengebeuren met kraampjes en activiteiten en een fakkeltocht. Leek leuk en wegens personeelslid van de provicie toch gratis, dus waarom niet? De kinderen aangekleed en geschminkt en ze keken er echt naar uit.

Halloween!

Ik vrees dat het de eerste én ook direct laatste keer was. We hoorden immers, eens we er waren, dat er vorig jaar niet minder dan 2.500 tickets verkocht waren in voorverkoop en dit jaar 3.000. Dat zijn dus allemaal mensen waarvan ze het op voorhand weten. Er rekening mee houdend dat je ook ter plekke nog een ticket kan kopen en dan kan je je een beeld vormen van de massa volk die er was. Overal lange rijen om iets te kunnen doen en als je wou eten was het nog erger: één frietkraam, één wafelkraam en één hamburgerkraam voor heel die massa.

Om 18.30u begon een fakkeltocht en je kon vertrekken tot 20.30u. We hadden pas ons eten om 18.30u dus aten we dat eerst op het gemak op. Daarna aangesloten bij de mensen met onze fakkel om de toch te doen. Het was gezellig, maar met zo een massa ging het dus echt niet vooruit en met vier kinderen was het niet echt aangeraden om mee te slenteren. Gelukkig kon je ook over het gras mensen voorbij steken zodat er toch nog een beetje stap in zat.

Dan nog heeft de wandeling anderhalf uur geduurd, een beetje veel te lang voor de kinders. Het eerste uur viel nochtans nog mee en de kinderen vonden de ‘engerds’ die langs de weg ons moesten in de stemming laten komen wel leuk, maar naarmate ze meer en meer moe werden, werden ze ook meer en meer bang van al die verkleedde mensen en de lol was er het laatste half uur wel vanaf. Ik denk dat we dat volgend jaar wel zullen overslaan.

Gisteren dan Halloween in de straat: een bende vriendjes en vriendinnetjes uitgenodigd en uiteindelijk waren er 14 kinderen die de toer in de wijk meeliepen. P., de papa van één van de vriendinnetjes, had een grote trommel meegenomen en begeleidde de stoet met gepast getrommel: zeer spooky. Maar we liepen geen anderhalf uur rond (amper een half uur), ze kregen veel snoep en eens terug thuis was er lasagne en film (voor de kinderen) of een babbel (voor de volwassenen).

Uiteindelijk zijn er 5 kinderen extra blijven slapen waardoor het deze ochtend een gezellige drukte was en we deze middag nog gezellig geaperitiefd hebben met de ouders.

We kunnen weer beginnen aftellen naar volgend jaar.

Goedgekeurd

Vandaag onze jaarlijkse tandartscontrole. ‘Onze’, want ik doe mijn controle samen met die van de kinderen, dus is het direct afspraak voor 5 personen. Nu, deze keer waren het er maar 4 om te controleren, want Zelie heeft dit jaar haar eigen traject af te leggen in de tandartsstoel.

Eerst controle van Jan en mezelf. Jan ging perfect door de controle. Ik kreeg een opkuisbeurt en een polijsting van mijn glazuur, maar voor de rest alles ook tiptop in orde.

Daarna was Louis aan de beurt en toen de tandarts zei dat zijn tanden perfect waren, vroeg Louis om dat nog eens te herhalen. Met al de miserie die hij al met zijn tanden gehad heeft, geloofde hij de tandarts niet. De tandarts bevestigde dat hij écht geen enkel gaatje had of geen enkele kapotte tand, en toen pas geloofde Louis hem. En stralen dat hij deed.

Anna was op voorhand wel enthousiast genoeg om te gaan, maar eenmaal zij in de stoel moest was het al heel wat minder. Maar ze heeft niet geweend en deed uiteindelijk, na een beetje aandringen, toch haar mond open zodat de controle kon beginnen. Uitslag: ze heeft niet alleen perfecte tanden, maar ook een perfecte beet. Dat laatste is niet zo evident, want Anna was een duimerke als baby (en nu soms nog als ze slaapt, maar dat wordt meer en meer een uitzondering).

We kunnen er weer tegen voor een jaartje.

PS En mijn les deze ochtend is nog goed verlopen ook. Goed nieuws alom.

Idem

Meneer volume 12 zegt het zowaar: weg is september.

Veel en veel en veel te druk geweest om goed te zijn. Vorige maandag zat ik er volledig door. Zin om achter alles een punt te zetten. Maar kijk. This too shall pass, and ik has.

Oktober ziet er een pak rustiger uit, dus ook meer tijd om hier te passeren en te vertellen. Van de oudste dochter die gisteren vertrokken is met het koor en orkest van de school om een weekend van repetitie te doen voor hun optreden op 22 oktober (Antwerpen) en 26 oktober (Gent) in de Opera. Spannend.

Of van onze jongste zoon die al een heel pak voetbalmatchen gespeeld heeft en wiens ploegje tot nu toe onverslagen bleef. Morgen match tegen de andere ploeg in hun reeks die nog niets verloren hebben, dus dat belooft ook spannend te worden.

Of van onze jongste, die gewoon in het eerste studiejaartje zit (een jaartje te vroeg) en waarvan blijkt dat dat een goede zet was (ik was daar toch niet echt gerust in) en die dus ondertussen begint te lezen en eigenlijk ook al mooi schrijft (het mooiste handschrift van de vier, nu al).

Of van onze oudste zoon, die een nieuwe stap in zijn ontwikkeling gezet heeft en waar ik zeer content van ben dat hij het aangedurfd heeft en dat dankzij een ongelooflijk goede leraar waardoor hij weer met veel plezier naar school gaat (de invloed van zo’n leerkracht op kinderen is toch echt niet te onderschatten).

Yep, oktober is begonnen en ik kan ook weer een beetje ademhalen. Het wordt sowieso een druk jaar voor mij: deze laatste twee semesters SLO ga ik keihard moeten werken. Maar kijk, met een beetje slaap in te halen en een paar dagen het kalmer aan te kunnen doen, zie ik het weer volledig zitten. Nog een paar maanden op de tanden bijten, en we geraken er wel.