Tag: Kamp

– 1

Vanaf vandaag is het aftellen begonnen. Drie kinderen bij de scouts, drie verschillende takken, dus drie verschillende kampen op drie verschillende data.

Deze ochtend vertrok Jan. Soit, ochtend. Hij moest om 10.45u aan het station zijn, dus qua ‘ochtend’ valt dat nog mee.

Het is zijn tweede jaar in deze tak, maar het is zijn eerste kamp. Vorig jaar ging hij liever op voetbalkamp. Dit jaar was er geen echte keuze te maken: na het voetbalkamp vorig jaar had hij al gezegd dat hij dit jaar op scoutskamp zou gaan.

Een week is hij weg. Spannend. Ik hoop dat hij even tevreden terugkomt van zijn scoutskamp, als van zijn voetbalkamp vorig jaar.

Wie zei er ‘mietjes’

Vakantie is voor mietjes, en daar doen we dus niet aan mee. Enfin, voorlopig toch nog niet. Want op respectievelijk woensdag, donderdag en vrijdag vertrekken Jan, Anna en Zelie op scoutskamp.

Dat betekent dat er de afgelopen dagen al een ferme drukte geweest is, want de bagage moet gemaakt worden. Eigenlijk al ‘moest’ voor Jan en Anna. Zij zijn nog te jong om hun eigen bagage mee te sleuren en we mochten die zondag al afzetten in het scoutslokaal.

Goed voorbereid als wij hier altijd zijn (kuch, hoest, proest) wil dat eigenlijk zeggen dat we de valiezen gisteren afgezet hebben met 98% van hun spullen in en we vandaag nog gaan shoppen zijn voor de dingen die we niet in huis hadden. Een rugzakje bij het vertrek hebben ze toch mee, dus daar kan toch ook nog een beetje ‘handbagage’ in, of niet soms.

Maar ondertussen hebben we alles, kan Zelie haar rugzak pakken en valt de handbagage voor Jan en Anna zeer goed mee: goed dat Koodza spullen heeft die licht zijn voor op kampeertochten mee te nemen.

Ze zijn er klaar voor en ik, nu ik de vertrek- en aankomsturen eindelijk heb genoteerd, ben er ook klaar voor.

En na vrijdag, dan sluit ik mij met veel plezier aan bij de ‘mietjes’, dan begint de rust eindelijk echt.

Dubbel aftellen

Toen ik deze ochtend opstond kon het aftellen beginnen.

Nog een kleine vier uur werken en deel 1 van mijn verlof kon beginnen. Deel 1, want ik neem nu een kleine twee (Gentse Feesten) weken, ga dan nog eens drie daagjes werken en dan ben ik nog eens drie weken thuis.

Nog een goeie negen uur en we konden Anna afhalen aan het station. Zij heeft er haar allereerste kamp opzitten. Direct zes dagen weg en zij kon op voorhand niet wachten tot het zou beginnen. Ik kon deze ochtend niet wachten tot het gedaan ging zijn.

We kregen de meest schattige brief (“liefste mama en papa, ik mis jullie omdat ik van jullie hou”) en ik hoopte toch zo erg dat dit niet zou betekenen dat ze heimwee gehad zou hebben. Maar niets was minder waar, gelukkig. Ze heeft niet een keer geweend. Ze heeft zich rot geamuseerd en ze vond het wel leuk om terug te zijn, maar nu ging ze de leiding missen.

Nog vijf agen en dan komt Zelie ook weer terug.

+ 1

Neenee, niet + 1 als in ‘nog een kindje erbij/zwanger’.

Maar binnen een uurtje vertrek ik hier, richting Luik en nog meer specifiek, richting Stoumont. Samen met M. gaan we onze zonen afhalen op hun kamp. Een week is voorbijgevlogen en gelukkig maar.

Nieuws hebben wij niet gekregen, maar M. Heeft een ‘brief’ ontvangen waarin haar zoontje N. schreef dat de trainingen moeilijk waren en dat het daar leuk is. Mijn papa heeft een brief gekregen dat het daar leuk was en dat hij blij was dat Spanje gewonnen heeft in het EK. De brief was niet ondertekend, maar met de voetbalverwijzingen belde mijn papa mij op om te vragen of Jan soms op kamp zat 🙂

Een weekje zit erop. Vanavond zijn we al weer met vier thuis.

Alles went

Gisteren en vandaag opnieuw afscheid moeten nemen: de twee meisjes zijn nu ook op kamp vertrokken.

Anna vertrok gisterenmiddag en omdat alles bomvol geparkeerd stond rond het station was het een afscheid dat niet korter kon: geparkeerd op de taxiplaatsen, Anna uit de auto gelaten en even meegelopen naar de groep (terwijl we door minstens 3 taxichauffeurs erop gewezen werden dat dat een parkeerplaats voor taxi’s was … terwijl we strikt genomen niet eens op een parkeerplaats stonden en er zeker, minstens, vier vrije plaatsen waren, maar soit), heel rap een dikke knuffel gegeven en we waren dan weer weg.

Deze ochtend was het dan aan Zelie om te vertrekken. Haar vertrek is hectisch gebleven tot het laatste moment. Gisterenavond vond ze haar uniform niet, dus moesten we deze ochtend nog alles ondersteboven halen. Het uur stond verkeerd genoteerd in de agenda zodat we ons nog serieus hebben moeten opjagen om op tijd te zijn. Het ontbijt werd vergeten en dus mocht ik nog rap koeken brengen op het perron. Geen dingen die we niet gewoon zijn, dus 🙂

En nu is het alleen Louis nog die overblijft. De stilsten van de troep. Maar ook een schatje, dus hij zal mij wel genoeg vertroetelen met aandacht (en omgekeerd) tot het hier weer wat drukker wordt.

En zo lang zal dat niet meer duren: overmorgen ga ik Jan halen en dinsdag komt Anna ook al terug. Dan is het nog wachten tot de zondag nadien en dan is ons gezinnetje weer compleet.

Als ze zich maar amuseren, dat is het belangrijkste.

Nog meer bekende voetballers

Jan heeft er weer een week voetbalkamp opzitten. Maandag vroeg ik hem of hij dat niet erg vond, dat hij op kamp ging terwijl zijn broer en zussen thuis bleven? Een hevig neen-geschud met zijn hoofd was zijn antwoord. Dat en zijn glunderend gezicht nam alle twijfel weg.

Dus de laatste dag vandaag en net zoals vorige keer was er sprake van een ontmoeting met een grote voetballer.

De gastjes hun verwachtingen werden ingelost én overtroffen: ze kregen deze keer niet één ontmoeting, maar twee: Baric Mario en Pereira Fernando Wallace.

En als ge dat gezichtje ziet, dan kunt ge alleen maar content zijn dat hij zich zo amuseert met voetbal (en dan neemt ge er het buitenstaan in afschuwelijke weersomstandigheden en de taxiritten bij).

Gedanst gedaan

De dansstage is voorbij. Het laatste half uur mochten we gaan kijken en hebben de kinderen getoond wat ze geleerd hebben.

‘t Was wel wijs maat!

Kijk hier, de ganse ‘crew’: twee meisjes-leerlingen, leraar Joren van jazz-modern en clipstyle, ander meisje-leerling en Zelie ervoor, naast dat meisje leraar Bruno van breakdance, een ander meisje, leraar Antonio van urban, en de rest van de jongens-leerlingen met Louis op het einde.

Dans!

Voor de mensen die naar So you think you can Dance hebben gekeken: Bruno was één van de 16 finalisten en toen de jongste van de bende.

Ik ga Zelie en Louis niet kunnen tegenhouden om te kijken dit jaar.

Nog kamp en kamp

Zelie en Louis zijn vandaag begonnen. Een danskamp dan nog.

Volgend jaar willen zowel Zelie als Louis gaan dansen, zo van die moderne dingen zoals hip-hop en clip-style (Zelie) en breakdance (Louis). We vonden een school met een goede reputatie en zagen dat ze deze week nog een dansstage gaven waar de kinderen nu net die dansen konden leren kennen.

En zo werden de kinderen ingeschreven: Zelie voor een volledige dansstage (voormiddag ballet en modern-jazz, namiddag urban en clip-style) en Louis voor een halve dag stage (urban en breakdance).

Louis keek er niet erg naar uit, dit weekend: een ganse week kamp, veel te lang. Dus weer geen inhoudsprobleem, maar een tijdsprobleem. Maar kijk, toen we hem deze namiddag afhaalden was hij toch wel blij.

Zelie heeft een hekel aan de balletleraar (nu al), maar de rest vindt ze fantastisch en de leraars zijn ook heel leuk.

Als de rest van de week ook zo leuk verloopt, dan komen er volgend jaar dus nog eens twee activiteiten bij. Waar zit die teletijdsmachine?

Einde kamp

Et voila, we zijn er weer vanaf.

Voor de laatste dag mochten de ouders/vrienden/nieuwsgierigen gaan kijken naar de laatste 2 uren van de training en na afloop kregen ze nog een diploma. Jan zag nog eens bloedrood en van deze keer was het niet echt duidelijk of het nu van vermoeidheid was of gewoon van de blakende zon. Waarschijnlijk een combinatie.

Ondertussen bereiden Zelie en Louis zich ook al voor op hun (dans)kamp volgende week, maar de voetbal zit er nog niet op voor deze week: morgen nog een tornooi. Maar ze geven tenminste ook prachtig weer, dus dan is het nog aangenaam.

Bewondering

Ik stond dus eigenlijk met ongelooflijk veel bewondering naar Jan te kijken vandaag.

Vorige week een zwaar voetbalkamp. Deze week nog een kamp. En dan is het namiddag, een namiddag dat hij vrij zou hebben, maar dan heeft hij gewone training.

Om 12u hem afgehaald op zijn kamp, om 16u training en hij smijt zich volledig. Hij trouwens niet alleen hoor. Er zijn nog 3 ploeggenootjes op het voetbalkamp en bij geen van de 4 is er enig teken van vermoeidheid te merken.

Toch wijs als ze zich zo amuseren.