Tag: Kamp

In spanning

Vandaag komt Louis terug van kamp. Om 20u werden de ouders verwacht op de kampsite. Zo laat om de mensen de kans te geven de spits te vermijden: ze zitten in Genk.

Toen ik Louis afzette bij vertrek had ik afgesproken met een andere mama dat Louis mee terug kon met haar. Had ik dat niet gedaan dan mocht ik de andere drie in de auto steken en anderhalf uur rijden en dan weer terug. Een kleine rekensom deed dus beseffen dat de kinderen dan zeker voor 22u niet in bed zouden zitten en voor Anna en Jan is dat toch wel al laat.

Dus zaten wij hier vanavond te wachten. Jan en Anna tegen kwart na acht naar bed. Jan glunderend en toen ik hem vroeg of hij nog wist wie morgenvroeg in dat lege bed ging liggen in zijn kamer, zei hij met een grote glimlach ‘Louis’. Tegen half tien Zelie dan ook maar naar haar bed gestuurd. Louis kon elk moment toekomen, maar het kon makkelijk nog een half uur duren en Zelie moet ook eigenlijk nog een beetje bekomen van haar kamp.

Maar tegen tien uur nog geen kat. En zat ik mijzelf inwendig te vervloeken dat ik niet beter afgesproken had met die mama. Vandaag had ik een paar keer proberen bellen naar hun vast nummer, maar dat bleek altijd bezet. En we hadden toen we afspraken stomweg vergeten GSM nummers uit te wisselen.

Iets na tien dan toch telefoon: de mama had naar haar man gebeld om hem te vragen ons vast nummer op te zoeken en dan aan haar door te geven, en zo had ze dan contact kunnen opnemen. Oef! Bleek dat ze een probleem hadden met hun vast nummer en vandaar dat ik haar niet had kunnen bereiken. Maar ze waren dus op weg, ze kwamen over Antwerpen en er zijn werken bezig aan de Kennedytunnel en nu (of toch toen) stonden ze al 45minuten aan te schuiven in de file om er te kunnen passeren.

Louis kan dus elk moment thuiskomen. Het kan ook nog een half uur duren. Het belangrijkste is dat we weten dat hij eraan komt. Joepie!

Update: net toen ik op ‘save’ drukte stopte er een auto voor de deur, met Louis erin. Hij is veilig thuisgekomen, heeft nog gegeten (altijd uitgehongerd dienen jongen) en tegen kwart na elf zat hij in bed. Mama heeft ondertussen zijn valies al leeggemaakt en een waske ingestoken. What’s new 🙂

Terug (bis)

En zo is ons gezin bijna weer voltallig. Deze namiddag Zelie gaan oppikken in Lovendegem en ze zag er goed uit. Vuil en moe. Doodmoe zelfs want ze ziet er zeer bleek uit, maar goed.

Het kamp was goed. Veel dingen gedaan, zelfs een uitstap naar een pretpark. Ze heeft een beetje heimee gehad, maar maar één dag en dan was het voorbij. Die heimwee, dat is dus de eerste keer in de vijf jaar dat ze een week weg gaat hé.

Ondertussen is alles al gewassen, inclusief mademoiselle. Allez, de laatste machine zit op dit eigenste ogenblik in. De kleren waren niet zo vuil als ik verwacht had, maar er was wel één handdoek met toch een bizar geurtje. Eens zien of dat nog goedkomt maar we gaan niet moeilijk doen over enen handdoek.

We zijn dus blij dat ze terug is, dat moet niet gezegd worden, en zij is ook content. Ze had er nog de extra verassing bij van Osiris, die we pas gehaald hebben toen Zelie al vertrokken was, en ze was wreed content.

En morgenavond komt Louis dan thuis. Jiha!

Terug

Binnen een paar minuten vertrekken we om Zelie te gaan halen. Niet in Nederland, gelukkig, maar in Lovendegem: ze mocht meerijden dus met mensen die in Lovendegem wonen.

De laatste uren begon het serieus te kriebelen en ik kan zelfs niet zeggen hoeveel keer ik op mijn uurwerk gekeken heb, zo van: binnen x aantal uur/minuten worden ze opgehaald in Nederland, binnen x aantal uur/minuten zullen ze ongeveer in België zijn, nu moeten ze ongeveer halverwege zijn, … Doodcontent dus toen ik drie kwartier geleden telefoon kreeg dat ze onderweg waren, dat alles in orde was en dat ze rond 15u15 bij hen thuis zouden zijn.

Tijd om te vertrekken dus. Joepie! 

Zwaaien en waaien

De schilder moest langskomen om een productje op de muur te doen tegen het één of ander, en wanneer dat kon? Want het best zou zijn dat we dan de hele dag niet thuis waren wegens dat dat productje wel serieus stonk.

Vandaag moest Louis op kamp vertrekken. We moesten deze morgen om half elf aan het station zijn en dus, om onszelf te troosten dat we nu maar met drie meer waren (overdag toch), had ik Jan en Anna een dagje zee beloofd: op die manier was iedereen de hele dag de deur uit.

We waren op tijd aan het station om Louis af te zetten en uit te wuiven. Eigenlijk kon ik mij de moeite gespaard hebben, want binnen de twee minuten van toegekomen te zijn was Louis al zo opgeslorpt in de groep en met zijn vriendjes, dat hij al niet meer wist dat wij daar nog stonden. Maar onze trein vertrok later dan zijn trein, dus wat doet een mens dan? Wachten hé en hem effectief uitwuiven toen ze eindelijk naar het perron vertrokken. De wachttijd trouwens nog nuttig ingevuld door met een andere mama te babbelen en direct een lift te versieren voor Louis om naar huis te komen.

Eens Louis weg was, was het dus tijd om mijn ticket te kopen en dan ook te vertrekken en aanvankelijk had ik er nog goede hoop in. In het weer dan. Eens op het perron bleek het overtrokken te zijn, maar droog en uiteindelijk is dat het belangrijkst. Het bleef droog tot ongeveer twee minuten voor de trein binnenreed, en toen begon het te druppelen en eens we op de trein geïnstalleerd waren begon het te gieten … en het heeft niet meer opgehouden.

In plaats van te gaan uitwaaien aan zee, zijn we gaan uitregenen maar ondanks het kl*te weer was het toch een fijne dag. We hebben een aangenaam kleine pizzeria gevonden met lekker eten, daarna zijn we een kijkje gaan nemen op de Mercator. Vandaar naar de vismarkt gewandeld maar wegens dat het slecht weer was was er geen enkele boot uitgevaren en was er dus ook geen verse vis. Niet getreurd: we zijn dan naar de zee gegaan om daar pootje te baden … in onze rubberen laarzen (ik was zo slim geweest om ons die aan te doen). Als kers op de taart zijn we dan nog een ijsje (de kinderen)/pannenkoek (ik) gaan eten vooraleer op het gemak terug naar huis te keren.

Om half zes waren we terug thuis, de jassen volledig doorweekt maar al bij al nog warm en we hebben een goede dag gehad. Vijf minuten later hadden we alledrie onze pyjama, kamerjas en pantoffels aan en konden we ons volledig opwarmen.

Eens Anna in bed lag heb ik mijn kleren weer aangetrokken: even uit het oog verloren dat ik nog een vergadering had, maar tegen dan kon ik er weer tegen en had ik er geen probleem mee om het vuile weer nog eens te trotseren, met de fiets deze keer. Gelukkig was het eindelijk droog toen ik terug naar huis keerde.

Avondzoen

Vanavond stak ik Louis in bed, zoals gewoonlijk, en gaf hem nog een dikkere nachtzoen en -knuffel dan anders. Morgen vertrekt hij ook op kamp en dan zal ik hem vijf avonden niet meer slaapwel kunnen zeggen.

Toen ik er hem op wees, dat het nu de laatste keer was en dan opnieuw binnen vijf avonden, zei hij met een diepe zucht: ‘Ik weet het. En ik kan niet slapen zonder kus’. Ik stelde hem voor dat ik het wel aan iemand van zijn leiding wou vragen, om hem dus een kusje te geven, en vroeg wie ik het zou moeten vragen. Louis dacht na en zei toen ‘Aan niemand. Ik ga het zelf wel vragen’ en dat vond ik nu zo goed van hem.

Anderzijds verwondert mij dat niet. Louis is een stille jongen die soms volgzaam lijkt, maar dat is hij allesbehalve. Hij weet zeer goed wat hij wil en zal alles in het werk stellen om alleen te doen wat hij wil. Alleen doet hij het niet luidruchtig, tenminste, als hij niet emotioneel wordt.

Morgenvroeg vertrekt hij dus ook op kamp. Om half elf moeten we hem afzetten en om mijzelf en broer en zus een beetje af te leiden, gaan wij ook een daguitstapje doen, naar de zee. Een beetje uitwaaien, spelen in het zand, pannenkoek eten op de dijk en ’s avonds uitgewaaid terugkomen (en terwijl wij weg zijn zal hier een schilder aan het werk zijn om onze muur in de living, die beschadigd was door de werken naast de deur, weer in orde te stellen, joepie!).

Ze is weg

Vandaag was dan dé dag: om 14u moesten we aan het scoutslokaal zijn klaar voor vertrek. De hele voormiddag was ik al nerveus. Voormiddag? Wat zeg ik. Sinds gisterenavond zat ik al met zenuwen in mijn buik. Niet dat er een reden voor was: we waren 100% klaar met alle voorbereidingen.

De voormiddag is rustig verlopen. Laat ontbeten, ik sliep nog wat terwijl Michel zich met de kinderen bezighield. Eens wakker de kinderen op het gemak in bad gestoken terwijl Michel voor het middageten zorgde. ’s Middags mooi op tijd aan tafel gekunnen zodat ik Anna ruim op tijd in bed kon steken en we ons niet moesten opjagen.

Om kwart voor vertrokken naar het lokaal. De jongens ook bij papa gelaten want ik was er volledig op ingesteld dat ik een paar gastjes zou meenemen naar Nederland en ik zou toch gemakkelijk vier uur weg zijn: (een kleine) twee uur rijden en dan dus ook terugkeren. Niet dat ik er naar uitkeek, maar zolang iemand Zelie volgende zondag mee naar huis wou brengen, had ik er geen probleem mee nu te rijden.

Mooi op tijd aangekomen en staan wachten en babbelen met de andere ouders. Dan was er het aantreden, het afroepen van alle namen om te zien of alle Wouters al aanwezig waren en toen verdeelden alle kinderen zich over de auto’s om te carpoolen. Bleek dat er zo veel ouders echt wel zelf wouden rijden, dat mijn vier extra plaatsen onbemand zouden blijven. Bovendien was er in verschillende auto’s nog plaats en uiteindelijk is Zelie dus meegereden met iemand anders. Geen probleem, want ik had sowieso al voor een lift gezorgd voor de terugtocht.

Nog een dikke knuffel en een paar kusjes, en weg was ze. De valies werd gedragen door één van de ouders met wie ze meereed en ik kon nog net een traan inslikken.

Ik had dus geluk: in plaats van mijn namiddag door te brengen in de auto, mocht ik terug naar huis. Een alternatief was rap gevonden. Ik heb Anna uit haar bed gehaald en ben dan met de (rest van de) kinderen naar de Big Jump geweest.

Een namiddag op de kaai in de zon in goed gezelschap naar mensen zitten kijken die in koud water springen: een aanrader.

We zijn er klaar voor

Vandaag nog de laatste dingen gaan halen die nog mankeerden in de koffer. Zo moest er een wit T-shirt mee met Louis, vermoedelijk om te beschilderen, want de instructies waren dat het T-shirt op maat mocht zijn maar ook één dat te groot was ‘om later te dragen’. Een T-shirt dat we dus niet standaard in huis hebben en dus moeten aankopen.

Deze voormiddag eerst naar AS Adventure want Louis moest ook nog een bestek meehebben en ook, nu haar broers en kleine zus Crocs hadden gekregen, kon Zelie niet achterblijven. Vooral omdat zij één specifiek model wou (Mary Janes) en ze die niet hadden waar we eerst gegaan zijn. Alles gevonden wat we moesten hebben en toen we aan de kassa kwamen stonden daar nog twee kleine koffers in aanbieding. Met het oog op onze vakantie heb ik die direct meegenomen: zo hebben de kinderen ook een valies(je).

In de namiddag zijn Zelie en ik dan nog eens gaan zoeken naar dat wit T-shirt: allemaal zo gemakkelijk niet als het lijkt. Veel T-shirts gezien (uiteraard) maar volledig witte, dat was andere koek. Maar uiteindelijk bij Zeeman gevonden wat we zochten en zo was alles in huis tegen 16u30.

Morgen om 14u in het lokaal zijn en dan zal ik ook weten of ik Zelie (en vriendjes) ga voeren of niet, en ook, wat belangrijker is, of ik haar volgende week moet gaan afhalen of dat ze kan terugkeren met andere ouders. Ik hoop van harte dat ik morgen rij en dat een andere ouder als wederdienst Zelie terugbrengt, want volgende zaterdag gaan we eten bij vrienden en dat kan wel eens uitlopen.

Kampen

De vakantie en ontspanning was pas begonnen of het ‘opjagen’ is weer begonnen. Een beetje overdreven natuurlijk, want dit jaar ben ik er op tijd bij. Ik heb vannamiddag mijn hoofd gebruikt en in plaats van er opnieuw op uit te trekken na onze middagactiviteit (waarover hier meer bij Het Project, wellicht morgen, tenminste als ik vanavond niet in slaap val) zijn we vannamiddag begonnen aan de valiezen voor de scoutskampen.

Zelie vertrekt zondag, dus eigenlijk is dat niets te vroeg. Dinsdag is het de beurt aan Louis en in theorie heb ik dus een paar dagen meer, maar in de praktijk niet: zijn bagage moet ook al zondag klaar zijn om meegegeven te kunnen worden met de bus die richting kamp gaat.

Het was dus lijstjes lezen, controleren, dingen bijeenzoeken en afstrepen en nu zijn de twee valiezen zo goed als volledig klaar. Morgen nog een paar very last minute boodschappen en zondag kan ik ze dan met een gerust hart meegeven.

Een pluim voor organisatie want die zijn zeldzaam voor mij.

Belofte

Het kerstkamp van Zelie had o.a. de bedoeling om de nieuwe Wouters (de Kabouters en Welpen zitten samen dit jaar) hun belofte te laten afleggen.

Voordat die belofte afgelegd is mogen ze nog geen das dragen of, zoals bij de scouts waar de kinderen zitten: ze krijgen een das om herkenbaarheidsredenen vanaf ze (bij de kapoenen) beginnen, maar eens overgegaan en voordat ze hun belofte afleggen, mogen ze die das enkel aandoen rond hun arm ipv rond hun nek.

Veel hebben ze dus niet gedaan op kamp: ’s avonds toekomen, de dag erop wel een spelletje of twee gespeeld maar vooral: binnen gezeten en gestudeerd om ‘de wet’ en ‘de belofte’ te leren.

Ik vind het eigenlijk wel twee leuke teksten:

Eerst de wet:

Ik zeg wat ik voel

Ik hou niet van vals gezwets

Ik bereik eerlijk mijn doel

Zonder dat ik iemand kwets

Ik respecteer alles wat leeft en de kracht die leven geeft

Ik voel mij één met de wereld om me heen

Ik hou niet van nep, deel alles wat ik heb

Want niemand is alles, niemand is niets, iedereen is altijd iets

De belofte:

Ik beloof mijn best te doen een goede Wouter te zijn, iedereen te helpen waar ik kan en mij te houden aan de Wouterwet.

Jullie kunnen op mij rekenen.

Alle nieuwe Wouters mogen dus vanaf deze vakantie hun das aandoen gelijk elke andere scout.

Einde kamp

Zelie is dus terug van kamp: deze ochtend opgehaald en onmiddellijk doorgereden naar De Zee. Zelie heeft de twee vorige nachten niet al te veel geslapen, maar dat hield haar niet tegen om enthousiast te worden bij het idee van een dagje aan zee.

Aan zee zaten vrienden van ons die hadden gezegd dat we mochten langskomen en we hebben die uitnodiging met beide handen aangenomen: waarom een dagje in goed gezelschap overslaan.

Het was goed. Eerst een beetje op het appartement/studio gezeten en gebabbeld, dan allemaal samen gaan eten, daarna een fikse wandeling waarbij Zelie en Louis het grootste deel ‘gaand’ op het strand geslopen hebben langs de dijk, zodat we hen niet zouden zien. Wreed grappig en soms beangstigend omdat we ze effectief niet meer vonden: ze waren goed! Uiteindelijk weer op het appartement geëindigd voor warme chocomelk.

Ik wou de kinderen vanavond op tijd in bed steken maar dat is niet goed gelukt: de kinderen waren nog steeds zeer actief en niet moe terwijl ik volledig gestuikt ben eens ik thuis was. Ik had echt de energie niet meer om ze in bed te steken, dus heeft dat een beetje moeten wachten, maar het is vakantie, dus ze zullen er niet van dood gaan.