Tag: kinderen

Vakantie!

Oef. Het is zondag en vandaag is de vakantie eindelijk echt begonnen. Niets moet, alles mag. Geen wekkers meer voor de komende 15 dagen, behalve als we er zelf voor kiezen.

Gisteren toch wel in schoonheid afgesloten. Er waren nog een aantal kinderactiviteiten. Er was de laatste balletles voor Anna. Ze waren maar met twee kindjes, dus het werd een privé les. Zelie had haar laatste les turnen én tegelijk haar laatste training voor het Kerstfeest van de namidag. Er was de laatste zwemtraining die uiteindelijk geen les bleek maar waar ze vrij mochten spelen. In de namiddag dan het Kerstfeest bij de turnclub waar de groep van Zelie weer een stukje van de show mocht verzorgen. Altijd leuk.

De dag werd afgesloten met lekker eten en vooral fantastisch gezelschap. Avonden die voor herhaling vatbaar zijn.

De plannen voor de vakantie? Eigenlijk niet veel. Er staat al een bezoekje aan de Efteling op de lijst, een bezoek aan broerlief waar we Kerstavond zullen vieren, een filmpje zal er ook meegepikt worden, een verjaardagsfeestje, maar voor de rest zien we dus wel. Veel rusten en zien wat er komt, dat wordt de boodschap en vooral, nergens in opjagen, of toch proberen.

Halverwege

Het eerste deel van het schooljaar zit er ook weer op.

Op school werd afgesloten met de inmiddels traditionele Kerstdrink, waar ik al sinds de eerste editie in 2006 bij help. Er worden cakes gebakken door een paar bakvaardige ouders, er is gluhwein, warme en koude chocomelk en fruitsap en alles wordt verkocht ten voordele van de Bloemekenswijk, een sociaal project dat door de school gesteund wordt. Het is druk, maar gezellig en het is elk jaar afwachten of het niet te koud zal zijn zodat de mensen nog een beetje blijven hangen na school. Dit jaar was een zeer goede editie.

De twee oudsten zijn met hun rapporten naar huis gekomen en ook daar geen klagen: allebei een fantastisch goed gedrags- én puntenrapport, dus ze kunnen met een gerust hart aan hun vakantie beginnen.

En Anna zat er door vandaag. Eigenlijk merk ik het al de hele week dat het tijd werd dat het vakantie werd, maar deze namiddag bleek het opeens hoogtijd. Ze was koud en moe en dus heeft ze veel gehuild. Ze was zelfs zo moe dat ik haar meer dan een half uur vroeger in bed heb gestoken en dat ze dat niet eens erg vond.

Morgen nog een paar kinderactiviteiten en het Kerstfeest van de turnclub en dan kan de vakantie voor echt beginnen.

Hoog gezelschap

Vanavond hadden wij hoog gezelschap. Een dametje van niet ver van hier waar wij de eer hadden om een oogje op te houden gedurende een goed anderhalf uur.

Er waren traantjes toen de mama weg ging, maar in vergelijking met de drama’s die ik met mijn kinderen al heb meegemaakt, was dit niets. In tranen vroeg ze haar tuutje en eens ze dat had was het over. Heeft het 2 minuten geduurd? Misschien, maar veel langer zal het niet geweest zijn.

Ze speelde met de pony van Anna en liep achter de telegeleide auto van Jan. Anna probeerde haar mee te laten doen met krijten, maar meer dan kijken deed ze niet. We gingen dan maar naar boven want het was bedtijd voor mijn jongsten en samen met Louis, Jan en Anna luisterde ze naar het verhaaltje voor het slapengaan.

Het gaf wat problemen met Anna, toen die doorhad dat Janne niet in haar kamer zou slapen (ik had gelogen, want ik had gezegd dat Janne in mijn bed zou slapen, terwijl ze helemaal niet ging slapen), maar ook dat ging rap voorbij.

Eens de kleintjes in bed werd er filmpjes gekeken op mijn computer (juij youtube), werd er nog met de pony gespeeld en ook veel getokkeld op Anna haar speelcomputer (spelen kan je dat niet noemen). Zelie speelde ‘boe’ met haar en samen met Louis werd er gegierd van het lachen om iets dat ze deden met een protkussen … kinderen.

Ze had het zo naar haar zin dat, toen mama terugkwam, ze niet mee wou, maar dat zijn truken die ik ook goed ken: ge zoudt maar eens moeten proberen om effectief zonder kind weg te gaan. ‘Nee’ zeggen is gewoon heel leuk. Zeker als het er zo ongelooflijk decisief uitkomt.

’t Is een schatje, superbraaf en supervrolijk en ze mag nog veel komen.

En de tijd die vliegt

’t Was weer zo één van die ongelooflijk drukke weken. Vergadering op maandag, dinsdag, woensdag én donderdag, maar gelukkig moest ik alleen werken op maandag en dinsdag.

En dan denkt ge, OK, op wapenstilstand is iedereen thuis, maar daarna heb ik toch 2 dagen rust, maar dat is dan niet zo. Want donderdag moest er geshopped worden voor Jan voor de voetbal (training en regenvest), moesten er onderhemdjes zijn voor Louis (nen bloten buik voor jongens is niet zo sexy), moest er afgesproken worden met iemand voor iets te doen voor het Project, dat dan uit noodzaak even uitgesteld is maar ondertussen toch een leuke babbel en lekkere koffie met rijsttaart opleverde, en moesten er kinderen gehaald en gebracht worden.

Er moest opvolging gegeven worden aan de vergadering van donderdag zodat dan opeens vrijdag ook was voorbijgevlogen aan het maken van berekeningen, de nodige partijen bijeen krijgen,  vergaderen met de directeur. Toch leuk hoe sommige projecten op zeer korte tijd vorm kunnen krijgen.

Dan moesten weer kinderen gehaald worden (van school) en gebracht worden (naar de balletles) en werden vriendjes meegenomen van school zodat er hier dan weer 6 kinderen (dan 5 wegens ballet, dan weer 6 na ballet) waren.

Uiteindelijk werd de week zeer goed afgesloten met de vriendin die haar kinderen kwam afhalen (de vriendjes dus) en vandaag tijd had om gezellig nog even te blijven zodat we een beetje konden bijpraten: aangezien we alletwee werken is dat zo vanzelfsprekend niet.

Vrijdag de 13e. Altijd een goede dag voor mij.

B-dag

Eind juli werd den anderen gecontacteerd: of hij zin had om met het hele gezin naar Bobbejaanland te gaan, helemaal gratis en voor niets. Aangezien dat uitstappen met de kinderen eerder mijn departement zijn werd er dus naar mij doorverwezen en een gratis uitstap met alle kinderen, dat ga ik niet rap afslaan, zeker niet als ge de prijzen kent van die pretparken.

Het was grote vakantie en we keken er serieus naar uit, maar toen was er dat dink met Anna en alle gevolgen van dien en was de grote vakantie voorbij en waren we er dus niet geraakt, dus over naar plan B: Herfstvakantie.

Met dat den anderen de laatsten tijd nogal veel pijn heeft aan zijnen rug eerst eens rondgemaild of ik een ander volwassen slachtoffer kon vinden om mee te gaan en gelukkig zijn er vrienden die graag het slachtoffer zijn voor zo’n uitstapjes. De dag werd vastgelegd en zo vertrokken we deze voormiddag met twee volwassenen en zeven kinderen richting Bobbejaanland.

Ze hadden regen voorspeld voor de vakantie, maar die is weggebleven vandaag en we hadden een prachtige dag. Mooi op tijd kunnen vertrekken en zelfs de voorspelde problemen wegens wegomlegging hebben we kunnen ontwijken (ook dankzij de gps van de medepassagier) zodat we niet te lang onderweg waren.

Rond de middag waren we er en de kinderen schoten vooruit als pijltjes uit een boog eens we binnen waren. Bij de ingang vonden we blaadjes waarop stempels moesten verzameld worden en dan was het een beetje zoeken welke richting we nu juist uit moesten, maar lang duurde dat niet. En dan was het gewoon van de ene attractie naar de andere.

Er zijn een hoop rollercoasters die de oudere kinderen zo goed als allemaal gedaan hebben. Zelie keek uit naar de ’thrillrides’ en dan vooral naar de Typhoon, terwijl Louis en het vriendje dat meewas uitkeken naar de ‘vliegende’ draaimolen. Er was het kinderland, zogenaamd voor de allerkleinsten, maar onze ‘groten’ waren er toch ook maar moeilijk weg te krijgen. We kregen beweging op de Horse Pedalo (goed dat ik alle dagen toch wat fiets en dan nog was ik bekaf, maar dat lag echt niet aan mij hoor. Het kon niet anders dan dat er iets mis was met de remmen op mijn pedalo) en de kinderen deden -tig ritjes op de Pony Ride.

Er was een griezelzoektocht in het Cowboy dorp waar de kinderen stempels moesten verzamelen bij de mummie, de weerwolf, de heks, de zombie, Frankenstein en last but not least, Dracula. Deze laatste deelde dan de Griezeldiploma’s uit die de kinderen vol trots in ontvangst namen.

We zijn gebleven tot het park sloot en de kinderen waren bekaf. Ze hadden zich duidelijk zeer goed geamuseerd. Eens bijna terug in Gent (opnieuw de mogelijke files volledig vermeden. Enfin, even gedreigd om erin vast te geraken, maar dan rechtsomkeer gemaakt en niets meer van problemen gehad) nog een pizza gaan eten en dan het gezelschap naar huis gebracht.

In dat laatste ritje-nog-niet-naar-huis zijn Jan en Anna mooi in slaap gevallen en toen we eindelijk naar huis reden zei Louis zelfs dat hij wel heel erg moe was. Rond 20u45 waren we thuis en ik heb nog nooit zo weinig protest gehoord als vanavond toen ik zei tegen de kinderen dat ze onmiddellijk moesten gaan slapen 🙂

En kijk eens wie we niet gezien hebben vandaag.

Halloween

‘Moesten we nu eens een Halloweenfeestje houden?’ vroeg ik de kinderen vorige week. Enthousiasme was het antwoord. Louis en ik bedachten een concept voor de uitnodigingen, Louis tekende, ik toonde hem hoe een sjabloon te maken, samen knipten en plakten we. Zelie hielp ook toen haar broer er niet was. En zo hadden we binnen de kortste keren een aantal kaartjes.

Die werden meegenomen naar school en aan vriendjes uitgedeeld. Sommige werden teruggevraagd om dan aan andere vriendjes te geven wegens dat de eerste vriendjes weg waren met de vakantie. Zelie had het meest pech: maar één vriendinnetje kon komen, al de rest is erop uit. Maar een paar van de vriendjes van Louis zijn meisjes en ook een beetje Zelie haar vriendinnen en dus vond ze het niet erg.

Maar zelfs met al die vriendjes die niet konden komen bleken er uiteindelijk toch nog zeven kinderen wel te kunnen komen. Uiteindelijk gaat dat nogal vlug als er al één gezin komt met vier kinderen en één met twee kinderen en dan nog een vriendje alleen. De mama van de vier bleef ook en zo had ik ook een vriendinnetje op het feestje.

Dus was er een bende van 11 kinderen die op strooptocht vertrok. Zo een bende kan niet vertrekken zonder eerst te poseren voor de foto, al dan niet in stoere houding:
Vertrek van de strooptocht

Daarna was het tijd om de buren te gaan lastig vallen. De gezichten van de mensen als ze de deur opendeden was wel de moeite. Geen enkel boos of verveeld gezicht gezien, alleen nieuwsgierigheid, verbazing en amusement. De kinderen hadden er hun kot en in liepen van huis naar huis: het kon niet rap genoeg gaan, het verzamelen van de snoep.

We hebben de tocht toch tot een minimum gehouden, maar de berg snoep was er niet minder om. Eens terug thuis was het tijd voor wortel-pompoensoep en daarna zelfgemaakte frietjes ofte frietkot Vuijlsteke. Ze hebben zeer goed gegeten, maar toch niet de volledige 10kg die den anderen geschild en gesneden had.

Na het eten was het tijd om de kleintjes (1 driejarige, 1 vijfjarige, 2 zesjarigen) in bed te steken terwijl de rest (leeftijd van 7 jaar tot 12 jaar) nog naar TV mochten kijken: Scary Movie 4. Eens die allemaal geïnstalleerd waren konden dan ook de volwassenen eindelijk iets eten.

Het was zeer gezellig en het werd nog gezelliger toen de buren er ook nog kwamen bijzitten: de babyfoon bleek het zeer goed te doen van in ons huis en onze uitnodiging om een lekker vers frietje te komen eten had hen duidelijk niet onberoerd gelaten. Er werd deze keer wat mindere alcohol gedronken: enkel twee van de drie gasten een glas rode wijn, de rest alcoholvrij. Het kan niet alle dagen feest zijn. Daarna nog een lekker thee/koffie en tegen dat de film gedaan was werd het tijd om ook de grote kinderen in bed te steken en voor mij vriendin om naar huis te gaan.

In eerste instantie zouden ze allemaal blijven slapen, maar aangezien de mama er ook bij was, zijn drie van haar kinderen toch weer terug mee naar huis gegaan. Nummer vier ligt boven te slapen, evenals de twee van het andere gezin en het vriendje. Kamerverdeling: drie op de meisjeskamer, vijf op de jongenskamer. De kleintjes op de jongenskamer zijn wakker gebleven tot de groten kwamen slapen, maar eens iedereen in bed zat was het verbazingwekkend rap stil boven. Het was toen ook al half elf gepasseerd.

Morgenvroeg zullen er koeken moeten gehaald worden. Gelukkig is het Zelie haar beurt en kan ik toch een beetje langer blijven liggen. Allez, dat hoop ik toch.

Autovrij

Vandaag was het autovrije zondag in Gent met overal dingen te doen. Ik had er wel van gehoord en hier en daar de tenten zien opzetten en opduiken, maar ik had er mij niet over geïnformeerd dus ik wist niet wat er juist allemaal te doen was.

Gezien mijn zombie-toestand zag ik het enerzijds niet zitten om de hele dag thuis te zitten met lawaaierige kinderen maar ik zag het eigenlijk ook niet zitten om op stap te gaan. Dan toch maar de stapschoenen aangetrokken en eens een kijkje gaan nemen in de stad.

We zijn niet ver gelopen: tot aan het Baudelopark en maar moest dat ook niet echt zijn. Ik heb een rotnamiddag achter de rug want ik voelde mij mottig en het was zo ongelooflijk druk. Nog nooit had ik het zo lastig in een massa volk. Maar de kinderen amuseerden zich rot en zijn dan nog vriendjes tegen gekomen zodat hun namiddag zeker niet meer stuk kon en dus keek ik om de x aantal minuten op mijn uurwerk en telde ik af naar het moment dat ik kon zeggen dat we naar huis moesten.

Ben nog nooit zo blij geweest dat ik thuis was en nog meer toen ik de kinderen in bed kon steken.

’t Is al voorbij

Voor deze week dan toch, die platte rust. ’t Heeft maar 2 dagen mogen duren, jammer genoeg.

Want woensdag, dan waren de kindjes thuis en dan moest er in de voormiddag geboodschapt worden om dan te koken zodat het eten (zo goed als) klaarstond als ze thuiskwamen. In de namiddag is er dan muziekles (Louis), voetbal (Jan) en muziekles (Zelie), dus ook geen tijd om tussendoor te rusten.

Vandaag was de kuisvrouw er en dan vind ik het zo niet echt te doen om in bed te kruipen. Maar gezien we vanavond bezoek hadden heb ik mij dan maar bezig gehouden met alle voorbereidingen te doen voor het eten die er al konden gedaan worden. Aangezien ik wreed graag kook, en al zeker als ik dat zo ongelooflijk op mijn gemak kan doen zonder constant gestoord te worden, was dat dus geen corvée.

Daarna ben ik op bezoek geweest. We zijn deze zomer beginnen sorteren en opruimen (met nadruk op ‘beginnen’ want er blijft nog een hoop te doen) en zo is er een heleboel babyspeelgoed samengezet geweest. Hier komen normaal gezien geen babies meer bij, dus is dat speelgoed dat weg mocht. Rommelmarkt was één optie, maar omdat we toch wat mensen kennen met babies heb ik dus eerst eens gevraagd of die niet geïnteresseerd waren. Al direct prijs bij de eerste die ik vroeg en dus ben ik dat vandaag maar gaan afzetten.

Daar zijn dan direct 3 zeer leuke dingen uitgekomen. 1: weer een paar vierkante meter minder gerief om ergens een plaats voor te zoeken; 2: een zeer leuke middag, want uiteraard heb ik het niet afgezet om direct opnieuw te vertrekken. Wel binnen gegaan, met de baby gespeeld, met de mama gekletst, zeer lekker balletjes in tomatensaus gegeten en nog gekletst en nog met de baby rondgelopen (het is niet omdat ik er zelf geen meer wil, dat ik er geen meer wil vastpakken hé); 3: een (hopelijk) contente mama die al dienen ‘brol’ nu zelf niet meer moet kopen.

Dus slapen zat er vandaag niet meer in, want na het bezoek was het alweer tijd om de kinderen van school te halen, naar de kapper te gaan, naar huis te gaan, kinderen eten te geven, in bed te stoppen, bezoek ontvangen, een zeer leuke avond te hebben en nu eindelijk naar bed kunnen gaan.

Morgen en overmorgen wordt het niet veel beter: morgen is Anna thuis want we moeten in de voormiddag naar het UZ om haar drukhandschoen op te halen en dus de nodige instructies te krijgen. Slapen zit er dus helemaal niet in. Zaterdag is er in de voormiddag de normale kinderactiviteitendrukte. In de namiddag is dat er ook, plus nog een trouw én ’s avonds een trouwfeest. Het doel om uitgerust te zijn tegen het trouwfeest komt dus serieus in het gedrang.

Maar kijk. Zondag staat nog maagdelijk leeg. Misschien kan ik dan een tweede poging starten. Te laat voor het trouwfeest, maar nog niet te laat als ik redelijk uitgerust terug wil gaan werken.

Dino’s en feesten

Vele maanden geleden zag ik een poster hangen met een dinosaurus op. Een beetje dichterbij gekomen wegens dat er hier toch een paar kinderen rondlopen die zot zijn van dino’s en dan vraagt ge u misschien al eens rapper af waarvoor ze reclame maken. Bleek dat het over een voorstelling ging van de BBC reeks Walking with Dinosaurs, maar dan met échte dino’s. Allez: een soort poppen (uiteraard) maar wel levensgroot.

In zo’n geval kunt ge maar één ding doen: kaarten bestellen en dat deden we dus ook, voor de voorstelling van deze voormiddag. En ik moet zeggen: het was zeer de moeite waard. Impressionant. En ook al zou ik niet onder de indruk geweest zijn, alleen al om de gezichten van de kinderen te zien was het de moeite waard. 2 maal 40 minuten met een pauze van 20minuten. Een bomvolle zaal. Zo te zien volledig uitverkocht en iedereen serieus onder de indruk.  Ge zoudt van minder als er plots een T-Rex voor uwen neus staat.

De timing kon, achteraf gezien toch, niet meer perfect zijn want deze zomer werd het 9e verjaardagsfeestje van mijn neefje, oudste zoon van mijn broer die in Nederland woont, op deze namiddag vastgezet. Antwerpen ligt op 1/3e op de weg daarnaartoe, dus konden we gewoon doorrijden.

En zo hadden we een prachtige dag. Eerst de verwondering over de dino’s, daarna een zeer aangename namiddag in Nederland bij mijn broer, schoonzus en onze gezamenlijke familie en alle 14 kinderen. Gooi daar nog 3 buurkinderen bij en ge kunt u de bende (en chaos) inbeelden. Maar wijs en plezant, al was het al maar om nog eens allemaal samen te zijn, allemaal samen te kúnnen zijn (met de nadruk op ‘allemaal’).

Spelen van

De kinderen spelen een spelletje. Altijd leuk om naar te luisteren, want om de zoveel minuten wordt het spel onderbroken voor een woordje uitleg (‘Wacht, en dan doe ik dit en jij dat en zegt Jan dat en doet Anna zo’).

Nu spelen ze ‘bakkertje’ en Louis is de bakker, Jan is de hond van de bakker en Anna is de klant. Wat Zelie juist is weet ik niet want zij is pas onlangs beginnen meedoen, maar ik denk ook een klant. Eerst was het speelveld de living, ondertussen zijn ze naar boven verhuisd en hoor ik ze over en weer lopen tussen de kamers.

Daarnet ‘klaagde’ Zelie: wanneer de bakker nu eindelijk open ging, want Louis had zijn toog toch even gesloten (‘want ik ben nu een ongeduldige klant’, zei Zelie, ‘en ik ga dus klagen’). Het antwoord van Louis: ‘Jamaar, ik ben wel in jaarlijks verlof hé’.

Schitterend.