Tag: kinderen

Preferenties

Deze namiddag wou ik boodschappen gaan doen. Jan was een beetje slapjes en Louis en Zelie waren TV aan het kijken, dus nam ik Anna op om haar mee te nemen.

Wij naar beneden, jasje aan, sjaal aan naar buiten tot aan de auto en toen zei ze ‘Nee’ draaide zich om en ging voor de (inmiddels) gesloten voordeur gaan staan. Toen ik haar vroeg wat ze wou, zei ze ‘papa’. ‘Wil je bij papa blijven?’ vroeg ik en Anna knikte.

Terug dus naar binnen, sjaal uit, jasje uit en Anna stapte doelbewust naar de keuken, vroeg (en kreeg) een banaan en stapte dan naar boven, bij papa.

Toen ik opnieuw naar beneden ging om dan maar moederziel alleen bootdschappen te doen was er geen enkel kind die mij nawuifde 🙁

Zesde zintuig

Sinds de geboorte van Zelie heb ik mij de gewoonte aangekweekt om voor het slapengaan nog eens te gaan kijken: zien of ze nog ademde, goed toegedekt was en gewoon om haar te zien: niets zaliger dan naar uw slapende kinderen kijken, nietwaar.

Het ritueel is doorgetrokken bij elk volgend kind en nu ga ik langs vier bedjes voor het slapengaan. Of beter, ging ik langs vier bedjes, tot Anna een jaar geworden was, toen stopte ik dat ritueel gedeeltelijk.

Een paar weken nadat Anna een jaar geworden was, toen ik ging kijken op Zelie en haar kamer voor het slapengaan, werd Anna wakker met alle gevolgen vandien: huilen, moeten uit haar bed nemen en alle miserie om haar weer in bed en aan het slapen te krijgen.

Ik dacht er niets van. Het gebeurt wel meer dat kinderen plots weer wakker worden als ze de nacht al doordoen, dus de volgende dag herhaalde ik mijn ritueel en lap, ik had het weer zitten: Anna werd weer wakker. Een week heb ik mijn ritueel nog gevolgd en toen ben ik ermee gestopt voor wat Anna en Zelie hun kamer betrof.

Of het nu vroeg in de avond was of later, of ’s nachts, gelijk wanneer ik binnen kwam werd Anna wakker. Alsof ze ‘voelde’ dat ik er was. En telkens dus een hele cinema. Dus stopte ik maar om daar binnen te gaan. Toch voor een tijdje.

Een paar weken later probeerde ik mijn bezoekje opnieuw in te voeren, maar geen sjans: ze werd nog steeds wakker. Ik heb dat zo’n half jaar gedaan: aantal weken niet binnengaan, dan een paar dagen wel en telkens werd ze opnieuw wakker. Haar zesde zintuig maakte haar wakker als ik binnen kwam.

Ik vond dat wreed erg, voor mij en ook voor Zelie, want nu kon ik Zelie ook geen nachtkus meer geven. Niet dat zij dat merkte: ze slaapt altijd mooi door, maar toch.

Tot een drie maanden geleden: ik ging nog eens binnen en Anna werd niet wakker. Doodcontent was ik. En de volgende dag bleef ze ook mooi slapen en sindsdien heb ik mijn avondritueel in ere kunnen herstellen.

Sindsdien ga ik opnieuw weer langs bij alle vier de kinderen: eerst de jongens een kusje geven en mooi toedekken, daarna naar de meisjes voor een kusje en toedekken. Ik geniet weer volop.

Geen doel

Toen Michel niet zo goed bleek te zijn besloot ik met de kinderen uit te gaan eten en de namiddag weg te blijven om hem zoveel mogelijk rust te gunnen. Er waren geen plannen, behalve voor het middageten, dus zouden we wel zien waar we uitkwamen.

Vlak voor de middag zijn we vertrokken om spaghetti te gaan eten in de Kastart. Als student was ik er veel geweest en had heel goede herinneringen aan hun spaghetti Kastart, dus ik wou de kinderen eens meenemen om hem te laten eten.

Jeugdherinneringen moeten bewaard worden, niet herbeleefd. Dat wist ik eigenlijk al, maar soms denk je toch dat het geen kwaad kan. Naar de Kastart gaan was een vergissing: de spaghetti was overkookt, de saus was flets en te pikant voor de kinderen (alhoewel maar lichtjes voor mij) en de sfeer was er beneden nul: mensen (de klanten dan) die ons langs alle kanten voorstaken om een tafel in te palmen, toen ik achter de bar vroeg of er plaats was antwoorden ze wel maar niet op de vraag, de bediening was stuurs, … Enfin, ‘k ben er geweest en ik zal er niet meer terugkomen.

De rest van de namiddag verliep gelukkig beter.

Na het eten hebben we gewandeld. We hadden plots wel een doel: de bibliotheek, en dus slenterden we op het gemak door de stad, een tempo plezant voor ons alle vier (Anna reken ik niet mee want zij zat in de buggy).

Op onze weg naar de bibliotheek passeerden we de kapper waar ik net voor Kerst was geweest en gezien de kinderen eigenlijk al lang hun haar dienden te laten knippen stopten we even om te vragen of ze tijd hadden om hun haar vandaag te knippen. We hadden geluk: een uurtje later mochten we komen, een uurtje de tijd dus om naar de bibliotheek te gaan.

De bibliotheek ging vlot en een uurtje later waren we terug bij de kapper. Geen andere klanten en zo werden in volgorde Louis, Zelie, Jan en Anna geknipt en konden we 80 minuten later onze wandeling verder zetten.

Op het gemak langs het Braunplein gewandeld om info te verzamelen voor zondag, bij de ijsbaan een warme choco gedronken en dan doorgewandeld naar de Vrijdagmarkt om nog even te vissen in het eendjeskraam en een toertje mee te draaien op de molen (de kinderen natuurlijk, ik niet).

Zo waren we tegen half zes thuis, net op tijd voor mij om rap naar de apotheker te rijden (met de fiets) en beleg te halen.

Van die dagen zonder vooropgesteld doel, fijn dat dat kan zijn.

Solden

Ze zijn dus weer begonnen en ik ben al geweest. Niet omdat ik dat zo leuk vind, wel omdat ik dingen nodig had.

Nu, ik schrijf ‘ik’, maar ik bedoel eigenlijk vooral Zelie en in mindere mate de drie andere kinderen.

Zelie is, zoals u inmiddels weet, de oudste en ze groeit (gelukkig) nog altijd. Ze is acht en past perfect in het maatje voor achtjarigen (128, that is), maar ze is er langzaam maar zeker aan het uitgroeien. Vooral truien, daar begint ze een tekort aan te hebben.

Vorig jaar waren truien niet echt nodig. De winter is nooit echt koud geworden en de winter T-shirts met lange mouwen waren meer dan voldoende, vooral omdat Zelie niet van de meest kouwelijke personen is. Deze winter is al een pak kouder en vandaar dus dat ik gemerkt heb dat ze truien nodig heeft, temeer dat een aantal truien van vorige winter nu niet meer passen.

Gisteren was de eerste soldendag en ik heb ’s ochtends de kinderen zo rap mogelijk in de auto gestoken om naar Oudenaarde te rijden. Er is daar nl. een kinderwinkel die vanaf dag één 50% geeft, mooie merken/kleren heeft en dus is het wel de moeite om eens tot daar te rijden. OK, het heeft me uiteindelijk een bom geld gekost, maar de buit is mooi en nuttig en aan een gemiddelde van € 39/stuk kon ik niet sukkelen.

In de namiddag zijn we er weer opuit getrokken, ditmaal op jacht naar schoenen. Uiteindelijk vijf paar schoenen gekocht aan een gemiddelde van € 40/paar, dus ook de moeite waard. Eigenlijk moest ik schoenen hebben voor Zelie en Anna en ben ik buiten gekomen met schoenen voor Louis (wijze jongensbotten), Jan (bleek dat zijn huidige schoenen eigenlijk gruwelijk krap zaten) en drie paar voor Anna (één winter, twee zomer). Voor Zelie moet ik dus nog schoenen vinden en dat gaan we morgen proberen.

Voor mijzelf had ik maar twee dingen nodig en dat zijn twee paar schoenen. Ik zit rats door de twee paar en ben ze tot nu toe blijven dragen met in het achterhoofd ‘als ik uit de plassen blijf dan blijven mijn voeten misschien droog en als de mensen van niet té dichtbij kijken zien ze toch niet dat de schoenen kapot zijn én het zijn binnenkort solden’. Eén paar (zwarte) botten heb ik inmiddels gevonden, oef. Het tweede paar zouden bruine bottine-achtige schoenen moeten worden. Ik weet exact welke ik wil en waar ze te koop stonden. De vraag is nu uiteraard of ze ze nog hebben in die winkel én in mijn maat.

Als ik niet echt iets nodig heb probeer ik de solden te vermijden: te druk en te ambetantig. Ik ga nooit naar de solden gewoon ‘om te kopen’, alleen doelgericht. Behalve op het ganse einde van de periode, als de prijzen met 70% verminderd zijn, dan durf ik nog wel eens een favoriete winkel binnen te stappen gewoon om ‘iets’ te kopen, zien of ze nog iets liggen hebben dat ik wel zou willen hebben. Tot nu toe heb ik eigenlijk al veel sjans gehad. Eens zien wat het dit jaar wordt. Nog een kleine vier weken wachten dus.

Oef!

Onze laatste ‘drukke’ dag van het jaar. Behalve scouts deze namiddag lopen alle andere zaterdagactiviteiten vandaag gewoon door, met die bijkomstigheid dat er deze namiddag een extra activiteit is van de turnclub: het jaarlijkse Kerstfeest.

Zeer belangrijk voor de kinderen want niet alleen mogen ze hun kunnen tonen aan de verzamelde ouders, grootouders, familie, vrienden en vriendinnen, ze gaan die ook tonen aan niemand minder dan de Kerstman.

Het zal dus laat worden deze avond: die feesten lopen altijd uit, temeer dat ze eigenlijk altijd relatief laat beginnen: 16u45. Het uitdelen van de kadootjes door de Kerstman is voorzien voor 19u en meestal begint dat ook al niet op tijd.

Afgesproken dit jaar met een andere mama dat we de picknick zouden meehebben. De vorige jaren zo dom geweest om daar niet aan te denken en had F. het gisteren niet gesuggereerd, dan had ik er dit jaar ook niet aan gedacht. Maar als ik het (weer) vergeet, betekent het dat we tegen 20u thuis zijn en dat de kinderen dan nog moeten beginnen eten. Ze lopen nu al zo moe als een hond, ik mag dat dus zeker niet vergeten.

Eens deze dag voorbij is begint de vakantie dus ten volle: een volle twee weekends met niets van verplichtingen. Niet rondrijden om van hot naar her te gaan, niet moeten ergens op tijd zijn, niet moeten opstaan om ergens op tijd te geraken. Gewoon zalig genieten van de vakantie, uitrusten en af en toe wel eens een activiteit ondernemen, zolang die maar niet valt in de vroege uurtjes van de dag.

Oef! Bijna rust (al is dat ook wel relatief met vier kinderen in huis).

Eindigen op hoge noot

‘It never rains, but it pours’ wordt er wel eens gezegd als de dingen slecht gaan. Dan moet er toch ook zo’n equivalent zijn voor als het goed gaat.

Dit weekend was blijkbaar zo’n weekend waarin alles vlot en aangenaam verliep. Gisteren een aangename namiddag die geëindigd in een zeer gezapige, aangename kletsavond met het onverwacht uitgenodigde, bezoek.

Vriendin E. had vrijdag al gevraagd of wij iets te doen hadden vandaag en zo niet, om af te spreken. Deze voormiddag belde ze dus om concrete afspraken te maken: of we het zouden zien zitten om naar de zee te gaan? Voorgesteld aan de kinderen en ze waren laaiend enthousiast.

Eerst nog in het Huis van Alijn gepasseerd zodat de kinderen ook eens een appel konden eten 🙂 en tegen dat we terugkwamen stond vriendin E. met haar twee kinderen net voor de deur (timing is everything).

Iedereen (= twee vrouwen, zes kinderen) is in één auto gekropen en op een goed half uurtje stonden we in Oostende waar we vlak het Casino konden parkeren (opnieuw veel geluk). We zijn met de kinderen tot aan de zee gelopen, alwaar ze zich uiteraard nat hebben gemaakt, we hebben op de dijk gelopen waar ook een soort culinaire kraampjesmarkt aan de gang was, we zijn een pannenkoek gaan eten en hebben met gans de bende op een go-kart gezeten (een geluk dat daar geen fotografen rondliepen).

Tegen kwart voor zes waren we terug in Gent en iedereen is dan bij ons thuis aan tafel aangeschoven om spaghetti te eten, klaargemaakt door Michel terwijl wij op schok waren.

Bijna ging de avond eindigen in mineur: Zelie vond nergens haar bril meer. Drie dagen oud en al kwijt. Maar gelukkig dan toch niet en is hij toch nog uitgekomen.

Zo’n leuk weekend zeg. Zeker voor herhaling vatbaar.

Schrik

Net telefoon gekregen van mijn zus die op haar beurt telefoon gekregen had van ons nicht A.

Het 18 maand oude zoontje van mijn andere nicht K. (de zus dus van de bellende nicht) werd gisteren opgenomen in het ziekenhuis nadat hij een soort stuipen had gehad en twee keer gereanimeerd had moeten worden.

Tot nu toe hebben ze nog geen oorzaak gevonden en ik maak mij doodongerust, om nog niet te spreken hoe K. en haar man K. zich moeten voelen: een ware nachtmerrie.

Bellen kan/wil ik nu niet doen: daar is niemand mee gebaat en het stoort alleen. Maar via deze weg: veel sterkte, wij denken aan jullie en duimen heel hard mee dat hij er vlug bovenop komt.

Hoor wie klopt daar …

Sinterklaas komt bij ons altijd op 6 december: niet ervoor en ook niet te laat. Valt 6 december op een schooldag, tja dan moeten de kinderen maar wachten tot ’s avonds om met hun nieuwe speelgoed te kunnen spelen.

Deze ochtend was het dus zover: eindelijk zouden ze zien of Sinterklaas iets gebracht had. Zelie was vroeger op dan normaal want om half zeven stond ze al aan ons bed, daar waar ze er op een gewone dag niet met stokken uit te krijgen is. Ze had ‘buikpijn’ maar raad eens hoe rap die over was? En of ze mocht gaan kijken of Sinterklaas geweest was?

Wij waren strikt: neen! Eerst aankleden en broers en zusje moesten ook klaar zijn. Iedereen samen gaan kijken of niemand. Ze was er gelukkig niet van aangedaan en spurtte naar boven om haar broers wakker te maken.

Dit is eigenlijk de gewone gang van zaken, maar deze keer zat er nog een bijkomende reden achter: de tafel was wel gedekt, maar het snoepgoed moest nog uitgehaald en verspreid worden én ‘Sinterklaas’ moest nog een briefje schrijven. Terwijl ik dus naar boven ging om de kinderen bezig te houden (en aan te kleden ook natuurlijk), liep Michel naar beneden om de laatste hand te leggen aan Sinterklaas zijn afgelegde bezoek.

Zelie maakte haar broers wakker en opeens viel haar frankeuro: ze waren vergeten hun schoentjes te zetten en zou Sinterklaas nu wel gekomen zijn? Dit bericht veroorzaakte spontaan een enorme huilbui bij Louis die in paniek dacht dat hij zijn kans nu wel gemist had. Ik heb hem dan maar gekalmeerd en gezegd dat ‘ge nooit weet’ met dienen mens. Als hij zich nu eerst aankleedde dan zouden we wel zien wat er al dan niet gebeurd was.

Toen iedereen aangekleed was zijn we dan met zijn zessen naar beneden gegaan. De kinderen voorop uiteraard. Vol anticipatie staken ze het licht aan in de keuken en zagen dat de tafel wel vol snoep lag, maar nergens geen kadootjes. Bijna begon Louis weer te wenen, tot zij de brief zagen die Sinterklaas achtergelaten had (Michel had hun aandacht er wel eerst op moeten vestigen, maar soit). Zelie mocht hem voorlezen zodat Jan ook zou weten wat Sinterklaas te schrijven had.

Hij schreef dat hij zeer teleurgesteld was dat de kinderen hun schoentje niet gezet hadden: geen wortel voor het paard, geen pintje voor Zwarte Piet. Hij vond dat niet echt mooi. Maar!!! Maar!!! De Goedheilig man vond wel dat de kinderen heel flink hun speelgoed hadden opgeruimd (Louis tot iets na acht uur, Zelie heeft doorgewerkt tot na negen uur: ze wou niet van ophouden weten) en dat ze dus daar maar eens moesten gaan kijken. En wat raad ge: hij had hun speelgoed achtergelaten in hun speelkamer/bureau.

Ze leken allemaal content met hun kadootjes, juist wat ze gevraagd hadden (als dat geen toeval is): een Baby Born-pop voor Zelie, nieuw model want die hun ogen kunnen sluiten (haar andere is vier jaar oud en die modellen konden dat nog niet), een Roboraptor voor Louis (hij had alles doorkruist op zijn lijstje omdat hij dat als liefste wou. Hij moest zelfs niets meer hebben bij de grootouders als hij dat maar kreeg), een Spiderman auto voor Jan (eigenlijk wou hij de quad, maar ik denk dat Sinterklaas die niet heeft gevonden en de auto vond hij ook fantastisch) en voor Anna haar eerst eigen Sleepy Babypop. Daarnaast nog een paar gemeenschappelijke spelletjes ((reis)Monopoly, (reis)Wie is het? en een aantal die Michel gevraagd had) en prutsen.

Ik vermoed dat ze vanavond wel een beetje te laat in hun bed zullen zitten, maar voor één keer kan dat geen kwaad: ze mogen Sinterklaas zijn verjaardag toch wel even navieren.

Eetfestijn

Ons kinderen zitten op een katholieke school en zoals elke (ik vermoed eigenlijk niet alleen) katholieke school proberen zij op verschillende manieren aan bijkomend geld te geraken om de nodige zaken te kopen.

Dit jaar zou de school graag multimedia materiaal kopen en één van de bronnen hiervoor is het jaarlijkse eetfestijn. Elk jaar is er een ander thema. Zo was er al een paëlla avond, een italiaanse avond, een oosterse avond, … Dit jaar was het een steak en stoverij avond.

Ik moet zeggen dat ik nogal kieskeurig ben in het eten van steaks: ze moeten supermals zijn en blue gebakken. Niet ‘of/of’ maar ‘en/en’. Want eerlijk gezegd ben ik zo geen echte vleeseter. Of beter: ik eet relatief dagelijks mijn stukske vlees, één keer per week mijn stukske vis, maar in verhouding eet ik altijd veel en veel meer groenten.

Bij een steak en stoverij avond moet ge dus niet al te veel groenten verwachten. En steak maken voor een groot aantal mensen, dat vertrouw ik ook niet altijd 100%. Maar het was het ‘duurste’ op het menu (€ 14) en het is voor een goed doel én ik had eigenlijk echt geen zin in stoverij, dus heb ik het er maar op gewaagd.

Al bij al was het zeer goed gelukt: de steak was prachtig blue en hij was zo goed als supermals. Ja, ik kan gerust zeggen dat hij zelfs mals was. Niet voor de volle 100% mijn goesting dus, maar toch wel zeer dichtbij. Maar vooral: hij was zeer lekker van smaak, wat ook niet altijd het geval was. Hij werd geserveerd met een champignonsaus (mijn keuze dus), frieten en een beetje rauwe groenten. De steak was éénmalig, van de rest kon je nog naar hartlust je bord vullen.

Zelie had ook voor de steak gekozen, Louis en Jan wouden alleen frieten en dus bestelde ik voor hen stoverij, en ook voor Anna was er stoverij. Uiteindelijk hebben Jan en Anna alleen frieten gegeten, maar heeft Louis toch het meeste van zijn stoverij opgegeten: hij vond het duidelijk lekkerder dan hij had gedacht. Ik heb Anna haar stoofvlees opgegeten en het moet gezegd: zeer lekker saus en mooie malse stukjes.

We zaten met een aantal ouders, die ik al kende, aan een tafel. Misschien een beetje jammer. Het is immers de ideale gelegenheid om nieuwe mensen te leren kennen. Maar mijn sociale vaardigheden indachtig komt dat uiteindelijk altijd beter uit om bij bekenden te zitten.

Er was een shift om 18u, waartoe wij behoorden wegens allemaal kleine kinderen hebben, en een shift om 20u. Die eerste shift was ongelooflijk druk. Volk, het had geen naam. Blijkbaar een succesvolle shift. Het duurde dan ook even vooraleer we bediend werden (om te eten, niet om te drinken), maar eens we aan de beurt waren verliep alles vlot en vlug.

De shift van 20u was overduidelijk minder druk geboekt. Dat merkten we omdat wij er nog altijd zaten te kletsen en te drinken en we duidelijk zagen dat we de tafel niet moesten ontruimen om plaats te maken voor de volgende mensen. Maar de zaal kwam uiteindelijk wel goed gevuld, al bleven er hier en daar nog plaatsen over.

Het was uiteindelijk 22u15 vooraleer we naar huis gingen. De kinderen liggen er nu dus pas 20min in. Ik kan alleen hopen dat dat zich morgen vertaald in lange slapers, maar ik vrees ervoor.

Dat gebeurt dus als ge in goed gezelschap zit. We hebben denk ik toch wel een uur tegen elkaar zitten zeggen dat we naar huis gingen, maar niemand nam eigenlijk het initiatief om op te staan. Integendeel: we bestelden nog een fles wijn bij 🙂

De volwassenen hebben zich goed geamuseerd. De kinderen duidelijk ook: Zelie was (toevallig) nergens te vinden als we eindelijk dan toch vertrokken en Louis en Jan wouden opeens absoluut helpen zoeken naar hun zus, maar dat heb ik hen toch radicaal verboden, anders had ik er nog een half uur mogen rondlopen zoeken en doen.

Volgend jaar opnieuw. Ik kijk er nu al naar uit.

Schoentjes

Het is blijkbaar de tijd van het jaar ervoor: nieuwe schoenen voor de kinderen.

Zoals Miss. White schreef: die dingen kosten stukken van mensen en zijn dus absoluut niet recht evenredig met de maat van de persoon die ze moet dragen. Dus probeer ik geen schoenen meer te kopen die niet in afslag zijn of ik ga bij de iets goedkopere winkel.

Tijdens de solden neem ik de kinderen mee en gaan we schoenen zoeken die voor volgend jaar moeten dienen. En ja, het is een gok maar hoe groter ze worden, hoe minder het gokken is. Alhoewel, Zelie slaat nu al af en toe een maat over, maar tot nu toe heb ik toch al geluk gehad. Hout vasthouden dus.

Voor deze winter veel sjans gehad: Anna’s schoenen gevonden voor € 5 op de rommelmarkt in het Prinsenhof. Geen tweedehands hé. Neen hoor, gloednieuw, volledig in leer en wreed schoon. Complimentjes dat ik er al over gehad heb. Wreed plezant.

Louis zijn schoenen vorig jaar kunnen kopen in de solden. Helft van de prijs, nog € 35. Donkerbruin, beetje sportief en ze zitten als gegoten. Enige nadeel: het zijn er met veters en dus wil hij ze niet aandoen op dagen dat hij zijn schoenen zelf aan en uit moet doen, zijnde dus de zwem- en turndagen op school. Dringend tijd dus dat ik hem leer zijn veters te knopen.

Zelie en Jan hadden er nog geen. Voor Jan had ik gekregen van mijn zus: twee paar die zij voor haar jongens had gekocht, zonder dat ze erbij waren. Bleek, toen ze thuis kwam, dat hun voetjes er niet in pastten: te hoge wreef (erfenisje van hun mama) en dus heeft ze ze maar aan mij gegeven. Het ene paar is deze zomer versleten geworden. Het tweede paar is nog te groot en dus moest hij nieuwe schoenen voor deze winter.

Terwijl Zelie en Louis naar de scouts waren ben ik dan met Jan de stad in getrokken op zoek. Eerst ben ik dan gaan kijken naar Kids Outlet: schoenen aan halve prijs en met een beetje geluk vind je wat je zoekt. Deze keer was het buiten Jan gerekend: ik had een paar of twee gezien die leuk waren, maar Jan vond van niet en dus zijn we verder gaan kijken.

Volgende stop: Eram. Ze hebben daar een minieme kinderafdeling en het is betaalbaar: de duurste (kinder)schoenen waren nog geen € 50. Een beetje zoeken en ik laat Jan kijken én hij vind een paar dat hij mooi vind. Moet dat nu net niet het lelijkste paar zijn in gans die winkel! Nu ja, als ge een kind van drie en een half laat kiezen moet ge daar eigenlijk niet verbaasd over zijn. Maar ik had geluk: dat paar begon maar in maat 30 en zo’n grote voeten heeft Jan nu ook weer niet. De winkeljuffrouw toonde twee andere schoenen die ze wel in zijn maat had en de leukste daarvan heeft hij dan gekozen. Oef! Besteld voor € 39,90.

Na de scouts met Zelie naar dezelfde winkel: ik had er een paar laarzen gezien dat ik heel mooi vond, maar ik weet ondertussen dat onze smaak niet altijd meer overeenkomt en dus had ik ze ’s middags mooi laten staan. En ook omdat ik eigenlijk niet weet welke maat ze op dit moment juist had. Ze heeft vorig jaar een maat overgeslagen en ik kreeg de indruk dat het dit jaar van hetzelfde laken een broek was.

Dubbel gelijk gekregen: de laarzen die ik mooi vond waren niet haar ‘cup of tea’ en effectief, ze is twee maten meer dan deze zomer. Maar alhoewel ze mijn keuze niet goed vond heeft ze wel gevonden wat ze graag zag én die ik ook graag zie. Terwijl we er waren ook nog pantoffels gekocht voor Louis en Zelie en voor een magere € 67,70 waren we bediend.

Miss. White heeft gelijk: kinderschoenen kosten stukken van mensen, behalve als je al eens een gokje waagt en in andere winkels gaat kijken dan in de kinderschoenenwinkels 🙂