Tag: kinderen

Museum

Alle kindjes thuis vandaag dus had ik zin om eens op stap te gaan.

Had al veel borden gezien voor de tentoonstelling in het MIAT “Eén, twee, drie, vier, hoedje van …” en onlangs gelezen dat het over kinderhoedjes ging, dus dacht ik dat het de kinderen wel zou interesseren.

Na Jan zijn middagdutje was het dus “wijle weg”. Met Anna in de draagzak en de drie anderen aan de wandel het museum binnen.

Wat ik eigenlijk wreed leuk vind aan museumbezoeken in Gent is dat ze (meestal) gratis zijn voor inwoners van Gent. Zeker als ge dan met vijf zijt is dat zeer interessant voor het budget. Bovendien zet het aan om eens meer een museum binnen te stappen, alhoewel ik het nu eigenlijk nog te weinig doe.

De tentoonstelling was zeer leuk: hoedjes over een periode van zo’n 150 jaar. Ik heb er zo’n goed half uur rondgelopen ook al was de zaal niet al te groot. De kinderen waren het al beu na 5 minuten (“wij hebben alles al gezien”) maar daar was rekening mee gehouden: naast de tentoonstelling was een kamertje ingericht waar de kinderen zelf een hoedje konden maken. Dus terwijl zij hun hoedje maakten van papier kon ik op het gemak de tentoonstelling uitpluizen.

De kinderen hadden een leuke namiddag en ik ook. Je kan er meer over lezen alhier 🙂

Foto onderwerp

Het leuke aan professionele fotografen is dat ge het praktisch niet merkt dat ze er zijn.

Het bezoek deze morgen was zeer aangenaam. Leuke babbel gehad over vanalles en nog wat en het grootste deel van de tijd was ze foto’s aan het trekken, maar het viel niet echt op en stoorde dus niet. Gewoonlijk heb ik een hekel aan gefotografeerd worden maar nu merkte ik het amper.
Het dochtertje van de fotografe was ook mee. Ze heeft grotendeels braaf en stil in het park gezeten en af en toe speelden mijn drie oudsten er een beetje mee. Wreed wijs.
Dat deed me denken aan de tijd toen ik nog advocate was. Tot Zelie bijna een jaar was nam ik haar altijd mee als ik een korte tussenkomst op de rechtbank moest doen (“Hallo. ’t Is van uitstel vragen. Bedankt”). Zelie was een doodbraaf kind en gaf letterlijk geen kik: ze zat doodbraaf in haar buggy te wachten achteraan de zaal tot ik gedaan had. Bovendien waren er altijd wel andere advocaten die niets liever deden dan zich bezighouden met haar in afwachting van hun eigen zaak. Jammer genoeg viel dit blijkbaar niet in goede aarde bij één bepaalde rechter op Koophandel: hij sprak er de stafhouder op aan en ik werd op het matje geroepen. Zelie bleef van toen af bij de onthaalmoeder: geen rechtbankoptredens meer voor haar 🙂

Nu nog hopen dat de foto’s een beetje gelukt zijn want over het algemeen plak ik niet op foto: de goede foto’s van mijzelf zijn zo op één hand te tellen en dat is absoluut niet overdreven. Het moet een familietrekje zijn of zo want mijn zus heeft hetzelfde probleem 🙂

Fingers crossed.

Timing

Deze morgen komt mevrouw N. langs om van foto te doen (om het met Michel zijn uitdrukking te zeggen :)) en morgenvoormiddag krijg ik ook bezoek van mijn vriendin die ik al 30 jaar ken (erg hé). Dus net nu alle kinderen twee dagen thuis zijn is Anna vannacht goed wakker geweest: ik denk dat ik zo’n 4 uur geslapen heb. Moe dus.

En zeggen dat ze vorige nachten telkens eerst goed dronk en onmiddellijk weer in slaap viel. Qua timing mag ze zich dus wat beter inspannen. Pff.

Voor- en nadelen

Het is maar goed dat we een selectief geheugen hebben.

Voor de gevoelige mannen onder jullie: stop maar met lezen. Voor toekomstige eerste maal moeders, misschien kan dit wel interessant zijn (maar misschien ook helemaal niet hoor).

Bij elk van mijn kinderen heb ik borstvoeding gegeven (en bij Anna geef ik nu dus ook borstvoeding). Voor mij was het geen kwestie van een keuze maken, ik wist gewoon dat ik dat ging doen. Heb nooit flesjes overwogen, toch niet voor die eerste maanden.

Maar het is waar wat “ze” zeggen: als je niet 100% overtuigd bent is het misschien beter het niet te doen want het vergt toch een zekere, zullen we zeggen, toewijding.

Er zijn veel en zeer goede redenen om het te doen:

  • het zou de immuniteit van je baby versterken. Ik zeg “zou” want ik heb nu gehoord dat als je het minder dan 6 maanden zou doen, het toch niet veel zou uitmaken. Mijn motto is echter “baat het niet, het schaadt niet”;
  • je hoeft je nooit zorgen te maken of je genoeg eten bijhebt (zeer praktisch)
  • je bent vlugger terug op je oude gewicht en meestal val je zelfs af (ik toch)
  • je creëert een unieke band met je baby: het zijn zeer intieme momenten waar ik intens van geniet

en ik zal nog een paar zeer goede redenen vergeten zijn, maar er zit ook een andere kant aan de medaille:

  • het vreet energie
  • het duurt (veel) langer dan een flesje geven
  • en het doet pijn … serieus. Ik kan het niet echt weten want eerlijk gezegd, ik ben niet zo voor SM :), maar ik vermoed dat het zo’n beetje aanvoelt als tepelklemmen gebruiken. Ook al hebben babies geen tanden, de tandjes zitten klaar onder het tandvlees en het is serieus pijnlijk als dat zich rond je tepel klemt. Vooral de eerste dagen: het is alsof je een serieuze blauwe plek hebt waar dan nog eens constant hard in genepen wordt. Auw! Toegegeven, het betert met de dagen en eens dan de initiële pijn van het vastnemen voorbij is voel je het bijna niet meer, maar het is toch telkens weer een paar seconden op je tanden bijten.

En kijk, ondanks al dit doe ik dit nu al voor de vierde keer en heb ik er nog nooit spijt van gehad. Michel daarentegen … 🙂

Lezen

Deze ochtend een zeer schoon zicht: de drie kindjes zaten samen op het bankje. Eerst Zelie, Jan ernaast en Louis naast Jan, terwijl Zelie één na één de boekjes van Nijntje aan het voorlezen was.

Jan en Louis waren gefascineerd aan het luisteren en toen Zelie eventjes naar het toilet moest riep Jan “Elie, poepe sjit”.

Aandoenlijk.

Koken met kinderen

Ik had het briljante idee deze namiddag om de kinderen spaghettisaus te laten maken. Bruno had het mij voorgedaan en toen ik onlangs op Vitaya Luis zag koken (amper 5) dacht ik: dat kunnen de mijne ook.

Om even te specifiëren: “de kinderen” zijn uiteraard alleen de twee oudste. Jan mocht toekijken, net zoals (grotendeels) mama.

Begonnen met de ajuinen. Ik deed de kroontjes er af en de kinderen pelden ze met de blote hand. Daarna toonde ik hen hoe de ajuinen te snijden en na een paar pogingen ging het verassend vlot. Louis deed het zelfs beter dan Zelie en geen enkele vinger ging bloeden.

Jan wou absoluut ook helpen dus heb ik hem dan ook maar een ajuin gegeven en een bot mes en hij was ook gelukkig. Achteraf heb ik zijn “hakwerk” ook maar fijngemaakt en in de pot gedaan.

Eens de ajuinen gesneden hebben ze elk hun stoel aan het vuur gezet: terwijl Louis in de pot roerde om de ajuinen glazig te bakken deed Zelie het vlees in de pan om te bakken. Ondertussen wastte ik de paddestoelen. Eens de uien gedaan deed Louis er de tomaten bij.

So far so good.

En toen ging het mis.

Niet zozeer met de kinderen (die deden het zeer goed) maar eerder met mezelf en Jan.

Enerzijds had Jan namelijk ook zijn stoel bij het vuur geschoven zodat hij zou kunnen meedoen. Hij kon gelukkig niet aan het vuur, evenwel wel aan de doos eieren die naast het vuur staan (mijn fout uiteraard: ik had dat over het hoofd gezien).

Eventjes niet opgelet en daar lagen de eieren op de grond: drie gebroken eieren en één nog volledig gebleven.

Op het moment dat ik dat ontdekte werd Anna net wakker. Michel hield haar bij, maar haar gehuil was niet te stoppen: hij kan haar nu eenmaal geen eten geven. Ik werd dus redelijk nerveus omdat het nu vooruit moest gaan.

Terwijl ik de eieren begon op te kuisen morstte Louis saus op Zelie (een beetje te heftig geroerd) wat ruzie tot gevolg had en ik dus nog nerveuzer werd.

Ik heb de kookpoging dan maar stopgezet en Zelie naar boven gestuurd om een andere broek aan te doen. Jan en Louis zijn (gelukkig) meegegaan en ik heb dan in de rapte de boel opgekuist om dan Anna eten te gaan geven.

Later ben ik dan (alleen) teruggegaan om de saus af te werken.

De eerste poging was dus geen volledig succes maar ook geen totale mislukking. Morgen eens proberen om cake te maken?

Tijd

Er bestaat zo een algemene misvatting over vrouwen die thuis blijven na een geboorte: ganse dagen thuis, een zee van tijd, die kunnen dus vanalles doen. Maar het tegendeel is waar. Glad vergeten hoe weinig tijd je hebt als er een baby is.

Toen ik zwanger was van Zelie dacht ik aan al hetgeen ik zou kunnen doen als ik thuis was. Eens ze geboren was was ik al blij dat ik de basisdingen in het huishouden had gedaan en als ik iets had klaarstaan om te eten tegen dat Michel thuiskwam. Bovendien was ik bijna constant moe: ik heb zo de indruk dat als je borstvoeding geeft, de baby tevens je energie uitzuigt met de melk.

Dit was eigenlijk niet anders met de volgende twee en nu met Anna realiseer ik me dat opnieuw. Het selectief geheugen van een mens zeker.

Als je het goed bekijkt dan ziet een gemiddelde dag er als volgt uit::

Ergens tussen 5u en 6u: Anna eten geven

7u30: opstaan. Drie oudste wakker maken en klaarmaken om naar de opvang te gaan (aankleden, eten geven…)
8u45: kinderen wegbrengen

9u15: Anna wassen

9u30: Anna eten geven … dat duurt gemiddeld toch wel een 45 minuten, geloof het of niet

Rond 11u eindelijk een uurtje vrij … of beter: net de tijd om eten te halen en klaar te maken

12u30: Anna eten geven

13u30 tot 15u30 toch eventjes tijd voor mezelf?

15u30: Anna eten geven … weeral

16u30: Drie oudste afhalen

17u15: terug thuis. Net genoeg tijd om naar de beenhouwer en bakker te gaan

18u: avondeten. Wordt meestal overgenomen door Michel want om

18u30: Anna eten geven

18u45: badtijd voor de oudsten

Na 19u (als Anna “gevoederd” is): avondroutine: eerst Jan in bed, dan verhaaltje voorlezen voor Louis en Zelie, Louis in bed en uiteindelijk ook Zelie

20u: eindelijk kinderloos … voor een uurtje

21u30: Anna nogmaals eten geven

22u30: bedtijd voor Anna en mezelf

2u: Anna eten geven … en de cirkel is rond

Dit ALS Anna dus een beetje regelmatig is, maar meestal is het niet zó regelmatig om de drie uur: soms is het twee uur, soms is het vijf uur tussen voedingen. Jammer genoeg zijn die vijf uur nooit ’s nachts maar altijd overdag.

Dus met een beetje sjans heb ik overdag zo’n twee uur voor mezelf en heb ik er nog een paar ’s avonds.

In het ziekenhuis besteedde ik de tijd tussen voedingen meestal al slapend: de nachtrust die werd onderbroken moet ook ingehaald worden.

Toen ik thuis kwam met Zelie deed ik dat ook. De meeste tijd van mijn dagen bracht ik slapend door, vooral omdat Zelie ’s nachts zo’n moeilijke slaper was. Vele uren heb ik rondgelopen met haar op mijn arm (ze had last van reflux en dus na de voeding nog veel pijn). Ook heeft Zelie pas haar eerste volledige nacht doorgeslapen de avond dat ze 3 jaar was geworden.

Met Louis en Jan ging het veel beter: beiden sliepen ze heel rap de nacht door (geen 12 uur, maar wel een lange 9 uur, Jan zelfs al na vier of vijf weken) dus was ik gauw gerecupereerd.

Sinds ik nu terug ben van het ziekenhuis is het nog niet gelukt om slaap in te halen: vrijdag thuis gekomen en de paasvakantie begon direct. In het weekend waren alle kinderen uiteraard thuis en gisteren en vandaag is er hier gekuisd geweest. Niet dat ik veel gedaan heb (zie schema hierboven) maar ik heb, zo gauw ik kon, toch zoveel mogelijk geprobeerd mijn schoonmoeder te helpen (sorry mamie dat het zo weinig was :().

Morgen komt mijn broer met zijn familie op bezoek (all the way from the Netherlands) dus moet ik het kuiswerk afwerken en dan proberen voor taart en zo te zorgen en we verwachten ook een andere juffrouw die zal langskomen met een vriend. Drukke dag dus want gezien de juffrouw nogal graag gezien is hier ten huize én oom en tante met de twee neefjes komen, blijven alle kindjes ook thuis. Ik kijk er naar uit … toch naar het deel in de namiddag.

Dat brengt me bij donderdag (eigenlijk de dag dat Anna zou geboren worden :)) die tot nu toe “leeg” is: geen kinderen, geen kuiswerk, geen bezoek … Het ziet er naar uit dat ik die dag zal kunnen vastpinnen voor platte rust.

Yee ha!

Reactie

Al een veel gestelde vraag op de blog van mijn andere ik is “hoe reageren de andere kinderen?”.

Wel, ’t is allemaal nog niet echt duidelijk.

Over het algemeen zeer positief: Zelie en Louis zijn dolgelukkig met hun zusje. Ze hadden beiden gezegd dat ze verdrietig zouden zijn moest het een jongentje zijn, dus hun reactie toen ze hoorden dat het een meisje was was er een van dolenthousiasme.

Vooral Zelie is zeer blij. Uiteindelijk zijn er in de (relatief directe) familie ondertussen 12 kindjes geboren, met een dertiende op komst, en daarvan zijn er maar 3 meisjes (het dertiende wordt nl. ook een jongentje).

Van Zelie heb ik nog niets van jaloezie gemerkt en dat zou mij ook verbaasd hebben gezien ze noch bij de geboorte van Louis, noch bij deze van Jan ooit jaloers is geweest.

Ze doet niet liever dan in de buurt zijn als ik met Anna bezig ben, kijken wat ik doe en wat er gebeurt. Aaikes geven aan haar zusje en haar vastpakken als ze mag, wat voor mij geen probleem is.

Louis toont ook geen jaloezie maar ergens moet er toch een (onbewust) graantje aanwezig zijn. Louis is al een beetje van een neut, maar sinds ik thuis ben heeft hij de neiging om zijn vragen al wenend te beginnen. Niet dat er enige aanleiding toe is, dus ik vermoed dat het door de gewijzigde situatie komt.

Voor de rest is het een en al contentement wat het Anna betreft. Zo heeft hij haar vanavond nog eens vastgepakt en was hij aan het glunderen van trotsheid. Doodcontent dat hij was.

Van Jan weet ik het nog niet. Ten opzichte van Anna zelf is het één en al tederheid, hetgeen mij enigzins verwondert gezien 1) Jan op zich al niet de zachtheid zelve is (hij kan nogal een brute kracht zijn) en 2) hij al altijd zeer jaloers is geweest op Zelie en Louis als ze bij mij komen.

Met Anna is hij dus zeer teder en zacht en lief. Deze avond bijvoorbeeld, toen Anna huilde, ging hij aan haar wiegje staan en keek heel lief naar haar als om te zeggen “toe, niet huilen”. Toen ze effectief stopte met huilen keek hij heel blij naar mij en zei “Anna niet wenen”. Ongelooflijk ontroerend.

Toen ik nog in het ziekenhuis lag was hij daarentegen eerder boos op mij: ik mocht amper naar hem kijken, mocht hem niet helpen om zijn jas uit te doen en pas na een aantal minuten begon hij mij weer te “aanvaarden”. Waarschijnlijk meer dan normaal nu ik bijna een week niet thuis ben geweest. Hier thuis lijkt er geen probleem op dat vlak: hij is duidelijk niet meer boos.

Hij heeft wel een reactie die gelijklopend is met Louis: rapper wenen, emotionele uitbarstingen en ik heb de indruk dat hij (nog) een beetje ruwer is dan anders ten opzichte van Zelie en Louis. Allemaal relatief normale reacties zou ik zo zeggen (maar daarom nog niet aanvaardbaar, daar niet van).

Ik probeer ze alle drie zoveel mogelijk te betrekken bij Anna, maar voor het moment is het nogal moeilijk: het is zo’n braaf kindje en het enige dat ze nodig heeft nu is slaap, eten en een badje. Bij het slapen en het eten geven kunnen ze dus niet al te veel doen hé 🙂 en om haar in bad te steken zijn ze net niet groot genoeg.

We zien wel hoe het uitdraait, maar eigenlijk heb ik er een zeer goed gevoel bij.