Tag: kinderen

Vrolijk Kerstfeest, gelukkig nieuwjaar, beste wensen, ladida

Tja, als ge niet zo regelmatig schrijft komt dat een beetje later en moet je alles in één keer doen.

Die ‘ladida’, dat is niet gemeen of neerbuigend bedoeld hoor. Ik wens iedereen echt het beste voor volgend jaar. Evenveel geluk, liefde en plezier als ik zelf mag ondervinden. Goede vrienden en gezondheid, een goede job, een pracht van een lief en, als je die wil, zalige kinders. Ik heb het geluk om dat allemaal al te hebben en zou het de max zijn moest iedereen zoveel geluk mogen beleven.

Om even bij te praten:
– De kinders doen het goed. Louis heeft wel een steekste laten vallen tijdens de examens, dus dat wordt opvolgen, maar ik had erger gevreesd. Nu ‘goed’, dat is op studievlak. Ondertussen was Zelie vorige week bijna een volle week thuis met een keelontsteking en is Louis nu thuis met koorts, keelpijn en watnogallemaal en begint Jan zich mottig te voelen, maar soit. Het voordeel van grote kinders is dat ze alleen thuis kunnen blijven en aangezien ze 70% van de dag slapen merken ze niet dat ze alleen thuis zijn. Maar als Jan ook ziek zou worden, … Soit, zorgen voor ‘als’.

– De feestdagen waren druk, om het zacht uit te drukken. Den anderen en ik hadden nl. aangeboden om te koken voor zowel kerstavond als oudejaarsavond. Michel ging toch vakantie hebben en ik had geen werk … tot ik dus plots toch werk had. Ik vroeg aan Michel of hij het nog zag zitten en hij was 100% overtuigd dat het geen probleem ging zijn … tot hij serieus ziek werd. Soit, het is uiteindelijk wel gelukt, zij het met de nodige stess (voor kerstavond dan toch, oudejaarsavond was al iets relaxter wegens beter voorbereid en georganiseerd). Twee perfecte maaltijden op tafel getoverd, iedereen vol lof, goed gegeten. Het waren zeer aangename avonden met een aangenaam samenzijn met de familie. Geslaagde feestdagen dus.

– Werk. Wat kan ik zeggen na amper anderhalve maand? Fantastisch! De max! Ik amuseer mij rot! Toffe collega’s, uitdagende en interessante inhoud. Een droomjob. Dat het zo mag blijven en dat de bazen even content van mij zijn als ik van de job. Nog tot eind maart interim en dan een vast contract met proefperiode. Aftellen.

Een nieuw jaar, nieuwe dingen te ontdekken, dingen te doen, mensen te ontmoeten, plaatsen te zien, uitdagingen aan te gaan … Ik kijk er naar uit.

Tranen

Lichte paniek. Dat was te zien in de ogen van Anna. Niet zo ongewoon, daar niet van. Faalangst is haar niet onbekend. Dus ging ze in de zetel liggen, met haar rug naar ons toe, en deed ze alsof we er niet waren. Alsof, als ze zo zou blijven liggen, het niet waar was. Het ging weggaan.

Aanleiding? Toets AMV, zichtles zang, een zangoefening die ze vandaag zelf nog kort inoefenen in de klas. Daarna zingen alle leerlingen individueel de les. ‘Want ik kan dat niet!’ klonk het.

Maar negeren en ontkennen maken niet dat het zal weggaan. Het enige wat ik kon doen was haar proberen geruststellen. Dat het wel ging gaan en dat, zelfs al zou het toch niet gaan, dat niet het einde van de wereld was. Dat dingen leren er nu eenmaal bijhoort. Dat sommige dingen gemakkelijk gaan en andere (veel) moeilijker en soms zelfs helemaal niet. Dat dat geen probleem is.

Ik moest toch mee naar de juf, om een andere reden, en heb het wel even laten vallen. En onmiddellijk waren daar de tranen weer. De paniek.

Hindernissen die overwonnen moeten worden. Hopelijk zie ik haar straks terug met een glimlach. Met een schaapachtige blik zeggend dat het toch niet zo moeilijk was.

Hopelijk.

En toen was er vakantie … En voorbij

Dingen lijken op voorhand altijd langer te zullen duren, en dan, als het er eindelijk is, is het alsof het een paar minuten duurde. Of toch, dat het voorbijgegaan is en je geen tijd hebt gehad om iets te doen.

Vakanties hebben dat altijd bij mij. Veel plannen, dingen om te willen doen, maar ook relaxen en samenzijn en niets doen en voor je het weet is het terug school. Deze vakantie was niet anders, maar we hebben toch een aantal dingen gedaan in plaats van als lamzakken thuis te zitten en de dagen voorbij te laten gaan 🙂

De twee oudsten keken al een aantal weken uit naar de vakantie om terug naar Komaf te kunnen gaan. Een grote hit tijdens de grote vakantie en deze vakantie was het niet anders. Ze stonden om 12.50u elke dag al klaar om toch zeker ‘op tijd’ te zijn. Als ge weet dat Komaf open gaat om 13.00u, maar dat dat eigenlijk een soort opendeur ding is dat geen vast beginuur heeft … Schattig in hun enthousiasme.

Een dag heb ik ze er toch weggehouden. Dan zijn we op uitstap geweest naar het Ford van Breendonk. Het kan nooit geen kwaad om de kinderen kennis te laten maken met een stukje geschiedenis in levende lijve. Veel interessante info gekregen, redelijk visueel gebracht, maar de uitleg was veel te veel en veel te lang en als ge met een bende kinders op stap zijt (we waren met een groep mee) is dat geen goede manier om iets over te brengen. Om nog niet te spreken van het feit dat de meeste uitleg buiten werd gegeven en het ijskoud was …

De ‘kleintjes’ hadden meer geluk die dag, want zij bleven thuis bij papa en er kwamen een broer en zus spelen, vriendjes voor broer en zus hier. Geen klagen gehoord van dat bezoek, behalve dat het misschien te kort was. Maar bezoeken van vriendjes duren nooit lang genoeg, dat zijn we ondertussen wel al gewoon. Gelukkig mocht Jan de dag nadien al terug gaan spelen bij zijn vriendje, dus zijn ‘verdriet’ was rap voorbij.

Verder nog ons (inmiddels traditioneel) halloweenfeestje gehouden. Iets minder volk dan andere jaren, maar daarom niet minder plezier. Louis maakte van de gelegenheid ook nog gebruik om zijn verjaardagsfeestje te houden (maar 6 maanden te laat, maar wie houdt dat nu bij) en voor de anderen waren er ook meer dan genoeg vriendjes en vriendinnetjes. Pech voor Jan was dat hij niet bij zijn vriendjes in één kamer mocht slapen: een voetballer heeft nu eenmaal zijn rust nodig, zeker als er de dag nadien een tornooi op het programma staat dat bijna een hele dag duurt (alles gewonnen, dankuwelalstublieft).

De vakantie werd vandaag onverwacht zalig afgesloten met een misicalvoorstelling. Een vriendin had kaartjes maar kon ze niet benuttigen en dus kon ik met de kinderen gaan. Kasteel Gruwelsteyn was een pracht van een afsluiter voor de vakantie. Mooie decors, mooie liedjes, zeer mooie kostuums, soit, alles wat een goede musical moet hebben. Twee uur die voorbijgevlogen waren voor we het goed en wel doorhadden. De kinderen hebben genoten en ik niet minder.

Tijd om af te tellen naar de volgende vakantie, maar eerst moeten we daarvoor nog door de examens gaan. Hm. Minder leuk vooruitzicht, maar ik heb er een goed oog op dit jaar.

Londen baby

Er was ergens een aanbieding voor Michel om ergens naartoe te gaan, maar als het puntje bij paaltje kwam ging het niet door. No big deal, maar het probleem hierbij was dat hij al aan Louis gezegd had dat ze weg gingen. Ik zei hem dan maar dat hij het moest zeggen en hem eventueel maar een alternatief moest aanbieden.

Michel deed veel beter: hij stelde een 3-daagse naar Londen voor, niet met Louis alleen, maar met ons allemaal. Ge ziet dat van hier dat ik ertegen zou protesteren.

En zo stonden we woensdag om 5u op om om 6u37 onze trein te halen richting Lille Flandres om dan in Rijsel de Eurostar op te gaan richting Londen.

Met al zo een ganse maand zeer laat naar bed te gaan (lees: 2u tot 3u in de ochtend) en dan te kunnen uitslapen tot 11u, deed dat dus serieus pijn, zo om 5u opstaan. Gelukkig duurt de rit naar Londen net lang genoeg om nog wat slaap in te halen.

We kwamen aan rond 10u30 en hadden dus nog een bijna volledige dat ter beschikking. We vertrokken vrijdag om 17u en dat maakte in totaal dus toch twee en een halve dag om Londen te verkennen. Veel te kort dus, maar we hebben ze ten volle benut.

De eerste dag stond het British museum op de lijst. Daar een paar uur rondgelopen en dan uitgerust in de tuin op Russel Square waar de kinderen in de fontein speelden. Daarna hebben we het contact hernieuwd met een vriend van Michel die we in 20 jaar niet meer gezien hadden (en ondertussen lekkere hamburgers gegeten, niets fast-food maar zeer vers) en zijn we dan vooral vroeg in ons bed gekropen.

Dag twee ging richting Science museum (favoriet van de kinderen) en Natural History museum (dat we er meer hebben door gejaagd). Daarna was het weer tijd om een beetje te rusten, dus gingen we richting Hyde Park om te spelen in de Princess Diana Memorial Fountain en dan vooral in de waterpartij (ja, ik ook want het was nodig om mijn voeten te laten afkoelen na ongeveer 5 uur (of was het 6?) in musea te lopen). ’s Avonds hebben we dan een musical meegepikt, wicked!

De laatste dag stond er niets op het to-do lijstje, behalve Londen zelf verkennen. Op naar de gadget winkel dus voor Louis, richting Harrods om dat toch eens gezien te hebben vanbinnen (de ogen die de kinderen trokken, machtig, en eerlijk, het was mijn vijfde keer in Londen en ik was er nog nooit geweest), een wandeling door het centrum richting M&M winkel, oriëntatie nemen om Piccadilly Circus, en dan, voor het vertrek richting station, nog even uitrusten in Regent’s Park en daar met de eekhoorns ‘spelen’ (enfin: de nootjes uit de M&M’s halen en die voederen aan de eekhoorns. Dolle pret voor de kinderen en ze waren ook vreselijk schattig).

Zalige maar veel te korte vakantie dus. Maar het heeft deugd gedaan. Volgende keer wel wat langer uittrekken.

10 mooie dagen

Dat hebben we dan ook al weer gehad. De Gentse Feesten zitten er weer op voor dit jaar en we kunnen beginnen aftellen naar volgend jaar.

Het leuke is, nu de kinderen almaar groter worden, dat we zo niet op uur en routine staan. Etensuur, warm of koud, vroege of late voorstelling, … het doet er allemaal niet toe. En Anna is ondertussen zelfs al bijna oud genoeg om zo goed als elke voorstelling te mogen bijwonen, dus dat is ook een gemak.

Zoals gewoonlijk heel wat Puppetbuskers en MiramirO gedaan dit jaar (te lezen op Gentblogt uiteraard), maar ik ben, in tegenstelling tot vorige jaren, ook al eens met een vriendin een stapje in de wereld gaan zetten, ’s avonds dan nog. Helemaal zonder kinders. Zalig! Je kan wel zeggen dat ik een nieuwe traditie heb ingezet.

En zo zit die eerste maand vakantie er dan ook bijna helemaal op. Wat vliegt de tijd.

Vakantie!

How to start? ’t Is een tijdje geleden hé, daar niet van. Maar mijn hoofd stond er niet op. Zorgen, weetwel. Want het beterde niet echt, integendeel.

Opvolging werd hier ten huize gedaan (in de mate van het mogelijke), hulplijnen werden ingeschakeld en de nodige ‘straffen’ werden uitgedeeld waar en wanneer nodig. Alle hens aan dek dus.

En zo zaten we dan bijna op het einde van het jaar en was de situatie redelijk dramatisch, zo erg dat de leerkracht wiskunde al sprak van een B-attest en haar klastitularis sprak van een laatste kans.

De laatste examenperiode was er dus één van erop of eronder en we hielden ons hart vast. Telkens Zelie terug kwam van een ‘goed’ examen bleven we onze twijfels hebben: we hadden het nog gehoord.

Tot het deze ochtend was en ik met een bang hart op de speelplaats stond te wachten. Ik zag haar klasgenoten buitenkomen, maar geen Zelie. Mijn hart zonk, want dat was ook haar ’tactiek’ bij vorige, slechte, rapporten: op haar vriendinnen wachten voor steun en dan in groep, wenend, buitenkomen.

Maar ik had het mis: de dochter van mijn vriendin was er (met mijn vriendin) en had haar al gezien: een heel goed rapport, ik mocht gerust zijn. Een geluk dat mijn vriendin er was, want ik had een schouder nodig om op te huilen, van geluk deze keer, geen verdriet.

Zelie heeft een A-attest, met advies voor Latijnse, 5 uur wiskunde. Niet dat ze het advies gaat volgen (het worden 4 uur wiskunde, wel latijn), maar het wil wel zeggen dat ze voldoende indruk gemaakt heeft op zowel de leerkracht latijn als die van wiskunde dat zij weer vertrouwen in haar gekregen hebben voor volgend jaar.

Broers en zus hebben het ook zeer goed gedaan: ze mogen allemaal over. Anna vertrekt naar het derde leerjaar, Jan naar het vierde.

Louis heeft zijn carrière op de basisschool afgesloten en begint volgend jaar ook op de humaniora. Er was een mooie (iets te lange) dienst en daarna een receptie en het was een mooie afsluiter van 9 jaar basisschool. Het was ook een beetje een afscheid want een heel aantal van zjn vriend(inn)en gaan volgend jaar naar een andere school. Gelukkig is er mail en Facebook en whatnot, dus zal het wel lukken om contact te houden.

De vakantie is begonnen en we kunnen er nu met een gerust hart van genieten. Yiha!

Dedju

Net als ik mij voorneem om opnieuw meer te bloggen, blijkt dat er alweer een maand gepasseerd is. Time flies, of ge nu ‘fun’ hebt of niet.

Soit, het schooljaar is ondertussen dus alweer een heel eind bezig. De kinders zitten goed, denk ik zo. De oudste lijkt zich toch gerealiseerd te hebben dat ze vorig jaar in redelijke mineur geëindigd was en dat ze zich toch iets meer zal moeten inspannen. We’ll see.

Die eerste maand van het schooljaar is traditioneel ook zeer druk, met het opstarten van allerlei activiteiten van de kinderen enerzijds en daarnaast mijn hulp bij allerlei verenigingen anderzijds. Ik heb nog geen tijd gehad om stil te zitten. Lange avonden en drukke voorbereidingen. Maar het is wel leuk.

Voor de rest ben ik nog eens werkloos. Een contract van 2 jaar en zoef, ’t is al gedaan. Dinsdag afscheid genomen van de collega’s tijdens een etentje en ’t was heel lekker maar ook heel gezellig. Ze zeggen allemaal dat ze mij terug willen, maar kijk, overheid zit nu eenmaal zo in elkaar en ik had er mij op ingesteld. Niet leuk, maar zagen erover heeft ook geen zin.

Ondertussen toch al een paar maand aan het solliciteren. Als ge de verzuchtingen hoort van het niet afgestemd zijn van vraag en aanbod op de werkmarkt: ik kan dat alleen bevestigen. Of die verzuchting dat de werkgevers veel te specifiek zoeken. Bevestiging. Op alle sollicitaties maar twee (2!) antwoorden gehad, en dan nog negatief. Of nee, dat is niet helemaal correct: zaterdag mag ik meedoen aan een examen. Duimen maar. Conclusie tot nu toe: de werkmarktsituatie is veel slechter dan twee jaar geleden (en het had toen al geen overschot).

Vorige keer, toen ik werkloos was, had ik nog een paar plannen om uit te voeren. Nu heb ik nog niets in gedachten. De komende twee dagen wel: studeren. Maar daarna? We’ll see.

Wat ik ondertussen (eindelijk) wel heb is een idee hoe ik mijn T-shirt ga pimpen. Het gerief is eindelijk in huis gehaald en nu kan ik er mij aan zetten. Ik peins dat het schoon zal worden 🙂 Ah! Kijk zie. Toch al één projectje voor tijdens mijn werkloosheid.

Vertrokken

De eerste werkweek na de vakantie zit er ook weer op en lastig dat dat was. Ben ik de enige of is het voor iedereen (velen?) zo lastig om er terug in te komen na de vakantie.

Niet dat er niets te doen was hé, maar gelukkig niets dringends. Misschien dat het daarom toch twee dagen kostte om mijn ritme terug te vinden: geen druk om mij rapper in te werken.

Ondertussen zit het ritme er al weer volledig in en zijn de kinders ook langzaam maar zeker uit vakantieritme en in schoolritme aan het geraken, want zij moeten ’s ochtends mee, naar de opvang.

Die opvang, mens daar ben ik toch content van. Het voordeel van aan de Provincie te werken is dat zij opvang aanbieden: kinders ’s ochtends afzetten op het Zuid, kinders met de bus naar Puyenbroeck waar ze de hele dag allerlei activiteiten doen (zwemmen, hockey, baseball, mountainbiken, naar De Gavers, gewoon allerlei spelletjes en zoektochten, …) en zich rot amuseren.

’s Avonds haal ik dan vier gelukkige kinders weer af in het Zuid. Zij content en ik ook. En nog zoiets leuk: ze gaan een hele dag. Halve dagen zijn niet mogelijk en omdat ik halftijds werk wil dat zeggen dat ik ’s middags nog wat langer kan werken én nog wat tijd overheb voor mijzelf en om wat boodschappen te doen.

Iedereen content na de eerste werkweek. Nog een weekje en de grote vakantie zit er ook al weer op. Mens, dat heeft gevlogen.

Dat heeft deugd gedaan

Terug van weg geweest. 14 dagen aan onze Belgische kust doorgebracht en er echt van genoten.

Want het was 14 dagen helemaal op het gemak en halverwege de vakantie was het opstaanuur van 8u al naar 10u opgeschoven. Het slapengaanuur was uiteraard ook opgeschoven, daar niet van, dus de dagen bleven evenlang.

Veel hebben we niet gedaan. Voor mij en de kinderen geen internet, dus wist ik niet wat er zoal gaande was buiten de straten waar wij rondhingen. 14 dagen ook geen televisie, want die stond er wel, maar we hebben hem gewoon niet aangezet. Er werden we ongelooflijk veel gezelschapsspelen gespeeld door den anderen en de kinderen. Ik genoot ervan hen bezig te horen want dat is niet echt iets voor mij.

We hadden de fietsen mee, dus hadden we iets meer vrijheid, maar uiteindelijk hebben we daar maar twee keer gebruik van gemaakt. Meestal was het gewoon laat opstaan, brunchen, naar het strand, zwemmen en spelen in de zee en het zand, tegen 19u opkramen en terugkeren naar het appartement en dan tegen 21u eindelijk avondeten en daarna spelletjes spelen.

Beter dan vorig jaar was dat ik veel minder gekookt heb: meer afgehaald en op restaurant geweest, zodat het voor mij ook veel meer vakantie was. En de kinderen de afwas laten doen, ook altijd een goed idee 🙂

We zijn op bezoek gegaan en hebben ook meer bezoek gekregen en dat was ook heel leuk. Als we volgend jaar zouden teruggaan, nóg meer bezoek. Zalig gewoon.

Nu nog even ontwennen en gelukkig krijg ik daar nog de tijd voor: ik moet pas maandag weer aan het werk. Eens zien hoe we deze laatste dagen kunnen volsteken (behalve dan met wassen en opruimen, want dat hoort er na de vakantie ook jammer genoeg bij).

Zaterdag begot

Wat vliegt de tijd. Zeker tijdens de Gentse Feesten. Het is al zaterdag en ik heb het gevoel dat het pas zaterdag geweest is, dat de Feesten net begonnen zijn.

Maar ondertussen hebben we al heel wat gezien en gedaan, dus begonnen kunnen ze niet zijn.

We hebben onze vierde en vijfde dag voornamelijk doorgebracht met naar het Puppetbuskersfestival nog te kijken. En op dag vijf begon ook het MiramirO festival met een hoogtepunt: een pracht van een voorstelling waar ik met Zelie naar gaan kijken ben en waar zij (maar ik ook een beetje) zeer ontroerd door was. Zeer leuk als ge uw kinderen zo iets kunt laten meemaken.

En dan was er dag zes waarbij ik de fiets moest  nemen om op tijd overal te geraken, want MiramirO mag dan wat afgeslankt zijn dit jaar, bij Het Project proberen we nog altijd de eerste voorstellingen te recenseren en dus is het actie vanaf dag 1.

Gisteren was het dan een pak kalmer: maar één voorstelling van ‘moeten‘ en voor de rest kuieren met de vrienden en naar onnozeliteiten gaan kijken op de Sint-Baafssite en het Spaanskasteelplein en ons gewoon goed amuseren. Want tussen de voorstellingen door hebben we gelukkig ook nog wat aan sociale activiteiten gedaan, of het zou nogal saai worden.

Soit, nog drie dagen te gaan, met een vol programma vandaag en vooral ook: een laat programma, want vanavond is het vuurwerk. Jeej!