Tag: Liefde

Anniversary

Dinsdag mochten Michel en ik ons 15-jaar-samen vieren.

Enfin, vieren is een groot woord: zowel hij als ik hadden al iets afzonderlijk te doen die avond (ik vergadering voor school, Michel naar Comedy Zone voor Het Project) zodat er van vieren niet echt veel in huis is gekomen.

Niet dat dat zo uitzonderlijk is hoor. Wij zijn niet zo’n koppel die elke speciale datum vieren en vooral ik dan: ik ben al blij dat ik Michel zijn verjaardag eens niet zou vergeten zijn, al was het al maar alleen om ‘gelukkige verjaardag’ te zeggen. Hmm. Toch eens een cursus ‘romantiek’ moeten volgen.

Al bij al is het geen slechte prestatie: 15 jaar samen, 4 leuke kinderen, een goede job, een huis, …. Op naar de volgende 15.

Getrouwd

Na járen en járen samen zijn mijn nicht An en haar ‘lief’ Pascal eindelijk getrouwd.

Niet alleen al járen en járen samen maar ook al drie kindjes ondertussen van respectievelijk 4, 5 en 6 jaar. Fantastisch toch.

Het was een ‘hele dag’ gedoen, dat we tot onze hele grote spijt voor een deel moeten missen hebben, nl. het deel van de trouw zelf, zowel de wet als de kerk. Enerzijds omdat ik, met de vrijgezellendag vorige week, niet echt zin had om de kinderen weer een hele namiddag te missen. Anderzijds omdat, zelfs moest ik het gewild hebben, het praktisch ook niet kon: de schoonouders hadden ook plannen en om 4 kinderen een hele dag bij een babysit te laten … Ge moogt die meisjes ook niet overbelasten hé 🙂

Rond 18u zijn we er dan toch geraakt. Een heel gezellige receptie met allerlei hapjes uit drie streken: uit Spanje, Italië en China. Zeer lekker en gevarieerd en veel: indien we wouden konden we toen al ons buikje voleten maar dat hebben we nog niet gedaan. Gelukkig maar want daarna was het nog een hele maaltijd bestaande uit een 5-tal gangen om te eindigen met een dessertbuffet. Eens gegeten had en begon te dansen werd op een lange tafel nog vanalles gezet om de kleine (dans)honger te stillen. Op vlak van eten dus alleszins niets tekort gehad. En lekker.

Het feest zelf was ook dik in orde. De DJ was een oude bekende van het koppel (in de zin dat hij al regelmatig op hun feestjes gedraaid heeft) en dus ook een beetje voor ons en hij weet er de sfeer in te brengen en te houden. Wreed veel gedanst dus en al bij al een fantastisch leuke avond en nacht gehad.

Zoals gewoonlijk op familiefeestjes waren we bij de mensen die de zaal sloten en rond 6u waren we dan thuis, moe maar voldaan. Ik zou zeggen: voor herhaling vatbaar maar eigenlijk niet. Of tenminste: toch niet met hen 😀

Favorieten?

Vandaag maakte ik de opmerking tegen mijn vriendin E. (en later ook tegen mijn zus) dat het toch ongelooflijk is hoe graag je je kinderen ziet. Het is niet te vergelijken met om het even wat.

Mijn vriendin vroeg daarop of ik een favoriet had en ik moest heel eerlijk bekennen: neen. Ik zie mijn kinderen allemaal even graag. Misschien niet allemaal op exact dezelfde manier, het zijn vier heel verschillende karakters, alhoewel ik dat zelfs betwijfel.
Mijn vriendin zei hetzelfde: geen favorieten, gewoon twee schatten van kinderen.

Toevallig had mijn zus (twee kindjes) ongeveer dezelfde conversatie gehad met mijn nicht (drie kindjes) en beiden hebben hetzelfde gevoel: geen favourieten.
Vandaar dat ik niet goed begrijp waar sommige mensen zich zorgen over maken als ze voor een tweede kindje gaan: of ze dat tweede kindje even graag zouden zien als het eerste.

Voor mij is dat zelfs nooit een vraag geweest. Liefde is niet iets dat je in bepaalde hoeveelheid hebt en dan maar moet zien te verdelen. Integendeel, hoe meer mensen je graag ziet, hoe meer liefde je hebt te geven.

De liefde die ik voelde toen ik Zelie kreeg, het exact zelfde gevoel kreeg ik bij Louis, Jan en Anna. Als ik naar mijn kinderen kijk is het alsof mijn hart zwelt. Fantastisch gewoon.

Reactie

Al een veel gestelde vraag op de blog van mijn andere ik is “hoe reageren de andere kinderen?”.

Wel, ’t is allemaal nog niet echt duidelijk.

Over het algemeen zeer positief: Zelie en Louis zijn dolgelukkig met hun zusje. Ze hadden beiden gezegd dat ze verdrietig zouden zijn moest het een jongentje zijn, dus hun reactie toen ze hoorden dat het een meisje was was er een van dolenthousiasme.

Vooral Zelie is zeer blij. Uiteindelijk zijn er in de (relatief directe) familie ondertussen 12 kindjes geboren, met een dertiende op komst, en daarvan zijn er maar 3 meisjes (het dertiende wordt nl. ook een jongentje).

Van Zelie heb ik nog niets van jaloezie gemerkt en dat zou mij ook verbaasd hebben gezien ze noch bij de geboorte van Louis, noch bij deze van Jan ooit jaloers is geweest.

Ze doet niet liever dan in de buurt zijn als ik met Anna bezig ben, kijken wat ik doe en wat er gebeurt. Aaikes geven aan haar zusje en haar vastpakken als ze mag, wat voor mij geen probleem is.

Louis toont ook geen jaloezie maar ergens moet er toch een (onbewust) graantje aanwezig zijn. Louis is al een beetje van een neut, maar sinds ik thuis ben heeft hij de neiging om zijn vragen al wenend te beginnen. Niet dat er enige aanleiding toe is, dus ik vermoed dat het door de gewijzigde situatie komt.

Voor de rest is het een en al contentement wat het Anna betreft. Zo heeft hij haar vanavond nog eens vastgepakt en was hij aan het glunderen van trotsheid. Doodcontent dat hij was.

Van Jan weet ik het nog niet. Ten opzichte van Anna zelf is het één en al tederheid, hetgeen mij enigzins verwondert gezien 1) Jan op zich al niet de zachtheid zelve is (hij kan nogal een brute kracht zijn) en 2) hij al altijd zeer jaloers is geweest op Zelie en Louis als ze bij mij komen.

Met Anna is hij dus zeer teder en zacht en lief. Deze avond bijvoorbeeld, toen Anna huilde, ging hij aan haar wiegje staan en keek heel lief naar haar als om te zeggen “toe, niet huilen”. Toen ze effectief stopte met huilen keek hij heel blij naar mij en zei “Anna niet wenen”. Ongelooflijk ontroerend.

Toen ik nog in het ziekenhuis lag was hij daarentegen eerder boos op mij: ik mocht amper naar hem kijken, mocht hem niet helpen om zijn jas uit te doen en pas na een aantal minuten begon hij mij weer te “aanvaarden”. Waarschijnlijk meer dan normaal nu ik bijna een week niet thuis ben geweest. Hier thuis lijkt er geen probleem op dat vlak: hij is duidelijk niet meer boos.

Hij heeft wel een reactie die gelijklopend is met Louis: rapper wenen, emotionele uitbarstingen en ik heb de indruk dat hij (nog) een beetje ruwer is dan anders ten opzichte van Zelie en Louis. Allemaal relatief normale reacties zou ik zo zeggen (maar daarom nog niet aanvaardbaar, daar niet van).

Ik probeer ze alle drie zoveel mogelijk te betrekken bij Anna, maar voor het moment is het nogal moeilijk: het is zo’n braaf kindje en het enige dat ze nodig heeft nu is slaap, eten en een badje. Bij het slapen en het eten geven kunnen ze dus niet al te veel doen hé 🙂 en om haar in bad te steken zijn ze net niet groot genoeg.

We zien wel hoe het uitdraait, maar eigenlijk heb ik er een zeer goed gevoel bij.