Tag: Louis

Vakantie!

How to start? ’t Is een tijdje geleden hé, daar niet van. Maar mijn hoofd stond er niet op. Zorgen, weetwel. Want het beterde niet echt, integendeel.

Opvolging werd hier ten huize gedaan (in de mate van het mogelijke), hulplijnen werden ingeschakeld en de nodige ‘straffen’ werden uitgedeeld waar en wanneer nodig. Alle hens aan dek dus.

En zo zaten we dan bijna op het einde van het jaar en was de situatie redelijk dramatisch, zo erg dat de leerkracht wiskunde al sprak van een B-attest en haar klastitularis sprak van een laatste kans.

De laatste examenperiode was er dus één van erop of eronder en we hielden ons hart vast. Telkens Zelie terug kwam van een ‘goed’ examen bleven we onze twijfels hebben: we hadden het nog gehoord.

Tot het deze ochtend was en ik met een bang hart op de speelplaats stond te wachten. Ik zag haar klasgenoten buitenkomen, maar geen Zelie. Mijn hart zonk, want dat was ook haar ’tactiek’ bij vorige, slechte, rapporten: op haar vriendinnen wachten voor steun en dan in groep, wenend, buitenkomen.

Maar ik had het mis: de dochter van mijn vriendin was er (met mijn vriendin) en had haar al gezien: een heel goed rapport, ik mocht gerust zijn. Een geluk dat mijn vriendin er was, want ik had een schouder nodig om op te huilen, van geluk deze keer, geen verdriet.

Zelie heeft een A-attest, met advies voor Latijnse, 5 uur wiskunde. Niet dat ze het advies gaat volgen (het worden 4 uur wiskunde, wel latijn), maar het wil wel zeggen dat ze voldoende indruk gemaakt heeft op zowel de leerkracht latijn als die van wiskunde dat zij weer vertrouwen in haar gekregen hebben voor volgend jaar.

Broers en zus hebben het ook zeer goed gedaan: ze mogen allemaal over. Anna vertrekt naar het derde leerjaar, Jan naar het vierde.

Louis heeft zijn carrière op de basisschool afgesloten en begint volgend jaar ook op de humaniora. Er was een mooie (iets te lange) dienst en daarna een receptie en het was een mooie afsluiter van 9 jaar basisschool. Het was ook een beetje een afscheid want een heel aantal van zjn vriend(inn)en gaan volgend jaar naar een andere school. Gelukkig is er mail en Facebook en whatnot, dus zal het wel lukken om contact te houden.

De vakantie is begonnen en we kunnen er nu met een gerust hart van genieten. Yiha!

Momenten

Momentopnames kunnen soms de beste zijn. Korte momenten, maar ook langere.

Vanavond met bijna het hele gezin (Louis bleef aan de computer) voor de televisie. De opname van The Voice. Zeer grappig om horen hoe de kinders reageren en hoeveel van onze eigen manier van reageren ze overgenomen hebben, zeker als zo’n commentaren komen uit de mond van een 6-jarige.

Tja, het is weekend. Dan mogen Jan en Anna toch wel eens een beetje langer opblijven. Zeker als ze daarna niet alleen zonder morren gaan slapen, maar zelfs niet moeten gezegd worden om te gaan slapen omdat ze zelf zo rap mogelijk in bed willen.

Hallo-weer

Oef! Dat zit er ook weer op. Het wordt hier uitgebreider en uitgebreider gevierd blijkbaar van jaar tot jaar. Dit jaar namelijk twee dagen Halloween gevierd (of is ‘gevierd’ het verkeerde woord? Met al die drukte zouden we er misschien beter ‘ondergaan’ van maken).

Zondag naar Puyenbroeck getrokken. Een heel Halloweengebeuren met kraampjes en activiteiten en een fakkeltocht. Leek leuk en wegens personeelslid van de provicie toch gratis, dus waarom niet? De kinderen aangekleed en geschminkt en ze keken er echt naar uit.

Halloween!

Ik vrees dat het de eerste én ook direct laatste keer was. We hoorden immers, eens we er waren, dat er vorig jaar niet minder dan 2.500 tickets verkocht waren in voorverkoop en dit jaar 3.000. Dat zijn dus allemaal mensen waarvan ze het op voorhand weten. Er rekening mee houdend dat je ook ter plekke nog een ticket kan kopen en dan kan je je een beeld vormen van de massa volk die er was. Overal lange rijen om iets te kunnen doen en als je wou eten was het nog erger: één frietkraam, één wafelkraam en één hamburgerkraam voor heel die massa.

Om 18.30u begon een fakkeltocht en je kon vertrekken tot 20.30u. We hadden pas ons eten om 18.30u dus aten we dat eerst op het gemak op. Daarna aangesloten bij de mensen met onze fakkel om de toch te doen. Het was gezellig, maar met zo een massa ging het dus echt niet vooruit en met vier kinderen was het niet echt aangeraden om mee te slenteren. Gelukkig kon je ook over het gras mensen voorbij steken zodat er toch nog een beetje stap in zat.

Dan nog heeft de wandeling anderhalf uur geduurd, een beetje veel te lang voor de kinders. Het eerste uur viel nochtans nog mee en de kinderen vonden de ‘engerds’ die langs de weg ons moesten in de stemming laten komen wel leuk, maar naarmate ze meer en meer moe werden, werden ze ook meer en meer bang van al die verkleedde mensen en de lol was er het laatste half uur wel vanaf. Ik denk dat we dat volgend jaar wel zullen overslaan.

Gisteren dan Halloween in de straat: een bende vriendjes en vriendinnetjes uitgenodigd en uiteindelijk waren er 14 kinderen die de toer in de wijk meeliepen. P., de papa van één van de vriendinnetjes, had een grote trommel meegenomen en begeleidde de stoet met gepast getrommel: zeer spooky. Maar we liepen geen anderhalf uur rond (amper een half uur), ze kregen veel snoep en eens terug thuis was er lasagne en film (voor de kinderen) of een babbel (voor de volwassenen).

Uiteindelijk zijn er 5 kinderen extra blijven slapen waardoor het deze ochtend een gezellige drukte was en we deze middag nog gezellig geaperitiefd hebben met de ouders.

We kunnen weer beginnen aftellen naar volgend jaar.

Goedgekeurd

Vandaag onze jaarlijkse tandartscontrole. ‘Onze’, want ik doe mijn controle samen met die van de kinderen, dus is het direct afspraak voor 5 personen. Nu, deze keer waren het er maar 4 om te controleren, want Zelie heeft dit jaar haar eigen traject af te leggen in de tandartsstoel.

Eerst controle van Jan en mezelf. Jan ging perfect door de controle. Ik kreeg een opkuisbeurt en een polijsting van mijn glazuur, maar voor de rest alles ook tiptop in orde.

Daarna was Louis aan de beurt en toen de tandarts zei dat zijn tanden perfect waren, vroeg Louis om dat nog eens te herhalen. Met al de miserie die hij al met zijn tanden gehad heeft, geloofde hij de tandarts niet. De tandarts bevestigde dat hij écht geen enkel gaatje had of geen enkele kapotte tand, en toen pas geloofde Louis hem. En stralen dat hij deed.

Anna was op voorhand wel enthousiast genoeg om te gaan, maar eenmaal zij in de stoel moest was het al heel wat minder. Maar ze heeft niet geweend en deed uiteindelijk, na een beetje aandringen, toch haar mond open zodat de controle kon beginnen. Uitslag: ze heeft niet alleen perfecte tanden, maar ook een perfecte beet. Dat laatste is niet zo evident, want Anna was een duimerke als baby (en nu soms nog als ze slaapt, maar dat wordt meer en meer een uitzondering).

We kunnen er weer tegen voor een jaartje.

PS En mijn les deze ochtend is nog goed verlopen ook. Goed nieuws alom.

Idem

Meneer volume 12 zegt het zowaar: weg is september.

Veel en veel en veel te druk geweest om goed te zijn. Vorige maandag zat ik er volledig door. Zin om achter alles een punt te zetten. Maar kijk. This too shall pass, and ik has.

Oktober ziet er een pak rustiger uit, dus ook meer tijd om hier te passeren en te vertellen. Van de oudste dochter die gisteren vertrokken is met het koor en orkest van de school om een weekend van repetitie te doen voor hun optreden op 22 oktober (Antwerpen) en 26 oktober (Gent) in de Opera. Spannend.

Of van onze jongste zoon die al een heel pak voetbalmatchen gespeeld heeft en wiens ploegje tot nu toe onverslagen bleef. Morgen match tegen de andere ploeg in hun reeks die nog niets verloren hebben, dus dat belooft ook spannend te worden.

Of van onze jongste, die gewoon in het eerste studiejaartje zit (een jaartje te vroeg) en waarvan blijkt dat dat een goede zet was (ik was daar toch niet echt gerust in) en die dus ondertussen begint te lezen en eigenlijk ook al mooi schrijft (het mooiste handschrift van de vier, nu al).

Of van onze oudste zoon, die een nieuwe stap in zijn ontwikkeling gezet heeft en waar ik zeer content van ben dat hij het aangedurfd heeft en dat dankzij een ongelooflijk goede leraar waardoor hij weer met veel plezier naar school gaat (de invloed van zo’n leerkracht op kinderen is toch echt niet te onderschatten).

Yep, oktober is begonnen en ik kan ook weer een beetje ademhalen. Het wordt sowieso een druk jaar voor mij: deze laatste twee semesters SLO ga ik keihard moeten werken. Maar kijk, met een beetje slaap in te halen en een paar dagen het kalmer aan te kunnen doen, zie ik het weer volledig zitten. Nog een paar maanden op de tanden bijten, en we geraken er wel.

Vertrokken

Een dagje vrij kunnen nemen vandaag, op de eerste schooldag, en de shifts werden gesplitst. Zelie vertrok met papa. Niet omdat papa haar absoluut moest vergezellen. Wel omdat de boeken nog afgehaald moesten worden en terug naar huis moesten komen.

De drie anderen met mij mee. Eerst samen met Anna naar haar klas zoeken (ze zit bij juf Hilde). Ze was heel beschaamd en wou mijn hand niet loslaten tot ze plots haar vriendinnetjes zag en verdween. Toen kon ik kijken hoe het met de jongens zat. Jan passeerde net en dus ging ik met hem kijken in welke klas hij zat (bij meester Paul) en ondertussen was Louis al op eigen houtje naar zijn klas gaan kijken. Eens Jan gesettled was ging ik dus maar naar Louis kijken en dat was maar net op tijd want de bel ging net toen ik toekwam (hij zit bij dezelfde meester als Zelie 2 jaar geleden, meester Dirk).

De rest van de dag heb ik fijn gerelaxed: koffie gedronken met de vriendinnen, gelunched bij één ervan, dan boodschappen gedaan en het avondeten voorbereid want eens er vier kinderen thuis zouden komen zouden er dingen met papier en schaar en lijm te doen zijn en weinig tijd om te relaxen of uitgebreid te koken.

Om vier uur de kinderen afgehaald (Zelie uiteraard niet: die is nu groot genoeg om alleen naar huis te komen, wat dacht je) en ze waren alle drie zeer content met hun klas en hun leerkrachten. Oef! Zelie is iets minder enthousiast over klas en leerkrachten naar huis gekomen, maar toch ook niet negatief, dus dat zal zichzelf ook wel uitwijzen.

En ik heb gelijk gekregen wat betreft die drukke avond: in het totaal werden er 33 boeken door mij gekaft en ook een heel pak door Zelie zelf (note to self: tijd om Louis te leren kaften). Morgen komt nog een deel, vrees ik, dus we zijn er nog niet vanaf, maar het grootste deel is achter de rug.

Ikzelf heb nog wat uitstel van executie gekregen: ik had een bericht gelezen dat de lessen aanvingen op 1 september, maar vandaag kreeg ik dan een mail dat de lessen pas aanvangen op 5 september, dus heb ik morgen nog lekker een dagje vrij, joepie. Ik ga daar dus nog even van genieten, zo van mijn laatste vrije vrijdag voor een paar maanden.

Zoef!

En de grote vakantie zit er weer op.

Zoals de voorbije jaren ging het weer veel en veel te snel. Vele plannen had ik gelukkig niet gemaakt op voorhand, denkende aan de voorbije jaren. Toen werden plannen gesmeed en niet uitgevoerd en dat had verdrietige kinderen tot gevolg. Dit jaar was het plan: geen plannen maken, zien wat er gebeurd, hoe we ons voelen, welk weer het is, … en dan zien we wel wat we doen.

En neen, geen twee maanden thuis geweest zoals de afgelopen jaren. Wel twee maal twee weken en veel lange weekends en zo bleef het vakantiegevoel wel hangen gedurende twee maanden.

En morgen begint het nieuwe schooljaar. De kleuters zijn hier de deur uit. Anna gaat naar het het eerste leerjaar, Jan naar het tweede en Louis naar het vijfde leerjaar. Zelie mag ook een nieuw avontuur beginnen in de humaniora.

Het zal kriebelen morgen.

Het is weer zondag, zonzonzonzondag

en we zijn niet uitgeslapen want we hebben er ondertussen negen dagen Gentse Feesten opzitten. De tiende is morgen, en morgen is het ook weer werkdag.

Vandaag eerst nog Louis terug gaan halen bij mijn broer, daar lekker gegeten en niet te laat terug, want vrienden waren de andere kinderen komen halen en ermee naar BatamatiQ gegaan en ge kunt u toch niet volledig aan uw ouderlijke taken onttrekken. Maar het is leuk, zo alle kinderen weer thuis.

We waren wel vroeg thuis want, zoals al gezegd, het is morgen werkdag en de kinderen gaan naar de opvang. Dat wil zeggen opstaan om 6.30u om hen ten laatste om 8.30u af te zetten. En ik dus gaan werken.

Maar kijk, het is maar een kort terug-aan-het-werk want daarna is het nog eens twee weken vakantie, aan zee deze keer. En morgenavond moeten we de Feesten nog afsluiten ook, dus er is nog iets leuks om naar uit te kijken in de heel nabije toekomst.

Dat moet dan net vandaag gebeuren

Louis zijn peter, mijn broer, woont in het verre holland, dus zo heel veel zien we hem niet. Of beter, zo heel makkelijk kunnen we niet eens binnenspringen.

Louis vroeg al een paar jaar om eens te mogen gaan logeren bij zijn peter, maar dat was niet gemakkelijk georganiseerd te krijgen, want mijn broer en schoonzus zijn allebei doktoren en dus zijn er wachten die ze moeten doen en weekenddiensten en zo, en dat valt nogal wel eens tijdens vakanties en weekends. Daarnaast zijn de vakantiedagen in Nederland ook niet hetzelfde als hier, dus valt dat niet altijd samen. En dan gaan wij wel nog eens weg tijdens de vakantie en zij ook eens … Enfin, you get the picture.

Maar vorig jaar was het eindelijk wel gelukt om hem daar een paar dagen te laten logeren en Louis was dolenthousiast teruggekomen ‘en of hij nog eens mocht terugkomen?’. Het moet voor beide partijen meegevallen zijn want mijn broer zei dat ze dat dit jaar weer zouden doen.

Zo gezegd, zo gedaan en een weekend werd voorgesteld: van vandaag tot zondag.

Tot gisteren vond ik het niet zo erg dat we dan deze namiddag niet op de Gentse Feesten zouden zitten: met dat kl*te weer van de afgelopen dagen had ik een valabel excuus om gezellig binnen te zitten, als was het grotendeels in de auto.

Maar moest dat nu echt juist vandaag zijn dat de zon de hele dag heeft geschenen? Kl*te weer! En welk weer voorspellen ze voor morgen? Juist! Regen! Kl*te weer!

Woehoe!

Louis en ik gingen brood halen: ‘onze’ bakker is gesloten op woensdag en donderdag en de bakker om de andere hoek is reeds in verlof, dus moesten we het centrum in.

Onderweg passeerden we Mieke en daar stonden nu toch niet de meest leuke schoenen in de etalage zeker? Dus sleurde ik Louis mee naar binnen om de prijs te vragen. Eens binnen deed ik eindelijk wat ik al maanden (of is het jaren? Hoe lang bestaat die winkel wel al niet) wou doen en snuisterde op mijn gemak rond. We vonden een eggling voor Louis en zagen ongelooflijk wijze spulletjes die ik, had ik een onbeperkte bankrekening, zeker zou gekocht hebben en vroegen uiteraard de prijs van de schoenen (die ik later ga passen ̩n kopen Рdat weet ik al zeker Рals ik mijn steunzolen meeheb).

Terwijl we een praatje maakten met de verkoopster en zij onze aankopen inpakte kwam er een dame zeer doelbewust naar de toog gestapt alwaar zij vroeg of, als zij zich parkeerde onder de Vrijdagmarkt, het ver was naar het Gravensteen? De verkoopster zocht nog even naar het plannetje in haar hoofd en zei dat het zeker niet verder dan 10 minuten ver was. Ik draaide mij en wou aanvullen dat het amper een paar minuten was toen ik oog in oog stond met niemand minder dan TINE EMBRECHTS.

Bizar genoeg voor mij heb ik mijn kalmte kunnen bewaren en ben ik niet uitzinnig beginnen kwijlen, want Tine is toch één van mijn allerfavorietste actrices ooit. Ik heb haar gewoon kort gezegd hoe ze best kon lopen vanaf de Vrijdagmarkt en heb dan zeer normaal verder gedaan alsof er niets aan de hand was.

Maar hoe cool is dat niet! Tine Embrecht of all people! Zo wijs! En ze is nog knapper in het echt dan op TV.