Tag: Louis

Mag ik nu eindelijk rusten?

Nen mens denkt dat, met dat de examens voorbij zijn, het rustiger wordt. Maar dat was buiten het volgeboekte weekend gerekend.

Eerst was er zaterdagochtend nog een selectieproef voor een job. Niet goed, maar dat gaf niet want zo had ik meer tijd voor wat ook nog moest gebeuren: boodschappen doen en voor Jan gaan supporteren.

Jan had zijn laatste voetbaltornooi voor het nieuwe seizoen herbegint. Een andere mama en papa waren hem komen halen (wegens die selectieproef) en zo heb ik hem maar 3 van de 5 matchen zien spelen, maar ze hebben dat goed gedaan: alleen de eerste verloren en de rest gewonnen. En vooral: ze hebben zich geamuseerd. Het is altijd leuk om zien hoe plezant ze het vinden om te voetballen en dat ze het missen als het even stilligt.

Terwijl ik boodschappen deed en over en weer reed naar Jan, heb ik mijn schoonbroer kunnen optrommelen om te helpen met de andere drie, want voor hen was het ‘seizoen’ nog niet afgelopen: er moest nog gezwommen worden (Zelie, Louis en Anna) en naar de tekenacademie (Louis).

Jan en ik hebben dan niet op de uitreiking van de prijzen gewacht want we werden in Oudenaarde verwacht voor een feestje. Dus na de laatste match vertrokken richting huiswaarts om ons klaar te maken en de rest van het gezin, – 1, op te pikken. Vandaar door naar de tekenschool om Louis op te pikken en dan konden we eindelijk doorrijden.

Zeer leuk feestje gehad in Oudenaarde, zo leuk dat we ons een breuk verschoten toen bleek dat het al 23.30u was en we dringend doormoesten wegens dat we vandaag zelf een feestje gaven, een brunchfeestje dan nog.

De wekker stond om 8u om dan alles klaar te maken voor het feestje hier en nog een geluk dat de familie niet altijd even ‘stipt’ is, want wij hadden gezegd tussen 10.30u en 11.00u en de eerste personen waren hier pas om 11.15u: wij waren net klaar.

’t Was zeer gezelling en er is veel gebabbeld en gegeten geweest (gelukkig) en tegen 15.00u zijn de laatsten dan vertrokken

Een uur later was heel de keuken al opgeruimd en ben ik in mijn bed gecrashed: een goed anderhalfuur geslapen. Het was blijkbaar echt nodig. De agenda voor de volgende week is zo goed als leeg en ik ga toch proberen dat zoveel mogelijk zo te houden.

Home sweet home

Er was gisteren al sprake van en nu is het een feit: Louis is thuis.

Hij drinkt al normaal, eten gaat ook almaar beter en dus was er geen reden meer om hem in het ziekenhuis te houden. Hij ziet er ook een pak beter uit en vooral, een pak gelukkiger, maar hoe zoudt ge zelf zijn 🙂

Zijn mond moet nog intensief verzorgd worden, dus zeeklas zit er uiteindelijk toch niet in, maar we hebben al afgesproken dat hij in de plaats een extraatje mag doen voor zijn verjaardagsfeestje. Hij heeft al een idee en ik vrees dat de uitgespaarde centjes van de zeeklas rap op zullen zijn. Maar het is hem gegund.

Lange nachten

Het zijn lange nachten, hier in het ziekenhuis. Louis slaapt een klein uur, huilt dan gedurende een kwartier en zo herhaalt zich dat gedurende de nacht.

Maar dat huilen, dat is dus niet bewust maar in zijn slaap. Dus je kan hem niet troosten, je kan hem niets geven en je kan zelf ook niet slapen. Bummer. Als je hem dan uiteindelijk wakker krijgt weet hij van niets en is hij boos dat je hem wakker maakt 🙂

Thuis praat hij ook wel in zijn slaap, maar het is praten, niet huilen en het duurt niet zo lang.

Maar kijk. Uiteindelijk heeft hij deze morgen toch nog 3 uur ononderbroken geslapen en ik ook, dus dat is toch al meer dan vorige nacht.

Oh well

Ik had gedacht, de verjaardag van Anna gaat mij wel weer in gang doen schieten, maar niet dus. Ondertussen zijn we anderhalve maand verder. De tijd vliegt.

Maar kijk. Er zijn andere zaken die me dan wel weer aan het bloggen krijgen en hopelijk wil dat zeggen dat mijn blogdip voorbij is. Want het was niet alsof er niets meer te schrijven was, maar ik had gewoon de zin of de tijd niet.

Die ‘andere zaken’, dat weten de meeste onder jullie al wel, tenminste als jullie ook af en toe bij den anderen gaan kijken. Die ‘andere zaken’ is een kind in het ziekenhuis. Louis deze keer.

Vorige week begonnen toen hij klaagde dat zijn tong dik aanvoelde en hij de indruk had dat hij lispelde. Maar er was niets te zien en niets te horen en dus dacht ik dat het wel zou overgaan. Tot zondag. Hij begon heel veel pijn te krijgen in zijn mond en toen we keken stonden een aantal aften op zijn onderlip. Hij had ook koorts, wat nooit een goed teken is.

De dag erop de dokter laten komen. De koorts was er nog steeds en de mond deed nog meer pijn. Met Zelie waren we de avond voordien ook al naar de dokter van wacht mogen gaan, Jan voelde zich ’s ochtend niet goed en Michel zat er ook door. Al eens een reden om de dokter aan huis te laten komen in plaats van op consultatie te gaan.

Louis kreeg alvast een doktersbriefje tot het einde van de week. Zelie en Jan tot woensdag en den anderen … dat is een ander verhaal.

Toen ik dinsdagmiddag thuiskwam en eten maakte (enfin, boterhammen sneed om dan te kunnen eten) wou Louis niet eten: hij had geen honger en hij had laat ontbeten, zei hij. Normaal, denkt ge dan zo, er ik besteedde er niet te veel aandacht meer aan. Tot hij ’s avonds aan tafel zat en niet kón eten van de pijn in zijn mond. Drinken lukte ook al niet en ik vond dat eigenlijk niet normaal, want hoe lang was dat nu geleden dat hij nog gedronken had. Toch niet gedurende de namiddag.

Een telefoontje naar de huisarts was het resultaat. Het bleef even stil aan de lijn na mijn verhaal en toen kreeg ik de raad om de dag erop naar de kinderarts van wacht te gaan. Een verontrustend advies vond ik en omdat het nog maar 18.45u was belde ik toch nog naar onze kinderarts. Deze zei dat er geen consultaties meer waren die avond, maar ze hoorde dat ik doodongerust was en liet ons toch nog komen.

Een goede zet, zei ze achteraf. Doordat Louis niet meer deftig gegeten had of gedronken was hij al gedehytrateerd. Ik kreeg de keuze: nog een nacht afwachten, maar hem dan wel om de x aantal minuten/uur? met een pipet of spuitje water proberen laten slikken en dan de dag erop hoogstwaarschijnlijk sowieso naar het ziekenhuis te gaan om hem te laten opnemen, ofwel dezelfde avond nog naar het ziekenhuis om hem onmiddellijk aan een baxter te leggen. Ik liet de keuze aan Louis en het werd optie 2. Even langs huis gepasseerd om de valies te vullen en dan richting spoed.

En zo ligt Louis dus al vier dagen in het ziekenhuis (alle details van evoluties en zo bij den anderen) en lossen den anderen en ikzelf elkaar af om bij hem te blijven. Gelukkig hebben we goede familie en goede buren die ons aflossen en helpen met eten klaarmaken en zo, maar het blijft een georganiseer.

Langs den anderen kant, het is wel rustig zo, hier zitten. Boekje lezen, TV kijken, blog (eindelijk) bijwerken, samen met de zoon naar het Eurovisiesongfestival kijken. Ik zou zeggen, rusten, maar met dat Louis zo slecht slaapt, lukt dat niet echt, en zolang ik niet denk aan de werklast die ik nu niet kan doorworstelen (eerder studielast, want ik moet nog kweetniehoeveel doen van voorbereiding en zo) kan ik daar nog van genieten ook.

Film

We zijn nog eens in de cinema geraakt deze vakantie. En zelfs tweemaal.

Enfin, eenmaal met het hele gezin. Op oudejaarsnamiddag zijn we met zijn allen naar Rapunzel gaan kijken. Ongelooflijk wijze film, echt waar. Geen zo’n traditionele prinsessenfilm waar er een mooie, hulpeloze prinses is die moet beschermd worden door een dappere prins (liefst op een wit paard), maar een prinses met ballen die haar eigen mannetje weet te staan en zelfs ‘haar’ redder moet redden. Ik denk dat ik gerust kan zeggen dat wij, de ouders, minstens evenveel genoten hebben als de kinderen.

Vanavond dan naar Narnia 3 gegaan. Jan wou niet mee omdat hij dacht dat het te eng zou zijn. Ik dacht dat hij daar juist in was en wou dus Anna ook niet meenemen. Ikzelf wilde geen 3D zien én wilde de film dan nog liefst in originele versie zien, waardoor we de film nog alleen ’s avonds konden bekijken, dus was de vraag om de kleintjes mee te nemen sowieso niet aan de orde. Michel wilde de film niet zien, dus was het probleem van babysit ook direct opgelost 🙂

Met vrienden afgesproken en dan met Zelie en Louis naar de film en ik heb er van genoten. Sprookje, goed en slecht, allusies op God en alles, maar niet belerend en als je ze niet wou vatten, tot daar aan toe. Zeer mooie speciale effecten (machtige zeedraak), deftige acteerprestaties, … de film was voorbij voor we er erg in hadden.

Zo kunnen de kinderen ook weer een tijdje voort, want hoe plezierig het ook mag zijn om naar de cinema te gaan, met het hele gezin is het toch direct een serieuse hap uit het budget.

Afgeschaft wegens sneeuw

Deze nacht zijn we (na een ongelooflijk leuk kerstfeestje op het werk van Michel) naar huis gekomen in de sneeuw. Om 3.30u was het hevig aan het sneeuwen en lag er al een dikke laag op de straten. Het was ergens wel leuk, zo in de kraakverse witte sneeuw fietsen, maar beangstigend ook. Wij zijn niet gevallen, maar een andere fietser heb ik wel horen vallen.

Toen de wekker deze ochtend om 8u afging om Anna naar ballet te kunnen brengen, waren er nog een paar centimeters bijgekomen. De straat lag er spiegelglad bij en dus nam ik de beslissing: geen activiteiten vandaag, behalve het turnfeest deze namiddag. De voetbal was sowieso al officieel afgelast en ik had geen zin om ons leven te riskeren op spekgladde wegen om te kunnen gaan sporten.

We zijn gezellig binnen gebleven, zeer op het gemak, alsof de kerstvakantie al begonnen was. Deze namiddag dan op tijd kunnen vertrekken naar het jaarlijkse kerstfeest van de turnclub waar Zelie en Anna optraden en een cadeautje kregen van de Kerstman. Ondertussen ook gezellig kunnen babbelen tussendoor met een vriendin wiens zoontje daar ook turnt. Niet te laat thuis zodat de kleintjes op tijd in bed zaten en dan weer gezellig onder een dekentje voor de TV.

Ik kijk echt al uit naar de Kerstvakantie, want even een rustpunt in de activiteiten zal ons allemaal deugd doen.

Timing is everything

Vandaag om 11.00u telefoon van school: Louis was misselijk en wat ik er van dacht? Euh… lastig. Ik ‘moet’ werken tot 12.00u en dus vroeg ik of hij nog een uurtje op zijn tanden kon bijten. Kwestie dat ik dan kon uitklokken en ondertussen naar een oplossing zoeken want Michel was vandaag in Nederland. Louis was dapper en zag dat wel zitten. En wie weet, na een half uurtje zou het misschien wel voorbij zijn…

Om 12.10u stond ik aan school, zoekend op de speelplaats en een Louis zonder enige fut kwam aangesloft. Niet beter dus en dus nam ik hem maar mee. Want ondertussen had ik Michel’s moeder kunnen bereiken en zij was zo lief om voor Louis te zorgen zodat ik verder kon werken. Even over-en-weer tot daar, Louis gedeponeerd en terug aan het werk, en hopen dat hij niet zou moeten overgeven daar: dat is toch allemaal maar een vieze bedoening, zowel voor mijn schoonmoeder als voor Louis.

Iets langer gewerkt, de andere drie kinderen even in de opvang gelaten en toen ik ze eindelijk ging halen kwam er een tweede kinde met lood in zijn schoenen aangesloft: Jan met bloedrode kaken. Overduidelijk met koorts. En we moesten nog met de fiets naar huis. Ocharme het ventje heeft bijna de hele weg naar huis geweend van miserie.

Nurofen doet gelukkig wonderen, maar vandaag niet echt rap genoeg, want 2 uur na zijn eerste portie had hij nog steeds koorts. De dokter dan maar gebeld.

Ondertussen had mamie Louis ook thuisgebracht en met hem ging het gelukkig al heel wat beter. De misselijkheid was zo goed als volledig weg en hij had weer kleur in zijn gezicht.

Vanavond kwam de dokter dus nog langs. Louis had geen klachten meer, dus keek de dokter niet naar hem, alleen naar Jan. Diagnose: begin van een keelontsteking. Medicijn: een paar dagen thuis blijven en rusten.

Nog een geluk dat Michel nu ook in Gent werkt, zo kunnen we aflossen in het thuis-bij-Jan-blijven en moet ik geen congé pakken: ik werk de rest van de week toch enkel maar in de voormiddag.