Tag: Moe

Stoem

Gisterenavond niet in mijn bed kunnen kruipen. Nu, ‘avond’ is een eufimisme. Uiteindelijk was het 3u deze morgen toen ik eindelijk uit de zetel opstond om toch maar te gaan slapen.

Maar ik kan niet in mijn bed zonder mijn avondroutine, namelijk de kinderen nog even onderstoppen. Wat bleek: Anna had in haar bed geplast. En niet zo maar een klein plasje: dekbed nat, onderlaken nat, pyjamabroek nat. Ware het nu een lekkere warme zomernacht geweest, ik had het zo gelaten. De warme lucht zou alles wel gedroogd hebben. En het was nu niet alsof ze lag te wenen in bed, want ze sliep gewoon door. Maar de nachten zijn niet meer warm, integendeel en ik wou haar toch niet in een nat en koud bed laten liggen met het risico dat ze ziek zou worden.

Zo stond ik om 3u10 ’s nachts dus het bed te verversen van een slapend kind en dan komt zo een ziekenhuiservaring met een half comateus kind goed van pas. Want als ik daar een ding gezien heb in het ziekenhuis, is hoe ze een bed verversen zonder de patiënt eruit te halen.

Anna is uiteindelijk niet echt blijven slapen, maar ook niet echt wakker geworden. Het gemakkelijke daaraan was dat ze dan tenminste een beetje meehielp om haar pyjamabroek te verversen, maar zonder probleem gewoon verder sliep. In plaats van om 3u zat ik dus pas om 3u30 in mijn bed … en drie uur later ging de wekker al weer.

Stoem dus om zo laat op te blijven, want wel de hele dag moe geweest (tsien, hoe is dat nou mogelijk?). Nog stoemer dat ik nu, om bijna middernacht, nog altijd niet in mijn bed zit *geeft zichzelf een schop onder het gat*.

Autovrij

Vandaag was het autovrije zondag in Gent met overal dingen te doen. Ik had er wel van gehoord en hier en daar de tenten zien opzetten en opduiken, maar ik had er mij niet over geïnformeerd dus ik wist niet wat er juist allemaal te doen was.

Gezien mijn zombie-toestand zag ik het enerzijds niet zitten om de hele dag thuis te zitten met lawaaierige kinderen maar ik zag het eigenlijk ook niet zitten om op stap te gaan. Dan toch maar de stapschoenen aangetrokken en eens een kijkje gaan nemen in de stad.

We zijn niet ver gelopen: tot aan het Baudelopark en maar moest dat ook niet echt zijn. Ik heb een rotnamiddag achter de rug want ik voelde mij mottig en het was zo ongelooflijk druk. Nog nooit had ik het zo lastig in een massa volk. Maar de kinderen amuseerden zich rot en zijn dan nog vriendjes tegen gekomen zodat hun namiddag zeker niet meer stuk kon en dus keek ik om de x aantal minuten op mijn uurwerk en telde ik af naar het moment dat ik kon zeggen dat we naar huis moesten.

Ben nog nooit zo blij geweest dat ik thuis was en nog meer toen ik de kinderen in bed kon steken.

Trouw

Gisteren is mijn jongste nichtje getrouwd. 25 jaar en ze gaf haar ja-woord aan haar lief van 9  jaar. ’t Zijn dingen.

Eerst was er de kerkelijke ceremonie in de namiddag. Met mijn nonkel die haar weg gaf en een wreed schoon trouwkleed en familie in het lang en met hoeden en veel traantjes langs alle kanten van ontroering. Enfin, de hele santeklam. Bij het buitenkomen uit de kerk waren er kleine kadootjes voor de kindjes en kon je een ijsje eten. Met dat het toch zo ongelooflijk warm was, was dat ijsje wel zeer welkom.

En ik had ook ‘geluk’: alleen Anna was mee naar de kerkelijke trouw. Zelie en Louis hadden scouts, de aanvang van het scoutsjaar met overgang en alles en Louis ‘moest’ overgaan, van de Kapoenen naar de Wouters. Jan had voetbalmatch, iets wat de komende zaterdagen eerder regel dan uitzondering zal zijn en zo bleef ik alleen over met Anna. Ik vreesde het ergste. Tot nu toe heb ik nog geen enkele kerkelijke ceremonie kunnen uitdoen als zij erbij was. Altijd drama op één of ander (uiteraard uiterst ongeschikt) moment waardoor ik uit de kerk moest vluchten. Maar gisteren gedroeg ze zich als een engeltje. En zo kon onmiddellijk de hele familie haar zien en zien dat ze het goed stelt.

’s Avonds was er dan Het Feest. Receptie met champagne à volonté en hapjes. Mindere hapjes dan champagne in verhouding, want mijn glas geraakte maar niet leeg tot de receptie gedaan was en ik drink nu eenmaal zeer graag champagne. Ik moet toegeven dat mijn toestand niet van de nuchterste was toen ik aan tafel aanschoof. ‘Zat’ is een te groot woord. ‘Tipsie’ is wel toepasselijk. Maar kijk, ik had nog de hele avond om te ontnuchteren en dat heb ik dan maar gedaan ook. Het zeer lekkere menu heeft daarbij goed geholpen en de liters water ook 🙂 En dansen tot half vijf in de ochtend kan ook tellen om de nodige alcohol uit te zweten.

Het was een zeer leuk feest. De muziek lag mij niet altijd, maar ik steek dat dan weer op het feit dat ik een ‘oude zaag’ aan het worden ben. Nu, of muziek mij ligt of niet, het gaat mij niet tegenhouden om de dansvloer onveilig te maken.

Pas tegen 5u thuis dus. Gelukkig zaten we niet ver van huis en moesten we geen uren terugrijden: van Merelbeke tot thuis is het amper 15 minuten. Maar veel geslapen heb ik dus niet en ik vrees dat ik nu echt te lang gewacht heb om te recupereren: barstende hoofdpijn, lopende neus en kriebel in de keel zijn mijn deel. Wat gaat dat morgen geven.

Maar gelijk den anderen altijd zegt: een kermis is een geseling waard en ik heb mij wreed goed geamuseerd.

’t Is al voorbij

Voor deze week dan toch, die platte rust. ’t Heeft maar 2 dagen mogen duren, jammer genoeg.

Want woensdag, dan waren de kindjes thuis en dan moest er in de voormiddag geboodschapt worden om dan te koken zodat het eten (zo goed als) klaarstond als ze thuiskwamen. In de namiddag is er dan muziekles (Louis), voetbal (Jan) en muziekles (Zelie), dus ook geen tijd om tussendoor te rusten.

Vandaag was de kuisvrouw er en dan vind ik het zo niet echt te doen om in bed te kruipen. Maar gezien we vanavond bezoek hadden heb ik mij dan maar bezig gehouden met alle voorbereidingen te doen voor het eten die er al konden gedaan worden. Aangezien ik wreed graag kook, en al zeker als ik dat zo ongelooflijk op mijn gemak kan doen zonder constant gestoord te worden, was dat dus geen corvée.

Daarna ben ik op bezoek geweest. We zijn deze zomer beginnen sorteren en opruimen (met nadruk op ‘beginnen’ want er blijft nog een hoop te doen) en zo is er een heleboel babyspeelgoed samengezet geweest. Hier komen normaal gezien geen babies meer bij, dus is dat speelgoed dat weg mocht. Rommelmarkt was één optie, maar omdat we toch wat mensen kennen met babies heb ik dus eerst eens gevraagd of die niet geïnteresseerd waren. Al direct prijs bij de eerste die ik vroeg en dus ben ik dat vandaag maar gaan afzetten.

Daar zijn dan direct 3 zeer leuke dingen uitgekomen. 1: weer een paar vierkante meter minder gerief om ergens een plaats voor te zoeken; 2: een zeer leuke middag, want uiteraard heb ik het niet afgezet om direct opnieuw te vertrekken. Wel binnen gegaan, met de baby gespeeld, met de mama gekletst, zeer lekker balletjes in tomatensaus gegeten en nog gekletst en nog met de baby rondgelopen (het is niet omdat ik er zelf geen meer wil, dat ik er geen meer wil vastpakken hé); 3: een (hopelijk) contente mama die al dienen ‘brol’ nu zelf niet meer moet kopen.

Dus slapen zat er vandaag niet meer in, want na het bezoek was het alweer tijd om de kinderen van school te halen, naar de kapper te gaan, naar huis te gaan, kinderen eten te geven, in bed te stoppen, bezoek ontvangen, een zeer leuke avond te hebben en nu eindelijk naar bed kunnen gaan.

Morgen en overmorgen wordt het niet veel beter: morgen is Anna thuis want we moeten in de voormiddag naar het UZ om haar drukhandschoen op te halen en dus de nodige instructies te krijgen. Slapen zit er dus helemaal niet in. Zaterdag is er in de voormiddag de normale kinderactiviteitendrukte. In de namiddag is dat er ook, plus nog een trouw én ’s avonds een trouwfeest. Het doel om uitgerust te zijn tegen het trouwfeest komt dus serieus in het gedrang.

Maar kijk. Zondag staat nog maagdelijk leeg. Misschien kan ik dan een tweede poging starten. Te laat voor het trouwfeest, maar nog niet te laat als ik redelijk uitgerust terug wil gaan werken.

Platte rust

Eindelijk ben ik aan mijn recup begonnen. Sinds gisteren gaat Anna weer volle dagen naar school zodat ik gewoon ‘vrij’ heb tot half vier. En dus kruip ik terug in mijn bed en slaap tot dan.

Eten, niet zo belangrijk blijkbaar. Waar ik vorige week schijnbaar altijd honger had, heb ik dat deze week niet. Alsof mijn lichaam wist dat het reserves moest opdoen voor deze week. Een boterhammetje ’s ochtends, een drietal boterhammen ’s avonds samen met de kinderen en ik heb genoeg.

Maar tegen dit weekend moet ik mijn slaap ingehaald hebben: dan trouwt mijn nichtje en moet ik in form zijn en dan moet mijn eetlust dus ook terug zijn.

Moet lukken.

Ten einde

Het was teveel voor Jan. Veel te veel. Onze ‘sterke’ man, de man die alles kan, is gestuikt. Kapot. Dat hebt ge dan als het een druk weekend is. En als ze dan ’s avonds nog niet op tijd in bed kunnen.

Vrijdagnamiddag hebben we een uur naar Zelie gekeken: het was toonmoment van ballet en het is altijd leuk om dan eens te zien wat ze zo het afgelopen jaar geleerd hebben. Maar het betekent voor de drie anderen ook een uur stilzitten, en dat is al veel lastiger. Tegen dat we erna thuis waren, gegeten hadden, … Laten we het erop houden dat het later was dan het normale uur. Gisteren er dan het feestje bij mijn zus. Bedtijd: bijna half elf.

Dat zou allemaal nog wel meevallen, ware het niet dat Jan een vroege opstaander is. Zelfs een zeer vroege. Gezien hij er tijdens de week om half zeven uit moet, staat zijn biologische klok daar vast op ingesteld, en dus, laat of niet de vorige avond, ten laatste tegen half zeven staat hij beneden, klaarwakker.

Twee te late avonden en te vroege ochtenden hebben hun tol geëist. Deze namiddag op bezoek bij mamie en grandpère geweest en tegen dat we naar huis gingen kon hij niet meer: huilen bij het minste, grote drama’s, koud, …

Thuis gekomen heeft hij dus rap gegeten om dan zo rap mogelijk naar bed te gaan: op een half uur tijd had hij gegeten, was hij gewassen, pyjama aan, tanden gepoetst en in bed. Bijna onmiddellijk lag hij te slapen.

Lang geleden dat ik zo een oververmoeid kind heb gehad.

Spanningen

Er  is nogal wat stess voor het moment. Op het werk en privé. Niet allemaal negatief, een mooie mix van goede en slechte stress. Druk, druk, druk en zo en veel te veel om te doen en te denken en voelen.

Nog een kleine maand sterk zijn en op mijn tanden bijten. Op 15 juli kan ik mij dan laten gaan, want dan begint voor mij ook mijn grote vakantie.

Laat het aftellen beginnen.

 

Even rustig

Zondag tot laat tellen, maandag Morrissey, opnieuw tot laat, dinsdag vergadering, uiteraard tot laat en gisteren, moet ik het nog zeggen: tot laat Tupperware hier thuis.

Deze ochtend dan, niet laat maar heel vroeg, Zelie, vergezeld door haar papa, naar het ziekenhuis brengen (niets ernstig: haar overgebleven buisje in haar oor moest verwijderd worden). Daarna de andere drie naar school gebracht en terug naar het ziekenhuis. Eens ze onder het mes was heb ik den anderen naar huis gereden om dan terug te keren en net op tijd te zijn op recovery. Tot 15u in het ziekenhuis en dan de dagelijkse routine verder gezet.

Vier nachten op een rij met een maximum van 5uur slaap per nacht. Het wachten in het ziekenhuis, dat kruipt ook niet in de koude kleren, ook al was er niets om je ongerust over te maken. Is het verwonderlijk dat ik mij uitgeteld voel?

Dus op tijd naar bed vandaag (tsien, ik heb dat nog al gezegd en het lukt dan nooit) want vanavond en morgenavond ben ik thuis, maar zaterdag wordt het weer zeer druk met de gewone routine van kinderactiviteiten, een verjaardagsfeestje in de namiddag en een optreden ’s avonds.

*schop Sandra, naar bed*

Electriciteitsperikelen

Gisteren waren er blijkbaar serieuse problemen met den electriciteit. Maar zelf heb ik daar maar weinig van gemerkt.

Niet dat ik blind ben of zo, maar ik was gewoon niet thuis en dat helpt. Eerst een zeer sumiere vergadering. Eerder een pro forma ding maar iets dat wettelijk moest gebeuren en kwestie dat we dan toch in orde waren. Daarna nog rap iets gaan drinken en nog wat gekletst.

Toen ik rond 22u thuiskwam kreeg ik dan de mededeling dat er electriciteitsproblemen waren. Net (even) opgelost toen ik toekwam maar ik zat nog niet goed en wel neer en den boel viel alweer uit. ‘Gelukkig’ voel ik mij nog steeds mottig en dus zat ik om 22u30 al mooi in mijn bed zodat ik van de rest van de saga niets meer gemerkt heb.

Niet zo leuk voor den anderen dus (enfin, kwestie van understatement kan dat ook tellen), maar anderzijds heb ik van deze keer wel een zalig lange nachtrust gehad en zo voel ik mij vandaag toch al marginaal beter.

Gelukkig, want vanavond is er weeral vergadering, nu een echte, mét receptie vooraf, en anders zou ik het niet zo erg goed zien zitten hebben.

Volg de Meester

Als ik zeg dat ik moe loop de laatste weken, is dat wel een understatement van jewelste. Doodmoe komt nog niet aan het niveau van mijn vermoeidheid.

Deze voormiddag had ik een vergadering in Brussel. ‘Blèh’ was mijn eerste gedachte en ik sleepte mij met tegenzin naar het station. Tot ik op de trein zat en het mij daagde: een rit van 35 minuten. 35 lange minuten. 15minuten langer dan naar Brugge. Joepie! Ik mocht naar Brussel.

En dus heb ik maar het voorbeeld gevolgd van den anderen en mijn treinrit gebruikt om een beetje slaap in te halen. Wat nóg beter was, was uiteraard de terugrit. Want die ging niet naar Gent, maar naar Brugge. Bijna een volledig uur!

Die dutjes hebben mij zo ongelooflijk veel deugd gedaan dat ik mij de rest van de dag, en nu nog trouwens, zo goed als volledig uitgerust voelde. Hmm. Ik zou binnenkort nog eens een vergadering in Brussel moeten plannen.