Tag: Moe

Stoem

Het is vakantie en zo gedraag ik mij ook door tot een gat in de nacht op te blijven. In principe is daar dus niets op tegen, ik ben volwassen en ik doe wat ik wil.

Maar ik was de vakantie al begonnen in een staat van oververmoeidheid. Die eerste twee, drie dagen zat ik wel relatief op tijd in bed, maar sindsdien is het toch steeds minimum 2u ’s ochtends vooraleer ik in mijnen nest zit.

Gelukkig moet ik niet opstaan om 6u30: het is al rap vier uur later dat ik de warmte van mijn bed inruil voor de drukte van de dag. Brave kinderen die ’s ochtends ook al later opstaan en zich (relatief) stil bezighouden maken dat ik dus een beetje kan uitslapen, maar al bij al slaap ik nog altijd geen 8u per nacht en helpt dit dus niet om van mijn vermoeidheid af te geraken.

Och ja, er zijn nog een aantal dagen waarin het wel zal lukken om op tijd in mijn bed te kruipen dus met een beetje sjans (en vooral veel wil) zal ik nog uitgerust geraken voor de vakantie voorbij is *denkt ze hoopvol*.

Het valt mee

Gisterenavond is Jan nog wakker geworden al wenend. Hij gloeide van de koorts. Niet dat hij weende omdat hij zich slecht voelde, wel omdat hij naar het toilet moest. Nog een duidelijk teken dat hij ziek was want anders staat hij gewoon zonder boe of ba op en gaat naar het toilet om daarna gewoon weer stilletjes in zijn bed te kruipen.

Een toiletbezoek en een dosis Junifen later zat hij terug in bed en hij is in slaap gevallen van zodra zijn hoofd op zijn hoofdkussen lag.

Deze morgen leek hij OK. Geen koorts, hij zag al niet meer zo wit en de wallen onder zijn ogen waren ook grotendeels weg. Tegen de middag veranderde dat weer: hij begon weer witter weg te trekken en hij begon weer te klagen van hoofdpijn. En ja, hij voelde weer al warmer dus kreeg hij nog een dosis Junifen.

Sindsdien: niets meer. De koorts is niet teruggekomen, de hoofdpijn ook niet en hij werd niet meer witter tegen de avond. Hij voelde zich nog altijd niet 100% toen hij naar bed ging en was precies nogal blij dat hij ‘moest’ gaan slapen, maar het ziet er dus alleszins al beter uit dan gisteren.

Oververmoeidheid. Het is wat. 

Nummer twee

Volwassenen hebben dat ook: (hard) werken, eindelijk vakantie en het eerste wat gebeurd is dat ze ziek worden. De spanning is weg en uw lichaam begeeft het.

Jan heeft dat vandaag gehad. Deze ochtend is hij terug in bed gekropen na het ontbijt, in plaats van te gaan turnen. Vage klachten over pijn in zijn mond, bij zijn keel. Gevoeld of hij koorts had en blijkbaar niet, maar hij zag toch bleek, dus dacht ik: best de turnles deze ochtend missen zodat hij deze namiddag naar het Kerstfeest van de turnclub kon gaan. Hij voelde zich blijkbaar slecht genoeg om effectief terug in zijn bed te kruipen.

Een uur heeft hij in bed gelegen en toen ik ging kijken was hij (nog?) wakker maar hij zag er nog even mottig uit. Hij is dan maar naar de living gekomen en ik heb hem de afstandsbediening gegeven zodat hij in de zetel een beetje ziek kon doen.

Toen ik ’s middags thuiskwam met Zelie en Anna leek hij al beter. Aan tafel at hij niet veel, maar hij klonk toch al beter en hij zag niet meer zo wit. Dus vertrok ik met een gerust hart met de vier gasten naar het turnfeest.

Hij heeft meegedaan, maar hoe langer het duurde, hoe witter hij werd en hoe grotere kringen hij kreeg onder zijn ogen. Tegen dat we thuiskwamen voelde hij al lichtjes warm. Ik wou hem onmiddellijk in bed steken, maar er was een vriendinnetje meegekomen na het feest en hij wou nog wat spelen.

Het werd uiteindelijk acht uur toen hij in bed kroop en hij is als een blok in slaap gevallen. Toen ik Louis in bed stak heb ik nog eens aan zijn hoofd gevoeld en het lijkt niet warmer. Afwachten dus wat morgen zal geven.

‘k Heb het al meer gezegd, maar ik ga het toch nog eens herhalen: het zal toch wel een zeer kalme vakantie worden.

Gestuikt

Sinds begin November gaat Anna dus naar school. Sinds begin November doet Anna dus geen middagdutjes meer, of toch amper. Meestal één dutje op twee dagen in het weekend, maar haar twee dagen laten slapen, dat is mij nog niet gelukt.

Over de laatste twee maanden heb ik haar dan ook moeier en moeier zien worden. De ene dag al wat meer of minder dan de andere. Maar koppig als ze is, kon ik haar niet meer dan één dag in het weekend laten slapen. Ze weigerde categoriek.

Toen Jan voor het eerst naar school ging, lag hij na schooltijd meestal te slapen in de zetel toen ik hem ging halen. Als hij (nog) niet sliep, dan viel hij garantie in slaap in de auto. Anna dus niet. In de twee maanden, 0 keer bij mij, maar toch 2 keer bij mamie in de auto op woensdag.

Gisteren was het de laatste schooldag en die eindigde met een drink op de speelplaats. Ik hielp drank uit te delen, de kinderen speelden op de speelplaats met hun vriendjes. Tegen half vijf was alles opgeruimd en een kwartier later zat ik met alle kinderen in de auto. Een paar minuten later zag ik dat Anna’s ogen half dicht waren en toen ik even op haar voorhoofd wreef vielen haar ogen spontaan volledig dicht. Twee seconden later was ze vast in slaap.

En zo sliep ze toen ik Louis en Jan afzette thuis en dan doorreed om Zelie naar ballet te brengen. Bleef ze slapen toen ik weer thuis kwam en haar voorzichtig uit de auto haalde. Sliep ze door op mijn arm tot ik haar op de zetel legde om haar een pamper aan te doen en haar haar jas uit te doen. Kwam ze half wakker terwijl ik haar pamper aan het aandoen was en bleef ze half wakker tot ik haar een paar minuten later in bed stak. Viel ze opnieuw als een blok in slaap … tot iets na 7u deze ochtend.

Gestuikt, heeft dat bij ons. Er is geen betere term voor. Mijn doelstelling voor deze vakantie: haar minstens om de twee dagen laten proberen om een middagdutje te doen, kwestie dat ze er weer tegen kan na de vakantie.

Oeps

Er zijn een aantal dingen aan de hand waar ik mij ongelooflijk bezorgd om maak en die dan ook de laatste twee weken serieus aan mijn humeur tornen. Ze zijn negatief en hebben effect op ongeveer elk vlak van mijn leven. Dat ik daardoor tegenwoordig niet altijd vrolijk loop is niet verwonderlijk.

Over Zelie had ik het al. Ding één dus. Het gaat niet slechter en zelfs iets beter, maar veel beter? Ik weet het niet. Ze zegt ergens van wel. Ze probeert het van zich af te zetten en met andere kinderen te spelen. Maar langs de andere kant, als ze dan al twee weken constant van bij het opstaan tot aan het slapen gaan rondloopt met hoofd- en buikpijn, dan denk ik toch dat ze het zich nog genoeg aantrekt.

Het tweede is dus vandaag relatief definitief geworden. Waar we (bijna) vijf jaar geleden al voor gewaarschuwd werden is dus waarheid geworden: een spil in Michel zijnen rug is gebroken. Niet het nieuws waar we naar uitkeken en als ik u zeg dat ik in lichte paniek was vandaag, dan is dat nog een understatement. Enfin, de paniek is nu weg en nu kunnen we alleen afwachten wat de neurochirurg te vertellen zal hebben na nieuwjaar. Doemscenario’s spelen zich al af voor mijn ogen, maar langs de andere kant probeer ik toch positief te blijven. Positief dat hij het gemerkt heeft en dat het dus niet van de ene dag op de andere totaal ineengestuikt is zodat zijn ruggemerg doorgesneden zou zijn (één van de mogelijke scenario’s). Positief dat de breuk boven zijn beschadigde wervels is en niet in het stuk over de wervels. Afwachten dus, dat is de boodschap.

De andere dingen, daar kan ik nog niets over zeggen. Nog te ver in de toekomst om iets concreets mee te kunnen doen, maar desalnietemin dichtbij genoeg om er mij nu al zorgen over te maken.

Niet verwonderlijk dus dat ik er uitgeput bijloop. ’s Nachts een paar keer wakker worden is niet echt goed om u uitgeslapen te voelen. ‘k Heb het ook lastig om naar mijn bed te gaan. ‘k Zie op tegen de nacht en dus blijf ik naar het ene (opgenomen) programma naar het andere kijken tot ik stuik.

Maar het is vakantie. Er zijn een paar zekerheden en, hoe negatief die ook mogen zijn, dat helpt tenminste al om er mij mee te verzoenen. Onzekerheid, dat is eigenlijk het ergste en die is dus weg. Of toch grotendeels. Dus ga ik proberen genieten van de vakantie. Ga ik proberen om mij niet op te jagen in het feit dat den anderen van plan is om die voornamelijk in zijn bed en zijnen zetel door te brengen 🙂 (en jawel, ik weet wel dat dat het beste is)

De plannen? Ik ga helpen koken voor de familie voor Kerstavond, of toch zoveel mogelijk, kwestie dat mijn zus niet alles alleen moet doen op Kerstavond. Ik ga mamie zoveel mogelijk helpen om oudejaar voor te bereiden en gezellig samen te zijn en ga ik vooral genieten van de kinderen en van het samenzijn met hen en onze families.

Een rustige vakantie. We gaan er allemaal geniet van hebben.

One of those weeks

’t Is weer van datte: een week die tot de nok toe vol zit met vergaderingen en andere extra afspraken. Deze keer zijn het trouwens niet alleen mijn activiteiten die allemaal samen vallen. De kinderactiviteiten zijn deze week ook door elkaar geschud én er zijn een paar extra dingen, waardoor enige reorganisatie aan de orde is. Michel doet er van zijn kant dan ook nog een schepje bovenop, wat betekent vollen bak hier ten huize.

Druk, druk, druk dus en ik ben dan iemand die niet op tijd in zijn bed kan kruipen, als dat al mogelijk is. Resultaat: lichtjes vreselijk moe.

Maar we staan er voor en moeten erdoor. Volgende week een dagje compensatieverlof zodat ik een lang weekend heb en een week die voor de rest ‘normaal’ is. Tijd genoeg dus om dan in te halen wat ik nu tekort kom.

Extra uurtje

Het enige voordeel aan het winteruur: er is een extra uur vandaag en aangezien zondag mijn ‘uitslaapdag’ is komt dat wreed goed uit: geslapen tot half twaalf … oud uur dus, zodat ik nog tijd had om eerst te ontbijten vooraleer aan middageten te moeden denken.

De kinderen hadden dat uiteraard niet door. Meestal slapen ze in het weekend toch minstens tot half acht en uiteraard stonden ze uitgerekend deze ochtend om 7u05 oud uur, of dus 6u05 nieuw uur aan mijn bed. ‘k Heb ze terug naar bed gestuurd, maar het had niet veel effect. Nu ja, uiteindelijk hebben we daar weinig last van want ze zijn oud genoeg om zich voor de TV te plaatsen (jaja, slechte ouders wij) en ons nog een paar uur te laten slapen.

Ondertussen op het gemak dus bekomen. ‘k Ga eens aan het middageten beginnen, zie.

Stakingstress

Ik werk in Brugge en als er staking is valt dat dus nog mee. Er zijn tenminste geen files want hoeveel mensen gaan er nu gaan werken in Brugge, nietwaar. Mensen die van Brugge zijn, tot daar, maar van daarbuiten?

De doortocht deze ochtend ging dan ook zonder al te veel problemen. Kinderen in de auto, afgezet aan de scholen, ring op richting autostrade en daar waar ik zo goed als geen problemen had om erop te geraken (kleine file op de B401 maar ik maakte een klein omtourke via De Pinte – E 17 dus zodat ik er eigenlijk zo goed als onmiddellijk uit was). Eens terug op de E 40 zag ik de ongelooflijke file staan in de andere richting, allemaal mensen die stonden te wachten om Gent te kunnen binnenrijden. Een grote ‘oef’ ontsnapte mijn lippen, gelukkig dat ik niet langs die kant stond.

Vanavond had ik mij echter misrekend. Brugge buitenrijden als de scholen gedaan hebben is sowieso een missie van lange duur. Brugge buitenrijden als de scholen gedaan zijn én er zijn kweetniehoeveelmeermensen met de auto wegens staking, is gekkenwerk. Normaal gezien, als ik dus met de wagen ben, vertrek ik altijd om 15u55. Tegen dat ik dan aan de poorten kom staan de ouders nog altijd voor de schoolpoorten.

Vandaag pas om 16u10 vertrokken. Niet goed. Een half uur duurde het tegen dat ik buiten de poorten was. Gelukkig had ik mijn boek bij en heb ik op mijn gemak zitten lezen, opjagen heeft toch geen zin nietwaar. Eens buiten Brugge zelf ging het relatief vlot … tot we in Gent kwamen. File op de B 401 ‘andere richtingen’ (dus om op de kleine ring te geraken) en met al het tijdverlies van in Brugge had ik absoluut geen tijd meer om daar aan te schuiven of ik zou hopeloos te laat komen op school: het was al 17u15 en de opvang sluit om half zes. Dan maar rechtdoor richting Zuid en hopen dat het daar beter ging.

Een ietsiepietsie toch en zo kon ik op veel kortere tijd de stad binnenrijden. Ik had onlangs gehoord dat de Kantienberg opnieuw tweerichtingsverkeer geworden was en gokte daarop. Dus op het einde van de autostrade onmiddellijk naar links en ja, ik had het juist gehoord. De ring dus mooi kunnen vermijden, langs binnenin tot aan de Verdedigingsstraat, rap Jan opgehaald en langs binnenin doorgereden naar de Nederkouter. Daar ging het alweer heel wat trager, maar uiteindelijk kunnen afslaan in de Savaanstraat zodat ik nog op tijd was om Louis af te halen.

Het is dus ondertussen 17u35 en ik vroeg mij af: eerst naar huis rijden om Jan en Louis af te zetten (Michel was vandaag thuisgebleven met Anna), om dan terug te keren om om 18u bij Zelie op de muziekschool te zijn, of gewoon stoppen bij de muziekschool en samen op haar wachten (we moeten daar sowieso passeren op weg naar huis)?

De keuze werd voor mij gemaakt. Het verkeer ging zo traag dat tegen dat we bij de muziekschool waren, het 17u55 was. Even gestopt dus, net op tijd om Zelie in te laden en opnieuw aangezet.

Op normale dagen duurt het (maximaal) vijf minuten van de muziekschool naar huis (eigenlijk is het ook maximaal vijf minuten van school naar de muziekschool). Vandaag waren we om 18u35 thuis: 40 minuten vanaf de muziekschool; 60 minuten vanaf de school.

In totaal 2,5u in de wagen gezeten om thuis te geraken. Is het normaal dat ik mij afgepeigerd voel?

Ingehaald

Deze namiddag een beetje slaaptekort ingehaald.

De afgelopen week waren het veel te korte nachten. Donderdag- en vrijdagnacht een beetje kunnen inhalen, maar gisterennacht was het uiteindelijk toch 2u voor ik in bed zat. Bovendien nog afschuwelijk slecht geslapen (meer wakker geworden dan effectief te slapen – of dat was toch de indruk die ik had), wat ook al niet helpt. Deze ochtend er vroeg uit, wegens dat Michel ziek is en ik dus niet kon uitslapen, en tegen de middag radikaal gestuikt.

Bedje ingedoken en twee en een half uur geslapen. Hoognodig dus en vooral omdat ik vanavond nog moest werken voor GiG en dat lukt nogal moeilijk als uw ogen dichtvallen van vermoeidheid.

Eens proberen om nog een keer op tijd naar bed te gaan vanavond maar met dat ik nu niet moe meer ben, zie ik het weeral gebeuren dat het weer (te) laat zal worden.

Lichtjes uit

Gisteren was ik naar een programma aan het kijken op de TV. ik keek op mijn uurwerk en zag dat het 22u15 was en dus dacht ik: na dit programma rap mijn bed in want ik ben veel te moe.

En toen was het plots een kwartier later. Ik was blijkbaar prompt in slaap gevallen voor de TV. In plaats van het programma uit te kijken ben ik dan maar direct in bed gekropen.

Te moe om goed te zijn dus. Vanavond nog eens op tijd in bed kruipen is de boodschap, want alhoewel ik zalig geslapen heb vorige nacht, ik ben nog niet veel meer uitgerust.