Tag: Moe

Terug

Hij is terug. Sinds ergens deze middag.

Er was vaag iets gezegd van afhalen en afspreken, maar uiteindelijk heeft hij gebeld toen hij al thuis was, dat hij dus al thuis was en niet moest afgehaald worden en dat er dus ook niet moest afgesproken worden. Niet dat hij naar mij gebeld had. Neen, dat was naar zijn moeder want zij was degene die hem eventueel zou afhalen en waarmee hij dus zou moeten afspreken.

Neen, ik hoorde hem al om twintig na acht deze morgen om te horen dat hij in Rome was. En daarna hoorde ik hem terwijl hij nog uit het vliegtuig stapte. Hoe ik wist dat ik hem op dat exacte moment kon bellen? Dankzij deze mevrouw die mij op deze website wees waardoor ik het moment meemaakte dat het vliegtuig effectief in België landde. Een magisch moment toch wel. Daarna hoorde ik hem terug toen hij al thuis was en ik dus hoorde van hemzelf dat hij dus thuis was en niet bij zijn ouders.

Hij heeft blijkbaar amper geslapen sinds maandagochtend half acht Miami tijd en hij zag er nog zeer goed uit. Deze (late) namiddag heeft hij zich dan met Anna en Jan beziggehouden (ik moet er geen tekeningetje bijmaken zeker van hoe blij ze waren dat papa terug was, alle vier) en hen eten gegeven terwijl ik de twee oudsten van de Franse les haalde. Eens de kleinsten in bed zaten hebben de rest van het gezin en meneer Brutin samen gegeten en daarna heeft hij nog wat op de computer getokkeld.

Toen hij zich eindelijk in zijnen trekzetel installeerde om samen met mij naar onze wekenlijkse wijvenfilm op wijfTV te kijken is hij dan toch gestuikt. Radikaal. Met de nodige geluiden erbij. Zeer storend. Dus heb ik hem dan maar weer wakker gemaakt om hem naar zijn bed te sturen alwaar hij nu eindelijk een paar verloren uur slaap aan het inhalen is.

Maar hij is terug thuis. Eindelijk.

Gemist

Het was vergadering van de oudervereniging deze avond. Net toen ik op punt stond om te vertrekken kreeg ik telefoon van den anderen, maar omdat ik al bijna te laat was kon ik niet blijven babbelen.

Ik heb hem dan maar gezegd om op het vast nummer te bellen zodat de kinderen hem konden horen. Zo was er toch iemand (en zelfs twee iemanden) gelukkig, en gelukkig waren ze blijkbaar ook effectief wist de babysit mij te vertellen.

De vergadering was vroeg gedaan en in tegenstelling tot andere keren zijn we vandaag niet gaan navergaderen. Dus ben ik relatief vroeg thuis en voel mij nu een beetje triest omdat ik niet met Michel heb kunnen babbelen.

’t Zal aan de vermoeidheid liggen. ‘k Ga er maar direct inkruipen.

Slim

Gisterenavond voor de eerste keer sinds eeuwen geluisterd naar mijn lichaam.

Toen ik ’s avonds ‘mijnen klop’ kreeg was ik ervan overtuigd dat het al elf uur of zelfs middernacht was. Toen ik op het uurwerk keek en het bleek pas half tien bleek te zijn verschoot ik mij een ongeluk maar heb ik daar eens de goede conclusies uit getrokken.

Gewacht tot de wasmachine gedaan was (wegens het water nog moeten afsluiten) en om 22u15 zat ik in mijn bedje. Geslapen tot half negen deze morgen.

En of het mij deugd heeft gedaan.

Om in dezelfde trend voort te doen

Ik heb zo de indruk dat hoe dichter de vakanties naderbij komen, hoe lastiger de kinderen lopen. Alsof ze doorhebben dat ze eindelijk mogen tonen hoe moe ze wel zijn, hoe lastig het wel is geweest en dat ze nu bijna rust hebben.

Vanavond was het weer ambiance in de keet: gehuil, geroep, protest, tegenspreken, … Enfin, noem maar op. Gelukkig niet constant, maar toch een groot deel van de avond en dan is de lol er wel rap van af.

Nog drie dagen voor de vakantie: ik kan amper wachten want die eerste week ben ik samen met de kinderen thuis en het zal een kalme week worden. Die weken tijdens de vakanties dat ik ook thuis ben met de kinderen, daar genieten we dan allemaal van: niets moet, alles mag. Ook deze keer hebben we nog geen enkel plan gemaakt. Alles zal ‘op den bots’ gebeuren en als we eens een ganse dag in pijama rondlopen, dan is dat maar zo.

De tweede week gaan ze of naar de opvang (Louis en Jan), of op sportkamp (Zelie) of gewoon naar de peutertuin (Anna). Dat wordt een speelweek waarin ze zich zullen kunnen uitleven.

Een week nietsdoen, een week uitleven: zo zullen ze dan twee weken later volledig fris aan het laatste deel van het schooljaar kunnen beginnen. In één rechte lijn naar de grote vakantie waar ik dan (weer) twee maanden zal thuis zijn: leve het ouderschapsverlof.

Slappe lach

Hebt ge dat ook, dat als ge moe zijt en ge moet lachen, dat dat dan kan uitdraaien in een slappe lach?

Ik zit hier nu al bijna een uur voor het minste te gieren van het lachen en ik kan met moeite ophouden. De laatste keer stroomden de tranen bijna over mijn wangen toen ik dit las: ‘En die mensen die zeggen dat er alleen maar tuis uitkomt als ik erin spreek‘, want ‘die mensen’ awel, dat ben ik, lol.

Protest

Toen we gisteren in het reisagentschap zaten had Jan het lastig: ik ben moe, ik heb honger, ik wil naar huis, … Hij was niet luidruchtig, alleen hangerig en moe dus.

Om hem te sussen legde ik hem uit wat we daar aan het doen waren: dat we op vakantie zouden gaan deze zomer en dat we nu de reis kwamen vastleggen; dat er een zwembad zou zijn; dat ze daar veel zouden kunnen spelen; dat we er naartoe gingen met het vliegtuig; … Het meeste legde ik hem uit naarmate de dingen gevraagd en geregeld werden, terwijl we in de boekjes keken en zo, kwestie van hem bezig te houden.

Toen we eindelijk klaar waren zei ik tegen de kinderen dat ze zich moesten klaarmaken en plots werd Jan zeer alert en weigerde hij te vertrekken want: ‘we zijn nog niet met het vliegtuig weggeweest!’ 🙂

Zaag

Kwestie van waarschuwing kan dat dus tellen: ‘k ga hier een potje zagen dus als ge niet geïnteresseerd zijt, niet verder lezen. Zo simpel als bonjour.

Sinds mijn tandontsteking gaat het eigenlijk niet. Wanneer mogelijk ben ik op tijd in bed gekropen, maar het vele uithuizig zijn de laatste weken heeft me de das omgedaan. Vorige zondag serieus gestuikt maar er echt bovenop ben ik niet.

Een snotvalling die niet overgaat, mij serieuse koppijn bezorgt en maakt dat ik mij door de dagen sleep. Ik ben moe, lastig, ambetant en kan nergens tegen. Vrijdagochtend zelfs wakker geworden met tandpijn en ik dacht: niet weer hé, maar het is gelukkig mijn tand niet, alleen de zenuw die er naartoe leidt en door mijn barsende koppijn doorklopt tot in mijn tand.

In tegenstelling tot toen ik tandpijn had helpen pijnstillers nu wel, maar leuk is anders. Vorige week was het gelukkig kalmer en zat ik op één dag na telkens ten laatste tegen half elf in bed … waar ik als een blok in slaap viel.

Een opeenstapeling dus van teveel op te korte tijd en ik vrees dat het nog even gaat duren vooraleer ik erdoor ben, maar gelukkig is mijn agenda relatief leeg voor de komende weken.

Trop is teveel

Het was de laatste weken al hectisch geweest en vorige week was zo’n beetje de kers op de taart, of eigenlijk meer de druppel die de emmer deed overlopen: dinsdagavond weg, donderdagavond, vrijdagavond, zaterdag eerder de ganse dag, … Het resultaat kan u al raden: zondag radikaal gestuikt.

Niet dat het niet leuk was hé maar de leeftijd begint zich af en toe serieus te laten gelden.

De doorslag was eigenlijk vrijdag gekomen. Als lid van het oudercomité was ik van appel vrijdagavond voor het Retoricabal. Van half negen ’s avonds tot ongeveer kwart na drie ’s ochtends heb ik aan de ingang gestaan en samen met de andere leden alles in een beetje goede banen proberen leiden. Het was heel leuk, ongelooflijk druk en tegen dat ik naar huis ging had ik de moeder aller hoofdpijnen dus ge kunt u misschien inbeelden hoe gelukkig ik was.

Maar vier uur later waren de kinderen er al weer: om 9u moest Zelie op de turnles zijn. Jan had geen les en toen we om half elf haar gingen afhalen zijn we doorgereden naar de academie om even te gaan kijken naar de opendeurdag en een klein beetje zelf te tekenen. Daarna huiswaarts, eten en Zelie en Louis naar de scouts, alwaar wij allemaal rond 17u ook moesten zijn voor het jaarlijkse scoutsfeest.

Optredens gekeken (zwakker dan twee jaar terug), chinees gegeten maar vooral: een zeer gezellige avond doorgebracht met de andere ouders, eerst aan tafel en nadien in de Lounge. Resultaat: de kinderen zaten pas tegen 23u in bed en ik ben er maar onmiddellijk ook ingekropen: totaal uitgeput. De bedoeling was nochtans om na het feest nog naar een verjaardagsfeestje te gaan, maar het lichaam wou echt niet meer mee en dus hebben we met spijt in het hart afgebeld.

Het lichaam protesteerde nog meer toen Anna de volgende ochtend al om 6u wakker werd. Een uur lang heb ik geprobeerd om haar weer in slaap te krijgen maar tevergeefs. Het grote probleem was eigenlijk dat het telkens leek te lukken, dat Anna toch in slaap gevallen leek te zijn. Dus kroop ik terug in mijn bed om er dan weer uit te mogen nét toen ik opnieuw in slaap gevallen was. Na een uur was ik dus geradbraakt en zat ik te huilen op de trap. Gelukkig heeft Michel het dan overgepakt én ook de andere kinderen toen ze wakker werden en heb ik eindelijk een beetje slaap kunnen inhalen: het was half twaalf toen ik opstond.

Voor de rest werd het nog een zeer productieve dag en avond: ongeveer zeven uur strijken, gaan zwemmen met de kinderen en toch nog net niet gekookt (dat zou een beetje van het goede teveel geweest zijn).

De batterijen zijn weer opgeladen en voor de komende weken ziet het er gelukkig een pak minder druk uit. Nu nog zo houden.

Wakker

Vijf uur in bed gelegen waarvan toch veel geslapen … denk ik. Een uur geleden wakker geworden met zoveel pijn dat het niet meer te houden was en dus ben ik nu klaarwakker.

De pijnstiller die de tandarts had voorgeschreven zou zwaar moeten zijn en 12uur werken. Blijkbaar is tandpijn daar een uitzondering op: de pijn is nooit weggegaan en dus een uur geleden in alle hevigheid terug gekomen. Op eigen risico heb ik dan maar nog iets genomen (minder straf) en nu is het weer iets draaglijker – alhoewel, wat is draaglijk, nietwaar.

Ondertussen ben ik wel klaarwakker en dus ben ik nog wat aan het prutsen en is het een ideaal moment om TV programma’s te bekijken die ik opgenomen had.

Jeej! En dat op de avond dat ik heel vroeg ging slapen wegens een week waarin ik elke avond iets te doen heb.

The morning after

Ja kijk. De leeftijd begint zich serieus te laten voelen tegenwoordig. i. mag dan misschien geen drie maal zeven meer zijn, ik ben er zelfs geen vijf maal zeven meer en dan weegt alles nog meer door.

Zoals tegenwoordig wel meer het geval is is het hier een beetje (veel te?) druk. Rennen van hot naar her, vergadering hier, afspraak daar, feestje en wekelijkse activiteiten.

Gisteren heb ik de wekelijkse rondgang als een zombie doorworsteld. Een veel te korte nacht zorgde ervoor dat mijn humeur beneden alle peil was en de kinderen hebben het gemerkt, maar eigenlijk was dat vooral ’s morgens een probleem: tegen de namiddag kwam ik er weer een beetje door.

Grote schuldige was een feestje vrijdagavond. Niet zomaar een feestje: een zeer goed feestje, en ik ben blijkbaar niet de enige die er zo over dacht. Er was zeer goede muziek, er waren fantastische mensen, er werd heel goed gedanst (dank daarvoor aan mijzelf en vriendin E. en babysit M. (die die avond niet van dienst was – ah ja: ik ga ons vier kinderen toch niet alleen thuislaten) om dat onderdeel in gang te trekken) en heel veel gekletst. Er waren frieten na middernacht die verslonden werden door een bende volk die blijkbaar thuis geen eten krijgt en ik vond het het beste Gentblogt feestje tot nu toe.

Gisteren is het mij uiteraard niet gelukt om vroeg in bed te kruipen zodat ik mij vandaag al niet veel frisser voel, maar de plicht roept dus heb ik niet al te veel tijd om mij te wentelen in zelfbeklag: morgen verjaart Jan en dus moesten er cakejes gebakken worden voor de kindjes van de klas, er moest vanmiddag eten op tafel komen en nu moeten er nog kleren gestreken worden, moeten we nog gaan zwemmen, daarna is het al tijd voor het avondeten en dan, gelukkig, eindelijk gaan slapen.

Pfff. En volgende week ziet het er alleszins niet beter uit.