Tag: Ontwikkeling

Uitputting

De Gentse Feesten eisen hun tol van Anna ook. Of is het de warmte? Of allebei?

Sinds we naar de feesten gaan slaapt Anna nog goed ’s ochtends maar eens we op pad gaan niet. Ze doet dutjes van zo’n half uur maar echt slapen dus niet.

En al bij al had ze er geen last van. Ze blijft eigenlijk vrolijk en flink, neut wel soms een beetje maar zolang je er mee rondloopt of -rijdt is er geen probleem … behalve dan voor je arm want Anna wordt al een beetje groot 🙂

Vandaag heeft ze haar klop gekregen: deze ochtend lang geslapen, deze middag 2 uur geslapen en deze namiddag nog eens een goede 2 uur en vanavond kon ze niet vroeg genoeg eten om te gaan slapen.

Al die indrukken en de drukte moeten wel enorm veel eisen van zo’n klein spruitje. Eigenlijk verbazingwekkend dat ze nog niet vroeger gestuikt is.

Mixed feelings

Zelie is altijd de eerste geweest om zich als vrijwilliger op te werpen voor shows en zo. Een beetje in de schijnwerpers staan deerde haar niet, integendeel.

Daar begint blijkbaar verandering in te komen. Ze wordt zich blijkbaar meer en meer bewust van haar omgeving en hoe dingen al dan niet overkomen: ze wordt begod beschaamd.

Vandaag bijvoorbeeld. We keken naar een voorstelling van het Puppetbuskersfestival en bij één van de optredens werd aan Louis gevraagd om iets te doen. Geen probleem, hij op dat podium en gedaan wat gevraagd werd. Het probleem was dat de vraag in het Italo-english werd gesteld en daar waar hij het eerste deel begrepen had (veel gebaren en woorden die eigenlijk een beetje internationaal waren), begreep hij het vervolg niet en ging hij al van het podium voor hij gedaan had.

Zelie zo rap als tel op dat podium om te doen wat nog gevraagd werd. Maar eens dat gedaan was keek ze om (de mensen waren aan het lachen) en bleek ze te beseffen waar ze was en kon ze niet rap genoeg van dat podium af zijn. Ze kwam rechtstreeks naar mij en probeerde zich achter mijn rug te verschuilen.

Kleine meisjes worden groot …

Wreed madam

Anna natuurlijk. Niet. Te. Doen.

Op de controle van Kind & Gezin vorige week zei de dokter ook al dat, moest ze niet weten dan Anna nog maar drie maand was, ze zou denken dat ze ouder was. Niet zozeer qua uitzicht, alhoewel Anna niet bij de kleintjes hoort, eerder qua doeningen.

Babyhouding vind ze helemaal niet leuk. Rechtop op de arm of op de schoot daarentegen. En draaien en keren en hijsen dat ze doet.

Als ik haar in haar park leg verkent ze alle hoeken en maakt een aantal draaien van 360°. Ze is dus al helemaal niet meer te vertrouwen op haar verzorginsmat of ongebonden in haar relax: ze stampt en wrikt er zich binnen de kortste keren af/uit.

Deze ochtend lag ze naast mij in de zetel, VLAK naast mij, en heeft ze het zo ver gekregen dat ze bijna op de grond lag, hoofd eerst. Had ze dus niet vlak naast mij gelegen, dan had ik haar nooit meer op tijd kunnen tegenhouden.

Wreed madam, ons Anna. We gaan er nog wat mee meemaken.

Tafelmanieren

Jan heeft het goed op de laatste tijd: hij wil met zijn handen eten.

Reeds een goede week nu, telkens hij thuis is, besluit hij halverwege zijn maaltijd dat vork, lepel en mes niet meer nodig zijn en schakelt hij over naar zijn handen en gezien dat niet mag is het telkens circus.

Verbieden. Hij luistert niet. Nog eens verbieden. Hij kijkt mij recht in de ogen alsof hij wil zeggen ‘en gij nu’ en neemt uitdagend eten uit zijn bord. Hand wegdoen, laatste waarschuwing, weer niet luisteren en kijken met een blik ‘wat gaat ge ertegen doen’ en … bord wordt weggenomen.

Wenen. Gaat ge braaf zijn? Neen. Verder huilen. Gaat ge braaf zijn? Al snikkend ‘Ja’. Mooi met je lepel en vork eten? ‘Ja’. Bord teruggeven … en dan schuift hij het weg. Weer wegnemen. Groot protest. Terugzetten. Wegschuiven. Dan niet meer teruggeven.
Enz. enz.

Ik vermoed dat tegen het einde van de hele cinema zijn eetlust volledig voorbij is. Of misschien was die al voorbij toen hij wou beginnen met zijn handen eten en is dat (nu) zijn manier van zeggen dat hij genoeg heeft.

Enfin. Meestal heeft hij ongeveer de helft al op vooraleer hij overschakelt en gezien hij absoluut niet mager is maak ik mij geen zorgen over een mogelijk tekort.

This too shall pass 😀

Snif

Deze ochtend Zelie afgezet aan het station: ze is aan haar eerste week kamp begonnen.

Ze is nu met de scouts weg naar Roosdaal tot vrijdag. Vrijdagvoormiddag mogen we haar gaan halen en eens terug mag ik beginnen wassen en strijken zodat alles proper zal zijn tegen zaterdagnamiddag als ze weer vertrekt voor een week naar De Panne.

‘k Was met een andere mama aan het praten die al een paar traantjes gelaten heeft: bij haar was het de eerste keer dat haar dochter alleen wegging. Zelf heb ik nog geen traantjes moeten laten (’t is ondertussen al het derde jaar dat Zelie er ‘alleen’ opuit trekt), maar mijn hart krimpt nog steeds ineen als ik haar zo zie vertrekken.

Zorgen maak ik mij niet: we kennen de leiding ondertussen al een beetje en ik heb er het volste vertrouwen in. En dat Zelie haar rot gaat amuseren weet ik ook 200% zeker. Maar uiteindelijk is ze nog altijd onze kleine meid.

Nu rap een kaartje schrijven zodat ze voor ze terugkeert nog post ontvangt.

Leerproces

Zelie schrijft nu ook op een weblog en dat is een echt leerproces.

Ze weet heel goed waarover ze wil schrijven en hoe het erop moet komen, maar haar redeneringen zijn nog niet altijd compleet.

Dus lezen wij mee (afhankelijk van wie thuis is) en proberen haar uit te leggen waarom een stukje niet af is, wat er ontbreekt, dat ‘de lezer’ en aantal stappen in haar verhaal mankeert om te verstaan waarover ze het heeft, zonder haar daarbij woorden in de mond te leggen.

Ze snapt het almaar beter en beter.

Armen en handjes

Een tijdje geleden heeft Anna ontdekt dat als ze wild met haar armen zwaaide, ze soms tegen de speelgoedjes boven haar hoofd botste. Ze kijkt dan zo geconcentreerd als om te zeggen: en nu nog controle krijgen over die dingen en dan zult ge pas wat zien.

Eergisteren heeft Anna nu ook haar handjes ontdekt.

Ze zat in haar maxi-cosi in de auto en keek zeer intens naar haar ene handje. Ze was heel gefascineerd over hoe haar vingertjes open en toe gingen.

Onze meid wordt groot … nu al 🙁

One small step …

Louis is nog een beetje bang in het water. Vandaar dat hij nog geen zwemlessen krijgt.

Sinds een week of twee ga ik nu elke dinsdag en vrijdag na school gaan zwemmen met Zelie, Louis en Jan (Anna blijft nog vanop de zijlijn toekijken). We gaan samen met de vriendjes van school, of beter: een andere mama met ook drie kindjes  (meisjes) waarvan de twee oudste samen met respectievelijk Zelie en Louis in de klas zitten (en haar jongste volgend jaar bij Jan zal zitten :)).

Een goed iets blijkbaar want het vriendinnetje van Louis kan wel al zwemmen en dat geeft Louis iets om naar te streven. Vooral omdat hij met N. wil spelen en dat dat moeilijker is als zij in het diepere deel gaat van het kleine bad.

Vandaag konden de vriendjes niet. Jan zat nog op de peutertuin en gezien zijn recente ontmoeting met de windpokken vond ik het raadzamer dat hij nog niet mee ging zwemmen. Dus alleen naar het zwembad met Louis en Zelie.

Zelie begint ondertussen beter en beter te zwemmen dus daar moest ik niet erg op letten. Met Jan afwezig kon ik mij dus volledig bezighouden met Louis.

Louis begon trots met te tonen dat hij, met dichtgeknepen ogen en neus, zijn gezicht in het water durfde steken.

Ik daagde hem toen uit om met zijn hoofd onder water te gaan. We deden het heel geleidelijk: op de trapjes zitten en dan steeds een trapje lager gaan.

De eerste pogingen lukten maar half: de bovenkant van zijn hoofd bleef telkens boven water. Maar Louis gaf niet op en uiteindelijk is gans zijn hoofd onder geweest.

Een goede truc dus van mij, zeggen dat zijn hoofd onder moest, niet alleen zijn gezicht. Zo concentreerde hij zich volledig op het ondergaan van zijn hoofd zonder er teveel bij stil te staan dat hij ondertussen steeds maar weer kopje onder ging.

We zijn nu dus al zo ver. Volgende stap: van het ondiepe naar het “diepe” deel van het klein badje gaan. Daarna: in het zwembad springen zonder schrik dat zijn hoofd onder gaat.

Jawel, one small step …

Kaka

Deze morgen kijkt Jan naar de kattenbak.

Met verwonderde, en beetje bezorgde, blik kijkt hij naar mij en zegt: “Oh, Cate kaka daan”

Ik kan niet anders dan bevestigend antwoorden dat Hecate kaka heeft gedaan.

Hij bekijkt mij nu met een bestraffende blik, vingertje omhoog en zegt: “Kuisen hé?”