Onze twee katten zijn tot op heden nog steeds geen maatjes. Ik twijfel er zelfs aan of ze dat ooit wel zullen worden.
Er zit enige evolutie in, daar niet van. In het begin wou Hecate zelfs niet in dezelfde ruimte zijn als Nephthys en dus deed ze aan zelf-exclusie in haar eigen huis: ze bleef hoofdzakelijk beneden in de keuken terwijl Nephthys de bovenverdiepingen tot de hare maakten. Ze kregen toen ook nog hun eten gescheiden al was het maar om er zeker van te zijn dat Nephthys Hecate haar eten niet zou opeten (niet omgekeerd dus).
De tweede week kwam Hecate al eens boven en per uitzondering crosste ze dan rap langs de living naar de gang van de tweede verdieping. De eerste verdieping vermeed ze nog.
Na die twee weken was ze het blijkbaar beu. Het blazen naar Nephthys stopte niet, integendeel: nu kwam daar agressiever gedrag bij. Als dat klein spook ook maar een klein beetje te dicht kwam kreeg ze er een klauw naar haar kop bij. Tegen dan kreeg Nephthys ook al haar eten beneden dus dat was (en is) nog altijd een beetje zoeken.
Sindsdien komt Hecate weer in gans het huis waar en wanneer ze wil. Desnoods zal ze Nephthys proberen wegblazen of -klauwen, maar Hecate heeft haar territorium weer als het hare ingenomen.
Nephthys trekt er zich allemaal niets van aan, daar niet van. Als Hecate blaast en gromt zal ze even achteruit deinzen, maar eigenlijk dat zelfs niet: pas nadat Hecate begint te klauwen zal ze een paar passen achteruit zetten. Weglopen, dat staat blijkbaar niet in haar woordenboek. Integendeel: soms zit Hecate rustig op de zetel en lijkt het of Nephthys met opzet ervoor gaat lopen om haar uit te dagen.
Vanavond is er een ‘eerste’ gebeurd: op dit eigenste moment ligt Nephthys aan mijn linkerkant te slapen terwijl Hecate aan mijn rechterkant ligt. Ik denk dat dit het dichtste is dat ze ooit bij elkaar zijn geweest, al is het met een tussenschot.
Hoop doet leven dus dat het blazen en klauwen ooit zal verdwijnen.
