Tag: Scouts

Kampen

De vakantie en ontspanning was pas begonnen of het ‘opjagen’ is weer begonnen. Een beetje overdreven natuurlijk, want dit jaar ben ik er op tijd bij. Ik heb vannamiddag mijn hoofd gebruikt en in plaats van er opnieuw op uit te trekken na onze middagactiviteit (waarover hier meer bij Het Project, wellicht morgen, tenminste als ik vanavond niet in slaap val) zijn we vannamiddag begonnen aan de valiezen voor de scoutskampen.

Zelie vertrekt zondag, dus eigenlijk is dat niets te vroeg. Dinsdag is het de beurt aan Louis en in theorie heb ik dus een paar dagen meer, maar in de praktijk niet: zijn bagage moet ook al zondag klaar zijn om meegegeven te kunnen worden met de bus die richting kamp gaat.

Het was dus lijstjes lezen, controleren, dingen bijeenzoeken en afstrepen en nu zijn de twee valiezen zo goed als volledig klaar. Morgen nog een paar very last minute boodschappen en zondag kan ik ze dan met een gerust hart meegeven.

Een pluim voor organisatie want die zijn zeldzaam voor mij.

Voorbereidingen

Binnen een paar dagen vertrekken Louis en Zelie op scoutskamp en dus wordt het dringend tijd om met de voorbereidingen te beginnen. Zelie vertrekt zondag effectief, maar ook Louis zijn bagage moet zondag afgezet worden zodat die meekan met de bus. Dus wordt het tijd om de lijstjes boven te halen van de dingen die ze mee moeten doen.

Zelie zit nu bij de wouters (gemengd kabouters en welpen) en dit jaar moet zij voor de eerste keer een gamel meedoen. Waar is de tijd? Ik herinner mij nog mijn gamellen die we meesleurden met het speciaal erbij gekochte bestek zodat het er mooi inpaste, de vuurtjes langs de kant van de weg om rap het eten klaar te maken (want op de kampsite zelf werden die niet gebruikt) en vooral de as tussen het eten en de aangebrande stukken … die met veel smaak werden opgegeten.

Van de lijstjes is die gamel het enige dus dat we nog niet in huis hebben. Tijd dus om een bezoekje te brengen aan de scoutsshop en terwijl we daar zijn, misschien eens kijken of er nog dingen zijn die we kunnen gebruiken.

Ingezet

En daarmee is het weekend ook ingezet: we hebben Louis vanavond afgezet voor zijn eerste scoutsweekend. Hij keek er ongelooflijk naar uit en telkens je erover begon werd hij wildenthousiast, met de nadruk op ‘wild’.

Deze ochtend ben ik dan (eindelijk) een deftige slaapzak gaan halen en nadat we Zelie afgezet hadden op ballet was het dan tijd om ‘de valies’ te maken (nog een beetje te klein voor een rugzak) en ervoor te zorgen dat hij nog een warme maaltijd binnenkreeg.

Dan Zelie terug afgehaald op ballet, de twee kleinsten in bed gestoken en samen met Zelie Louis gaan afzetten.

Hij wou absoluut zijn valies zelf naar binnen dragen, tot hij zag dat ze een verdieping omhoog gedragen moest worden. Dan mocht ik weer 🙂 Maar hij was direct geïnstalleerd, heeft zelfs een plaatsje naast hem vrijgehouden voor zijn vriendje en had zich al volledig in zijn slaapzak genesteld … om te spelen.

Toen ik hem vroeg of ik een kus kreeg toen ik wegging riep hij heel resuluut ‘neen!’ om direct te beginnen te gieren van het lachen en te zeggen ‘grapje!’.

Hij zal zich amuseren, dat ben ik zeker en hij zal ons alleszins niet missen. Ik daarentegen…

Belofte

Het kerstkamp van Zelie had o.a. de bedoeling om de nieuwe Wouters (de Kabouters en Welpen zitten samen dit jaar) hun belofte te laten afleggen.

Voordat die belofte afgelegd is mogen ze nog geen das dragen of, zoals bij de scouts waar de kinderen zitten: ze krijgen een das om herkenbaarheidsredenen vanaf ze (bij de kapoenen) beginnen, maar eens overgegaan en voordat ze hun belofte afleggen, mogen ze die das enkel aandoen rond hun arm ipv rond hun nek.

Veel hebben ze dus niet gedaan op kamp: ’s avonds toekomen, de dag erop wel een spelletje of twee gespeeld maar vooral: binnen gezeten en gestudeerd om ‘de wet’ en ‘de belofte’ te leren.

Ik vind het eigenlijk wel twee leuke teksten:

Eerst de wet:

Ik zeg wat ik voel

Ik hou niet van vals gezwets

Ik bereik eerlijk mijn doel

Zonder dat ik iemand kwets

Ik respecteer alles wat leeft en de kracht die leven geeft

Ik voel mij één met de wereld om me heen

Ik hou niet van nep, deel alles wat ik heb

Want niemand is alles, niemand is niets, iedereen is altijd iets

De belofte:

Ik beloof mijn best te doen een goede Wouter te zijn, iedereen te helpen waar ik kan en mij te houden aan de Wouterwet.

Jullie kunnen op mij rekenen.

Alle nieuwe Wouters mogen dus vanaf deze vakantie hun das aandoen gelijk elke andere scout.

Snif: ze is weg

Kerstvakantie. Een leuke periode om gezellig samen te zijn. Puh! Vergeet het dus maar.

Om 16u moest ik vandaag met Zelie aan het scoutslokaal staan: ze vertrokken op ‘Kerstkamp’. Uiteindelijk heb ik haar en haar vriendin (samen met de mama) zelf nog naar het kamp gevoerd. Er moest aan carpooling gedaan worden en ik was dan maar vrijwilliger want zo zag ik 1. waar ze gingen verblijven en 2. hoe ik overmorgen moet rijden om haar terug af te halen.

Want ja, het Kerstkamp is overmorgen al gedaan. Eén volle dag zullen ze daar doorbrengen, twee nachten slapen (al is dat een eufimisme bij zulke gelegenheden) en overmorgen, 10u is het al afgelopen.

Gisteren was het nochtans een beetje paniek, alhoewel paniek een beetje overdreven is: wij waren ervan overtuigd dat het kamp deze ochtend om 10u begon. Gezien we gisteren maar rond 18u thuisgekomen waren en nog eerst moesten eten, werd het zeer kort dag om nog alles klaar te krijgen. Dus als zot beginnen strijken, dingen bij elkaar zoeken en Zelie haar kadootje gemaakt: ze moesten een zelfgemaakt kadootje meebrengen.

Pas deze ochtend viel mijn frank. Dat van die 10u, dat was toch om op te halen? Dus pas voor overmorgen? Vandaag, was dat niet in de namiddag afspraak? Zelie heeft enige tijd geleden haar brief voor het kamp zelf gelezen (en daarmee dus van de veilige  en ergens achtergelaten en dus kon ik dat niet nazien, maar er is altijd nog de telefoon. De leiding gebeld en de vriendelijke juffrouw langs de andere kant heeft mij onmiddellijk de brief nog eens doorgemaild zodat we weer alle details hadden. Een groot gemak, dat wel.

Afspraak dus deze namiddag, wat ons nog wat extra tijd gaf die we dus eigenlijk niet echt nodig hadden, maar wat wel maakte dat we ons deze ochtend niet hebben moeten opjagen om er op tijd te geraken.

Ze zit nu in Schellebelle, in een huisje waar (nog) geen verwarming was. Er zijn stapelbedden en Zelie heeft een bed bovenaan gekozen en daarna konden wij, de ouders, niet rap genoeg weg zijn (‘laat onze kop gerust’ was de overheersende blik van de kinderen).

Nog twee keer slapen en dan is ze terug.

Homecoming

Deze ochtend mochten we Zelie terug halen van kamp.

Gezien we daar al om 10u moesten zijn was er van uitslapen geen sprake en na vorige nacht (trouwfeest: prachtige bruid, zowel kleed als kapsel, zeer leuk feest met goede muziek maar ook wel een beetje veel te laat) was dat eigenlijk geen sinecure. Wegens de trouw hebben de kinderen en ik bij mijn schoonouders geslapen en, wat thuis jammer genoeg niet gebeurd (hier zijn ze altijd wakker tegen half acht), is deze morgen daar uiteraard wel gebeurd: ze waren aan het uitslapen.

Toen ik dus geheel toevallig om 7u50 wakker werd had ik het eerst nog niet door dat het al zo laat was en gezien ik nog niets gehoord had van de jongens dacht ik dat het een uur vroeger was. Ik deed nog een paar seconden mijn ogen dicht en toen weer open om toch zeker te zijn dat ik het toch niet misgezien had.

In zeven haasten heb ik mij aangekleed. Ondertussen was Anna wakker geworden en zij keek vol interesse naar haar mama. Voor ik haar ging aankleden heb ik dan eerst de jongens wakker gemaakt en hen aangemaand er een beetje vaart achter te zetten. Met veel opjagen (en ook het nodige geroep) zijn we uiteindelijk daar om 8u25 kunnen vertrekken: een record zou ik zo zeggen. Rechtstreeks naar huis gereden om Michel op te halen die ondertussen naar de bakker ging om ontbijt voor in de auto.

Om 8u45 hebben we Gent verlaten en gezien ik nu zonder problemen wist waar naartoe en we zeer vlot konden doorrijden kwamen we daar om 10u05 toe (én geen enkele keer te snel gereden of iets illegaal gedaan én zelfs een korte plaspauze moeten inlassen).

Zelie heeft zich zeer goed gehad op kamp. Ze was dolenthousiast en vond het fantastisch. Het was haar laatste kamp met de kapoenen want in September gaat ze over naar de kabouters. Ze heeft nergens meer last van gehad en de leiding heeft ook niets gemerkt dat ze zich op enig moment slecht zou gevoeld hebben. Oef.

Ze was wel wreed vuil maar ik heb tot deze avond gewacht om haar grondig te wassen: eens thuis wou ze direct buiten spelen met de vriendjes in de straat, dus dan zou het toch niet de moeite geweest zijn. Vanavond heeft ze dus een zeer grondig wasbeurt gehad en heb ik haar tot in de kleinste plooitjes gecontroleerd: de leiding had gewaarschuwd dat er veel teken zaten in de bossen rond het terrein, dus of we de kinderen nog eens goed wouden controleren. Gelukkig niets gevonden en Zelie is, voor haar doen, vanavond redelijk vroeg gaan slapen (de broertjes ook trouwens), want alhoewel ze een zeer goed kamp had gehad, het was overduidelijk ook een zeer vermoeiend kamp geweest en de slaap zal ze goed kunnen gebruiken.

Ons gezinnetje is weer volledig en nog een weekje werken voor papa en dan is hij ook twee weken thuis. Weer iets om naar uit te kijken.

Gewenning

Ergens hoopt je dat je eraan went en eigenlijk weet je gewoon dat het nooit went.

De tweede avond op rij dat Zelie dus afwezig is en de eerste volledige dag. Nog twee keer slapen en we mogen haar weer ophalen. Dit jaar valt het nog erger op dan vorig jaar omdat Jan zich er nu van bewust is.

Gisterenavond, toen Jan moest gaan slapen, wou hij niet. We hadden Zelie nog niet afgehaald. Ik moest hem toen uitleggen dat ze niet naar huis zou komen. Dat ze op kamp ging blijven slapen. Hij begreep het niet goed.

Vandaag zei hij er niets van, maar deze avond was het weer hetzelfde. Ongeveer toch, want nu was het vooravond toen hij vroeg wanneer we Zelie gingen halen in plaats van voor het slapengaan.

Ik heb hem nog eens uitgelegd dat het nu nog maar twee keer slapen was en dat we dan Zelie zouden gaan halen. In hoeverre dat hij dat begrijpt, weet ik niet, maar ondertussen zeg ik het nog eens tegen mezelf ook: nog maar twee keer slapen.

Vertrokken

Deze ochtend stond Zelie op: koortsvrij. Het zag er dus goed uit om te kunnen vertrekken op kamp.

Ik heb haar dan maar de keuze gelaten: ofwel ons een beetje haasten zodat we er nog voor de middag zouden zijn, ofwel eerst thuis nog middageten. Vermoedelijk met de toekomstige ‘hoogstaande’ menu’s in het achterhoofd heeft ze er voor gekozen nog eerst thuis te eten.

Maar tegen dat we moesten vertrekken nam ik voor de zekerheid nog eens haar temperatuur en wat ik vreesde was waar: ze had weer een beetje verhoging, 37,5 °C. OK, het is het einde van de wereld niet, maar uiteindelijk gaat ze op scoutskamp, niet op luilekkerkamp en van uitrusten zal dus niet veel sprake zijn.

Toen ik het haar zei dat het misschien toch niet zo’n goed idee was om te vertrekken keek ze zoooooo sip en verdrietig dat ik er al direct spijt van had. Ze kijkt nu eenmaal al een paar maand uit naar het kamp, dus wou ze ook absoluut gaan.

Ik heb dan maar een zeer onverantwoordelijke beslissing genomen en direct na de middag heb ik de kinderen in de auto geladen richting Turnhout, richting kamp. Voor de zekerheid heb ik de Junifen in haar valies gestoken.

Al bij al was het kampterrein goed te vinden en dankzij een goede tip van een ouder die gisteren gereden was zat ik direct op het juiste terrein. De andere kinderen kwamen net uit hun middagdutje/rust en dus kon de timing niet beter zijn.

De leiding is ingelicht over het al dan niet volledig genezen zijn en als het niet zou lukken dan ga ik desnoods Zelie morgen weer ophalen. Maar eigenlijk ben ik er vrij gerust in, in die zin dat Zelie waarschijnlijk te koppig zal zijn om toe te geven dat ze beter naar huis zou gaan.

Uitgesteld

Deze morgen had Zelie nog steeds koorts, 38,7 °C, dus is ze vandaag maar niet op kamp vertrokken. Met spijt in het hart heb ik dan maar de leiding gebeld om hen op de hoogte te brengen.

Bij Zelie kwamen er even traantjes aan te pas. Ze wou zo graag gaan. maar uiteindelijk voelde ze zich echt te slecht zodat ze wist dat het geen optie was.

Voor het grootste deel van de dag heeft ze hier in de zetel gelegen, TV gekeken. Veel heeft ze niet gegeten deze middag maar tegen dat het tijd voor fruit was voelde ze zich iets beter (dank zij een beetje siroop) en daar heeft ze veel van gegeten.

Behalve koorts heeft ze buik- en hoofdpijn. Een beetje zoals Jan dus, maar zonder het overgeven erbij (gelukkig).

Hopelijk is het op gebied van tijdsduur ook zoals bij haar broertjes, want dat zou willen zeggen dat ze er morgen vanaf zou moeten zijn en dus alsnog op kamp kan vertrekken.

We zien dus wel.

Ziek-af

Zelie heeft dus de allerkortste versie van het virus gehad: toen ze deze ochtend opstond was er niets meer aan te merken. Geen pijn meer, geen last meer, niets.

Des te beter want morgen vertrekt ze op scoutskamp. Deze avond hebben we haar valies gemaakt. Het lijstje erbij genomen en alles afgegaan en dan stuk voor stuk aangevinkt als het in de valies zat.

Het thema dit jaar is ‘Circus’ en, uiteraard, moeten ze verkleedkledij meehebben daarop geïnspireerd. Dus hebben Zelie en ik onze hersenen samen gepijnigd om met een kostuum op de proppen te komen.

Resultaat: een balletpakje dat een onfortuinlijke dood gestorven was (dank u Mamie 😉 ) hebben we gerecupereerd en er een mooi lint op genaaid en afgezet met pailletten. Daaronder zal ze een legging aandoen en zo heeft ze een beetje van een acrobatenpakje.

‘We’ moet ge hier dus wel een beetje ruim zien hé: Zelie heeft het ontwerp meebedacht, ik heb het uitgevoerd. Het naaien lukt Zelie nog zo niet direct.

Morgen hebben we een lange rit voor de boeg dus ik ga er vanavond maar op tijd inkruipen. Alhoewel, het is CSI…

Update: te vroeg gejuicht. Toen ik vijf minuten geleden mij klaarmaakte om te gaan slapen hoorde ik geween: Zelie. Wakker geworden van de hoofdpijn en ze heeft weer koorts. Een nachtvariant van het virus dus.

Afwachten hoe het morgen zal zijn. Ik heb haar gezegd dat ze haar niet onnodig sterk moet houden omdat ze absoluut op kamp mee zou kunnen. Als ze morgen niet in orde is, dan stellen we het gewoon een dagje uit om haar te voeren.