Tag: Shoppen

Ruhe

‘k Wist eigenlijk niet goed wat vandaag zou geven. We hadden Anna’s meter en peter uitgenodigd voor haar verjaardag. Ondertussen al rijkelijk laat maar probeert maar eens een weekend vast te leggen tussen drie koppels met een drukbezette agenda.

Maar meter A. kon uiteindelijk toch niet wegens geöpereerd aan een hernia, wat wel een valabel excuus is. Van peter R. hadden we, sinds het vastprikken van een datum een aantal weken geleden, uiteindelijk niets meer gehoord. Pogingen om hem te bereiken liepen op niets uit en dus wisten we deze middag niet of we nu met zes of met acht zouden zijn om te eten.

Voor het eten maakte het niet echt veel uit: deze middag was het lasagne en het enige verschil was de grootte van de ovenschotel. ‘k Heb het er uiteindelijk maar op gewaagd om een schotel te nemen die, als peter toch zou komen, nét genoeg zou zijn.

Maar de middag kwam zonder dat de peter toekwam en tegen dat de lasagne klaar was hebben we hem maar opgegeten zonder bezoek. Gelukkig dat ik dus geen tijd had gehad om taart te halen, maar hadden we dat toch gedaan was dat ook geen ramp geweest: taart is lekker, zeker als ze van bij Françoise komen.

Een geluk bij een ongeluk wel: nu de peter niet afkwam ben ik met een paar vriendinnen naar Hup la Jupe kunnen gaan. Zo een namiddagje zonder (mijn) kinderen (alhoewel: Zelie was wel mee), zeer rustig kletsen met andere volwassen vrouwen. Gezellig.

Vorig jaar zijn we er ook naartoe gegaan en heb ik toch drie stuks op de kop kunnen tikken. Eén ervan doe ik ongelooflijk veel aan, de andere twee stuks zijn echte zomerdingen en wegens het gebrek aan zomer vorig jaar zijn ze niet zoveel uit de kast geraakt. Dus keek ik er dit jaar eigenlijk wel naar uit.

Er waren opnieuw een paar zeer mooie dingen tussen, maar jammer genoeg niet altijd in mijn maat of dingen die niet op mij pasten, al waren ze in mijn maat. Niet zo’n grote buit dus als vorige keer, maar toch één kleedje goedbevonden en dus meegepakt. Maar! Er is een maar! Het is (opnieuw) een echt zomerkleedje, zo een met een haltertopje. Dus wordt het duimen dat het een mooie zomer wordt, anders mag ik het in mijn kast hangen naast het kleedje van vorig jaar.

Een aangename en plezante, rustige namiddag na een ontspannen ochtend, daar kan ik zo van genieten.

Preferenties

Deze namiddag wou ik boodschappen gaan doen. Jan was een beetje slapjes en Louis en Zelie waren TV aan het kijken, dus nam ik Anna op om haar mee te nemen.

Wij naar beneden, jasje aan, sjaal aan naar buiten tot aan de auto en toen zei ze ‘Nee’ draaide zich om en ging voor de (inmiddels) gesloten voordeur gaan staan. Toen ik haar vroeg wat ze wou, zei ze ‘papa’. ‘Wil je bij papa blijven?’ vroeg ik en Anna knikte.

Terug dus naar binnen, sjaal uit, jasje uit en Anna stapte doelbewust naar de keuken, vroeg (en kreeg) een banaan en stapte dan naar boven, bij papa.

Toen ik opnieuw naar beneden ging om dan maar moederziel alleen bootdschappen te doen was er geen enkel kind die mij nawuifde 🙁

Maatje 38

Dat is niet mijn maatje, al lang niet meer. Ik denk dat het geleden is van mijn zeer vroege jaren als twintiger en sindsdien zit ik erover.

Persoonlijk heb ik daar geen enkel probleem mee. Het maatje dat ik heb, daar ben ik wreed content van en dat is relatief stabiel. Ik heb van mijn leven nog nooit een dieet moeten doen om het te behouden en gelukkig maar want ik denk niet dat ik er het karakter voor zou hebben: ik eet veel te graag.

Maar het is altijd wel plezant om een winkel binnen te gaan, met van die doorwinterde verkoopsters die elke klant zijn maat zien van bij het binnenkomen en altijd al juist geweest zijn. Die willen mij nog altijd een 38 in mijn handen stoppen en hoe hard ik ook zeg dat dat mijn maat niet is, tot ze het bewijs van het tegendeel zien weigeren ze mij een andere maat te geven.

Mijn moeder zei indertijd dat ik een ‘valse magere’ was en eigenlijk is daar wel iets van aan, want toen ik een maatje 38 had, toen stopten ze mij ook een kleinere maat in mijn handen.

Solden

Ze zijn dus weer begonnen en ik ben al geweest. Niet omdat ik dat zo leuk vind, wel omdat ik dingen nodig had.

Nu, ik schrijf ‘ik’, maar ik bedoel eigenlijk vooral Zelie en in mindere mate de drie andere kinderen.

Zelie is, zoals u inmiddels weet, de oudste en ze groeit (gelukkig) nog altijd. Ze is acht en past perfect in het maatje voor achtjarigen (128, that is), maar ze is er langzaam maar zeker aan het uitgroeien. Vooral truien, daar begint ze een tekort aan te hebben.

Vorig jaar waren truien niet echt nodig. De winter is nooit echt koud geworden en de winter T-shirts met lange mouwen waren meer dan voldoende, vooral omdat Zelie niet van de meest kouwelijke personen is. Deze winter is al een pak kouder en vandaar dus dat ik gemerkt heb dat ze truien nodig heeft, temeer dat een aantal truien van vorige winter nu niet meer passen.

Gisteren was de eerste soldendag en ik heb ’s ochtends de kinderen zo rap mogelijk in de auto gestoken om naar Oudenaarde te rijden. Er is daar nl. een kinderwinkel die vanaf dag één 50% geeft, mooie merken/kleren heeft en dus is het wel de moeite om eens tot daar te rijden. OK, het heeft me uiteindelijk een bom geld gekost, maar de buit is mooi en nuttig en aan een gemiddelde van € 39/stuk kon ik niet sukkelen.

In de namiddag zijn we er weer opuit getrokken, ditmaal op jacht naar schoenen. Uiteindelijk vijf paar schoenen gekocht aan een gemiddelde van € 40/paar, dus ook de moeite waard. Eigenlijk moest ik schoenen hebben voor Zelie en Anna en ben ik buiten gekomen met schoenen voor Louis (wijze jongensbotten), Jan (bleek dat zijn huidige schoenen eigenlijk gruwelijk krap zaten) en drie paar voor Anna (één winter, twee zomer). Voor Zelie moet ik dus nog schoenen vinden en dat gaan we morgen proberen.

Voor mijzelf had ik maar twee dingen nodig en dat zijn twee paar schoenen. Ik zit rats door de twee paar en ben ze tot nu toe blijven dragen met in het achterhoofd ‘als ik uit de plassen blijf dan blijven mijn voeten misschien droog en als de mensen van niet té dichtbij kijken zien ze toch niet dat de schoenen kapot zijn én het zijn binnenkort solden’. Eén paar (zwarte) botten heb ik inmiddels gevonden, oef. Het tweede paar zouden bruine bottine-achtige schoenen moeten worden. Ik weet exact welke ik wil en waar ze te koop stonden. De vraag is nu uiteraard of ze ze nog hebben in die winkel én in mijn maat.

Als ik niet echt iets nodig heb probeer ik de solden te vermijden: te druk en te ambetantig. Ik ga nooit naar de solden gewoon ‘om te kopen’, alleen doelgericht. Behalve op het ganse einde van de periode, als de prijzen met 70% verminderd zijn, dan durf ik nog wel eens een favoriete winkel binnen te stappen gewoon om ‘iets’ te kopen, zien of ze nog iets liggen hebben dat ik wel zou willen hebben. Tot nu toe heb ik eigenlijk al veel sjans gehad. Eens zien wat het dit jaar wordt. Nog een kleine vier weken wachten dus.

Kerstshopping

Zo goed dat dat kan gaan en leuk dat dat dan is.

Wegens werk, zieke kindjes en ook maar sinds één goede week weten wat we nu feitelijk gingen doen met Kerst, was het er nog niet van gekomen om kadootjes te kopen (en als ge al niet weet waar ge nu naartoe gaat zou het sowieso dwaas zijn om kadootjes te kopen voor onbekenden, maar soit).

Vrijdag, mijn vrije dag, kon niet wegens ziek en kerstdrink op school. Gisteren kon niet wegens ochtendtouren, kapper en kerstfeest van turnclub in de namiddag. Morgen kan niet wegens kinderen baden en op tijd naar Nederland vertrekken. Dus moest het vandaag gebeuren.

Ik moest vier kadootjes kopen: één voor mijn metekind, één voor de jongste van mijn broer (beiden zijn even oud wat een gemak is), één voor mijn broer en één voor mijn schoonzus (of drie kadootjes als ik een gemeenschappelijk kadoo kocht voor broer en schoonzus samen).

Eens Anna in bed lag en de andere kinderen op hun gemak naar een filmpje keken, heb ik mijzelf warm ingeduffeld, heb ik mijn fiets gepakt en heb ik mij in het centrum gewaagd.

Eerste adres was op goed geluk. Voor mijn broer had ik iets in mijn hoofd maar voor mijn schoonzus had ik nog geen vast idee. Michel had vorig jaar een aantal leuke kadoos gevonden in Het Bijhuis en dus heb ik mij geriskeerd om daar vandaag ook eens binnen te stappen. Ik vreesde voor een massa mensen, maar dat viel eigenlijk mee.

De eerste dingen die ik bekeek waren belachelijk duur en bijna had ik mij niet naar de benedenverdieping begeven (wegens die belachelijke prijzen), maar ik heb het gelukkig wel gedaan, want net daar vond ik het ideale kadoo voor mijn broer én schoonzus voor een meer dan redelijke prijs. Naar boven met het pakje, onmiddellijk bediend aan de kassa, er was ook direct een inpakster vrij, maw: binnen en buiten in een recordtijd.

Voor mijn neefjes was het geen probleem. Voor Kerst kopen wij altijd kleren voor de kinderen en ik heb zo mijn adresjes waar ik sowieso mijn zin vind. Ik had nog dubbel geluk want al in de eerste winkel vond ik juist wat ik nodig had voor alletwee, er stond geen volk aan de kassa en ik was dus binnen en buiten op en tik.

Dan direct naar mijn laatste adres. Het kadoo dat ik initieel in mijn hoofd had voor mijn broer was ook goed voor beiden. Gezien het eerste kadootje ook voor beiden was heb ik in de derde winkel dan ook uitsluitend gekocht voor de twee samen. Binnen gestapt, eerste kadoo kon ik zelf nemen, tweede kadoo gevraagd aan de kassa en ik had nog net het laatste exemplaar, onmiddellijk kunnen betalen, pakje gemaakt en naar buiten.

Kerstshopping in één uur tijd zonder tijdsverlies. Sommige mensen hebben blijkbaar meer sjans dan anderen.

Schoentjes

Het is blijkbaar de tijd van het jaar ervoor: nieuwe schoenen voor de kinderen.

Zoals Miss. White schreef: die dingen kosten stukken van mensen en zijn dus absoluut niet recht evenredig met de maat van de persoon die ze moet dragen. Dus probeer ik geen schoenen meer te kopen die niet in afslag zijn of ik ga bij de iets goedkopere winkel.

Tijdens de solden neem ik de kinderen mee en gaan we schoenen zoeken die voor volgend jaar moeten dienen. En ja, het is een gok maar hoe groter ze worden, hoe minder het gokken is. Alhoewel, Zelie slaat nu al af en toe een maat over, maar tot nu toe heb ik toch al geluk gehad. Hout vasthouden dus.

Voor deze winter veel sjans gehad: Anna’s schoenen gevonden voor € 5 op de rommelmarkt in het Prinsenhof. Geen tweedehands hé. Neen hoor, gloednieuw, volledig in leer en wreed schoon. Complimentjes dat ik er al over gehad heb. Wreed plezant.

Louis zijn schoenen vorig jaar kunnen kopen in de solden. Helft van de prijs, nog € 35. Donkerbruin, beetje sportief en ze zitten als gegoten. Enige nadeel: het zijn er met veters en dus wil hij ze niet aandoen op dagen dat hij zijn schoenen zelf aan en uit moet doen, zijnde dus de zwem- en turndagen op school. Dringend tijd dus dat ik hem leer zijn veters te knopen.

Zelie en Jan hadden er nog geen. Voor Jan had ik gekregen van mijn zus: twee paar die zij voor haar jongens had gekocht, zonder dat ze erbij waren. Bleek, toen ze thuis kwam, dat hun voetjes er niet in pastten: te hoge wreef (erfenisje van hun mama) en dus heeft ze ze maar aan mij gegeven. Het ene paar is deze zomer versleten geworden. Het tweede paar is nog te groot en dus moest hij nieuwe schoenen voor deze winter.

Terwijl Zelie en Louis naar de scouts waren ben ik dan met Jan de stad in getrokken op zoek. Eerst ben ik dan gaan kijken naar Kids Outlet: schoenen aan halve prijs en met een beetje geluk vind je wat je zoekt. Deze keer was het buiten Jan gerekend: ik had een paar of twee gezien die leuk waren, maar Jan vond van niet en dus zijn we verder gaan kijken.

Volgende stop: Eram. Ze hebben daar een minieme kinderafdeling en het is betaalbaar: de duurste (kinder)schoenen waren nog geen € 50. Een beetje zoeken en ik laat Jan kijken én hij vind een paar dat hij mooi vind. Moet dat nu net niet het lelijkste paar zijn in gans die winkel! Nu ja, als ge een kind van drie en een half laat kiezen moet ge daar eigenlijk niet verbaasd over zijn. Maar ik had geluk: dat paar begon maar in maat 30 en zo’n grote voeten heeft Jan nu ook weer niet. De winkeljuffrouw toonde twee andere schoenen die ze wel in zijn maat had en de leukste daarvan heeft hij dan gekozen. Oef! Besteld voor € 39,90.

Na de scouts met Zelie naar dezelfde winkel: ik had er een paar laarzen gezien dat ik heel mooi vond, maar ik weet ondertussen dat onze smaak niet altijd meer overeenkomt en dus had ik ze ’s middags mooi laten staan. En ook omdat ik eigenlijk niet weet welke maat ze op dit moment juist had. Ze heeft vorig jaar een maat overgeslagen en ik kreeg de indruk dat het dit jaar van hetzelfde laken een broek was.

Dubbel gelijk gekregen: de laarzen die ik mooi vond waren niet haar ‘cup of tea’ en effectief, ze is twee maten meer dan deze zomer. Maar alhoewel ze mijn keuze niet goed vond heeft ze wel gevonden wat ze graag zag én die ik ook graag zie. Terwijl we er waren ook nog pantoffels gekocht voor Louis en Zelie en voor een magere € 67,70 waren we bediend.

Miss. White heeft gelijk: kinderschoenen kosten stukken van mensen, behalve als je al eens een gokje waagt en in andere winkels gaat kijken dan in de kinderschoenenwinkels 🙂

Pleister op de wonde

‘Onze’ Colruyt sluit. Tot ergens eind februari. Bijna vijf maanden gaat dat duren want ze gaan uitbreiden en vergroten, wat op lange termijn alleen maar positief is maar op korte termijn minder is.

Want nu moeten we naar ‘de grote’ Colruyt op de ring en daar zit het altijd stampensvol van het volk. Niet dat ‘onze’ Colruyt weinig volk had, maar in vergelijking was het te doen.

Maar! Maar! (uiteraard is er een maar) Gisteren kreeg ik een brief in de bus van ‘onze’ Colruyt. Dat ze gingen sluiten, en waarom, en hoe lang en alles en zo. En in die brief zat een ‘Publikaart’ waarmee ik de komende vijf maanden 3% korting ga krijgen op al mijn aankopen in een andere Colruyt.

Dank u zeer, ‘onze’ Colruyt en tot binnen vijf maanden.

Zo content als een katje

Ik heb een nieuwe tas gekocht. Bij Temmerman op de Groentenmarkt in Gent.

Temmerman is nu niet echt een winkel voor tassen. Ze hebben er, daar niet van, maar het zijn meestal schone leren en dure. Voor de rest ga ik daar alleen binnen voor bureaumateriaal.

Maar ik was daar al een paar keer gepasseerd en ze hebben daar nu een goedkopere lijn binnen die er zeer leuk en fris uitzag. Toen ik een tweetal weken geleden passeerde met de kinderen en ik in een koopbui was (uit noodzaak: de kinderen hadden schoenen nodig *verdedigt ze zich*), ben ik eens binnen gesprongen om de tassen eens goed te bekijken.

Van dichtbij zagen ze er nog leuker uit dan in de etalage en na de modellen eens goed bekeken te hebben en op aandringen van Zelie *kuch, kuch* heb ik er dan toch eentje gekocht met het oog op uitstapjes deze zomer met de kinderen.

‘k Heb ze eerst nog een weekje laten liggen maar vorige week ben ik ze eindelijk beginnen gebruiken en content dat ik er van ben. Heel praktisch is het niet want ik heb een nogal groot model genomen en er zijn geen zijzakjes waarin je de kleine brol kwijt kan.

Maar juist dat eigenlijk maakt een deel uit van de charme: het is zo een echte rommeltas waar je alles in kwijt kan en om dingen terug te vinden moet je ze soms eerst volledig uitkeren.

Prrr. Prrr.

En wat hebt gij gedaan vandaag?

Geld uit gegeven.

Altijd leuk. Niet dat het voor ons plezier was. Allez. Het draagt bij tot ons plezier en zo, maar het is niet alsof het dingen voor entertainment betrof.

Neen. Noodzakelijke aankopen die we al een tijdje moesten doen maar altijd uitgesteld hebben. Tot deze namiddag dus.

Met gans het gezin naar de Macro (jaja, dat kan nu) en daar hebben we gekocht:

  • een nieuw strijkijzer (mijn oud strijkt nog goed, maar heeft geen steun meer om op te staan en dat maakt het nogal lastig om nog te kunnen gebruiken)
  • een nieuw scheermachien (het oude blijkt niet meer goed te scheren en te traag te gaan)
  • pottekes voor in te vriezen (altijd handig)
  • dweilen (de laatste paar weken heb ik er al een paar versleten)
  • een nieuw servies (voor 18 personen: we kunnen eindelijk weer volk uitnodigen én de tafel dekken met gelijke borden. Yiha!)
  • aanvulling op ons bestek (ah ja, want dat hadden we maar voor 12 personen en ge kunt nooit weten dat we hier eens met 18 man zitten: hebben we dan genoeg borden, we zouden verschillend bestek moeten leggen)
  • coctailstokskes met versieringskens op

Noodzakelijk kwaad dus, maar we gaan het goed kunnen gebruiken.

Compleet

Na ettelijke weken gezocht te hebben naar schoenen voor Zelie, hebben we ze vandaag gevonden. 93€, ik dacht dat ik niet goed werd. Maar uiteindelijk is het resultaat wat we moesten hebben: haar tenu voor haar lentefeest is nu compleet. Ze heeft het daarnet geshowed en ze is zeer mooi.

De jongens hebben ook hun kleren, maar zij moeten nu ook nog schoenen hebben.

Nu nog mama (Joepie! Een geldig excuus om te gaan shoppen) en papa .