Dat ik sociaal niet altijd aangepast ben, dat heb ik al meerdere keren geschreven (denk ik toch). Dat ik mijn best doe om dat te verhelpen, dat misschien ook en vandaag heb ik mijzelf zo overtroffen dat ik mijzelf een pluim gegeven heb.
Het gebeurde aan de tramhalte. Er stond een Engelssprekende mevrouw met twee kinderen en de kleinste daarvan werd blijkbaar aangetrokken door Anna (die engelachtig zat te wezen in de buggy), maar dierf niet dichterbij komen. Zijn iets oudere broertje had die schroom niet en probeerde vragen te stellen aan Anna … in het Engels, waar zij uiteraard niets van begreep.
En zo begon er dus een halve conversatie ook tussen de moeders, of eerder: via mij vooral, vertalend van de kinderen naar de kinderen, van de mama naar de kinderen, van de kinderen naar de mama, van … enfin, you get the picture.
Na veel (onrechtstreeks) gebabbel over en weer tussen de kinderen kreeg ik in de gaten dat ik mijn sociale vaardigheden dan maar beter zou bovenhalen door haar te vragen hoe lang ze in België zou zijn op vakantie en al en zo. Bleek dat die madam een Amerikaanse was (San Fransisco) en niet op vakantie was maar sinds vorige week naar hier, in Gent, verhuisd was. Haar man is overgeplaatst en werkt in Sint-Martens-Latem en nu komen ze een tijdje in België wonen.
En ge raadt nooit wat ik gedaan heb: ik heb de Belgen van hun beste kant laten zien en heb al mijn coördinaten gegeven: adres, telefoonnummer, de hele zwik. ‘k Heb er haar ook bijverteld dat wij de komende twee maanden thuis waren dus dat er plenty time was om samen met de kinderen dingen te doen en Gent te leren kennen.
Isn’t that nice of me? En nu zien of ik haar ooit nog hoor, maar als ze een beetje Amerikaans is, moet ik daar niet voor vrezen 🙂