Tag: Sport

One small step …

Louis is nog een beetje bang in het water. Vandaar dat hij nog geen zwemlessen krijgt.

Sinds een week of twee ga ik nu elke dinsdag en vrijdag na school gaan zwemmen met Zelie, Louis en Jan (Anna blijft nog vanop de zijlijn toekijken). We gaan samen met de vriendjes van school, of beter: een andere mama met ook drie kindjes  (meisjes) waarvan de twee oudste samen met respectievelijk Zelie en Louis in de klas zitten (en haar jongste volgend jaar bij Jan zal zitten :)).

Een goed iets blijkbaar want het vriendinnetje van Louis kan wel al zwemmen en dat geeft Louis iets om naar te streven. Vooral omdat hij met N. wil spelen en dat dat moeilijker is als zij in het diepere deel gaat van het kleine bad.

Vandaag konden de vriendjes niet. Jan zat nog op de peutertuin en gezien zijn recente ontmoeting met de windpokken vond ik het raadzamer dat hij nog niet mee ging zwemmen. Dus alleen naar het zwembad met Louis en Zelie.

Zelie begint ondertussen beter en beter te zwemmen dus daar moest ik niet erg op letten. Met Jan afwezig kon ik mij dus volledig bezighouden met Louis.

Louis begon trots met te tonen dat hij, met dichtgeknepen ogen en neus, zijn gezicht in het water durfde steken.

Ik daagde hem toen uit om met zijn hoofd onder water te gaan. We deden het heel geleidelijk: op de trapjes zitten en dan steeds een trapje lager gaan.

De eerste pogingen lukten maar half: de bovenkant van zijn hoofd bleef telkens boven water. Maar Louis gaf niet op en uiteindelijk is gans zijn hoofd onder geweest.

Een goede truc dus van mij, zeggen dat zijn hoofd onder moest, niet alleen zijn gezicht. Zo concentreerde hij zich volledig op het ondergaan van zijn hoofd zonder er teveel bij stil te staan dat hij ondertussen steeds maar weer kopje onder ging.

We zijn nu dus al zo ver. Volgende stap: van het ondiepe naar het “diepe” deel van het klein badje gaan. Daarna: in het zwembad springen zonder schrik dat zijn hoofd onder gaat.

Jawel, one small step …

10 km van Gent

Na Brugge, Brussel en God weet hoeveel andere steden ondertussen al, was het vandaag de beurt aan Gent om de ING stadsloop te organiseren.

Lien, D. en mijn lunchpartner en vriendin sinds 30 jaar E. liepen mee, dus reden genoeg om te gaan supporteren.

Zelie deed ook aan de Kid’s Run mee, maar dat heb ik jammer genoeg moeten missen wegens Jan. Het ventje is nog steeds ziek en dus was het meer aangeraden om hem toch zijn middagdutje te laten doen.

Jan was vroeg wakker en dus zijn wij (ikke, Jan en Anna) op tijd toegekomen om de start … toch nog net te missen 🙂 Maar de aankomst zeker niet.

Tijdens het wachten op de eerste lopers bleven we met de kinderen in het speciaal afgebakende Kid’s Village met springkastelen, schminken, ballonblazen, ballen gooien naar blikjes, trampoline, en nog zo veel meer dat ik niet gezien heb. Groot plezier dus bij de kinderen en uiteraard wouden Zelie en Louis geschminkt worden.

Hier zijn ze: Zelie als regenboogleeuw

Zelie als regenboogleeuw

Louis als vlinderleeuw
Louis geschminkt als een tijgervlinder

(en niet tijgervlinder zoals Michel dacht :))

Wegens een misverstandje over waar we naar de toekomende lopers zouden kijken werden ik, Louis, Zelie en Jan gescheiden van Michel en Anna en de rest van het toch zeer leuke gezelschap (i. en Lief en Bruno) zodat ik mijn handen vol had met mijn drie oudste niet uit het oog te verliezen. Uiteindelijk heb ik Lien en E. zien toekomen maar D. heb ik jammer genoeg gemist (sorry D.).

Al bij al een leuke namiddag, ook mede dank zij het zeer mooie weer. Volgend jaar opnieuw en hopelijk met even goed weer.

Zwemmen

Met dat ik nu met Zelie ga zwemmen wou Louis ook. Ik heb hem dan maar gezegd dat Zelie en ik gaan zwemmen, écht zwemmen en dus niet spelen, en dat hij dat nog niet kon en dus niet meekon.

Ik beloofde hem wel dat ik zou informeren bij de badmeesters om hem eventueel te leren zwemmen en Louis was daar zeer blij om.

Na het zwemmen gisteren heb ik dus de badmeesters aangesproken en die hebben me een telefoonnummer gegeven van hun collega die les geeft en ik mocht nog gisterenavond bellen.

Dat heb ik dan ook gedaan.

Gezien het het einde van het jaar is kon Louis nog les krijgen, maar dan ging het zeer intensief moeten gebeuren: elke zaterdag én zondag én nog een dag in de week, telkens een half uur, en dit gedurende de komende vier weken.

De eerste afspraak was voor deze middag en ik heb dan maar Michel de opdracht gegeven om toezicht te houden: daar een half uur staan wachten met drie kleine kinderen, juist op het middaguur, vond ik niet aangeraden.

Louis heeft deze voormiddag zeker wel vijf keer gevraagd wanneer hij nu ging gaan zwemmen: doodenthousiast, dus toen het eindelijk tijd was kon hij niet rap genoeg omkleed geraken.

Ik ben nog een vijftal minuten blijven kijken om dan met de drie andere kinderen naar huis te gaan. Louis leek nog steeds volkomen in zijn element.

20 minuten later kwam Michel al aangereden met Louis achterop: de zwemles was blijkbaar geen succes geweest. Gezien Louis nog een beetje bang is in het water heeft de leraar ons aangeraden te wachten tot hij helemaal op zijn gemak is in het water.

Louis moet dus nog aan watergewenning doen.

Ik heb Zelie dan maar gevraagd of ze het erg zou vinden als Louis op vrijdag zou meegaan of dat ze liever had dat het gewoon wij tweeën zou zijn. Ze twijfelde geen seconde: Louis moest mee. Toch een heel klein beetje teleurgesteld (want ik dacht dat zij het leuk zou vinden iets onder de meisjes te doen) vroeg ik waarom en toen antwoordde ze dat ze dan niet alleen in het klein badje zou zitten.

Zelie, altijd de praktische 🙂

Dus vanaf volgende week zal Louis waarschijnlijk ook mee gaan zwemmen. Tenminste, als hij wil en dan ga ik proberen of ik hem kan helpen over zijn angst. Als blijkt dat hij het zelf toch niet leuk vindt kan hij nog altijd beslissen om bij papa te blijven en Sokaban te spelen.

One on one

Er wordt gezegd dat, als je verschillende kinderen hebt, het goed is om met elk van hen afzonderlijk iets te doen, ze ‘one on one’ time te geven.

Zolang ze echt klein zijn is dat nogal moeilijk, maar eens ze wat groter zijn en een interesse krijgen die je kan delen lukt dat al beter.

Dus heb ik nu de eerste stap gezet. Zelie heeft leren zwemmen op school en vanaf vandaag hebben we ons voorgenomen elke vrijdag te gaan zwemmen: de meisjes ondereen. Alle meisjes in ons huishouden want voorlopig gaat Anna ook nog mee … tot zij haar nacht zal doorslapen.

Onze eerst keer vanavond was leuk. Zelie zwemt nog niet heel erg goed, maar wat wil je: het is pas sinds woensdag dat ze zonder enig hulpmiddel zwemt. Het komt er nu alleen op aan om veel te oefenen en dat hebben we vanavond ook gedaan. Naast het zwemmen hebben we ook gespeeld natuurlijk, anders zouden onze uitstapjes niet al te lang duren denk ik.

Voor een persoonlijk verslag van Zelie kan je altijd hier luisteren 🙂

Vanaf volgende week ga ik het indelen in een beetje zwemmen met Zelie, zelf ook een beetje zwemmen en dan nog samen spelen. Zo krijg ik ook nog wat beweging (en zwemmen zou goed zijn voor de rug, dus twee vliegen in één klap).

Hoe het met de jongens zat? Jantje zat op tijd in zijn bedje en Louis had een ‘one on one’ met papa. Hoe dat geweest was zal ik morgen wel horen.

Trots

– Hoe was het op school vandaag Zelie?

– Goed *glunder glunder* … ik kan zwemmen 🙂

Voorgeschiedenis:

Zelie is twee maal met Free time op ‘zwem’vakantie geweest: de eerste maal watergewenning, de tweede maal om te leren zwemmen. Wat er die tweede maal gebeurd is weet ik niet maar het kwam er op neer dat ze na twee dagen opnieuw bij de ‘kleintjes’ van watergewenning werd gestoken: ze durfde niet. Volgens mij ligt dat dan meer aan de monitoren dan aan het kind, maar soit. Ik hoorde dat ze met school sowieso zou leren zwemmen dus dat kwam wel in orde.

Het hele jaar de zwemlessen gevolgd en er leek toch niet echt schot in te komen: te bang.

Een week of vier geleden vroeg Zelie of we nog eens zouden gaan zwemmen. Ik deed dat namelijk wekelijks met Zelie en Louis tot zo ongeveer een drietal maand voordat Jan geboren werd. Na de geboorte van Jan ben ik niet herbegonnen want met drie niet-zwemmende kindjes vond ik het niet echt verantwoord daar alleen in een zwembad mee te zijn.

Ik heb Zelie dan maar uitgelegd dat gaan zwemmen met vier kindjes die niet konden zwemmen onmogelijk was en dat zolang zij niet zelf kon zwemmen, wij dus niet meer samen zouden zwemmen.

Ze zei dat ze bang was en toen legde ik haar uit dat ik dat best begreep, maar dat het juist het resultaat was van te kunnen zwemmen dat je niet meer bang was om onder water te gaan omdat je wist dat je toch weer boven kwam.

Ergens moet het een snaar geraakt hebben en heeft ze zich over haar angst gezet. De week erop zei ze al dat ze nu dingen vanop de bodem van het zwembad durfde oprapen.

Vorige week sprak ik dan met haar lerares en die vertelde me dat Zelie als één van haar slechtste leerlingen was begonnen, maar dat het er nu naar uit zag dat ze als één van haar beste leerlingen zou eindigen. En ja hoor, toen ze vorige week thuiskwam zei ze dat ze nu met blokjes zwom in plaats van met een ‘worst’ … en vandaag heeft ze dus zonder enig hulpmiddel gezwommen.

Zelie kan zwemmen.

Ik zie het nog altijd niet zitten om met vier kinderen te gaan zwemmen, maar ik denk dat ik vanaf nu met Zelie naar het zwembad zal gaan op vrijdagavond: de Van Eyck is open tot 23u dus tijd genoeg. Goed voor haar om te oefenen en ik kan misschien eindelijk beginnen zwemmen wat goed is voor mijn rug én dan heb ik eindelijk een activiteit die ik met Zelie alleen kan doen.

Voetbal

Heb ik ooit al gezegd dat ik een hekel heb aan voetbal? Indien niet, dan zeg ik het nu: ik heb een hekel aan voetbal.

Maar de laatste weken kijk ik vol interesse naar een documentaire reeks op BBC over voetbal, meer specifiek over de wereldbeker: geschiedenis, verhalen van landen (vorige week Brazilië, nu Frankrijk), …

Weird. Alhoewel, verhalen over iets, ook al is dat iets op zich niet zo interessant, kunnen wel leuk zijn zeker, zoals deze reeks bewijst. Uiteindelijk is het geen 90 van mannen die achter een bal aanlopen hé.