Anna zit duidelijk in een periode van spraakontwikkeling. Bijna alle woorden die je uitspreekt probeert ze na te zeggen en meestal lukt dat nog goed ook.
Het is ongelooflijk leuk om naar te luisteren en te horen hoe ze van vandaag op morgen plots een x aantal woorden meer zegt én beter uitspreekt. Haar broers waren zo rap niet in hun spraak, haar zus daarentegen was ook zo rap en, als ik mij niet vergis, zelfs nog een tikkeltje rapper.
Het nadeel is: onophoudelijk gekwetter. Non-stop gebabbel en gevraag. Vanaf het moment dat ik haar afhaal bij de onthaalmoeder tot we thuis zijn is het onophoudelijk ‘mama, mama, mama’ tot ik naar haar kijk. Eens ik kijk en haar antwoord, duidt ze één of ander iets aan en geeft het een naam (meestal onverstaanbaar en god mag ook weten wat ze nu gezien heeft) waarna ik goedkeurend bevestig en weer wegkijk. De seconde dat ik mijn hoofd draai herbegint het ‘mama, mama, mama’, tot ik weer kijk.
Daartussendoor proberen Jan, Louis en Zelie ook nog eens hun verhaal te doen van hun dag. Hun leuke en soms minder leuke momenten te vertellen van wat ze gedaan hebben.
Het resultaat tegen dat ik thuiskom: een hoofd dat op ontploffen staat. En dat allemaal binnen een tijdspanne van 15 minuten. Fantastisch.
Tegen dat ze ’s avonds allemaal in bed zitten ben ik volledig leeg. Want ge denkt toch niet dat dat gekwetter stopt eens we thuiskomen? Ah neen. Natuurlijk niet. Anna blijft voortkwebbelen terwijl de anderen constant dingen vragen of tegen elkaar aan het kwetteren zijn of ruzie aan het maken zijn.
Ge kunt u dus misschien inbeelden hoe ik mij voel als alle kindjes eindelijk slapen.