Tag: Stokjes

Tja, het *massaal* mocht niet wezen, maar voor die brave lieden onder u, hier vijf dingen die jullie nog niet over mij wisten.

• Toen ik een kleuter was, passeerden we in het park bij een bankje waaronder een uitgegoten zak chips lag, duidelijk door iemand laten vallen. Ik heb mij even kunnen afzonderen en toen mijn mama mij terugvond zat ik onder de bank de chips van de grond op te eten: Grills gerookt. Ik vind die nog altijd zalig lekker.
• Ik zit vol tics en ben zeer nerveus van nature (het ene zal wel voortkomen uit het andere zeker) … meer uitleg hoeft daar niet bij, dat is gewoon visueel.
• Ik ben dol op Londen. Niet dat ik er al zoveel geweest ben (een drietal keer), maar telkens ik er kom voel ik me echt gelukkig. Breidt dat eigenlijk maar uit naar Engeland.
• Ik ben een prutser: naaien, haken, quilten, kralen opsteken, vlechten, … als ik maar bezig ben met mijn handen, als ik maar kan prutsen. Volledig in tegenstelling tot mijn nerveuse natuur, maar daar wordt ik kalm van.
• Als kind speelden wij (= ik, mijn broer en zus) veel op straat (jaja, de goede oude tijd toen dat nog kon). Wij zijn ooit eens te lang weggebleven en mijn ouders vonden ons niet op ’the usual places’. Toen we eindelijk thuiskwamen was ongeveer het ganse Oudenaardse politiekorps naar ons op zoek. Cool hé!

‘k Ga dit stokje van deze keer eens doorgeven (en op voorhand mijn excuses als jullie het al gehad hebben): Minnie en Lies.

De volgende keer dat iemand mij dit stokje gooit verwijs ik wel gewoon naar deze post en de vorige hoor: jullie weten nu genoeg van mij 😀

Ik had ergens gehoopt eraan te ontsnappen, maar het is blijkbaar niet gelukt. ‘k Ga alleszins mijn best doen, maar zeer literair ben ik jammer genoeg niet aangelegd, alhoewel, één of twee zinnen, dat moet me toch wel lukken zeker.

Dank u eitje 🙂 Voor verduidelijking: de regels hier.

Positief verhaal:

Petra trekt de deur van het herenhuis dicht. De wind woelt wild door haar blonde haren, in de verte grommen de onweerswolken. Ze kruipt weg in de bontkraag van haar dikke winterjas en versnelt haar hooggehakte pas in poging de eerste dikke regendruppels voor te blijven. Ook het gebrek aan tijd jaagt haar op want over een kwartier al begint die opera van Puccini. Petra beseft dat maar al te goed en holt nu echt door de stad, die door de regen een zilvergrijze tint heeft gekregen. Ze wil immers de man die in de foyer van het operagebouw op haar zit te wachten, niet nodeloos irriteren. Een eerste indruk is belangrijk, daar is Petra zich zeer van bewust. Zijn profiel op de dating-site vermeldde dat hij op stiptheid stond, en op een vreemde manier had eigenlijk net dát haar in hem aangetrokken. Het was niet van haar gewoonte om via het internet met vreemden af te spreken, maar op aanraden van haar zus had ze haar vooroordelen even opzij geschoven. Hier stond ze dan, aan het druipen in de foyer, en zowel nieuwsgierig als zenuwachtig rond zich aan het kijken.
Rechts van het loket stond een man ook zenuwachtig rond te kijken en in zijn handen te wringen. Zou hem dat kunnen zijn?

Negatief verhaal:

Petra trekt de deur van het herenhuis dicht. De wind woelt wild door haar blonde haren, in de verte grommen de onweerswolken. Er stopt een rode auto naast haar en de man aan het stuur vraagt naar de dichtsbijzijnde kruidenier. De man doet haar denken aan die beeltenissen van oude staatsmannen. Zo van die mannen met stijve kragen, strak gecoiffeerde haren en licht toegeknepen ogen. Vanuit haar ooghoek ziet Petra hoe er een boom valt op het huis twintig meter verder. Een gillende peuter loopt de voordeur uit, de straat op, enkel gekleed in een pamper. Toen Petra jonger was, had ze iets met grote mannen. Het maakte niet uit hoe ze eruit zagen, als ze maar groot genoeg waren, dook ze er zo de koffer mee in. Toekomstdromen heeft ze nooit gehad, het enige waar ze kon aan denken, was het nu. Als ze het nu maar goed heeft, meer interesseert haar niet.
Een rukwind passeerde en rukte haar rok aan flarden waardoor haar onderlijf nu volledig ontbloot was.

Voila. Trekt er uwen plan mee Steven en An (en smijt het astenblief niet terug :)).

Krijg ik een stokje doorgeworpen van i. en wat voor één: een zelfportret.

Ik ben nu echt geen fotofanaat: noch kwa zelf trekken en nog minder kwa erop staan. Een zelfportret is dus niet zo simpel, maar ik heb het dus toch maar gedaan: deze voormiddag, in bad.

Michel zegt dat hij floe is (volkomen waar) en dat er nog vanalles mis mee is, maar ik vind het eigenlijk zo mis nog niet. Ergens heeft het wel iets, misschien niet veel, maar toch iets.

Nu doorsmijten. Peter, Bruno en mijnen eigen vent: vangen.

Mijn eerste stokje gekregen. Vijf dingen vertellen die u nog niet over mij wist. Kan niet wreed moeilijk zijn want zoveel weten jullie niet over mij 🙂

Eens zien:

• Ik ben zeer zeker over wie ik ben, voor mijzelf en mijn motto’s zijn ‘als het u niet aanstaat, gaat op een ander’ en ‘what you see is what you get’ (eigenlijk twee keer hetzelfde, maar ik heb nogal veel buitenlandse vrienden :)). Een motto/besluit dat ik heb (aan)genomen op de (jonge) leeftijd van 14 jaar.
• Ik kan moeilijk geloven dat mensen, die mij leren kennen, mij écht graag hebben en ik moet mijzelf altijd (blijven) overtuigen dat de mensen niet doen alsof. Het duurt jàren vooraleer ik zelf echt kan geloven dat mensen niet doen alsof ze mij mogen, maar mij dus ook echt mogen. Op dat vlak ben ik dus zeer onzeker over mijzelf.
• Ik kan ook niet aan small talk doen. Het komt zéééér onbeleefd over maar het gebeurd zeer vaak dat mensen mij vragen hoe het met mij gaat en het zelfs niet bij mij opkomt om de vraag terug te stellen. Het is niet de bedoeling om onbeleefd te zijn, maar het praten over koetjes en kalfjes gaat mij in het geheel niet af.
• Ik ben een ongelooflijke spraakwaterval en tetterkous … eens ik je ken. Mensen die ik niet ken, krijgen mijn andere kant te zien: puntje 3.
• Ik ben zeer diplomatisch … NIET. Hoeft geen verdere uitleg.

Al degenen die het willen overpakken, doe maar. U daar misschien?