Tag: Vakantie

And she’s back

Deze namiddag zaten we in het park. Ik op een bankje met mijn boek, net in de schaduw.

Anna speelde in de zandbak met nieuwe vriendjes (zo een sociaal kind: ze is ergens 5 minuten en heeft onmiddellijk een nieuwe vriend(in) gemaakt).

Jan had ook schik: er waren een stel kinderen aan het voetballen en dus is hij maar beginnen meevoetballen. Eerst was het 3 tegen 3, waarbij het ploegje waar hij bij speelde won. Daarna was het allen tegen hem en hij won nog (een kindje tegen zijn papa ‘papa, kom je meedoen want hij – wijst naar Jan – is veel te goed’).

Louis kwam na zijn café bezoek nog af en stond op de schommel toen hij vroeg wanneer Zelie nu thuis kwam. Ik keek op mijn uurwerk en besefte dat het al bijna half vijf was en dat Zelie om 17u45 terug zou zijn … of was het 18u15? Soit, geen tijd om het na te kijken, want als het kwart voor was, dan moest ik mij haasten. Was het kwart na, dan gingen we ruim op tijd zijn.

De jongens bleven thuis en ik ging met Anna richting station. Het blijft raar: hoe vaak ze nu al op kampen en vakanties zonder ons zijn gegaan, telkens als ze terugkomen sta ik te wachten met vlinders in mijn buik. Ongelooflijk zenuwachtig ben ik altijd en ik weet niet goed waarom. Misschien omdat ze niet blij zouden kunnen zijn om terug te zijn?

Het uur bleek uiteindelijk kwart na te zijn en ze waren zelfs een paar minuten te laat, maar de dochter zag er goed uit: heel content, schoon kleurke, niet zo vuil als verwacht. 10 dagen was ze weg geweest en het zijn blijkbaar zeer goede dagen geweest. Ze hadden heel mooi weer (wij ook trouwens, maar daar was het blijkbaar nog een paar graden warmer), veel te weinig geslapen, maar de site was blijkbaar prachtig en het gezelschap ook.

En zo zijn we terug met 6. Deel twee van de vakantie kan beginnen.

– 1 … weeral

Nadat broer en zusjes op schok zijn mogen gaan, is het dit weekend de beurt aan Louis. Hij zal het weekend doorbrengen in Nederland bij zijn peter, mijn broer.

We zien mijn broer niet zo heel veel. Even spontaan op en neer rijden naar Nederland zit er niet zo rap in, want niet alleen is het toch even rijden, mijn broer en schoonzus zijn alletwee dokters wat dus een druk bestaan met zich meebrengt en de vakanties van de kinderen liggen vaak ook op een ander moment. En dus zijn de bezoekers meestal beperkt tot de verjaardagsfeestjes van de kinderen (er zijn er 9 in de familie, dus dat zijn er toch al wat) en de feestdagen.

Sinds een drietal jaar is er voor Louis dit weekend tijdens de grote vakantie bijgekomen. Het is een weekend waar hij telkens weer ongelooflijk naar uit kijkt. Een weekend one on one time met zijn peter en met de neefjes. Een weekend waar meestal ook een uitstap(je) in zit naar één of ander natuurgebied om dieren te zoeken en te bekijken (dassen, zeehonden, vossen, …), want mijn broer en de neefjes zijn al even zot van dieren als Louis. Een weekend onverdeelde aandacht dus.

Zondag brengt mijn papa hem terug en ik ben er zeker van dat Louis een stralende glimlach op zijn gezicht zal hebben.

Vertrokken

De eerste werkweek na de vakantie zit er ook weer op en lastig dat dat was. Ben ik de enige of is het voor iedereen (velen?) zo lastig om er terug in te komen na de vakantie.

Niet dat er niets te doen was hé, maar gelukkig niets dringends. Misschien dat het daarom toch twee dagen kostte om mijn ritme terug te vinden: geen druk om mij rapper in te werken.

Ondertussen zit het ritme er al weer volledig in en zijn de kinders ook langzaam maar zeker uit vakantieritme en in schoolritme aan het geraken, want zij moeten ’s ochtends mee, naar de opvang.

Die opvang, mens daar ben ik toch content van. Het voordeel van aan de Provincie te werken is dat zij opvang aanbieden: kinders ’s ochtends afzetten op het Zuid, kinders met de bus naar Puyenbroeck waar ze de hele dag allerlei activiteiten doen (zwemmen, hockey, baseball, mountainbiken, naar De Gavers, gewoon allerlei spelletjes en zoektochten, …) en zich rot amuseren.

’s Avonds haal ik dan vier gelukkige kinders weer af in het Zuid. Zij content en ik ook. En nog zoiets leuk: ze gaan een hele dag. Halve dagen zijn niet mogelijk en omdat ik halftijds werk wil dat zeggen dat ik ’s middags nog wat langer kan werken én nog wat tijd overheb voor mijzelf en om wat boodschappen te doen.

Iedereen content na de eerste werkweek. Nog een weekje en de grote vakantie zit er ook al weer op. Mens, dat heeft gevlogen.

Dat heeft deugd gedaan

Terug van weg geweest. 14 dagen aan onze Belgische kust doorgebracht en er echt van genoten.

Want het was 14 dagen helemaal op het gemak en halverwege de vakantie was het opstaanuur van 8u al naar 10u opgeschoven. Het slapengaanuur was uiteraard ook opgeschoven, daar niet van, dus de dagen bleven evenlang.

Veel hebben we niet gedaan. Voor mij en de kinderen geen internet, dus wist ik niet wat er zoal gaande was buiten de straten waar wij rondhingen. 14 dagen ook geen televisie, want die stond er wel, maar we hebben hem gewoon niet aangezet. Er werden we ongelooflijk veel gezelschapsspelen gespeeld door den anderen en de kinderen. Ik genoot ervan hen bezig te horen want dat is niet echt iets voor mij.

We hadden de fietsen mee, dus hadden we iets meer vrijheid, maar uiteindelijk hebben we daar maar twee keer gebruik van gemaakt. Meestal was het gewoon laat opstaan, brunchen, naar het strand, zwemmen en spelen in de zee en het zand, tegen 19u opkramen en terugkeren naar het appartement en dan tegen 21u eindelijk avondeten en daarna spelletjes spelen.

Beter dan vorig jaar was dat ik veel minder gekookt heb: meer afgehaald en op restaurant geweest, zodat het voor mij ook veel meer vakantie was. En de kinderen de afwas laten doen, ook altijd een goed idee 🙂

We zijn op bezoek gegaan en hebben ook meer bezoek gekregen en dat was ook heel leuk. Als we volgend jaar zouden teruggaan, nóg meer bezoek. Zalig gewoon.

Nu nog even ontwennen en gelukkig krijg ik daar nog de tijd voor: ik moet pas maandag weer aan het werk. Eens zien hoe we deze laatste dagen kunnen volsteken (behalve dan met wassen en opruimen, want dat hoort er na de vakantie ook jammer genoeg bij).

Dubbel aftellen

Toen ik deze ochtend opstond kon het aftellen beginnen.

Nog een kleine vier uur werken en deel 1 van mijn verlof kon beginnen. Deel 1, want ik neem nu een kleine twee (Gentse Feesten) weken, ga dan nog eens drie daagjes werken en dan ben ik nog eens drie weken thuis.

Nog een goeie negen uur en we konden Anna afhalen aan het station. Zij heeft er haar allereerste kamp opzitten. Direct zes dagen weg en zij kon op voorhand niet wachten tot het zou beginnen. Ik kon deze ochtend niet wachten tot het gedaan ging zijn.

We kregen de meest schattige brief (“liefste mama en papa, ik mis jullie omdat ik van jullie hou”) en ik hoopte toch zo erg dat dit niet zou betekenen dat ze heimwee gehad zou hebben. Maar niets was minder waar, gelukkig. Ze heeft niet een keer geweend. Ze heeft zich rot geamuseerd en ze vond het wel leuk om terug te zijn, maar nu ging ze de leiding missen.

Nog vijf agen en dan komt Zelie ook weer terug.

+ 1

Neenee, niet + 1 als in ‘nog een kindje erbij/zwanger’.

Maar binnen een uurtje vertrek ik hier, richting Luik en nog meer specifiek, richting Stoumont. Samen met M. gaan we onze zonen afhalen op hun kamp. Een week is voorbijgevlogen en gelukkig maar.

Nieuws hebben wij niet gekregen, maar M. Heeft een ‘brief’ ontvangen waarin haar zoontje N. schreef dat de trainingen moeilijk waren en dat het daar leuk is. Mijn papa heeft een brief gekregen dat het daar leuk was en dat hij blij was dat Spanje gewonnen heeft in het EK. De brief was niet ondertekend, maar met de voetbalverwijzingen belde mijn papa mij op om te vragen of Jan soms op kamp zat 🙂

Een weekje zit erop. Vanavond zijn we al weer met vier thuis.

Alles went

Gisteren en vandaag opnieuw afscheid moeten nemen: de twee meisjes zijn nu ook op kamp vertrokken.

Anna vertrok gisterenmiddag en omdat alles bomvol geparkeerd stond rond het station was het een afscheid dat niet korter kon: geparkeerd op de taxiplaatsen, Anna uit de auto gelaten en even meegelopen naar de groep (terwijl we door minstens 3 taxichauffeurs erop gewezen werden dat dat een parkeerplaats voor taxi’s was … terwijl we strikt genomen niet eens op een parkeerplaats stonden en er zeker, minstens, vier vrije plaatsen waren, maar soit), heel rap een dikke knuffel gegeven en we waren dan weer weg.

Deze ochtend was het dan aan Zelie om te vertrekken. Haar vertrek is hectisch gebleven tot het laatste moment. Gisterenavond vond ze haar uniform niet, dus moesten we deze ochtend nog alles ondersteboven halen. Het uur stond verkeerd genoteerd in de agenda zodat we ons nog serieus hebben moeten opjagen om op tijd te zijn. Het ontbijt werd vergeten en dus mocht ik nog rap koeken brengen op het perron. Geen dingen die we niet gewoon zijn, dus 🙂

En nu is het alleen Louis nog die overblijft. De stilsten van de troep. Maar ook een schatje, dus hij zal mij wel genoeg vertroetelen met aandacht (en omgekeerd) tot het hier weer wat drukker wordt.

En zo lang zal dat niet meer duren: overmorgen ga ik Jan halen en dinsdag komt Anna ook al terug. Dan is het nog wachten tot de zondag nadien en dan is ons gezinnetje weer compleet.

Als ze zich maar amuseren, dat is het belangrijkste.

Een beetje toch al

Ik moet nog werken tot volgende week. Op het werk is 11 juli een officiële feestdag en vanaf dan ben ik ook in verlof. Tot 17 augustus. Wel met nog een onderbreking van 3 dagen werken, maar aangezien het halve dagen zijn, voelt dat niet echt aan als een onderbreking.

En dat is het voordeel van parttime te werken: deze ochtend lekker vroeg kunnen vertrekken zodat ik om 12u kon uitlokken en dus nu ook al vakantie heb. Enfin, toch in de namiddag.

Niets moet, alles kan.

Ik denk dat we hier eens weg zijn, schatten zoeken in één of ander museum en genieten van de vakantie. Een beetje toch al.

Krop

Vorige nacht kon ik maar niet in slaap geraken. Woelen, zenuwen gierden door mijn lijf. En dat allemaal omwille van kampen.

Want deze ochtend moest ik om 9u al de bagage van Anna afleveren: zij vertrekt woensdag voor de eerste maal op kamp met de scouts.

Om 10.30u ten laatste moest ik Jan dan afleveren bij zijn vriendje thuis: hij is vertrokken op voetbalkamp in de verre Ardennen. Vandaag reed hij mee met zijn vriendje en volgende zaterdag ga ik hem terug ophalen, samen met de mama van het vriendje.

Ik was er zowaar van de slag van. Zeer emotioneel. Ik stond op het randje van wenen en ik verbaasde er mijzelf mee. Want het is nu niet alsof de kinderen niet al een paar jaar op kampen her en der vertrekken.

En kijk. Ondertussen weet ik dat hij goed toegekomen is, maar ik heb zo’n zin om hem te bellen om te vragen hoe hij het stelt.

Anna vertrekt dan woensdag en donderdag is het aan Zelie en gelijk ik mij nu voel, kijk ik er niet naar uit.

Dat het maar rap Gentse Feesten is, want dan zijn ze allemaal terug thuis.

En zo

zijn we weer thuis.

Na het zonnetje en de blauwe hemel van de afgelopen week waren de wolken niet zo’n welkom zicht. Het bericht op het vliegtuig dat het 9 °C was in Brussel, was dan weer welkomer: het vroor tenminste niet meer.

De oudste dochter was aanwezig toen we werden afgezet bij mamie. De andere drie zaten op hun respectievelijke activiteiten en we waren op tijd thuis zodat ik ze zelf kon afhalen. Drie verbaasde maar zeer blije gezichtjes toen ze mij zagen en ik al even content.

Onze vakantie zit erop. Volgende week zijn de kinders wel thuis, op Jan na want die heeft voetbalkamp, en ik zal maandag en vrijdag ook thuis zijn. Het wordt dus sowieso een korte werkweek. Gelukkig, want dat vakantiegevoel, dat zit er wel nog in.