Of eigenlijk is het omgekeerd. Ik weet het, ik was nalatig en er zijn geen excuses. Maar kijk, welk een betere dag om mij te herpakken dan een verjaardag. En nog niet één van de minste. Een verjaardag die we sinds 2009 doodcontent zijn dat we die nog kunnen vieren.
Juist. Ons kleinste sprot is vandaag 5 jaar geworden. Gewoon vijf volle jaren.
Happy birthday zoetje.
Vandaag ga ik mij een beetje door de dag slepen, peins ik zo. Amper 4 uur geslapen vanacht. Dat gebeurt wel eens als je pas om 4.00u ’s ochtends gaat slapen en de wekker om 8.00u al afgaat. Ook al is het weekend.
Want straks komt de familie eten en ik moet nog boodschappen doen zodat ik hen eten kan voorschotelen.
Dus nu rap naar de Colruyt, de laatste dingen halen. Dan koken zodat ik klaar ben tegen 11.00u. Dan zorgen dat het eten zelf klaar is om 12.00u. Zelie en Anna wegbrengen om 13.00u. Samen met de familie Jan naar de voetbal brengen om 14.20u. Allemaal samen naar zijn match kijken om 15.15u. Terug thuis tegen 16.30u (ongeveer toch). Anna afhalen rond 17.00u. Taart eten als we terug zijn en dan tegen 18.00u/18.30u zorgen dat de broodjes en beleg op tafel staan. En gelijk wanneer iedereen uiteindelijk naar huis vertrekt, ik zal voor 22.30u niet kunnen gaan slapen want rond dat tijdstip moet ik Zelie nog afhalen van de voorstelling.
Allez. Rap mijn koffie uitdrinken en eraan beginnen.
Zondag had Jan zijn verjaardagsfeestje met de vriendjes. Overmorgen is het een feestje voor de familie. Dan vieren we Jan én Anna hun verjaardag.
Het wordt een drukbezette dag en naast het programma op de uitnodiging moeten Zelie en Anna ook nog naar het balletoptreden gebracht en gehaald worden.
Er komen dus mensen eten en dat moet op tafel komen. Probleem is dat ik morgen geen tijd heb om iets te doen wegens een hele dag les en na de les moeten Zelie en Anna – weeral – naar de repetitie voor het ballet (generale deze keer) en moet ik ’s avonds helpen op het retoricabal.
Dus heb ik vanavond maar gekookt: frietjes gesneden en voorgebakken voor morgen en de eerste schotel voor zaterdag voor 90% klaargemaakt. Zaterdagochtend kan ik dan de eerste afwerken en de tweede schotel maken en klaar zijn tegen dat de mensen komen … hoop ik toch.
Zelie heeft zelfs meegeholpen, maar dan voor zichzelf. Want morgen heb ik dus geen tijd om te koken en zij heeft repetitie van 16.30u tot 21.00u. Ze kan dan uiteraard een broodje meedoen, maar dat eet ze ’s middags ook al. En dus heeft ze een pastasalade gemaakt (met een beetje hulp van mij).
Ik kan soms toch zo georganiseerd zijn, dat ik er zelf bang van word.
Een ‘oef!’ die waarschijnlijk te horen was van kilometersver. Zo een ‘oef!’ heb ik rond 15.00u geslaakt, want toen was het verjaardagsfeestje van Jan gedaan en waren wij thuis.
We zaten sinds 10.30u in Pretland met 14 kinderen (waaronder ons eigen 4, dus 10 vriendjes en dat valt al bij al mee). Bij aanvang viel dat allemaal nogal mee. Niet te druk. Niet te luid. Kinderen hadden plaats. Het was leuk. Toch alleszins voor de kinderen.
Tegen 14.00u was het hek van de dam. De tafels stonden gedekt voor een kleine 30 feestjes, waarvan er ongeveer 6 begonnen in de voormiddag, zoals het onze. De rest kwam dus in de namiddag, en dat hebben we mogen horen.
Toen de ouders eindelijk om hun kinderen kwamen had ik bijna geen stem meer en was ik bekaf. Maar het belangrijkste is dat Jan een fijn feestje heeft gehad, dat de kinderen ook een leuk feestje hebben gehad, dat er geen problemen zijn geweest.
Maar ik ben ongelooflijk blij om in mijn zetel te zitten en zie er enorm tegenop om eruit te komen om de kinderen eten te geven en in hun bad te steken. Straks toch even op mijn tanden bijten en dan rust voor de rest van de avond.
Hieperdepiep! Hoera!
Kleine kindjes worden (veel te rap) groot.
Dat is het cijfer van de dag.
19 jaar geleden kregen den anderen en ikzelf, na drie weken aftasten en rond elkaar draaien, eindelijk de moed om elkaar een tong te draaien en sindsdien zijn we nog altijd samen.
Hoe we dat vieren? Niet. Meestal is het een dag of twee later dat we dat herinneren. Vandaag was het dankzijn Facebook:
Het jubileum van jou en Michel Vuijlsteke
Vandaag..
Allez, het is toch nog ergens goed voor 🙂
Zoals elk jaar net dubbele verjaardag achter de rug. Eigenlijk wel twee speciale cijfertjes dit jaar, want ikzelf bestijg een nieuwe tram en deze blog heeft er 5 jaar opzitten.
En ja, ik weet dat ik de laatste tijd nogal wisselvallig ben in het posten hier, maar de moed om te schrijven ontbreekt mij tegenwoordig ’s avonds en overdag zit nogal wreed vol met tal van dingen te doen. Excusetrut eerste klas aan het woord, maar toch. Ik ga niet beloven dat het gaat beteren in de toekomst, maar ik ga alleszins mijn best doen, want ondanks alles ben ik het nog steeds niet beu om hier te komen leuteren.
Los daarvan, een fantastische avond achter de rug met 16 fantastische madammen die allemaal speciaal voor mij midden in de week hun activiteiten hebben stopgezet om mij gezelschap te houden. Om maar te zeggen, één van die madammen is net terug uit Afrika waar ze een tweetal weken hard gewerkt heeft, en toch vond ze, tussen alle vermoeidheid door, nog de moed om tot hier te komen. Soms weet ik niet waaraan ik het verdiend heb om zoveel en zo’n goede vriendinnen te hebben. Dus dames, bedankt voor de fantastische avond.
Morgen ga ik nog een beetje nagenieten van die verjaardag: een dagje vrijaf dus veel tijd om helemaal niets te doen (en ook een beetje veel te studeren).
Ik ga uit vanavond! Mijn nichtje wordt 38 jaar binnenkort en dat gaan we vanavond vieren met een heel pak vrouwen.
Zoals een beetje de gewoonte is, is er uiteraard een thema en voor vanavond is het thema ‘ziekenhuis’: nichtlief wordt vrijdag immers ook geöpereerd en we moeten haar toch een beetje een hart onder de riem steken.
Eigenlijk had ik een vergadering voor school vanavond, maar een mens moet zijn prioriteiten kennen, nietwaar 🙂
Den anderen is 40 geworden vandaag en ik heb cadeaus gekocht.
Enfin. ‘Cadeaus’ in meervoud is goed, maar niet allemaal gekocht. Eentje gekocht. Een ander gedaan, met hulp van vriendin B.: de tuin leeg gemaakt.
Ik zit door mijnen rug, maar ben wel trots op mijzelve (zeker omdat, toen ik in de auto zat op we naar het containerpark met een bak vuiligheid op mijn schoot, en ik maar liefst 2 dikke spinnen zag rondkruipen, ik niet in paniek de helen bak omver gekieperd heb of het uitgeschreeuwd heb – voor de mensen onder u die het nog niet wisten: ik heb een kleine spinnenfobie – maar zweten dat ik gedaan heb)
Het was vandaag alweer de laatste schooldag en als klasafgevaardigde van Zelie haar klas had ik met haar meester afgesproken om het laatste uurtje een kleine receptie te houden. Altijd leuk om met de ouders het jaar uit te luiden.
Het was een kleine opkomst van de ouders, maar een gezellige en het gaf nog de mogelijkheid om lang met de meester de praten.
En zo zit er weer een schooljaar op. Zelie had een zeer goed rapport, Louis ook, dus beter kon het schooljaar niet eindigen.
Vanavond gaan we nog met Zelie naar de film, haar verjaardagscadeau: een marathon van de 3 Twilight films. Ik kijk er niet echt naar uit, maar Zelie straalt al sinds ze weet dat we gaan, vooral, het is met mama én papa, en daar doen we het toch voor, nietwaar?