Tag: verjaardag

Rust

Of de stofzuiger alweer werkt, weet ik niet. Absoluut geen tijd gehad om die nog uit te proberen.

Wat er wel nog gebeurd is? Deze voormiddag naar de markt gegaan om het eerste deel van de boodschappen te doen. Het was een beetje rennen van kraam naar kraam want er was de ene regenbui na de andere. Wreed gezellig. Mijn regenjas heeft geen kap en dus liep de regen zo van mijn haar in mijn hals en verder naar beneden. Het nut van een regenjas … op deze manier geen dus.

Middageten gemaakt en ondertussen hebben de kinderen (jaja, weeral) en den anderen de living verder aan de kant gedaan. Na het middageten tijd voor deel twee van de boodschappen en ook: alle oude schoenen die ik het afgelopen jaar verzameld had eindelijk op de container doen.

Toen we thuiskwamen bleek dat we het belangrijkste van de lijst nog vergeten waren: voor het avondeten zouden we zelf pizza’s maken en we waren de deeg vergeten dus nog rap even teruggereden en ik was dan op tijd terug voor het eerste vriendinnetje toekwam.

En ik denk dat het feestje nu al geslaagd is. Er waren vier vriendinnetjes en eentje is terug naar huis gaan slapen. Ze hebben allemaal zelf een pizza samengesteld en ik heb hem gebakken. Ze hebben buiten gespeeld en Michel heeft een CD gemaakt met muziek op die ze graag hoorden. Na het eten heeft iedereen dan zijn pyjama aangedaan en zijn de meisjes en Louis naar boven gegaan om nog een beetje te spelen terwijl ik Anna en Jan in bed probeerde krijgen. Een half uur later is Louis ook gaan slapen maar aangezien Jan en Anna nog wakker waren (Anna slaapt vanavond uitzonderlijk bij de jongens op kamer) heeft het nog zeker een uur geduurd voor het daar ook stil was.

De meisjes hebben gezelschapspelletjes gespeeld, met knuffels gegooid, gedanst, … en toen het tijd was om te gaan slapen is vriendinnetje E. naar huis gegaan. Het heeft daar uiteindelijk ook nog een uur geduurd voor het stil was, maar nu is het dus al een half uur platte rust.

Morgen deel twee: einde feestje Zelie en aanvang feestje Louis. Wat zal ik blij zijn als het morgenavond is want dan mag ik zelf meefeesten op een verjaardagsfeestje.

 

Busy, busy

i. vraagt om hulp en toen ik het eerst las (een paar dagen geleden in een mail) keek ik direct naar de agenda om mij dan te schieten. Het is vakantie en voor zover dat ik weet hadden wij geen (vaste) plannen om dingen te doen en dus kon ik toch best eens een namiddag gaan helpen, niet?

Echt vaste plannen hebben we niet, ware het niet dat we net maandag nog een mail kregen. Van onze keukenmakers en dat zij volgende maandag beginnen in ons huis. Wat inhoudt dat alle kasten moeten leeggemaakt worden en de kasten zelf dus moeten weggedaan worden.

Bijkomende plezantigheid. Zelie en Louis hadden nog een verjaardagsfeestje tegoed en hebben we dat nu net niet dit weekend gepland. Van alle twee. Zelie doet van slaapfeestje vrijdagavond tot zaterdagvoormiddag en Louis heeft zijn feestje zaterdagnamiddag.

Naast de keuken moet dus ook de badkamer, de living en Zelie haar kamer een zeer grondige beurt krijgen, kwestie dat de logeetjes een beetje proper liggen en zich deftig kunnen wassen.

Deze voormiddag al een goede start genomen met de badkamer en het ziet er naar uit dat die vanavond wel afgewerkt zal geraken. Deze namiddag heb ik de werken al onderbroken om met de kinderen naar het openluchtzwembad te gaan: veel te schoon weer om binnen te blijven en er kwam een uitnodiging van iemand die ik niet kon weerstaan (zowel de uitnodiging als de persoon). Morgen zullen we ons dan kunnen concentreren op de slaapkamer en living en dan overmorgen de keuken leegmaken en kuisen.

Het wordt hard werken de komende dagen, net als i. en dus jammer genoeg zal ik geen paar uur kunnen missen om daar te gaan helpen. En neen, dit is dus geen oproep om hier te komen helpen 🙂

Het echte einde en begin

In principe is het schooljaar eigentlijk, feitelijk pas deze namiddag afgelopen. Vandaag was het immers de allerlaatste dag van de buitenschoolse activiteiten: brevettendag op de turnclub.

Deze ochtend mocht Jan zijn brevet halen. Om 9u waren we ter plaatse. Jan ging zonder problemen op het bankje zitten en dat is niet altijd het geval. Hij mocht zelfs een oefening voortonen en trots dat hij was. Daarna was het dus voor echt en hij deed dat zeer goed (uiteraard!), net zoals alle andere kleutertjes.

Zelie mocht in de namiddag haar ding doen. Even een valse start genomen toen we vertrokken want toen we er bijna waren merkte ik op dat ze al haar tuigen vergeten was. Rechtsomkeer naar huis dus met als nadeel dat we wel nog op tijd waren voor de oefeningen, maar te laat om nog (veel) te kunnen oefenen.

Maar de oefeningen gingen goed, had ik toch de indruk. De jury was blijkbaar niet zo overtuigd en Zelie is dus serieus teleurgesteld, wat ik verwacht had. Nochtans heeft ze het goed weggestoken, tot vanavond. Een half uur nadat ze naar bed was gegaan is ze wenend weer buitengekomen omdat ze verdrietig was over dat brevet.

Ze is haar tuigen weer vergeten, deze keer in de turnclub, dus we zullen overmorgen mogen teruggaan om ze te zoeken (en hopelijk heeft niemand ze meegenomen). Met een beetje geluk zien we iemand die gejureerd heeft en kunnen we dan om een woordje uitleg vragen. Zoniet, dan gaan we moeten wachten tot na de vakantie.

Maar het was haar verjaardag vandaag (hoera! 9 jaar!) en dus zijn we na het turnen nog eens tot Oudenaarde gereden om iets te drinken en eten met pepe (mijn papa dus), om tante Sofie en nonkel Andy te zien en de neefjes, om nog een beetje uit te waaien en af te reageren. Het was geen ideale verjaardag, maar één van de komende dagen maken we dat wel goed, driedubbel zelfs. We hebben er nu eindelijk de tijd voor.

Derde keer, laatste keer

We hebben de op één na laatste keer Jan zijn verjaardag gevierd vandaag.

Jan heeft zijn verjaardag de eerste keer gevierd hier thuis. Met kadootjes van mama en papa en met veel kussen en knuffels en een stralende juist-vier-jarige. De dag voordien had ik dan cakejes gebakken voor in de klas en dus heeft hij zijn verjaardag nog een tweede keer mogen vieren met de klasvriendjes.

Vandaag was het dan groot feest, opnieuw, met zijn meter en peter erbij. We waren met veertien: zes volwassenen en acht kinderen waarvan de oudste bijna negen jaar en de jongste 4 weken, een drukte van jewelste dus.

Op het menu stond een brunch: een assortiment ontbijtkoeken, slaatje met kerstomaatjes en gandaham, slaatje met (rauw) witloof in mayonaisse en gebakken paddestoelen en spek, charcuterie (rauwe hesp en salami), kleine tomaat-garnaal, gegrilde tomaat-mozzarelle sla, aardappelsla, sneetjes jonge kaas en cambodzola, vache qui rit kaas in drie variëteiten en kiri-smeerkaas, kleine sandwiches, petit gervais voor de kinderen, krokant gebakken ontbijtspek en eieren, yoghurt en verse fruitsla en als toetje, chocoladetaart, citroenmeringue en kaastaart op speculaas van bij Françoise. Uiteraard was er een assortiment van drankjes zoals cola (light), spuitwater, fruitsap in drie variëteiten, drinkyoghurt, chocolademelk, fristi, witte wijn, koffie, … Ik vind dat namelijk wreed leuk als er mensen komen en ik eens uitgebreid kan prutsen.

Het groot plan was om gisteren zoveel mogelijk voor te bereiden, o.a. de tomaat garnaaltjes al vullen, de aardappelsla maken, de taart bestellen, de witloofsla mengen, … kortom, alles wat ik al kon doen. Maar dat was buiten het mooie weer gerekend gisterennamiddag want Anna, Jan en ik zijn er dan op uit getrokken. Gisterenavond had ik een fuif, dus avondwerk zat er ook niet in.

Het zal u dus niet verwonderen dat ik alles een beetje onderschat heb zeker? Het volk werd verwacht tussen middag en half één en toen de laatste mensen toekwamen was ik nog de laatste hand aan het leggen aan dingen. Toen de eerste toekwamen zijn zij eerst nog een ommetje gaan wandelen … met onze drie achterblijvende kinderen erbij 🙂 Eigenlijk moest ik tussendoor Louis nog afhalen van zijn scoutsweekend, maar gelukkig kennen we zeer vriendelijke mensen die hem naar huis hebben gebracht: toch een uur gewonnen.

Maar alles was uiteindelijk meer dan in orde: er is wreed goed gegeten geweest. Alleen de tomaat-mozzarella schotel had geen succes want die heeft een typisch San-fenomeen ondergaan: ik was hem glad vergeten. Nochtans had ik met veel trots verkondigd dat ik blijkbaar een unicum op mijn palmares mocht schrijven wegens de frigo (ik overdrijf echt niet) vier keer van onder tot boven afgezocht te hebben naar ‘vergeten’ schotels en niets gevonden te hebben. Bleek achteraf dat ik de vergeten schotel al had klaargezet onder de grill, en daar had ik uiteraard niet gekeken. Niet getreurd want ik weet wat mijn avondmaal zal zijn.

Nu nog een feestje geven voor de onmiddellijke familie (ooms, tantes, grootouders), maar ik denk dat we daarvoor gaan wachten op de zomervakantie en direct de vier kinderen in één groot feest zullen vieren. Met de verbouwingen in de (nabije) toekomst weten we toch niet wanneer het nog eens zal passen om een feestje te geven.

Lang zal hij leven

Vandaag is Jan 4 jaar geworden en terwijl ik er bij Zelie en Louis niet echt moeite mee heb dat ze groter worden, bij Jan vergeet ik dat af en toe.

Vier jaar betekent bijvoorbeeld dat hij kleren aandoet voor 5 jaar (110) daar waar ik in de winkel nog altijd naar de 104 ga en zelfs 98 (drie jaar dus). En dan sta ik daar met een paar dingen in mijn handen om dan, bijna aan de kassa, plots te beseffen dat dat al veel te klein is voor dat ventje en dat ik dus alles mag terugleggen. Jan is ongelooflijk gegroeid de laatste maanden, niet alleen in grootte maar ook in ontwikkeling en er is niets peuterachtigs meer aan, en toch lijk ik dat moeilijk te beseffen (of wil ik dat misschien gewoon nog niet beseffen).

Deze ochtend was hij wakker toen ik naar boven kwam en op het moment dat ik de kamer van de meisjes opendeed hoorde ik hem al voorzichtig zijn kamerdeur opendoen. Schoorvoetend kwam hij af en zei hij dat hij vandaag jarig was. Hij wist het zeer goed want sinds vrijdag zit hij af te tellen: nog drie keer slapen hé? nog twee keer slapen hé? nog één keer slapen hé?

Dat is weer zo’n voorbeeld van hoe hij gegroeid is: hij is enorm bezig met cijfers en aantallen en dan vooral het besef ervan, hoe dat op verschillende manieren werkt. Hij toont dan op zijn handje hoeveel vingers bijvoorbeeld ‘drie’ is en toont dat in alle mogelijke combinaties (zonder pink en duim, zonder wijsvinger en duim, zonder ringvinger en middenvinger…). Dat aftellen, daar moesten we hem ook absoluut niet bij helpen, hij deed dat helemaal alleen: weten dat hij één nacht geslapen had, dus dat er één nacht minder te slapen was.

Eens hij bij mij was ging het dan even in mineur: ik wou zingen voor hem en toen begon hij plots te huilen. Eens een beetje gekalmeerd vroeg ik hem wat het probleem was en hij wou gewoon niet dat we voor hem zouden zingen. Dus geen liedje deze ochtend ten huize Vuijlsteke.

Gisteren heb ik dus cakejes gebakken voor de kindjes in de klas en met een hoge borst bracht hij de hele doos dan naar school deze ochtend. Apetrots dat hij nu vier was gaf hij dan de doos aan de juf en toen hij hoorde dat hij een kroon zou krijgen zwol hij nog meer, als dat al mogelijk was. Hij zei dat hij hem de hele dag zal aanhouden tot ik hem kom halen.

Vier jaar. Mens de tijd vliegt.

Hiepperdepiep Hoera!

Het waren een paar bange weken toen mijn papa in het ziekenhuis lag. Heel even vreesde ik ervoor op deze jonge leeftijd al wees te worden en ik zag dat eerlijk gezegd nog helemaal niet zitten (niet dat ik dat ooit zal zien zitten, daar niet van).

Gelukkig is alles goed gekomen en sinds hij terug thuis is ziet hij er gelijk elke dag beter en beter uit. Houden zo.

En dus mocht hij vandaag weer een kaarsje extra uitblazen, zijn 66ste. Dus allen in koor voor mijnen papa: HIEP HIEP HIEP! HOERA!

Mijmeringen

Dan zit ge zo een dagje in Nederland om uw neefje zijn zevende verjaardag te vieren. En de hele familie is er: mijn broer, zus en papa en zus, broer en papa van schoonzus, allemaal met partners en kinderen.

Het is wel een drukke dag want er zijn toch wel veertien kinderen en er is altijd wel iets. Maar het is vooral een leuke dag want er is zeer mooi weer (stralende zon), goed gezelschap (bovengenoemde mensen), zalig lekkere taart (bakker) en wreed lekkere pasta (broer).

Uiteindelijk was je toegekomen om 16u en vertrek je iets na 21u en tegen dan zijn de kinderen hyperactief van oververmoeidheid. In de auto is het elke vijf minuten ‘Mama!’ terwijl je telkens antwoord dat het geen nut heeft wegens te veel lawaai in de auto en te stille stemmen van kinderen.

Na drie kwartier rijden valt dan eindelijk het vierde kind in slaap en na 50min begint het derde kind te zagen dat het moet plassen … net op het moment dat je voor de ring van Antwerpen zit en er de eerste (tientallen) kilometers geen tankstation in de buurt is. Dan maar gebruik gemaakt van de pechzone naast de pechstrook. Doodsbenauwd was ik.

Terug in de auto de kinderen wijsgemaakt dat het gedaan moest zijn met ‘Mama!’ te roepen wegens 1. toch geen woord ervan te verstaan en 2. veel te gevaarlijk want aandacht afgeleid van (toch wel drukke) verkeer.

Vijf minuten later lagen er vijf mensen te slapen in de auto en werden de laatste 40min in alle stilte gereden zodat we zonder ongelukken en zonder mama op te jagen in Gent geraakten.

Eén minuut voor aankomst thuis komt tweede kind huilend wakker (waarschijnlijk soort nachtmerrie), terwijl hij toch niet echt wakker is wegens niet reageren op vragen en al.

Vijf minuten na aankomst liggen vier kinderen in een diepe slaap en kan mama even bekomen van de drukte van de dag.

Bijna te laat

… maar nog niet.

Vandaag is Zelie 8 jaar geworden. Acht volledige jaren. Amaai.

Ik kan amper geloven dat het negen jaar geleden is dat we besloten klaar te zijn voor kinderen. En wat een prachtig resultaat.

Voor ‘haar verjaardag’ heeft ze haar eindrapport ook gekregen. De juffrouw zou haar in haar oor gefluisterd hebben dat ze de eerste van de klas is. Ze heeft ook een zeer goed rapport waar zij (zeer terecht) en wij eigenlijk wel trots op zijn.

Morgen nog een half dagje school, daarna twee maanden vakantie en dan het derde studiejaar. Mens, ons klein meisje wordt groot.