Tag: virus

Terug naar af?

Anna had vorige week dus een ‘probleempje’: serieus lopende stoelgang en alles, maar behalve dat, geen greintje ziek. Ons normale zonnetje in huis (op haar toeren na natuurlijk). Woensdag was het zo goed als over: redelijke vaste stoelgang en gedurende het weekend verbeterde dat alleen.

Donderdag was ze al terug gegaan naar de peutertuin en toen ik haar gisteren bracht had ik nooit verwacht dat ik commentaar ging krijgen. Maar toen ik haar ’s avonds ging afhalen vertelde de kinderverzorgster mij dat het weer naar af was: identieke stoelgang als begin vorige week.

Anna mag nu niet terug naar de peutertuin als ze geen doktersattest meeheeft waarin staat dat zij mag gaan, en ge raadt het al: vandaag was haar stoelgang dus weer normaal. En behalve één avond vorige week is zij ook nog helemaal niet ziek geweest. Ze eet goed, drinkt goed en speelt lustig voort.

Vandaag is Anna dus gaan werken met mij. Morgen ben ik sowieso thuis wegens opvangplanveranderingen. Als de drie andere kinderen dan op school zijn ga ik dan met Anna naar de dokter, eens zien wat hij nu te zeggen heeft en zien of Anna een goedkeurend doktersbriefje waard is.

Daar gaan we weer

Overlaatst was ik één of andere vroegere post aan het zoeken en toen ik rap over de oude berichten scrollde viel het mij op hoeveel keer ik de woorden ‘virus’, ‘ziek’ en één of meer van de kindernamen (in combinatie dus) tegenkwam.

Kinderen zijn ongelooflijk veel ziek als ik het zo bekijk en als je er vier hebt nog meer want dan wisselen ze elkaar nog af ook: is het den enen niet, dan zal het den anderen wel zijn en uiteraard besmetten ze elkaar. Maar toch vergeet ik dat altijd. Elk jaar opnieuw denk ik: vorig jaar was het zo erg niet, maar moest ik terug gaan kijken dan vrees ik dat het eigenlijk toch even erg was.

Juist maar om te zeggen dat er hier dus weer een zieke in huis is. Ik was gewaarschuwd geweest vorige donderdag toen ik Anna ging afhalen: er is rotavirus in de peutertuin en donderdag waren er al maar 8 kindjes meer aanwezig (op de 20). Allemaal geveld door koorts en diarree (daarom dus niet noodzakelijk het rotavirus hé).

Maar vrijdag ging voorbij zonder veel problemen. Anna’s stoelgang was wel niet zo stevig maar van echte diarree kon je niet spreken. Zaterdagochtend ook nog niets te merken, maar tegen de middag leek het al minder. Maar dan moet Anna haar dutje doen, dus weet ik het maar daaraan.

Tot ik ’s avonds thuiskwam met Zelie en Louis die ik van de scouts had afgehaald. Bleek dat Anna vier uur geslapen had (waar ze er anders een goede twee slaapt) en ze zag er toch een beetje zielig uit.

anna-en-jan-in-zetel.JPG

Zondagochtend heeft ze dan overgegeven (meer slijm dan echt overgeefsel) en vanaf de middag ging het bergaf. ’s Middags sliep ze ook veel minder dan zaterdag en haar stoelgang was al serieus liquide. Nu was er geen twijfel meer dat ze ziek was. Toen ik haar ’s avonds om kwart voor zeven in haar bed stak voelde ze koortsachtig en was ze blijkbaar zo content om te mogen gaan slapen dat ze zelfs geen kik gaf.

Deze ochtend stond ze dan op met koorts: 39 °C. Kan dus al tellen qua ziek zijn en dus werk ik vandaag en morgen thuis en morgenavond zullen we de situatie nog eens evalueren.

Of Anna rotavirus heeft weet ik niet, maar ik betwijfel het eigenlijk, eerder een serieuse buikgriep, iets dat ook ferm de ronde doet naar ik mocht horen. De koorts die ze deze ochtend had was er vanavond al niet meer en erg ziek gedraagt ze zich niet: iets aanhankelijker maar eigenlijk wel vrolijk en actief genoeg. Haar eetlust is niet je dat, maar met Anna schommelt dat sowieso: ze is toch wel de meest kieskeurige van de vier (alhoewel Jan ook wel een bod kan doen). Ze drinkt wel veel en slaapt goed en meestal, als ze echt erg ziek zijn, slapen ze niet goed door.

Ik heb er dus wel een goed oog in en vooral hoop, want hoop doet leven. Uiteraard hou ik het goed in het oog, maar voor elk beetje koorts en diarree naar de dokter lopen dat doe ik niet (meer). Even afwachten dus of ze het uit kan zieken en als er geen verbetering is dan zullen we de dokter alsnog een bezoekje brengen.

Vervolgverhaal

Ja, wat dacht ge: de soap is nog lang niet voorbij.

Zelie haar keelpijn was gisteren zo goed als voorbij, ze had weer kleur op haar wangen en ze gedroeg zich relatief gezond, dus dacht ik vandaag terug naar het werk te kunnen gaan werken. Maar toen ze deze ochtend opstond zag weer lijkbleek en had ze weer buik- en hoofdpijn. Ze is toch al ziek van vorige vrijdag, dus was het tijd voor een nieuw doktersbezoek.

Meneer dokter onderzocht haar en ja hoor, haar keelontsteking is genezen, maar haar klieren zijn nu gezwollen en ze had pijn in de streek van haar appendix. Besluit: bloed af laten nemen voor verder onderzoek naar 1. een (zwakkere variant van) klierkoorts en 2. ontsteking van haar appendix. Direct van de dokter naar het labo getrokken en deze avond mochten we al bellen voor de resultaten.

Haar bloedonderzoek is goed teruggekomen: niets buitengewoons, oef. Gewoon een virale ontsteking dus en Zelie moet het uitzieken, er zit niets anders op.

Gelukkig heb ik maandag genoeg werk meegenomen voor de hele week, alhoewel ik morgen toch naar Brugge ga mogen trekken: moet nog een paar dingen regelen voor overmorgen want dan hebben we ons ‘kerst’diner van het werk.

Zelie is wel een gemakkelijke zieke. Soms klaagt ze wel van pijn, maar over het algemeen is er niets aan te zien, gedragswijs dan. Uiterlijk is er dan weer iets te zien want veel kleur heeft ze niet. Een paar daagjes rusten en hopelijk is ze tegen maandag dan opnieuw volledig in orde.

Geradbraakt

Dienen hoest, dat verbetert maar niet. Soms heb ik zelfs de indruk dat het slechter gaat. Maar dat zal niet zozeer met de hoest zelf te maken hebben, eerder met de bijkomende gevolgen.

’t Is zo nen hardnekkigen hoest die van heel diep moet komen en als ik een aanval krijg dan lig ik soms (letterlijk) dubbel van het hoesten. Heel mijn lijf verkrampt en soms begin ik zelfs te kokhalzen.

Ondertussen is mijn lichaam volledig geradbraakt: mijn rug doet zo veel pijn, zeker als ik opsta, van volledig stijf te zijn van spieren die nu gebruikt worden waarvan ik zelfs niet wist dat ik er daar had. Op mijn buik heb ik een spier verrokken waardoor het hoesten er niet gemakkelijker op wordt. Barstende koppijn als ik een bui gehad heb tot een tijdje erna. Slijmen die er bijna langs mijn oren uitkomen, of neen, dat is niet waar. Ik voel de slijmen zitten en dat is één van de redenen dat ik van die hoestaanvallen krijg, maar ik krijg ze met moeite opgehoest. Mijn borsten tintelen alsof er ongelooflijk hard op geslagen is en mijn borstkast voelt ook alsof ik bont en blauw geslagen ben.

Ondertussen zijn mijn collega’s bang om met mij buiten te komen (om te gaan eten dus), voor het geval ik weer een aanval krijg en ik er één van dees dagen in ga blijven.

Toch maar eens naar de dokter? Maar wat kan die vriendelijke mens zeggen behalve hetgeen hij al gezegd heeft: U hoest mevrouw? Neemt dan dit siroopke maar.

Evolutie

Maandag te ziek om te werken, gisteren iets meer dan een halve dag gewerkt en vandaag zag het er naar uit dat ik het wel de hele dag zou volhouden. Het hoesten is nog niet verminderd maar als ik ’s ochtends iets tegen de koppijn pak dan komt die blijkbaar niet meer terug tot de volgende ochtend.

Maar vandaag was blijkbaar buiten Anna gerekend. Kort na de middag een telefoontje van de peutertuin: Anna had 39 °C. Vroeger dus van het werk vertrokken om dochterlief op te halen.

Anna was een hoopje ellende toen ik aankwam. Ze had van die rooddoorlopen oogjes, zooo zielig. Ze had al geslapen op de peutertuin maar thuis heeft ze nog een serieuse dut gedaan.

Gezien we zaterdag voor een mini-weekend naar de Ardennen gaan leek het me opportuun om toch even met haar tot bij de dokter te gaan en gelukkig heeft hij ‘niets’ gevonden: een serieuze verkoudheid maar zonder enige complicaties. Koortswerende middelen geven en haar vertroetelen en alles zou vanzelf in orde moeten komen.

Morgen werk ik dus nog eens een dagje thuis.

Batterijzieken

Gisteren was Anna niet goed. Toen ik haar uit haar bedje haalde ’s ochtends had ze overgegeven. Gelukkig had ik een dagje vrij genomen zodat ik haar kon thuishouden en nog meer geluk dat ik dat ook gedaan heb: al hetgeen ze in de voormiddag binnenkreeg kwam er gegarandeerd weer uit.

Voor we Zelie en Michel van het ziekenhuis te hebben afgehaald had ik haar al een half uurtje laten slapen en eens we terug waren heb ik haar onmiddellijk, zonder eten, in bed gestoken. Ik denk dat ze toch wel een goede vier uur zal geslapen hebben. Na haar dutje was het voorbij: ze at weer en dronk weer en het bleef zitten. Deze morgen ging ze dus terug naar de onthaalmoeder.

Deze namiddag begon ik mij nog slechter te voelen dan ik al was en ik wist onmiddellijk dat de vraag niet was ‘of’ ik zou overgeven, maar wel ‘wanneer’ ik dat zou doen.

Na het werk dan de kinderen opgehaald en ik stond toch niet te vast op mijn benen. Een geluk dat zitten geen probleem was of ik zou niet in de auto durven kruipen zijn. Eerst Jan, daarna met Jan Louis en Zelie gaan afhalen. Jan liep iets voorop en toen ik op school aankwam stond hij ongelooflijk te wenen: hij was tegen de deur gebotst en had blijkbaar zeer veel pijn. Uiteindelijk is het huilen gestopt, maar de pijn niet echt.

Toen we Louis en Zelie zagen begon Louis ook te klagen: hij had buikpijn en Zelie had pijn aan haar oren, wat logisch is vermoed ik, zo de eerste dag(en?) na de ingreep.

Anna gaan afhalen en zij was gelukkig wel in orde: niet zeer goed gegeten maar voldoende, een ganse dag vrolijk geweest en goed geslapen.

Thuis gekomen was het etenstijd en zowel Louis als Jan wouden niet eten. Ze hebben dan maar iets gedronken en zo kon ik hen wel op tijd in bed steken. Jan direct al om 19u en Zelie en Louis een half uurtje later. Louis lag nog geen vijf minuten in bed of hij was er al weer uit, ging braaf over het toilet hangen en begon heel zijn maaginhoud in het WC uit te kieperen. Zielig! en proper! Maar eens alles eruit lag voelde hij zich eindelijk een pak beter, is hij in bed gekropen en als een blok in slaap gevallen.

Voor één keer kon ik er ook op tijd in: om 20u lag ik in bed. Jammer genoeg niet om te slapen, al hoopte ik het wel, maar de laatste uren was ik mij steeds slechter gaan voelen en eigenlijk lag ik in bed te wachten tot het onvermijdelijke ging gebeuren. Tot het moment ging komen dat ik moest overgeven.

Vijftien minuten later was het zover en mocht ik naar boven spurten en terwijl ik zo over het toilet hing hoorde ik hoe Jan wakker werd en ook aan het overgeven was. Klein concertje dus. Zo ongelooflijk zielig want het is nu niet alsof je even de kraan kan dichtdraaien terwijl je overgeeft om daarna weer verder te doen. Jan bleef dus even alleen.

Toen ik eindelijk bij Jan was was de ravage nogal groot: gans zijn hoofdeinde lag onder en hij was er op één of andere manier zelfs in geslaagd om op de muren over te geven. Jan uit bed en bij toilet geparkeerd in vuile pijyama, bed afgetrokken, Jan uitgekleed en in de badkamer gestoken om te wassen, vuile was naar beneden, naar boven en muren afgekuist, bed opgemaakt en dan naar Jan om hem te wassen.

Een kind dat zich slecht voelt in bad steken, dat is hetzelfde als hem martelen dus. Hoe warm het water ook mag zijn, het blijft altijd te koud, en dus zat Jan een ganse sessie te huilen. Toen hij eruit was en ik hem aan het afdrogen was kwam er al een volgende lading overgeefsel. Rap over het bad gehouden en de schade kunnen beperken tot een vuile handdoek.

Tijdens die tweede sessie dacht ik bloed te zien in het overgeefsel en terwijl Jan de inhoud van zijn maag verder uitkieperde belde ik in paniek naar Michel zodat hij naar huis zou komen. Eens dat gedaan terug naar Jan waar ik merkte dat ik misschien over reageerde. Er was wel bloed, maar het zat duidelijk in snotslijm die er langs zijn mond was uitgekomen en dat was niet te verwonderen want bij zijn eerste sessie had hij ook een bloedneus gehad.

Tegen dat Michel hier was is hij mogen terugkeren naar waar hij vandaan kwam en heb ik Jan weer in bed gestoken. Erna heb ik mij even in de zetel gezet om te bekomen: dat draaien op mijn benen van de namiddag was er immers niet op verbeterd.

Nog geen vijf minuten later was het opnieuw van dattum bij Jan. Rap naar boven dus en deze keer de schade relatief kunnen beperken. Ik had nl. een handdoek én een kussensloop onder Jan zijn hoofd gelegd en hij had zich beperkt om op de kussensloop over te geven en een beetje op zijn pijyamavest en in zijn haar.

Ik wou het die jongen echt niet meer aandoen om hem nog eens in bad te steken zodat ik zijn haar kon wassen, dus heb ik mijn best gedaan met vochtige doekjes en een washandje. Morgen is vroeg genoeg om hem dan nog eens goed te wassen.

Terwijl ik hem nog eens stond aan te kleden kwam het bij mij weer op. In zeven haasten Jan een propere pijyamavest over zijn hoofd getrokken en naar het toilet gerend. Net op tijd en van deze keer was het niet om over te geven maar kwam het langs de andere kant. Ik moet er geen tekeningetje bij maken.

Daarna heb ik nog een kwartier gewacht vooraleer hem opnieuw naar bed te laten gaan en nog een geluk ook: hij heeft nog een derde maal overgegeven, ditmaal mooi boven het toilet. Niet dat er nog veel uitkwam, alleen slijm, maar toch.

Hij zit sinds 15 minuten opnieuw in bed en mijn voornemen om om 20u te gaan slapen is dus compleet mislukt. OK, ik kon al een kwartier in bed zitten, maar nadat Jan in zijn bed zat wist ik niet of ik niet zelf onmiddellijk het toilet weer nodig zou hebben, en dus heb ik mij nu even gezet om te zien wat mijn lijf mij verteld. Na 15 minuten klinkt het relatief goed.

Poging nummer twee om te slapen ga ik dan nu aanvangen. Hopelijk niet ‘wordt vervolgd’. Slaapwel.

Update: Ik had de post nog niet goed en wel gesaved of ik ben weer naar boven mogen lopen voor Jan. Veel kokhalzen en weinig dat eruit komt, maar ondertussen blijft het toch duren. Het zal geen plezante nacht worden, heb ik zo de indruk.

Gloeiend

Vannacht kwam Anna wakker. Niet verwonderlijk na zo’n drukke dag waarop ze amper geslapen heeft. Oververmoeidheid brengt over het algemeen met zich mee dat kinderen slechter slapen (in tegenstelling tot beter dus).

Maar toen ik Anna uit haar bed haalde gloeide ze helemaal. Ze had overduidelijk koorts, daar had ik zelfs geen thermometer voor nodig. Ook niet verwonderlijk na zo’n vermoeiende dag: soms maken ze dan koorts aan. Ik hoopte dus dat ze, na een goede nachtrust, tegen deze morgen beter zou zijn.

Niets daarvan. In tegenstelling tot een beetje langer slapen was ze vroeger wakker dan anders én had ze nog steeds koorts. Vorige nacht wou ik haar koorts nog niet nemen, kwestie van haar toch niet te veel te ambeteren, maar deze ochtend moest ze eraan geloven en ja hoor: 39,4 °C.

Ze is niet lang wakker gebleven: om half elf lag ze terug in bed en ze sliep direct een goede drie uur. Na haar dutje was de koorts nog niet gezakt en vanavond was het ook nog van dattum.

Behalve koorts heeft ze een beetje diarree en uiteraard is ze hangerig, maar gelukkig blijft ze vrolijk en haar ‘konijn/chat’ babbeltjes doet ze goed voort, dus echt zorgen moet ik mij (nog) niet maken.

Virus nummer zoveel. Het kan haar weerstand maar opkrikken, maar hopelijk is ze beter tegen zaterdag zodat we ten volle van de Gentse Feesten kunnen genieten.

Uitgesteld

Deze morgen had Zelie nog steeds koorts, 38,7 °C, dus is ze vandaag maar niet op kamp vertrokken. Met spijt in het hart heb ik dan maar de leiding gebeld om hen op de hoogte te brengen.

Bij Zelie kwamen er even traantjes aan te pas. Ze wou zo graag gaan. maar uiteindelijk voelde ze zich echt te slecht zodat ze wist dat het geen optie was.

Voor het grootste deel van de dag heeft ze hier in de zetel gelegen, TV gekeken. Veel heeft ze niet gegeten deze middag maar tegen dat het tijd voor fruit was voelde ze zich iets beter (dank zij een beetje siroop) en daar heeft ze veel van gegeten.

Behalve koorts heeft ze buik- en hoofdpijn. Een beetje zoals Jan dus, maar zonder het overgeven erbij (gelukkig).

Hopelijk is het op gebied van tijdsduur ook zoals bij haar broertjes, want dat zou willen zeggen dat ze er morgen vanaf zou moeten zijn en dus alsnog op kamp kan vertrekken.

We zien dus wel.

Ziek-af

Zelie heeft dus de allerkortste versie van het virus gehad: toen ze deze ochtend opstond was er niets meer aan te merken. Geen pijn meer, geen last meer, niets.

Des te beter want morgen vertrekt ze op scoutskamp. Deze avond hebben we haar valies gemaakt. Het lijstje erbij genomen en alles afgegaan en dan stuk voor stuk aangevinkt als het in de valies zat.

Het thema dit jaar is ‘Circus’ en, uiteraard, moeten ze verkleedkledij meehebben daarop geïnspireerd. Dus hebben Zelie en ik onze hersenen samen gepijnigd om met een kostuum op de proppen te komen.

Resultaat: een balletpakje dat een onfortuinlijke dood gestorven was (dank u Mamie 😉 ) hebben we gerecupereerd en er een mooi lint op genaaid en afgezet met pailletten. Daaronder zal ze een legging aandoen en zo heeft ze een beetje van een acrobatenpakje.

‘We’ moet ge hier dus wel een beetje ruim zien hé: Zelie heeft het ontwerp meebedacht, ik heb het uitgevoerd. Het naaien lukt Zelie nog zo niet direct.

Morgen hebben we een lange rit voor de boeg dus ik ga er vanavond maar op tijd inkruipen. Alhoewel, het is CSI…

Update: te vroeg gejuicht. Toen ik vijf minuten geleden mij klaarmaakte om te gaan slapen hoorde ik geween: Zelie. Wakker geworden van de hoofdpijn en ze heeft weer koorts. Een nachtvariant van het virus dus.

Afwachten hoe het morgen zal zijn. Ik heb haar gezegd dat ze haar niet onnodig sterk moet houden omdat ze absoluut op kamp mee zou kunnen. Als ze morgen niet in orde is, dan stellen we het gewoon een dagje uit om haar te voeren.

Soapopera

Het wordt een vervolgverhaal met een dagelijkse aflevering bijna.

Het is vorige week begonnen bij Jan die een dag of twee goed ziek was. Zaterdagavond is Louis gestuikt en hij was gisteren de hele dag zo slap als een schotelvod. Maar in tegenstelling tot Jan, beperkte het zich bij Louis tot koorts. Net als bij Jan heeft het anderhalve dag geduurd want vandaag was hij weer zo gezond als maar kan.

Vanavond heeft Zelie het zitten. Het is deze namiddag begonnen met enorme buikpijn en tegen vanavond had ze barstende hoofdpijn. De timing is niet zo goed want want overmorgen vertrekt ze op scoutskamp.

Nu dus hopen dat het hetzelfde virus is als bij haar broertjes en dan hoeft ze zich geen zorgen te maken.