Tag: voetbal

Een ongelukkig kindje

De zondag voor hij op Ardenneklas vertrok kloeg Jan over pijn aan zijn knie . Hij had in de voormiddag gevoetbald, dus hij zou wel eens een verkeerde beweging kunnen gemaakt hebben.

Doktersbezoek kon toen niet, want hij vertrok maandagochtend op Ardennenklas. Maar een week bosklas dus een week geen voetbal/breakdance/sport (behalve veel wandelen in de Ardennen dan), dus dat kwam waarschijnlijk wel in orde.

Niet dus: toen hij terugkwam was dezelfde klacht er nog steeds. Maandag bleef hij dan thuis van school om naar de dokter te kunnen gaan. Tijdens de bosklas had hij ook nog eens een steen op/tegen zijn knie gehad en dus schreef de dokter een RX/echo voor, om te kijken of de pijn lag aan het groeien of aan een trauma.

Afspraak bij de radioloog dinsdagochtend en het nieuws was minder goed: de ziekte van Osgood-Schlatter. Het ‘goede’ nieuws van de hele diagnose: het zit in het beginstadium. Met een 4-tal weken volledige rust zou het genezen moeten zijn. Het slechte nieuws van de diagnose: 4 weken volledige rust. Geen voetbal, geen breakdance, geen sport op school. Het is dat, of het zal verergeren en dan is het direct 6 maanden.

Dinsdag nam Jan het nieuws nog goed op. Redelijk gelaten en met schouderophalen. Geen probleem.

Woensdagmiddag drong het eigenlijk pas door, toen we het hadden over het niet moeten klaarmaken van de voetbalzak voor de training ’s avonds: 4 weken geen voetbal. Plots veranderde hij van een vrolijke jongen in een zeer verdrietig kindje.

Voor de rest van de namiddag was het om zeep: voor het minste wenen, ongelooflijk gefrustreerd en boos voor alles dat niet onmiddellijk lukte, schouders laten hangen, … Heel lang geleden dat ik hem zo verdrietig zag. Ik heb hem heel veel moeten vastpakken en troosten.

Gisteren ging het al een beetje beter, maar het zullen geen leuke 4 weken worden, dat weet ik nu al, en dan is het eigenlijk nóg niet zeker dat hij daarna opnieuw mag sporten: binnen 4 weken moet hij op controle en pas als het genezen is mag hij herbeginnen met sport.

Duimen maar dat alles vlug en goed geneest.

 

Voetbalplezier zonder voetbal

We zitten al een aantal jaar met grotendeels dezelfde ouders bij de voetbal. Hier en daar komen er kinderen bij en gaan er weg, maar het merendeel is er toch al een 3-tal jaar.

Vorig jaar zijn we met de ploeg van Jan naar Bellewaerde geweest. Een zeer leuke dag, zowel voor de kinders als voor de ouders. Weg van de voetbal en gewoon samen zijn op een andere manier.

We hebben ons zo goed geamuseerd dat we het dit jaar opnieuw wilden doen, naar een pretpark en gezien de kinders al wat groter zijn kozen we dit jaar voor Bobbejaanland. Dit keer met de 2 ploegen. Dat was een groep van 69, ouders, kinders, broers, zussen en zelfs een paar vriendjes.

Kort: we hadden prachtig weer, er waren amper wachtrijen (op één attractie na) en we hebben ons ongelooflijk goed geamuseerd, wel op een heel andere manier dan vorig jaar: de kinders liepen in groepen met elkaar rond en de volwassenen ook in een aantal groepjes.

Op naar volgend jaar.

Voetbalseizoen 2015-2016

De meeste activiteiten van de kinders beginnen in september, behalve de voetbal dus. Vorige week herbegon de training en voor Jan was dat al eigenlijk te laat: hij heeft het gemist.

Nieuw voetbalseizoen betekent ook, gedaan met de rust. Drie trainingen op een week, dat is nu al een feit. In augustus komen daar nog oefenmatchen en voorbereidingstornooien bij. Soms zijn die in de plaats van een training, soms gewoon ook bijkomend. Veel vrije tijd blijft er niet over. In september komt er op zondag nog een technische training bij. Soit, ik moet er geen tekening bij maken.

Jan speelt ondertussen bij de U12. Dit jaar zullen er weer  2 ploegen zijn bij zijn club en het leuke dit jaar is, is dat beide ploegen interprovinciaal zullen spelen (vorig jaar werd afgewisseld tussen interprovinciaal en gewestelijk), en dat beide ploegen altijd tegelijk op dezelfde plaats zullen spelen (dus tegen dezelfde club). Fantastisch voor de ouders vooral, want zelfs al zijn de ploegen weer veranderd t.o.v. vorig jaar, we zijn nu steeds samen.

De kalender is ondertussen ingevuld, het voetbalgerief allemaal proper en we zijn klaar voor een nieuw jaar. Go racing! Go!

En toen was er vakantie … En voorbij

Dingen lijken op voorhand altijd langer te zullen duren, en dan, als het er eindelijk is, is het alsof het een paar minuten duurde. Of toch, dat het voorbijgegaan is en je geen tijd hebt gehad om iets te doen.

Vakanties hebben dat altijd bij mij. Veel plannen, dingen om te willen doen, maar ook relaxen en samenzijn en niets doen en voor je het weet is het terug school. Deze vakantie was niet anders, maar we hebben toch een aantal dingen gedaan in plaats van als lamzakken thuis te zitten en de dagen voorbij te laten gaan 🙂

De twee oudsten keken al een aantal weken uit naar de vakantie om terug naar Komaf te kunnen gaan. Een grote hit tijdens de grote vakantie en deze vakantie was het niet anders. Ze stonden om 12.50u elke dag al klaar om toch zeker ‘op tijd’ te zijn. Als ge weet dat Komaf open gaat om 13.00u, maar dat dat eigenlijk een soort opendeur ding is dat geen vast beginuur heeft … Schattig in hun enthousiasme.

Een dag heb ik ze er toch weggehouden. Dan zijn we op uitstap geweest naar het Ford van Breendonk. Het kan nooit geen kwaad om de kinderen kennis te laten maken met een stukje geschiedenis in levende lijve. Veel interessante info gekregen, redelijk visueel gebracht, maar de uitleg was veel te veel en veel te lang en als ge met een bende kinders op stap zijt (we waren met een groep mee) is dat geen goede manier om iets over te brengen. Om nog niet te spreken van het feit dat de meeste uitleg buiten werd gegeven en het ijskoud was …

De ‘kleintjes’ hadden meer geluk die dag, want zij bleven thuis bij papa en er kwamen een broer en zus spelen, vriendjes voor broer en zus hier. Geen klagen gehoord van dat bezoek, behalve dat het misschien te kort was. Maar bezoeken van vriendjes duren nooit lang genoeg, dat zijn we ondertussen wel al gewoon. Gelukkig mocht Jan de dag nadien al terug gaan spelen bij zijn vriendje, dus zijn ‘verdriet’ was rap voorbij.

Verder nog ons (inmiddels traditioneel) halloweenfeestje gehouden. Iets minder volk dan andere jaren, maar daarom niet minder plezier. Louis maakte van de gelegenheid ook nog gebruik om zijn verjaardagsfeestje te houden (maar 6 maanden te laat, maar wie houdt dat nu bij) en voor de anderen waren er ook meer dan genoeg vriendjes en vriendinnetjes. Pech voor Jan was dat hij niet bij zijn vriendjes in één kamer mocht slapen: een voetballer heeft nu eenmaal zijn rust nodig, zeker als er de dag nadien een tornooi op het programma staat dat bijna een hele dag duurt (alles gewonnen, dankuwelalstublieft).

De vakantie werd vandaag onverwacht zalig afgesloten met een misicalvoorstelling. Een vriendin had kaartjes maar kon ze niet benuttigen en dus kon ik met de kinderen gaan. Kasteel Gruwelsteyn was een pracht van een afsluiter voor de vakantie. Mooie decors, mooie liedjes, zeer mooie kostuums, soit, alles wat een goede musical moet hebben. Twee uur die voorbijgevlogen waren voor we het goed en wel doorhadden. De kinderen hebben genoten en ik niet minder.

Tijd om af te tellen naar de volgende vakantie, maar eerst moeten we daarvoor nog door de examens gaan. Hm. Minder leuk vooruitzicht, maar ik heb er een goed oog op dit jaar.

Shotten

Vandaag nog eens naar een voetbalwedstrijd gaan kijken. Niet van Jan. Nope. Naar eentje van de eerste klasse, allez, de ‘Jupiler league’. De ‘grote’ dus. Club Brugge-AA Gent.

’t Zit namelijk zo. Een van de voetbalpapa’s is grote Club Brugge fan en om de zoveel tijd vraagt hij dan iedereen van de ploeg om mee te gaan naar een match. Een andere papa is grote AA Gent fan. Dus welk een betere wedstrijd om met de ploeg te gaan kijken dan Club Brugge-AA Gent?

We waren met meer dan 40 (kinders, mama’s, papa’s, vrienden, broers, zussen, …) dus werd een bus georganiseerd. Er was cava en pintjes en er waren koffiekoeken en er was veel ambiance op de bus (en dat had niets met de drank te maken).

Er was ook veel ambiance op de match, maar dan niet omdat de match zo goed was. Zelden zo’n saai voetbal gezien, sorry (en ik ben daar niet alleen in, gelukkig). De ambiance kwam er door onszelf en door te luisteren naar de supporters.

Behalve voor de match was het dus een zeer geslaagde uitstap. De kinders hebben zich goed geamuseerd en de volwassenen hebben elkaar nog wat beter leren kennen. Altijd goed dus.

De mama’s hebben ondertussen ook al eens gebrainstormd over een volgende uitstap en raad een keer, het zal niets met voetbal te maken hebben 🙂

+ 1

Neenee, niet + 1 als in ‘nog een kindje erbij/zwanger’.

Maar binnen een uurtje vertrek ik hier, richting Luik en nog meer specifiek, richting Stoumont. Samen met M. gaan we onze zonen afhalen op hun kamp. Een week is voorbijgevlogen en gelukkig maar.

Nieuws hebben wij niet gekregen, maar M. Heeft een ‘brief’ ontvangen waarin haar zoontje N. schreef dat de trainingen moeilijk waren en dat het daar leuk is. Mijn papa heeft een brief gekregen dat het daar leuk was en dat hij blij was dat Spanje gewonnen heeft in het EK. De brief was niet ondertekend, maar met de voetbalverwijzingen belde mijn papa mij op om te vragen of Jan soms op kamp zat 🙂

Een weekje zit erop. Vanavond zijn we al weer met vier thuis.

Krop

Vorige nacht kon ik maar niet in slaap geraken. Woelen, zenuwen gierden door mijn lijf. En dat allemaal omwille van kampen.

Want deze ochtend moest ik om 9u al de bagage van Anna afleveren: zij vertrekt woensdag voor de eerste maal op kamp met de scouts.

Om 10.30u ten laatste moest ik Jan dan afleveren bij zijn vriendje thuis: hij is vertrokken op voetbalkamp in de verre Ardennen. Vandaag reed hij mee met zijn vriendje en volgende zaterdag ga ik hem terug ophalen, samen met de mama van het vriendje.

Ik was er zowaar van de slag van. Zeer emotioneel. Ik stond op het randje van wenen en ik verbaasde er mijzelf mee. Want het is nu niet alsof de kinderen niet al een paar jaar op kampen her en der vertrekken.

En kijk. Ondertussen weet ik dat hij goed toegekomen is, maar ik heb zo’n zin om hem te bellen om te vragen hoe hij het stelt.

Anna vertrekt dan woensdag en donderdag is het aan Zelie en gelijk ik mij nu voel, kijk ik er niet naar uit.

Dat het maar rap Gentse Feesten is, want dan zijn ze allemaal terug thuis.

Waar zijn de dagen naartoe

Gisterenavond zijn den anderen en ik dan gaan eten met mijn papa in zowat het stamrestaurant van mijn papa, Wine & Dine. En mens, wat hebben we lekker gegeten. Die gasten kunnen er echt wat van. Papa had als voorgerecht rivierkreeftjes besteld en ze smolten op de tong. Het hoofdgerecht kozen we dan zelf (steak voor Michel, lamsnavarin voor mij, tong meunière voor papa) en ook hier werden de borden afgelekt teruggegeven. Voor dessert hebben we dan alledrie gepast.

We zijn niet blijven plakken, want deze ochtend moesten voor een keer nog eens allebei paraat zijn: Jan had match tegen de U7 van KAA Gent (hijzelf speelt al bij de U8) en Anna moest naar ballet.

In de vorige twee matchen hadden die jongens van KAA Gent al bewezen dat ze waardige tegenstanders zijn voor onze U8 (één match gewonnen met 11-8 en één gelijk gespeeld met 8-8). Het moet ook gezegd zijn dat ons ploegske een zeer goede start gemaakt had in het begin van het seizoen, maar de laatste weken het toch niet altijd kon waarmaken. We vreesden dus een beetje voor de goede afloop, maar ik weet niet wat ons jongens gegeten hadden de laatste dagen, maar voor het eerst sinds weken stonden ze er weer. Er werd mooi samen voetbal gespeeld, prachtige passen gegeven en mooie goals gemaakt en de einduitslag was een verdiende 6-15 voor Mariakerke. En ja, ondanks de uitslag was het een zeer spannende match.

Daarna was het weer over-en-weer-voeren en boodschappen doen en toen was Zelie haar vriendien H. hier en aten we avondeten en stak ik de kleintjes in bed (die dan nog zonder protest braaf naar bed gingen: ze moeten wel moe geweest zijn) en vertrok ik met Zelie en vriendin naar het lichtfestival.

Ik ben zeer blij dat ik eigenlijk al donderdag geweest was, want de massa volk vanavond was bijna niet te doen. Dus zijn we selectief geweest en hebben we maar delen van het parcours afgelopen, maar wel heel mooie delen.

Dat waren dus 6 avonden op rij dat ik niet thuis was. Maandagavond ‘moet’ ik weer weg, maar eerst ga ik morgen toch wel zoveel mogelijk in mijne luie zetel zitten, ik denk dat ik dat wel verdiend heb.

Traditie doorbroken

De laatste jaren zijn wij telkens naar de nieuwjaarsreceptie van de stad geweest. Ongelooflijk gezellig. Altijd mensen tegenkomen dat je in tijden niet meer gezien hebt of net nog gezien hebt.

Het was op het nieuws vanavond: de sfeer is er niet te kloppen. De mensen komen en masse, spreken af met vrienden en kennissen en alhoewel de stad voor drank zorgt, hebben de meesten hun eigen aperitief en bijhorende hapjes mee. De kinderen vinden dat de max, want dan passeren ze overal en mogen overal wel iets proeven.

Dit jaar zijn we er niet geraakt. Shame on us. De reden is Jan en zijn hobby, voetbal, en als je dan moet kiezen tussen een bende gezelligheid of je zoon, dan is er eigenlijk geen keuze te maken.

Vijf jaar traditie (of was het al meer) doorbroken. Maar wie weet kunnen wij ze volgend jaar weer oppikken … tenminste als Jan niet weer een match moet spelen.

Woehoe … of toch niet echt

Michel doet er nogal ‘pocherig‘ over, maar eigenlijk was het niet zo leuk.

Oh ja, in het begin wel. Toen de eerste goal gemaakt werd en de tegenpartij nog leek te slapen. Maar toen schoten ze gelijk wakker en werd het even spannend. Tot ze een tweede goal tegen kregen, en een derde, en nog een en nog een en nog een en … De eerste helft werd geëindigd met 0-10 en je zag die gastjes zo beteuterd van het veld gaan. De onze niet uiteraard.

De match werd er in de tweede helft niet beter op, de moraal van de tegenpartij ook niet en op de duur is het niet leuk meer.

Geen echt mooie voetbalmatch dus, maar wat we in zo’n matchen dan wel weer zien is het samenspel van onze gastjes. Aangezien ze zich niet echt moeten concentreren op de tegenpartij, kunnen ze dat wel doen op hun eigen spel en dus vooral, hun samenspel, en daar was het dan wel weer zeer leuk om zien. Hoe ze nog steeds mooi samenspelen, spelinzicht krijgen, elkaar zoeken op het veld om te zien aan wie ze best kunnen passen.

En ook daar is er uiteraard nog veel te leren (ze zijn amper 7j, nietwaar), maar wat ze het afgelopen jaar al geleerd hebben werd toch heel mooi toegepast … meestal dan toch 🙂