In het rijtje ‘op de foto met een bekende voetballer’ mocht Jan vandaag de (letterlijke) nummer één van AA Gent, Frank Boeckx, ontmoeten.
Sympathieke jongen en heel lief tegen de kinderen: hij deed een praatje met alle kinderen die met hem op de foto wilden. Schattig ook.
Zomervoetbalkamp twee zit er dus ook weer op. Volgende week heeft hij er nog één en dus met een beetje geluk kan hij nog iemand van AA Gent ontmoeten op het einde … en dan volgt er wel weer een foto
Nen mens denkt dat, met dat de examens voorbij zijn, het rustiger wordt. Maar dat was buiten het volgeboekte weekend gerekend.
Eerst was er zaterdagochtend nog een selectieproef voor een job. Niet goed, maar dat gaf niet want zo had ik meer tijd voor wat ook nog moest gebeuren: boodschappen doen en voor Jan gaan supporteren.
Jan had zijn laatste voetbaltornooi voor het nieuwe seizoen herbegint. Een andere mama en papa waren hem komen halen (wegens die selectieproef) en zo heb ik hem maar 3 van de 5 matchen zien spelen, maar ze hebben dat goed gedaan: alleen de eerste verloren en de rest gewonnen. En vooral: ze hebben zich geamuseerd. Het is altijd leuk om zien hoe plezant ze het vinden om te voetballen en dat ze het missen als het even stilligt.
Terwijl ik boodschappen deed en over en weer reed naar Jan, heb ik mijn schoonbroer kunnen optrommelen om te helpen met de andere drie, want voor hen was het ‘seizoen’ nog niet afgelopen: er moest nog gezwommen worden (Zelie, Louis en Anna) en naar de tekenacademie (Louis).
Jan en ik hebben dan niet op de uitreiking van de prijzen gewacht want we werden in Oudenaarde verwacht voor een feestje. Dus na de laatste match vertrokken richting huiswaarts om ons klaar te maken en de rest van het gezin, – 1, op te pikken. Vandaar door naar de tekenschool om Louis op te pikken en dan konden we eindelijk doorrijden.
Zeer leuk feestje gehad in Oudenaarde, zo leuk dat we ons een breuk verschoten toen bleek dat het al 23.30u was en we dringend doormoesten wegens dat we vandaag zelf een feestje gaven, een brunchfeestje dan nog.
De wekker stond om 8u om dan alles klaar te maken voor het feestje hier en nog een geluk dat de familie niet altijd even ‘stipt’ is, want wij hadden gezegd tussen 10.30u en 11.00u en de eerste personen waren hier pas om 11.15u: wij waren net klaar.
’t Was zeer gezelling en er is veel gebabbeld en gegeten geweest (gelukkig) en tegen 15.00u zijn de laatsten dan vertrokken
Een uur later was heel de keuken al opgeruimd en ben ik in mijn bed gecrashed: een goed anderhalfuur geslapen. Het was blijkbaar echt nodig. De agenda voor de volgende week is zo goed als leeg en ik ga toch proberen dat zoveel mogelijk zo te houden.
Jan heeft er weer een week voetbalkamp opzitten. Maandag vroeg ik hem of hij dat niet erg vond, dat hij op kamp ging terwijl zijn broer en zussen thuis bleven? Een hevig neen-geschud met zijn hoofd was zijn antwoord. Dat en zijn glunderend gezicht nam alle twijfel weg.
Dus de laatste dag vandaag en net zoals vorige keer was er sprake van een ontmoeting met een grote voetballer.
De gastjes hun verwachtingen werden ingelost én overtroffen: ze kregen deze keer niet één ontmoeting, maar twee: Baric Mario en Pereira Fernando Wallace.
En als ge dat gezichtje ziet, dan kunt ge alleen maar content zijn dat hij zich zo amuseert met voetbal (en dan neemt ge er het buitenstaan in afschuwelijke weersomstandigheden en de taxiritten bij).
Vandaag ga ik mij een beetje door de dag slepen, peins ik zo. Amper 4 uur geslapen vanacht. Dat gebeurt wel eens als je pas om 4.00u ’s ochtends gaat slapen en de wekker om 8.00u al afgaat. Ook al is het weekend.
Want straks komt de familie eten en ik moet nog boodschappen doen zodat ik hen eten kan voorschotelen.
Dus nu rap naar de Colruyt, de laatste dingen halen. Dan koken zodat ik klaar ben tegen 11.00u. Dan zorgen dat het eten zelf klaar is om 12.00u. Zelie en Anna wegbrengen om 13.00u. Samen met de familie Jan naar de voetbal brengen om 14.20u. Allemaal samen naar zijn match kijken om 15.15u. Terug thuis tegen 16.30u (ongeveer toch). Anna afhalen rond 17.00u. Taart eten als we terug zijn en dan tegen 18.00u/18.30u zorgen dat de broodjes en beleg op tafel staan. En gelijk wanneer iedereen uiteindelijk naar huis vertrekt, ik zal voor 22.30u niet kunnen gaan slapen want rond dat tijdstip moet ik Zelie nog afhalen van de voorstelling.
Allez. Rap mijn koffie uitdrinken en eraan beginnen.
Gisteren op de training vroeg de trainer of Jan vandaag ook zou kunnen meespelen met de tweede ploeg U7: ze hadden een aantal ‘man’ tekort. ‘Ook’, want er waren er een 4-tal tekort en dus zouden er nog een paar van zijn ploegje meemoeten. ‘Ook’ omdat dat Jan eerst met zijn eigen ploeg een match had.
Twee matchen op een rij en tweemaal op verplaatsing. De ene in Aalter, de ander in Zevergem en er zou rechtstreeks van de ene match naar de andere moeten gereden worden.
Van mij mocht hij, maar ik zag het niet geregeld te krijgen met de andere kinderen en hun activiteiten. Hij mocht meerijden met één van de drie andere ouders, maar tot nu was Jan telkens beginnen wenen als we hem vroegen of hij het erg zou vinden moesten we een match overslaan (wegens dus slecht combineerbaar met de andere activiteiten), en dus regelden we het toch altijd dat er minstens één van ons twee meeging.
Maar kijk. Het vooruitzicht om twee matchen te mogen spelen bleek op te wegen tegen het feit dat noch ik, noch Michel zouden meegaan. Jan was direct akkoord om met één van de vriendjes mee te rijdend en ook deze ochtend maakte hij geen enkel probleem, alleen maar vrolijkheid bij het vooruitzicht van twee matchen. En ik maakte mij ook geen zorgen: hij was in goede handen en hij zou zich wel rotamuseren.
Ik daarentegen voelde mij helemaal niet vrolijk bij het vooruitzicht om Jan een match te laten spelen zonder dat er iemand van ons twee bij was. Het voelde aan als die alleereerste dag dat ik hem naar school bracht en hem dan alleen moest achterlaten.
Het was de eerste keer niet dat ik hem moest loslaten, en het zal de laatste keer niet zijn, maar het steekt toch telkens weer eventjes.
Deze voormiddag had Jan nog eens een voetbaltoernooi. Het was al geleden van tijdens de zomer en hij vindt het zeer leuk om toernooien te spelen … want dan krijgt hij een beker. Gewoon door mee te doen. Ze moeten niet eens winnen of zo. En dat vindt hij dus nog leuker.
We stonden te bibberen in Sleidinge. In het begin had ik er nog een beetje hoop op dat het allemaal nog wel zou meevallen, want tijdens de eerste match bleef het droog. Hadden ze op het weerbericht ook niet gezegd ’tegen de middag’? Maar toen de tweede begon werden de hemelsluizen al een beetje opgengezet en tegen dat de match gedaan was waren de kinderen doorweekt. Gelukkig hadden ze nog extra truitjes mee, want het was echt niet te doen. Ze hebben hun derde match in de gietende regen gespeeld en tegen dan lag het veld er zo modderig bij dat de bal in de modder bleef steken voor het doel.
Het deel van het toernooi van de namiddag hebben ze afgeschaft. Niet dat Jan dan nog moest spelen, hij had zijn matchen achter de rug, maar het was echt niet meer te doen. De aangekondigde storm was, tegen dat we vertrokken, volop bezig.
Maar Jan heeft er nog eens een beker bij en is er dolgelukkig mee.
Jan wil tegenwoordig pas gaan slapen als het nieuws van 19.00u gedaan is. In het begin van het jaar, nu hij in het eerste leerjaar zit, was zijn bedtijd al opgeschoven van 19.00u naar 19.30u, maar nu zijn daar nog een 10-tal minuten bijgekomen.
De grote schuldige is zijn ‘obsessie’. Drie keer raden, maar bij de eerste keer zult ge er al opzitten. Juist: voetbal.
Jan verkondigt nu telkens als het sportnieuws begint, dat hij nog MOET opblijven, want dat hij nog MOET naar de voetbalverslagen kijken.
Help! Straks is hij oud genoeg om heelder voetbalmatchen te bekijken. Tegen dan MOET er gewoon een tweede televisie bijkomen.
Vandaag was het de laatste dag van het voetbalkamp van Jan. Een hele week (allez, behalve maandag dan) heeft hij weer getraind en gespeeld en plezier gehad. Deze keer waren ze met 6 van de 7 spelers van zijn club, dus hij had er wel zin in.
Bij de inschrijving van zo’n kamp staat er dat een ontmoeting met een bekend iemand uit het voetbalmilieu erbij kan zijn. Zo heeft hij deze zomer, op zijn kamp in Oudenaarde, met niemand minder dan Frank De Bleeckere op de foto gemogen. Niet verwonderlijk, want Frank De Bleeckere is een Oudenaardist en zijn vader was studiemeester op mijn school. Een logischer keuze kon er niet zijn.
Op zijn kamp in Gent had hij pech. Geen bekende voetbalmensen want het was 2 weken kamp en de kinderen die in de tweede week het kamp volgenden hebben wel een ontmoeting gehad. Jan volgde kamp in de eerste week.
Maar deze keer stond het al sinds gisteren aangekondigd: van 14u tot 16u konden de ouders komen kijken met om 16.15u een ontmoeting met een speciale gast.
Zo stonden wij dan vandaag in de regen te kijken naar wat ze allemaal geleerd hadden de voorbije week. Gelukkig stopten ze een half uur vroeger zodat de kinderen lekker lang onder een warme douche konden opwarmen, terwijl wij in de cafetaria al iets konden drinken. Om 16u betraden de kinderen dan in mooie rijen de cafetaria en namen ze plaats op voor hen voorbehouden zitjes.
Er werd wat gespeeched door één van de organisatoren en toen was het tijd voor de ontmoeting. Niemand minder dan Randall Azofeifa bracht een bezoekje aan de kinderen. Hij overhandigde de diploma’s en daarna konden de kinderen op de foto met hem en een handtekening vragen.
Niet dat Jan eigenlijk wist om wie het ging, want zoveel voetbal kijkt hij nog niet, maar ik heb toch maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om de ontmoeting vast te leggen. Ge weet maar nooit wat hij daar in de toekomst van zal denken.
Vandaag voetbaltraining, zoals elke woensdag.
De jongens waren aan het oefenen op passen geven aan elkaar. Een matchke, 3 tegen 3.
En toen ging N. onderuit om de bal weg te schoppen terwijl K. er recht op afging en niet meer kon stoppen. Hij maakte een tuimeling over N. om op de grond te blijven liggen en luid wenend zijn arm vast te houden. De training was afgelopen. De ambulance werd gebeld, want het zag er niet goed uit.
Mijn hart miste een paar slagen, want voor hetzelfde geld was het Jan geweest. Het zijn risico’s waarvan dat ge weet dat ze bestaan, maar waar ge toch liever niet mee geconfronteerd wordt, toch niet nu al, toch niet nu ze pas 6 jaar zijn.
Dit weekend was het laatste weekend dat nog niet alle kinderactiviteiten begonnen zijn. Vanaf maandag is het weer vollen bak. Er zijn meer activiteiten dan vorig jaar, maar bizar genoeg hebben we nu wel twee avonden niets te doen, dus eigenlijk meer vrije tijd.
Vanaf volgende week ziet de planning er als volgt uit:
dinsdag:
16u00-17u00: dwarsfluit – Louis (nieuw)
16u30-17u00: saxofoon – Zelie
17u00-18u00: AMV – Louis
woensdag:
13u30-15u00: turnen – Zelie
14u00-15u30: AMV – Louis
16u00-17u15: voetbal – Jan
17u30-18u30: Urban/Clipdance – Zelie & Breakdance – Louis (nieuw)
vrijdag:
16u45: ballet – Zelie
17u00: voetbal – Jan (nieuw)
zaterdag:
8u30-11u00: AMV – Zelie
9u00-10u00: ballet – Anna
10u30-11u30: turnen – Anna (nieuw)
12u00-13u00: zwemmen – Zelie, Louis, Jan (en als er een plaatsje vrijkomt in de club, ook voor Anna)
13u30-16u00: Animatiefilm – Louis (nieuw)
14u00-18u00: Scouts – Zelie
en ook, niet op een vast uur, soms voormiddag, soms namiddag, speelt Jan een voetbalmatch.
Voor dinsdag is het redelijk makkelijk: Zelie en Louis trekken hun plan en gaan samen naar de muziekschool. Het is niet ver van de school, ze kennen de weg en er zijn voldoende vriendjes die ook die richting uitmoeten zodat ze sowieso begeleid zijn.
Voor woensdag hebben we de routine al onder de knie. Mamie vangt ons gelukkig op op woensdag, zodat de kinderen die niets te doen hebben daar kunnen blijven terwijl ik de taxiservice doe.
Vrijdag gaat Zelie alleen naar ballet. Ik heb nu les tot 16u20 dus is het een beetje haasten om de andere kinderen van school te halen, naar huis te crossen en terug te vertrekken naar de voetbal. Gisteren waren we te laat (10 minuutjes) en ik heb de trainer dan maar ingelicht van mijn opleiding en dat het er dus dik in zat dat we op vrijdag iets later zouden zijn. Hij apprecieerde het dat ik hem waarschuwde en dat is dus in orde.
Afhankelijk van wanneer Jan zijn voetbalmatch heeft op zaterdag zal den anderen zich dit jaar dus ook moeten inzetten om te halen en te voeren: het is nogal moeilijk op verplaatsing te gaan (want dat is altijd in de voormiddag) én tegelijk in Gent de kinderen over en weer te voeren. Vorig weekend was het van dat en dat is dus prima verlopen.
Allez-hup. We zijn weer vertrokken.