Mijn tweede kop koffie en ik begin erdoor te komen.
Gisteren nog ‘uit’ geweest. Eerst lekker eten in Amatsu, daarna verder gepraat over een glas in de Aba-jour en dat allemaal in fantastisch gezelschap.
Maar het was laat gisteren (of moet ik zeggen ‘vroeg’ deze morgen) en na amper 4 uur slapen mocht ik er weer uit: Jan heeft straks een voetbaltoernooi.
Tijd dus om de kleren aan te trekken want binnen een half uur moeten we er zijn. En dat op zondagochtend.
Damn voetbal.
Gisteren Zelie (alles OK tussen haakjes, dokter heeft haar wel een briefje geschreven voor 2 daagjes en uiteraard heeft ze daar volledig gebruik van gemaakt), vandaag Jan.
Of neen, eigenlijk is het al van maandag dat hij klaagt van pijn aan zijn been. Gisteren zo erg eigenlijk dat we toch maar met de auto naar school gegaan zijn.
Deze morgen leek het beter, maar toen we naar de voetbal moesten vertrekken deed zijn been (plots) weer pijn. Maar ‘k heb hem kunnen overtuigen om toch te proberen. Ik ging even aan de kant blijven kijken zodat, als zijn been weer te veel pijn zou doen, hij kon stoppen met de training.
Jan voetbalt ongelooflijk graag. Ge ziet zijn gezicht zo veranderen eens hij op het veld staat. En wat ik dacht was waar: hij had geen pijn aan zijn been, maar hij was aan het tekenen en hij had dus gewoon geen zin om te vertrekken.
We zijn toch een kwartier blijven kijken en dan moest Zelie naar de muziekles gebracht worden.
Toen ik hem weer afhaalde vroeg ik hem hoe het met zijn been was en hij wist gelijk niet meer waarover ik het had 🙂
In plaats van te kunnen uitslapen op een vrije dag, stond deze morgen de wekker. Niet op het gewone uur van tijdens een werkweek (6u25), maar op 8u. Want alhoewel het vandaag geen werkdag was, was het wel voetbaltoernooidag voor Jan.
De afspraak was om 9u aan de club en ondanks de wekker, was ik uiteindelijk al om 7u30 uit mijn bed. Het gaf mij natuurlijk iets meer tijd om op het gemak de dingen te kunnen doen in plaats van mij te moeten opjagen. Dus mooi op tijd op de club en tijdig dan daar kunnen vertrekken naar Melle voor het Duiveltjestoernooi.
Het toernooi zou maar een halve dag duren en ze moesten vier matchen van telkens 20min spelen. Ze begonnen met hun eerste match om 10u en daarna elk half uur ééntje zodat ze hun laatste match om 11u30 hadden en de gastjes waren in form vandaag: eerste match gewonnen, de tweede gelijkspel, de derde gewonnen en de vierde verloren. Als ge naar de uitslagen van vorige matchen kijkt, dan weet ge dat ze dus zeer goed gespeeld hebben 🙂
Met zo’n resultaten zijn daarmee 2e geëindigd en iedereen (iedere deelnemer, dus ook de andere ploegen) kreeg een mini trofeetje mee naar huis, trofee die Jan nu glunderend door het huis meedraagt.
En wat hebben we geleerd vandaag?
1. zorgen voor handschoenen bij een match, zowel voor zoon als voor moeder
2. zorgen dat er eten mee is naar zo’n toernooi, want honger dat ze daarvan krijgen
3. zorgen voor warmer schoeisel voor mama, want als ge zo twee uur in de kou staat te kijken en supporteren, dan hebt ge warmer voetbekleedsel nodig.
Gisteren was hectisch. OK, het was vroeger ook al zo, maar dit jaar is het (nog) een graad erger geworden. De belangrijkste oorzaak? Jan zijnen voetbal.
Begrijp mij niet verkeerd: ik vind dat fantastisch. Hoe gelukkig die jongen is als hij mag voetballen. Hoe hij daar in opgaat. Hoe veel en hoe rap ze dingen leren, in zo’n club (Jan dus niet alleen, ge moet die andere gastjes sprongen zien maken). Maar kwa tijdsroof kan het tellen.
Zaterdagvoormiddag was vorig jaar ook al druk: turnen (Zelie, Jan én Anna) en zwemmen(Jan, Louis en Zelie). Maar de namiddag was tenminste een rustpunt, zeker omdat er 2 kinderen minder waren wegens naar de scouts. Dit jaar zijn de voormiddagen opnieuw druk: ballet (Anna), turnen (Anna en Zelie) en zwemmen (Jan, Louis en Zelie). In de namiddag zijn Zelie en Louis weer naar de scouts, maar nu komt daar tussenin Jan zijnen voetbal. Elke zaterdag heeft hij een wedstrijd, soms in de voormiddag, soms in de namiddag, en een wedstrijd betekent erbij blijven. Mijn rustige namiddag is dus weg als de wedstrijd in de namiddag valt.
Maar kijk, we (de ouders) hebben zaterdag genoten. Onze jongens hebben weer verloren, maar deze keer maar met 3-4. Twee goals door Noah, één door Jan en vooral, ze hebben goed gespeeld. Op een bepaald moment een prachtige beweging gemaakt tussen 3 spelers met lange passen. Ik ga dus effectief nog een echte voetbalmama worden.
Maar kijk, dat was maar één deeltje van de hectische dag. On a different note heeft Anna haar eerste balletles gekregen zaterdag. Zelie volgt sinds 2 jaar balletles bij Ducatillion en we zijn daar zeer content van: streng maar rechtvaardig en het moet goed zijn zonder de kinderen af te jakkeren en te ontmoedigen. Het is echt ballet en geen ‘huppeldepup’ om de kinderen bezig te houden. Dit jaar kwam er een lesuur bij voor de allerkleinsten vanaf 4 jaar en ik heb gevraagd of Anna het mocht proberen: ze wil graag ballet doen en ge kunt nooit weten hé. Toen ik haar afhaalde glunderde ze gewoon en de juf zei dat ze dacht dat het wel ging gaan, dus proberen we toch nog even voort.
Om een hectische dag volledig rond te maken was er nog een verjaardagsfeestje ’s avonds … in Nederland wat betekende: op tijd vertrekken als in tussen 17u30 en 18u. Als ge maar om 17u thuiskomt, 2 kinderen moet klaarmaken voor de avond én uzelf klaar maken voor een feest, laat dat niet veel tijd.
Het feestje, dat was van mijn broer en zijn vrouw, die dit jaar 40 geworden zijn endit met een zeer leuke fuif hebben gevierd: lekker eten, veel drank, mensen teruggezien die ik 15 à 20 jaar niet meer gezien had, familie, goede muziek en zeer luik gezelschap. Om 2u30 heb ik mijzelf verplicht om toch te gaan slapen: het feestje was nog niet gedaan en ik amuseerde mij rot, maar vandaag was er een lunchafspraak in België en dus moest ik op tijd opstaan. Een voordeel: mijn papa is mij thuis komen halen en heeft mij hier weer mooi afgezet zodat ik zelf niet moest rijden. Moe gelijk ik loop de laatste weken was dat maar goed ook en zo had ik bovendien nog zeer leuk gezelschap gezien Michel thuis is gebleven bij de kinderen.
Vandaag was ik toch blij dat zaterdag achter de rug was.