Komen eten

Michel had vrienden uitgenodigd voor vanavond en ik was al blij dat het vanavond was, want eerst was er sprake van een vrijdagavond en toen dacht ik: oeioei, hoe gaan we dat doen als ik om 18.30u Jan nog van de voetbal moet halen?

Even uit het oog verloren dat zaterdag niet minder druk is en als zeker niet als Jan dan nog een voetbalmatch in de namiddag heeft in plaats van in de voormiddag … zoals vandaag dus. Bovendien had Louis vandaag geen tekenles op zijn gewone locatie, maar hier in het centrum en was het de bedoeling dat Michel bij hem ging blijven (het was iets met ouders) want ik zat bij Jan én er moesten nog boodschappen gedaan worden én Anna moest dus met iemand mee en en en …

Resultaat: Michel is over en weer met Louis meegegaan en is dan thuis gebleven om eten te maken. Ik ben met Anna Jan gaan afzetten op de voetbal en ben dan met Anna boodschappen gaan doen. Na de boodschappen heb ik Anna dan thuis bij Michel kunnen afzetten (met de boodschappen) en heb ik nog de laatste 10 minuten van Jan zijn match kunnen zien. Daarna naar huis, Jan afzetten, de fiets op en Louis afhalen en dan terug naar huis en meehelpen aan de laatste loodjes voor het eten en dan voornamelijk de tafeldekking.

Bizar genoeg: alles was klaar tegen dat het volk er om 19u30 was, behalve één van de drie de aperitiefhapjes. Soms zijn we toch té georganiseerd.

Binnen spelen

Jan en Louis waren uitgenodigd op een verjaardagsfeestje in een binnenspeeltuin. Eerst had ik gedacht om dan zelf ook te blijven en Zelie en Anna te laten spelen, kwestie dat het toch kl**weer is en dat ze zich dan nog eens goed kunnen uitleven. Maar toen dacht ik, neen, want dan gaat Zelie met de vriendin van Louis spelen en is het hek weer van de dam.

Ik was vast besloten, tot ik daar aankwam. Want toen bleken daar niet minder dan twee van mijn vriendinnen te zitten en ik had ze al eventjes niet meer gezien en toen werd mijn vast besluit volledig omgegooid: ik betaalde de ingang voor Zelie en Anna zodat ze konden spelen en zette mij aan tafel bij mijn vriendinnen.

Het was toch geen weer om buiten te gaan …

Première

Wij waren vanavond uitgenodigd om erbij te zijn. De première van de nieuwe show. Ik Kortrijk dan nog.

We reden er naartoe met de GPS, maar ik had beter vertrouwd op mijn geheugen: ik ging tot 1987 bij mijn grootmoeder op bezoek in Kortrijk. Daarna niet meer omdat ze overleden was. Maar soms gingen we nog eens naar Kortrijk bij Dugardin of bij mijn ‘nonkel’ (meer bepaald de zoon van de nicht van mijn grootmoeder, maar we hadden daar meer contact mee dan met sommige ‘echte’ nonkels). En toen was ik advocaat en ben ik toch wel ook een paar keer gaan pleiten in Kortrijk en alhoewel dat ondertussen toch ook wel 9 jaar geleden is, blijven er toch sporen achter in uw geheugen.

Maar niet getreurd. De GPS bracht er ons ook heen. Een beetje met een omweg, maar we zijn er geraakt. En nog op tijd ook. Zonder ons op te jagen. En dan een parkeerplaats vlakbij gevonden waarvoor we niet moesten betalen, was ook nog mooi meegenomen.

De show zelf vond ik heel goed: ongelooflijk veel gelachen en een zeer fijne avond gehad ook op de receptie nadien. Maar of ik dat experiment nu zal voortzetten, daar heb ik nog mijn twijfels over. Alhoewel ik toch wel een ideaal slachtoffer in mijn nabije kring heb die er in mee zou gaan… Ik zie dus nog wel.

Snif

Vanavond afscheid genomen van een vriendin uit de oudervereniging. Ik had de eer om de speech te mogen schrijven en voor een keer ben ik niet compleet mistevreden over mijzelf:

Twee jaar geleden vroeg ik jou om bij de oudervereniging te komen. Met drie kinderen op school was je was al enkele jaren actief als klasafgevaardigde en je had net een stapje terug gezet in jouw carrière om meer tijd met de kinderen door te brengen, dus de timing was ideaal.

Temeer daar je niet geschikt was om geen uitdagingen te hebben, dus jouw energie die je niet op professioneel vlak kwijt kon, stak je met veel plezier in de school.

Het waren maar twee jaren in de oudervereniging, wat niet wil zeggen dat je niet opgevallen bent: je was actief in het comité voor de Algemene Vergadering en bracht een paar interessante namen aan, we konden je steeds vinden in de vergaderingen van de schoolraad waar je jouw steentje bijdroeg en ook over Gezondheid en preventie had je een mening. En uiteraard bleef je actief als klasafgevaardigde en kon ik op je rekenen om het even van mij over te nemen als ik mijn secretarisrol eens niet kon waarmaken.

Er was geen enkele vergadering waar jij je op de achtergrond hield. Je bracht steeds je steentje bij tot elke discussie. Kalm, weloverwogen en telkens zeer onderbouwd, en dit werd door iedereen geapprecieerd.

Maar je werd weer rusteloos: professioneel vond je niet genoeg uitdagingen en ondanks de inzet die de oudervereniging vroeg, kon dit het gebrek niet compenseren. Je ging op zoek naar een nieuwe professionele uitdaging en vond die ook in Brugge, maar met het jammere gevolg dat deze job zoveel inzet vroeg dat jouw vrije tijd er serieus bij inschoot.

Je bent iemand die, als je een keuze maakt, er helemaal voor wil gaan. De nieuwe job was exact wat je zocht en waar jij je volledig in kon geven. Maar naar jouw gevoel had dit voor gevolg dat jouw engagement voor de oudervereniging erbij inschoot. Liever dan half werk te leveren besloot je dus om een stapje terug te zetten en andere mensen de kans te geven zich wel voor 100% voor de school in te zetten.

We nemen vanavond afscheid van jou in de oudervereniging, maar gelukkig niet van jouw engagement voor de school. Net zoals de voorbije jaren ben je ook dit jaar weer actief als klasafgevaardigde en dus weet ik zeker dat er nog veel navergaderd zal worden, zij het met andere compagnons dan de mensen hier aanwezig.

Ik weet dat je vond dat je niet echt ‘je ding’ vond binnen de oudervereniging en we begrijpen je keuze wel, wat niet wil zeggen dat we het leuk moeten vinden. Ik zal je alleszins missen en vooral de gesprekken en discussies na de vergaderingen.
We wensen je veel succes in je werk, met je gezin en in je leven en je weet dat je zeer welkom bent om nog eens te komen navergaderen met ons.

Leuke week voor de boeg

Er zal veel gegeten worden volgende week:

  • maandag lunch ik met mijn nieuwe collega’s. Twee van die collega’s zijn onze buren, en dan zullen er nog een paar nieuwe collega’s bij zijn en dat vind ik ideaal, want als ik al een paar mensen ken, dan kom ik tenminste redelijk sociaal over
  • woensdag gaan we de oud-gedienden van de oudervereniging uitzwaaien
  • donderdag ga ik nog eens bijkletsen met een vriendin over koffie (en hopelijk een lekker stukje taart)
  • vrijdag ga ik eten met mijn vriendinnen sinds het eerste studiejaartje én met een vriendin van het eerste middelbaar. Oude vrienden dus

Nog goed dat ik niet op mijn lijn moet letten.

Evenwicht

Er moet een nieuw evenwicht gevonden worden. Een nieuw evenwicht tussen kinderen, vrijetijd, werk en studeren.

Werkloos zijn maakt dat ge opeens zeeën van tijd hebt, zeeën die binnen de kortste keren verdwijnen en waarvan hier en daar een paar plassen overblijven. Het is zeer gemakkelijk om de tijd te vullen, namelijk, met andere dingen die nog interessant en leuk blijken ook.

Maar toen moest ik een deeltje tijd afgeven omdat ik een opleiding ging volgen. Een serieus deeltje tijd, want ik koos een opleiding waar veel voor moet gewerkt worden: presentaties voorbereiden, interviews doen, lessen instuderen, testen invullen, … En ik was nog niet goed en wel begonnen met een deel ‘vrije’ tijd daaraan te verliezen, of ik vond zowaar nieuw werk. Ondertussen blijft de vrijetijdsbesteding gewoon verder lopen: oudervereniging, buurtvereniging, Gentblogt, … (deze week 2 vergaderingen en 2 interviews) én, gezien ik ‘maar’ parttime werk, blijf ik koken voor de kinderen, komen ze na school gewoon naar huis en blijven niet op de opvang en ben ik nog steeds hun taxidienst.

Dus moet ik een nieuw evenwicht vinden, beter aan timemanagement doen, want ik kom nergens deftig meer aan toe: mijn taken worden ’s nachts gedaan, aan studeren kom ik (nog) niet toe, het is haasten om tijdig eten in huis te halen en klaar te krijgen en mijn vergaderingen worden voorbereid in het half uur voor ik moet vertrekken.

Enfin, ik geef mijzelf nog een beetje chaos tot na de herfstvakantie, en daarna is het structuur geblazen.

En nu ga ik mij klaarmaken voor een verjaardagsfeestje. Let the goodtimes roll.

En wij waren er bij

Een nieuw stadsmuseum in Gent. Na alle heisa en opbouw de laatste maanden (of is het ondertussen al jaren?), was het vrijdagavond eindelijk grote opening.

Het voordeel soms om bij Gentblogt te zitten, of om mensen te kennen ‘met connecties’ (hmpfr, dat zal ze graag horen :), maar zo waren den anderen en ikzelf erbij met de ‘grote pieten’ om hete museum officieel in te huldigen.

Een fijne avond in zeer goed gezelschap. Altijd voor herhaling vatbaar. En nadien nog lekker gaan eten, wat wil een mens nog meer. Maar kijk. Lees het allemaal hier.

Vertrokken

De eerste werkdag zit erop. De meest gestelde vraag vandaag moet toch wel geweest zijn of ik het zag zitten. Waarom zou ik niet? Het lijkt mij interessant, de mensen lijken ongelooflijk behulpzaam en de sfeer ziet er goed uit. Het zal allemaal aanleren zijn van zo goed als niets, maar dat is ook niets nieuws: als advocaat heb ik genoeg nieuwe materie moeten instuderen voor een of ander dossier.

De voormiddag was voornamelijk administratie vervullen. Vooral info van de personeelsdienst, maar ook langsgaan bij de griffier om de eed af te leggen (jaja, werken voor een openbaar bestuur, daar moet ge wat voor over hebben). De griffier gaf mij trouwens een mooi compliment (‘U bent net afgestudeerd?’), maar ik vermoed dat hij zijn verkeerde bril ophad 🙂

’s Middags had ik lunchafspraak met mijn baas en in de namiddag kreeg ik dan een hoop uitleg bij een eerste dossiertje dat ik zal behandelen. En toen was de dag al voorbij. Zoef! Gelijk hij pas begonnen was.

Ik ben meer moe dan verwacht, maar straks ben ik met 2 vriendinnen afgesproken om samen naar een modeshow te gaan. Even op mijn tanden bijten en die klop, die zal rap voorbij zijn, dat weet ik nu al, want die eerste werkdag moet toch een beetje gevierd worden, nietwaar.

Laatste dag ‘vakantie’

Vandaag was mijn laatste dag van mijn 9 maand durende ‘vakantie’ en ik heb dat kalm ingevuld. Veel kon toch niet gedaan worden, want Louis was al sinds dinsdag thuis met buikgriep en deze ochtend lag Zelie ook dubbel van de pijn. Achteraf gezien niet hetzelfde als Louis, maar deze ochtend toch het zekere voor het onzekere genomen en ze mocht thuis blijven.

Maar kijk. Louis had tijdens de nacht nog eens serieus last gehad en blijkbaar was daarmee het laatste spoor virus weggespoeld, want gedurende de dag had hij zijn kleur teruggekregen en voelde hij zich weer kiplekker.

Een geluk, want nu konden we afspreken met vriendin E. om samen een broodje te gaan eten. De kinderen waren content om buiten huis te zijn en ik was blij om nog eens een babbelken op het gemak te kunnen doen.

Om 16u Anna en Jan en E., een vriendinnetje van Louis, afgehaald. Thuis gekomen gekookt terwijl de kinderen speelden. Toen vriendin H., de mama van E. haar kwam afhalen nog een aperitiefje genoten en nog een beetje gekletst, gegeten en zo was de dag alweer voorbij.

En dat was het zo wat voor de laatste dag. Nu nog een beetje TV kijken en dan op tijd gaan slapen, zodat ik goed uitgerust ben voor mijn eerste dag morgen.

Uitgelopen

Tweede infoavond en weer interessant. De juf van Louis is een jonge maar zeer begeesterde leerkracht. Ze heeft de vorige twee jaar les gegeven in het 6e en staat dus nu haar eerste jaar in het 4e en zij ziet dat zeer goed zitten. Louis is duidelijk ook zeer blij, dus dat gaat wel loslopen.

Daarna nog iets gaan drinken met twee vriendinnen: we hebben ons met ons drieën opgegeven als klasafgevaardigde en we wilden dat nog een beetje bespreken (excuses zijn gemaakt om er gebruik van te maken, nietwaar). Rond middernacht viel vriendin G. haar euro dat ze haar telefoon op stil had gezet en controleerde ze of ze iets gemist had en lap, drie berichten van haar echtgenoot die nogal ongerust klonk, toch zeker op het derde bericht. Blijkbaar is ze dat niet echt gewoon om nog even te blijven plakken, en hij dus ook niet 🙂 Direct een sms terug dat ze bij ons zat en hij was gerustgesteld, en we zijn dan nog wat blijven zitten en toen was het plots nog een uur later en zijn we maar naar huis gegaan.

Als ik mag afgaan op vanavond, belooft het een leuk jaar te worden.