Tag: Werk

Drie afwijzingen op drie dagen tijd. Ge moet het maar meemaken.

Maar we laten ons hoofd niet hangen en doen dapper voort. Is er een andere optie?

hoe gaat het nog met dat werk zoeken en zo? Awel, niet al te goed zekers?

Er was de afgelopen maanden minder dan in dezelfde periode vorig jaar. Zeer frustrerend, dat wel, maar soit.

Maar hier en daar toch iets gezien en dan gereageerd en tot nu toe nul op het rekest, tot vorige week. Plots een mail én een brief, allebei met een uitnodiging om nog eens deel te nemen aan een eerste (schriftelijke) ronde.

De eerste vandaag. Eigenlijk wel leuk. Een computertest en ik weet absoluut niet hoe ik het gedaan heb, maar ik heb me wel geamuseerd en ik vond het zeer interessant. En zelfs al zou ik het niet goed (genoeg) gedaan hebben, het was niet iets waar ik mij op voorbereid zou kunnen hebben, dus heb ik mijzelf niets te verwijten.

Volgende week een andere schriftelijke test, voor een ander werk, welteverstaan. Die kan ik wel enigzins voorbereiden en daar ben ik ook mee bezig, maar ik ben benieuwd.

Het wordt alleszins tijd dat er wat meer positief nieuws komt. ‘t Begint serieus tegen te steken, zo werkloos zijn.

Dat de crisis nog niet gedaan is merk ik ook in de onmiddellijke omgeving. Na mij zijn nu ook twee buurvrouwen ontslaan.

Eén is al thuis en heeft eigenlijk een back-up aangezien ze verlof zonder wedde had genomen op haar vorig werk. Voorzienigheid noemen ze dat.

De ander moet nog haar opzeg uit doen. Met een beetje geluk vinden we samen nieuw werk.

Het zit er op. Tien jaar werken voor hetzelfde bedrijf is gisteren afgelopen.

Officieel werk ik nog tot het einde van de maand, dus mijn werkloosheid begint pas op 1 januari, maar met vakantie en zo erbij was gisteren dus mijn laatste werkdag.

Er was een receptie en een speech van mijn voormalige baas/collega en een leuk geschenk, en veel afscheiden en ‘veel geluk’-s. Heel lief allemaal.

Ik weet nog niet goed hoe ik er mij bij voel. Bang voor wat de toekomst zal geven, ook nieuwsgierig daarvoor, maar momenteel voel ik mij vooral opgelucht.

Nu even op mijn positieven komen en genieten van de Kerstvakantie. Daarna zien we wel verder.

Vanavond een vergadering voor de buurt. Er zijn problemen en die willen we aanpakken, langs officiële wegen, en aangezien ik toch al secretaris ben kon ik er met mijn ervaring als gewezen advocaat maar beter bijzitten.

We overliepen  het document en naarmate we meer en meer lazen (niet in hoeveelheid, maar in herlezen) vond ik meer en meer dingen om anders/beter te formuleren.

En dat liet mij opeens beseffen hoe leuk ik het vond om advocaat te zijn en juridische documenten op te stellen, of het nu besluiten of contracten waren, hoe leuk ik het vond met recht bezig te zijn en juridisch werk te doen. Maar vooral liet het mij nog eens beseffen hoe lang ik nu al eigenlijk mijn huidige job niet graag meer doe, zeker al niet meer sinds januari dit jaar.

Zolang Anna nog niet naar school ging, wist ik waarvoor ik op dat werk bleef. Nu wordt het tijd om weer eens naar mijzelf te kijken en te doen wat ik wil. Ik had al hier en daar een voorzichtige poging gewaagd, maar nu maak er maar eens meer dan deftig werk van.

Spread the word.

Normaal gezien is vrijdag mijnen vrijen dag. Vandaag eens uitzonderlijk niet.

Want deze ochtend had ik een vergadering. Het was de enige dag dat alle andere konden, dus dan gaat ge niet muggeziften over een vrije dag en zo. En eigenlijk ging het sowieso geen vrije dag worden, want met dat seminarie dat maandag begint is er nog genoeg te doen.

Zo zat ik deze morgen in Brussel en het was een zeer goede vergadering. Nu hetgeen besproken is in actie omzetten.

Pas om 14u in Gent, dus geen tijd meer om over en weer naar huis te gaan. Dan maar een koffie gaan drinken vlakbij school en met de GSM contact genomen met het werk en de nodige dingen geregeld. Eens thuis met de kinderen nog een beetje verder gewerkt en om 17u was ik eindelijk klaar om iets met de kinderen te doen.

De namiddag dan afgesloten met naar de rommelmarkt te gaan: gezocht naar eierdopjes maar niets gevonden naar mijn goesting. Wel kaftpapier gevonden voor Zelie voor volgend jaar, dus toch niet met lege handen naar huis.

En het moest juist lukken natuurlijk: een prachtige zonnige dag en juist toen wij naar buiten gingen begon het te regenen. Gelukkig heeft het niet lang geduurd en zijn we niet doorweekt geworden.

Volgende week maandag begint het seminarie. Mijn seminarie. ‘Mijn’ als in de zin dat ik dat zal georganiseerd hebben: van offerte maken tot contract opstellen tot zorgen dat ik sprekers vind voor de verschillende onderwerpen tot zien dat iedereen hier op tijd toekomt en weer kan vertrekken en kan slapen en eten en watnogallemaal.

Het is de eerste keer dat ik dat doe en het is dus nogal beangstigend. Groot geluk, om te beginnen: ik heb de hulp van een van onze fantastische secretaresses die dat al meer gedaan heeft en dus weet waar aan te denken en wanneer aan mijn mouw te trekken. Nog een geluk is dat de collega’s met veel plezier willen bijstaan. Dus gelukkig heb ik het niet volledig alleen moeten doen en ik kon op genoeg ervaring rekenen om geen flaters te begaan. Maar de eindverantwoordelikheid ligt dus wel bij mij.

Vandaag is al een pak van mijn hart gevallen. Een half pak toch. Het seminarie duurt 2,5 weken en ik had nog een spreker te kort voor volgende week vrijdag en één voor de week erop maandag en dinsdag. Voor beide onderwerpen in het totaal al zo’n 15 mensen gecontacteerd, maar tot vandaag telkens ‘sorry, kan niet’ als antwoord gekregen. Gisteren was ik toch licht beginnen paniekeren. Deze namiddag een doorbraak: één van de twee laatst aangesproken mensen heeft toch toegezegd.

Oef! dus: mijn eerste week is gevuld. En ik zie het allemaal alweer helemaal zitten, want uiteindelijk heb ik nog een week om die tweede mens te vinden. Wie zoekt, die vindt, en vinden zal ik, daar moogt ge zeker van zijn.

Vandaag een seminariedag in Brussel. Ambetant, want ik moest daar al om 8u zijn en dat betekent dus dat ik de kinderen niet op school kon afzetten wegens dat de school pas opengaat op het moment dat ik ten laatste mijn trein moest nemen. Maar gelukkig zijn er babysits, want Michel moest op hetzelfde moment als ik in Brussel zijn.

Een hele dag in Brussel dus. Voor een seminarie mede geörganiseerd door mijn werk. En wijs dat dat was. Zeer interessante onderwerpen, zeer goede sprekers en goede discussies. Een goede dag dus, maar wel wreed vermoeiend.

Er zijn er nog twee voor de zomervakantie, en die beloven al even interessant te worden. Wijs.