Deze ochtend had Jan zijn eerste competitiewedstrijd in Torhout.
Prachtig warm weer en een zalig wind. Ze speelden een heel mooie match en de competitie was goed ingezet.
Toen we in Gent kwamen bleef alleen de warmte over: niets van wind. Ik miste de koelte van Torhout. En dus stelde ik voor om naar zee te rijden. Gewoon. ’s Avonds.
We kwamen toe tegen 18.30 en zijn gebleven tot bijna 21u en het was gewoonweg zalig: een zo goed als leeg strand, lekker warm (31 °C) en een opkomende zee.
Terug van weg geweest. 14 dagen aan onze Belgische kust doorgebracht en er echt van genoten.
Want het was 14 dagen helemaal op het gemak en halverwege de vakantie was het opstaanuur van 8u al naar 10u opgeschoven. Het slapengaanuur was uiteraard ook opgeschoven, daar niet van, dus de dagen bleven evenlang.
Veel hebben we niet gedaan. Voor mij en de kinderen geen internet, dus wist ik niet wat er zoal gaande was buiten de straten waar wij rondhingen. 14 dagen ook geen televisie, want die stond er wel, maar we hebben hem gewoon niet aangezet. Er werden we ongelooflijk veel gezelschapsspelen gespeeld door den anderen en de kinderen. Ik genoot ervan hen bezig te horen want dat is niet echt iets voor mij.
We hadden de fietsen mee, dus hadden we iets meer vrijheid, maar uiteindelijk hebben we daar maar twee keer gebruik van gemaakt. Meestal was het gewoon laat opstaan, brunchen, naar het strand, zwemmen en spelen in de zee en het zand, tegen 19u opkramen en terugkeren naar het appartement en dan tegen 21u eindelijk avondeten en daarna spelletjes spelen.
Beter dan vorig jaar was dat ik veel minder gekookt heb: meer afgehaald en op restaurant geweest, zodat het voor mij ook veel meer vakantie was. En de kinderen de afwas laten doen, ook altijd een goed idee 🙂
We zijn op bezoek gegaan en hebben ook meer bezoek gekregen en dat was ook heel leuk. Als we volgend jaar zouden teruggaan, nóg meer bezoek. Zalig gewoon.
Nu nog even ontwennen en gelukkig krijg ik daar nog de tijd voor: ik moet pas maandag weer aan het werk. Eens zien hoe we deze laatste dagen kunnen volsteken (behalve dan met wassen en opruimen, want dat hoort er na de vakantie ook jammer genoeg bij).
Zo slecht als het weer gisteren was, zo mooi vandaag.
Want gisteren waren we afgesproken om naar zee te gaan. Die afspraak lag al een goede week vast. De eindbestemming was de kust, welk deel van de kust lag open. Of beter, was afhankelijk van het weer.
Druilerig weer gisteren en dus geen strandweer en we schakelden over op plan B: naar Sunparks, Acuafun. Een (sub?)tropisch zwembad waar we de hele namiddag doorgebracht hebben. Zwemmen, glijden, ploeteren in het ondiepe en in het peuterbad, buiten zwemmen, bubbelbad, … we hebben het allemaal gedaan en dan nog eens. Louis heb ik amper gezien, hij was meestal alleen op pad; er was nog een meisje mee waar Zelie het blijkbaar goed mee kon vinden en ik ben grotendeels bij Anna gebleven.
Anna heeft mij enorm verbaasd: ze heeft geploeterd, ging onverschrokken richting diepe (ze stopte wel op tijd), liet zich vallen met haar gezicht onder water en sprong uiteindelijk in het bubbelbad waarbij ze volledig onder water ging en er vrolijk weer uit opstond.
Vandaag ging het dan weer richting zee. Vrienden van ons verbleven er sinds vorige vrijdag. We spraken af met nog andere vrienden en deze namiddag vertrokken we.
De hele namiddag op strand gezeten met 4 volwassenen en 9 kinderen. Zalig weer, de zee was eigenlijk aangenaam van temperatuur en het gezelschap maakte de dag af. In een bootje gevaren met Louis, zandkasteel gemaakt met Zelie en gevliegerd met Anna. Meer moet dat niet zijn.
Morgen trekken we er weer op uit en dan is het eindelijk vrijdag, tijd om Jan weer naar huis terug te brengen.
Nu ben ik ongeveer een klein uurtje thuis. Het was vandaag de dag-van-de-uitstap-naar-zee-en-kijken-naar-TAZ.
Voor de gelegenheid gingen er twee vriendinnetjes mee. Twee zusjes die zeer goed bevriend zijn met respectievelijk Louis en Jan, maar ook goed overeenkomen met Zelie en Anna. Om alles makkelijker te maken waren ze gisterenavond al gekomen en blijven slapen. Want het plan was om om 11u iets te zien en daarvoor moesten we dus de trein om 9u06 hebben aan de Dampoort.
We gingen sowieso ten laatste om 7u30 moeten opstaan, maar zoals altijd als er vriendjes blijven slapen waren ze vroeger wakker: om 6u35 (rotkinderen soms) stonden de jongens aan mijn bed. 10 minuten later heb ik mijzelf eruit gehesen om hen en de vriendinnetjes te laten ontbijten. Zelie en Anna sliepen nog en die heb ik toch nog even laten liggen.
Het is mij gelukt om iedereen klaar én paraat te krijgen tegen 8u30 en we waren mooi op tijd voor de trein. We waren dus ook mooi op tijd in Oostende, wat nodig was want we wisten wel dat we in het Leopoldpark moesten zijn, maar waar juist… Maar kijk, uiteindelijk waren we er een half uur te vroeg en hadden we eerste keuze om een goed plaatsje te vinden en reserveren. Die keuze, die bleef niet lang open, want zo’n 10 minuten later was de tribune al goed vol en zat de grond voor het podium ook al vol kinderen.
Klop om 11u begon de voorstelling: De Tovenaar van Oz, één van mijn jeugdfavorieten en de kinderen vinden dat ook een heel leuk verhaal. Het werd uitgevoerd door één acteur en het was een uur genieten voor mij: herkenbaar, leuk, grappig, jeugdsentiment. De drie oudsten vonden het ook fantastisch, Anna was een beetje aan het draaien hier en daar maar bleef verrassend kalm, Jan en zijn vriendinnetje hadden het een beetje moeilijker: enerzijds vonden ze het wel leuk, maar ik merkte dat een uur een beetje te lang was voor hen.
Daarna hebben we gepicknicked, zijn de kinderen gaan spelen in de speeltuin daar en uiteindelijk zijn we aan het strand beland, waar anders. De rest van de namiddag niets meer gedaan. Gisteren in de Blaarmeersen mijn teen opengehaald aan een steen, zodat ik het mij niet wou riskeren om te gaan zwemmen. Terwijl de kinderen zich met elkaar amuseerden (het voordeel van vriendjes mee te nemen op uitstap: veel minder ruzie en veel meer gespeel) heb ik mij op mijn handdoek gelegd en genoten van het nietsdoen.
De dag aan zee geëindigd met een leuk weerzien. Dit jaar opnieuw fantastisch wijze mensen leren kennen tijdens de Gentse Feesten en vlak voor we de trein naar huis namen heb ik één van hen nog eens ontmoet. Drukke madam want is nu medewerker voor TAZ, gaat daarna naar Berlijn, dan op post op Jazz Middelheim en dus met een beetje geluk zie ik meer van haar vanaf september. Het drankje was wel de ideale afsluiter van de dag.
Zeer raar weer aan zee: de hele dag goed warm, zonder overdreven te zijn. Zeer aangenaam warm dus. In de voormiddag meestal bewolkt zodat we geen last hadden van brandende zon tijdens de voorstelling. Toen ze op de speeltuin zaten was er wel zon, maar de speeltuin lag tussen de bomen, dus volledig in de schaduw. Eens op het strand waren de wolken terug en heeft het kwasi de hele namiddag gedruppeld: geen miezerregen of echte regen, wel relatief constante druppels. ’t Heeft ons en een hele hoop andere mensen alleszins niet van het strand kunnen verjagen.
Vriendin H. zat de afgelopen twee weken aan zee met haar twee kinderen en hun grootmoeder. Juist. Hoe slim kunt ge zijn, boeken tijdens de Gentse Feesten als ge zelf van Gent zijt. Maar soit. De woorden ‘ge moet maar eens langskomen’ waren gevallen. Vorige week lukte niet (duh! wat dacht ge!), maar deze week wel.
Vriendin B., met wie we samen zouden gaan, had naar het weerbericht gekeken en we hadden afgesproken dat áls we langs zouden gaan, we dat vandaag zouden moeten doen wegens dat het de warmste dag van de week zou worden. Beetje over en weer bellen en dat kon voor H.
Er waren omstandigheden waardoor B. uiteindelijk niet meekon, maar haar kinderen wel. Al onze kinderen zijn goed bevriend, en dus stond ik deze ochtend om 10u30 bij haar thuis om haar kinderen mee te nemen. Detail: zij heeft ook 4 kinderen, zij het ietsje ouder dan de onze.
En zo deden wij een poging om deze voormiddag om 10u52 nog de trein naar De Panne te halen, wat jammerlijk mislukte. Dan maar de 11u03 naar Blankenberge … want dat is toch ook aan zee? En dan met de kusttram naar Koksijde? Hoe moeilijk kan dat zijn?
Op de trein naar Blankenberge zaten we als sardienen in een doosje. Zo volgepakt was die trein dat er amper lucht over bleef om te ademen. Ik was blijkbaar niet de enige die op het lumineus idee was gekomen om op de zonnigste dag van de week naar de zee te trekken. In zo’n overvolle trein 8 kinderen in de gaten proberen houden, maar vooral kalm proberen houden? Niet evident, ik zweer het u.
Gelukkig moest het grootste deel van het volk er in Brugge uit om over te stappen naar Knokke. Er kwamen een overvloedig aantal plaatsen vrij zodat we de rest van de rit konden zitten, én er was airconditioning. Maar net toen we Brugge verlieten kreeg ik een sms van B.: de rit met de kusttram zou toch wel zo’n 95min duren. Gebeld met H. om elkaar eventueel halverwege tegen te komen, maar uiteindelijk besloten om dat toch niet te doen. Wij zouden wel tot in Koksijde komen: het was niet alsof we een strikt schema hadden, nietwaar.
Eens in Blankenberge op de kusttram gesprongen. Halverwege werd het plotseling té erg voor twee van de kleinere kinderen die ongelooflijk dringend moesten plassen. Dan maar van de tram gesprongen, de kinderen in de berm hun ding laten doen, en gewacht op de volgende tram. De rit die voorspeld was op 95 minuten, heeft er uiteindelijk 120 geduurd.
Maar kijk, niemand vond het erg. We hadden ons eigenlijk wel geamuseerd. H. kwam ons aan de tramhalte halen. Ze had voor picknick gezorgd, de vriendinnetjes waren op het strand aan het wachten, de speeltjes lagen klaar, de zon scheen en de zee was er. Wat moesten de kinderen, en ik, nog meer hebben? We hebben een goede drie uur genoten van 10 kinderen die op en af naar zee liepen en zich met elkaar amuseerden.
Rond 18u hebben we dan iedereen en alles bijeengeraapt om terug huiswaarts te keren. Deze keer gewoon met de trein vanuit De Panne én H. ging mee terug naar Gent (zonder haar kinderen). Twee volwassenen dus om op 8 kinderen te letten, en dat helpt toch wel een beetje, zeker als ze uitgelaten en opgewonden zijn.
B. stond ons op te wachten bij aankomst in het station. We brachten H. naar huis en ik ging met mijn kinderen mee met B.: zij had voor een zeer lekkere lasagne gezorgd. Lekker eten, glaasje wijn, goed gezelschap en de kinderen die nog verder met elkaar konden spelen. Zelie en Louis zijn daar nu gebleven om bij hun vriendjes te blijven slapen.
All in all: een fantastische dag.
Het zit er dus weer op voor dit jaar. De organisatoren zijn momenteel bezig de laatste sporen aan het uitwissen in de stad en binnen en dag of twee zal er zo goed als geen spoor meer te zien zijn van de afgelopen 10 dagen.
Die dagen na de feesten zijn altijd zo bizar, want er was 10 dagen lang een al dan niet strak programma met allerlei dingen te zien en te doen en dan val je een beetje in een gat. Wat moet ik doen? Waar moet ik naartoe? Wat stond er op de planning? Niets, niets, niets. Niet dat er nu veel op die planning moet staan. Er zijn hier zeker 2 kinderen die een beetje rust meer dan kunnen gebruiken. Maar het blijft een raar gevoel.
Enfin. Tijd om de rest van de vakantie te plannen, al was het met een veel minder strak schema. Gewoon eens kijken wat we nog allemaal zouden willen doen. Volgende week is er alvast TAZ 2009 en ik ben al eens in het programma gaan neuzen. Het is heel waarschijnlijk dat we daar een dagje naartoe zullen gaan.
Alleen met vier kinderen naar een pretpark gaan, dat gaat niet. Onmogelijk. Niet te doen. De kinderen verschillen daarvoor teveel in leeftijd en er is altijd wel een attractie waar de ene(n) wel op wil(len) en de andere(n) niet. Voor sommige attracties is alleen gaan dan een optie, maar voor de meeste moet er begeleiding zijn en dus kan ik niet alleen gaan: er moet nog een volwassene mee.
Voor Michel is dat ongelooflijk lastig, zo naar een pretpark met zijn rug. Om niet te zeggen dat ‘lastig’ een serieus eufimisme is. Dus zoek ik meestal andere slachtoffers.
Donderdag had ik evenwel sjans: drie kinderen zaten op kamp. Eén kind thuis. ’s Avonds moest ik de drie oudsten van hun kamp afhalen en laat dat kamp zich nu net in De Panne bevinden. Wat is er in De Panne? Juist, Plopsaland.
Ge moogt zeggen van merchandising en zo wat ge wilt, maar als er één park leuk is voor zelfs de allerkleinsten, dan is het wel Plopsaland. We zijn er indertijd geweest toen Zelie en Louis nog heel klein waren en Jan er nog niet was, en toen was het voornamelijk op die hele kleintjes gericht. Het is eigenlijk pas de laatste jaren dat er meer attracties gekomen zijn voor de ‘groteren’.
Donderdag was ook de dag dat Zelie, Louis en Jan mét hun kamp ook naar Plopsaland gingen en dus heb ik er van geprofiteerd om met Anna alleen op zwier te gaan. Op vraag van madam eerst naar de zee zelf waar we lustig in de zee hebben gespeeld tot Anna bijna blauw zag van de kou (niet dat ze er toen uit wou, maar ik heb haar dan maar verplicht). Eens afgedroogd en opgewarmd en schelpjes geraapt ging het richting Plopsaland.
We hebben ons rotgeamuseerd. Toen Anna na de eerste attractie erop wou blijven zitten, en ik haar zei dat dat niet kon behalve als ze opnieuw zou aanschuiven, maar dat er nog heel veel molens te doen waren, keek ze mij nogal ongelovig aan, zo met een blik als om te zeggen: dat zegt ge alleen maar omdat ik eraf zou gaan zonder een scène te maken. Maar vijf minuten later merkte ze dat ik niet gelogen had en van dan af aan was het van het één naar het ander.
Ik heb mijn ogen open gehouden om te zien of ik Zelie, Louis en Jan toevallig niet zou zien en ik had geluk: toen we in het treintje zaten passeerden we Zelie die aan het aanschuiven was voor een attractie. Ik kon haar niet achterna gaan: we zaten nogal vast, maar mijn hart maakte toch een sprongetje van blijdschap.
Tegen 18u waren we rond. Niet dat we het hele park hadden doorlopen, maar toch het grootste deel en we waren terug aan het beginpunt. De zon blakerde en de fontein liep vol kinderen, letterlijk dan. Dus heb ik Anna maar in haar onderbroek gezet en haar ook laten lopen. Binnen de vijf minuten was ze doorweekt, maar plezier dat ze had. Een half uur later heb ik er haar vanonder gehaald. Ze was niet zeer blij, maar langs de andere kant liet ze zich nogal rap overtuigen: het feit dat ze klappertande zal er wel mee te maken hebben gehad. We hebben nog een warme hap gegeten en daarna is ze toch nog eens vijf minuten onder de fontein geweest.
Uiteindelijk zijn we rond half acht op het kampterrein toegekomen, moe maar voldaan. Zelie, Louis en Jan waren dat duidelijk ook. Ze glunderden nog na van hun dag in Plopsaland en waren niet echt enthousiast om mee naar huis te gaan. Maar eenmaal thuis in hun bed hadden ze geen energie meer om nog gelijk wat te zeggen of doen.
Bijna twee weken zijn de twee oudsten nu weg geweest.
De eerste zaterdag van de vakantie zijn ze allebei vertrokken op scoutskamp. Louis mocht ik donderdagavond gaan halen, Zelie kwam vrijdagavond met de trein terug naar Gent en mocht ik dus aan het station afhalen.
Maar zaterdag vertrokken ze weeral. Deze keer op zeekamp met de mutualiteiten en Jan vertrok mee. Voor Zelie is het haar 5e keer, voor Louis de 3e keer en voor Jan dus zijn eerste keer. Ze keken er alle drie al weken naar uit en konden bijna niet wachten om te vertrekken.
Ik hield mijn hart een beetje vast voor Jan, een typisch geval van een grote mond met een heel klein hartje, dus toen ik maandag belde om te vragen hoe hij het stelde (en of hij dus eventueel naar huis wou) hield ik toch mijn hart vast. Maar ik maakte mij zorgen om niets: hij was nog even vrolijk en enthousiast als toen ik hem afzette zaterdag en dus kon ik hem met een gerust hart zijn kamp laten verder zetten.
Wegens omstandigheden ga ik ze morgen al halen. Geen volledige week dus. De timing is wel goed, daar niet van, want morgen doen ze nog een uitstap naar Plopsaland, dus die kunnen ze nog meemaken.
Anna was niet opgetogen toen we hen zaterdag hadden afgezet. ‘Niet opgetogen’ is zelfs een zwaar eufimisme: ze krijste het gebouw bijeen omdat ze ook wou blijven. Maar deze week is ze al serieus vertroeteld geweest, mocht ze bij mij in bed slapen en morgen, voor we broers en zus gaan afhalen, maken we er ook ‘onze’ dag van: eerst naar zee en daarna ook naar Plopsaland.
Ze is al lang vergeten dat ze er ook wou blijven.
De afgelopen nachten, voor ik ging slapen, heb ik mijzelf met geweld (moest dat gaan, that is) moeten wegsturen van het bed van Zelie. Want elke avond weer ging ik haar instoppen om dan te beseffen dat zij niet in haar bed lag. Dat ze niet thuis is.
Vanavond dus de laatste keer, want morgen komt ze terug thuis.
We kregen een heel mooi kaartje, volledig zelf gemaakt, en waarop met de letters van ‘zeeklas’ een tekstje was geschreven. Vandaag zat er dan een nog zaligere brief in de bus. Heel grappig en scherp geschreven. Veel humor en ook wel droog.
’t Is niet de eerste keer dat ze weg is en het zal alleszins niet de laatste keer zijn, maar het blijft toch raar doen, als ze zo weg is.
Deze ochtend eens met de auto naar school in plaats van met de fiets. Niet uit luiheid, want eigenlijk vond ik het jammer. Het was een prachtige ochtend en ik had veel liever gefietst (nooit gedacht dat ik dat ooit ging schrijven, pff). Neen, uit noodzaak.
Vandaag had Zelie namelijk geen boekentas mee naar school, maar een valies. Met een valies op een fiets is niet zo handig, vandaar de auto dus. En eigenlijk had ze die valies zelfs niet mee naar school. Dochter en valies moesten afgezet worden aan het Zuid. Daar stonden de meester en de juffrouw-van-de-andere-vierde te wachten om samen met ‘hun’ kindjes op de bus te stappen richting De Panne.
Zelie is op zeeklas vertrokken en dat tot vrijdag. Geen vakantie, werd ons op het hart gedrukt, maar school-aan-zee en ze keek er toch al een tijdje naar uit. Aan de opgewonden kinderen te zien deze ochtend was ze duidelijk niet alleen.
Zaterdag had ze het meeste van haar valies al klaargelegd en gisterenavond, na de terugkeer van communiefeest #2, werd alles dan definitief ingepakt, uiteraard met de nodige stress en gezoek naar de laatste dingen. Maar alles zou ze nu toch mee moeten hebben.
We kunnen nu weer beginnen aftellen naar vrijdag: om 15u mogen we haar weer gaan afhalen op dezelfde plaats waar we haar deze ochtend hebben afgezet. ’t Zal beduidend stiller zijn deze week. En kalmer.