Tag: Zelie

Nieuws

We zijn al zo ver: doktersbezoek vandaag.

Stand van zaken: vandaag kreeg Anna haar laatste antibiotica en wat de dienst pediatrie/virologie betreft mag ze naar huis. Ze is volledig genezen verklaard, alleen nog een beetje zwak en het komt er nu op aan haar krachten weer op te bouwen, maar met de sprongen die we haar dagelijks zien maken, komt dat goed in orde.

Hand. Vandaag is de plastisch chirurg (eindelijk) langs geweest. Ik kan niet zeggen dat dat ik die dokter(s?) gezien heb want ze waren onooglijk vroeg voor hun doen (8u ’s ochtends; de pediater-assistente zei zelf dat ze dat nog nooit meegemaakt had). Gezien het vandaag de eerste schooldag was en Anna normaal gezien slaapt tot 9u was ik even over en weer naar huis-en-school om de andere kinderen op hun eerste schooldag te begeleiden. En zo heb ik dus de dokters gemist en weet ik alleen wat ze verteld hebben aan de verpleegsters en de assistente.

Anna gaat de volgende dagen een behandeling krijgen met UV licht en donderdag én vrijdag zal iemand langskomen om de evolutie te bekijken. Vrijdag zouden we dan eindelijk een soort uitsluitsel moeten krijgen: operatie of niet. En vrijdag weten we dan waarschijnlijk ook of Anna naar huis mag of of het beter is dat ze hier blijft om haar behandeling voort te zetten.

Ondertussen heeft Anna deze ochtend ‘les’ gekregen van de ziekenhuisjuf en mocht ze deze namiddag mee voor revalidatie van haar handje. Haar komende dagen hier zullen dus meer gevuld zijn en zullen dus rapper voorbijgaan.

Voor mij zullen het hectische ochtenden/dagen worden deze week met wekker vroeg zetten, naar huis rijden, Zelie, Louis en Jan naar school brengen en terug naar het ziekenhuis bij Anna en dan in de namiddag kinderen weer afhalen. Gelukkig kunnen broers en zus hier beneden terecht tot ze ’s avonds naar huis gaan.

Spelen van

De kinderen spelen een spelletje. Altijd leuk om naar te luisteren, want om de zoveel minuten wordt het spel onderbroken voor een woordje uitleg (‘Wacht, en dan doe ik dit en jij dat en zegt Jan dat en doet Anna zo’).

Nu spelen ze ‘bakkertje’ en Louis is de bakker, Jan is de hond van de bakker en Anna is de klant. Wat Zelie juist is weet ik niet want zij is pas onlangs beginnen meedoen, maar ik denk ook een klant. Eerst was het speelveld de living, ondertussen zijn ze naar boven verhuisd en hoor ik ze over en weer lopen tussen de kamers.

Daarnet ‘klaagde’ Zelie: wanneer de bakker nu eindelijk open ging, want Louis had zijn toog toch even gesloten (‘want ik ben nu een ongeduldige klant’, zei Zelie, ‘en ik ga dus klagen’). Het antwoord van Louis: ‘Jamaar, ik ben wel in jaarlijks verlof hé’.

Schitterend.

Profiteren

Alleen met vier kinderen naar een pretpark gaan, dat gaat niet. Onmogelijk. Niet te doen. De kinderen verschillen daarvoor teveel in leeftijd en er is altijd wel een attractie waar de ene(n) wel op wil(len) en de andere(n) niet. Voor sommige attracties is alleen gaan dan een optie, maar voor de meeste moet er begeleiding zijn en dus kan ik niet alleen gaan: er moet nog een volwassene mee.

Voor Michel is dat ongelooflijk lastig, zo naar een pretpark met zijn rug. Om niet te zeggen dat ‘lastig’ een serieus eufimisme is. Dus zoek ik meestal andere slachtoffers.

Donderdag had ik evenwel sjans: drie kinderen zaten op kamp. Eén kind thuis. ’s Avonds moest ik de drie oudsten van hun kamp afhalen en laat dat kamp zich nu net in De Panne bevinden. Wat is er in De Panne? Juist, Plopsaland.

Ge moogt zeggen van merchandising en zo wat ge wilt, maar als er één park leuk is voor zelfs de allerkleinsten, dan is het wel Plopsaland. We zijn er indertijd geweest toen Zelie en Louis nog heel klein waren en Jan er nog niet was, en toen was het voornamelijk op die hele kleintjes gericht. Het is eigenlijk pas de laatste jaren dat er meer attracties gekomen zijn voor de ‘groteren’.

Donderdag was ook de dag dat Zelie, Louis en Jan mét hun kamp ook naar Plopsaland gingen en dus heb ik er van geprofiteerd om met Anna alleen op zwier te gaan. Op vraag van madam eerst naar de zee zelf waar we lustig in de zee hebben gespeeld tot Anna bijna blauw zag van de kou (niet dat ze er toen uit wou, maar ik heb haar dan maar verplicht). Eens afgedroogd en opgewarmd en schelpjes geraapt ging het richting Plopsaland.

We hebben ons rotgeamuseerd. Toen Anna na de eerste attractie erop wou blijven zitten, en ik haar zei dat dat niet kon behalve als ze opnieuw zou aanschuiven, maar dat er nog heel veel molens te doen waren, keek ze mij nogal ongelovig aan, zo met een blik als om te zeggen: dat zegt ge alleen maar omdat ik eraf zou gaan zonder een scène te maken. Maar vijf minuten later merkte ze dat ik niet gelogen had en van dan af aan was het van het één naar het ander.

Ik heb mijn ogen open gehouden om te zien of ik Zelie, Louis en Jan toevallig niet zou zien en ik had geluk: toen we in het treintje zaten passeerden we Zelie die aan het aanschuiven was voor een attractie. Ik kon haar niet achterna gaan: we zaten nogal vast, maar mijn hart maakte toch een sprongetje van blijdschap.

Tegen 18u waren we rond. Niet dat we het hele park hadden doorlopen, maar toch het grootste deel en we waren terug aan het beginpunt. De zon blakerde en de fontein liep vol kinderen, letterlijk dan. Dus heb ik Anna maar in haar onderbroek gezet en haar ook laten lopen. Binnen de vijf minuten was ze doorweekt, maar plezier dat ze had. Een half uur later heb ik er haar vanonder gehaald. Ze was niet zeer blij, maar langs de andere kant liet ze zich nogal rap overtuigen: het feit dat ze klappertande zal er wel mee te maken hebben gehad. We hebben nog een warme hap gegeten en daarna is ze toch nog eens vijf minuten onder de fontein geweest.

Uiteindelijk zijn we rond half acht op het kampterrein toegekomen, moe maar voldaan. Zelie, Louis en Jan waren dat duidelijk ook. Ze glunderden nog na van hun dag in Plopsaland en waren niet echt enthousiast om mee naar huis te gaan. Maar eenmaal thuis in hun bed hadden ze geen energie meer om nog gelijk wat te zeggen of doen.

Tiener

Het is officieel: we hebben sinds vandaag onze eerste tiener in huis. Tenminste, als je de term letterlijk neemt.

Vandaag is onze oudste en dus eerstgeborene 10 jaar geworden en we hebben het gevierd zoals zij dat wou. Geen verjaardagsfeest voor de klasgenootjes. Gezien de toestand van het afgelopen jaar had ze daar (verstaandelijk) geen zin in.

Wat dan wel? Haar vriendinnetje van in de straat en een ander vriendinnetje zijn hier komen ontbijten en/of middageten. Daarna zijn we naar de bierfeesten in Oudenaarde getrokken alwaar mijn zus en haar gezin en mijn papa zich bij ons gevoegd hebben.

Kadootjes, vriendinnen, straattheater, ijsje, drinken, familie, braadworst, zon. Ze heeft een prachtige dag gehad en dus een prachtige verjaardag.

Nog een gelukkige verjaardag zoetje.

Over mysterieuse kastelen

Ik kon het niet beter gezegd hebben.

Dan zit ge zo te kijken naar iets waar uw kind (en alle andere kinderen uit de klas) een heel jaar enthousiast heeft over gedaan, en dan moet ge toch wel een paar keer heel hard slikken want dat is wel ongelooflijk ontroerend. Zo uw kind op het scherm te zien.

Zelie was zo trots en enthousiast en heeft vriendin E. uit de straat meegenomen en vriendin E. zei achteraf iets in de zin van: “jullie film heeft misschien maar 20′ geduurd, maar hij was zeer goed. De film van x duurde anderhalf uur en die was zeer slecht’. Om maar te zeggen: het moet niet lang zijn, als het maar goed is en dat zij het ook heel goed vond.

En zo wordt het einde van het schooljaar ook een beetje aangekondigd. Nog anderhalve week en het zit er weer op voor dit jaar.

Jolijt

22u ’s avonds. Een uur waarop alle kinderen in bed zitten … of toch zouden moeten zitten.

Want Zelie en Louis zijn nog wakker. Ze zitten beneden en hebben blijkbaar de tijd van hun leven: giechelen, gieren, kletsen, … Ze zijn uitnodigingen aan het knutselen voor Louis zijn verjaardagsfeestje (Ja kijk, het is al anderhalve maand geleden, maar beter laat dan nooit).

Michel is net gaan kijken en blijkbaar zijn ze doodmoe met als resultaat uitspraken als ‘ik ben mijn hyperactiviteit bijna kwijt … maar dat zal wel terugkomen’ (Louis). Ze hebben dus de slappe lach van vermoeidheid.

Michel vroeg of het geen tijd werd dat ze gingen slapen, maar ik genoot gewoon van hun plezier. Er waren al genoeg (kleine) kinderruzies geweest vandaag dat ik het zo zalig vind als ze zich zo samen amuseren.

Ze krijgen nog een half uurtje.

Voltallig

Sinds gisteren is ons gezinnetje terug voltallig. De zeeklas werd terug verwacht rond 15u en dus reed ik rond half drie in de buurt van de Zuid rond om een parkeerplaats te zoeken.

De parkeerplaats was rap gevonden: vlak achter het shoppingcentrum. Nog een half uur te verliezen (wegens stomweg boek vergeten thuis) en dus dacht ik om even binnen te kijken. ’t Was eerder doorlopen dan kijken en toen ik er aan de andere kant uitkwam dacht ik een bus geparkeerd te zien staan. Ik stak dus een tandje bij en stak het plein over naar de overkant.

Toevallig bleek ik naast een andere mama te lopen die net hetzelfde gezien had en even rap een versnelling hoger geschakeld was 🙂 Niet dat we onze kinderen gemist hadden hoor…

Bleek dat het toch niet de juiste bus was maar ondertussen waren we niet meer alleen en hebben we de resterende tijd al babbelend doorgebracht. Uiteindelijk zijn ze dan om 15u05 toegekomen.

Om haar terugkomst te vieren ben ik dan met de kinderen in de Quick gaan eten en voor ’s avonds had ik kaarten versierd om met Zelie naar een dansvoorstelling te gaan.

’t Is goed om haar terug te hebben.

Eén nacht

De afgelopen nachten, voor ik ging slapen, heb ik mijzelf met geweld (moest dat gaan, that is) moeten wegsturen van het bed van Zelie. Want elke avond weer ging ik haar instoppen om dan te beseffen dat zij niet in haar bed lag. Dat ze niet thuis is.

Vanavond dus de laatste keer, want morgen komt ze terug thuis.

We kregen een heel mooi kaartje, volledig zelf gemaakt, en waarop met de letters van ‘zeeklas’ een tekstje was geschreven. Vandaag zat er dan een nog zaligere brief in de bus. Heel grappig en scherp geschreven. Veel humor en ook wel droog.

’t Is niet de eerste keer dat ze weg is en het zal alleszins niet de laatste keer zijn, maar het blijft toch raar doen, als ze zo weg is.

Swim, swim, swim

Zelie, Louis en Jan gaan sinds een paar maanden zwemmen in de zwemclub, want zwemmen is belangrijk. Dat heb ik nog maar eens goed gemerkt toen we op vakantie waren en bleek dat, alhoewel Louis had leren zwemmen met school, hij eigenlijk nog helemaal niet kon zwemmen. Toch niet in de mate om hem alleen in een diep zwembad te laten.

Dus zitten ze in de zwemclub. Om techniek te leren en ook kracht. Om echt goed te leren zwemmen.

Zelie en Louis zijn samen begonnen. In de tweede groep. ‘Tweede’ in de zin van één stapje hoger dan de kindjes die dus voor de allereerste keer leren zwemmen, zoals Jan dus, die dus in de eerste groep zit. Want de zwemclub eist relatieve perfectie in techniek vooraleer ze in de volgende groep mogen.

Met dat Zelie ondertussen toch al vier jaar kan zwemmen mocht zij na enkele weken al over: haar techniek moest gewoon wat geperfectioneerd worden.

Om de zoveel weken, meestal na een reeks en voor een nieuwe reeks begint, worden ze dan geëvalueerd. Kijken naar de vorderingen en de techniek en dus kijken of ze klaar zijn om over te gaan naar de volgende groep.

Het einde van de reeks komt er weer aan en vorige zaterdag werden Zelie en Louis geëvalueerd. Louis had zijn evaluatie bijna gemist, maar gelukkig had hij zijn badmuts aan het zwembad vergeten zodat hij terug gegaan was en dus nog eens het zwembad in mocht. Zelie was ook al wat later dan gewoonlijk en uiteindelijk kwamen ze bijna gelijktijdig terug. Eerst Zelie bijna euforisch omdat ze over mocht: ze mag nu in het ‘grote’ zwembad. Een paar minuten later kwam Louis doodgelukkig terug: hij mocht ook over.

Vandaag was het dan aan Jan. Ik was nog net op tijd om zijn laatste 10 minuten les te volgen en dus zag ik het ook toen hij getest werd. Een eerste poging ging niet goed zodat het bijna leek of hij nog een reeks in de eerste groep zou moeten blijven. Maar zijn juffrouw zei dat hij het wel kon en dus mocht hij nog een tweede poging doen. Resultaat na poging twee: hij mag ook over gaan.

Drie dolgelukkige kindjes dus en een overtrotse mama.

Weg! Weeral!

Deze ochtend eens met de auto naar school in plaats van met de fiets. Niet uit luiheid, want eigenlijk vond ik het jammer. Het was een prachtige ochtend en ik had veel liever gefietst (nooit gedacht dat ik dat ooit ging schrijven, pff). Neen, uit noodzaak.

Vandaag had Zelie namelijk geen boekentas mee naar school, maar een valies. Met een valies op een fiets is niet zo handig, vandaar de auto dus. En eigenlijk had ze die valies zelfs niet mee naar school. Dochter en valies moesten afgezet worden aan het Zuid. Daar stonden de meester en de juffrouw-van-de-andere-vierde te wachten om samen met ‘hun’ kindjes op de bus te stappen richting De Panne.

Zelie is op zeeklas vertrokken en dat tot vrijdag. Geen vakantie, werd ons op het hart gedrukt, maar school-aan-zee en ze keek er toch al een tijdje naar uit. Aan de opgewonden kinderen te zien deze ochtend was ze duidelijk niet alleen.

Zaterdag had ze het meeste van haar valies al klaargelegd en gisterenavond, na de terugkeer van communiefeest #2, werd alles dan definitief ingepakt, uiteraard met de nodige stress en gezoek naar de laatste dingen. Maar alles zou ze nu toch mee moeten hebben.

We kunnen nu weer beginnen aftellen naar vrijdag: om 15u mogen we haar weer gaan afhalen op dezelfde plaats waar we haar deze ochtend hebben afgezet. ’t Zal beduidend stiller zijn deze week. En kalmer.