Tag: Zelie

Gezwollen

Vanavond was het eindelijk zo ver. Na weken oefenen op school en de laatste week al het geoefen in de Opera zelf was het optreden aangebroken.

Voor de gelegenheid hadden we de familie uitgenodigd, want hoeveel keer krijg je zo de kans om je dochter/kleindochter/nichtje te zien optreden in de Vlaamse Opera. Gisteren de inkopen gedaan, maar Michel stond in voor het koken. Op het menu voor vandaag stond hutsepot en tarte tatin met ijs. De hutsepot werd gisteren gemaakt, want opgewarmd de dag nadien is hij nog lekkerder. De tatins deze voormiddag.

Het eten was vreselijk lekker. Zelfs mijn papa, die de hutsepot van mijn moeder de lekkerste vond, had niet verwacht dat hij hem zo ongelooflijk lekker zou vinden (minstens zo lekker als die van mijn mama dus). De dessert was heerlijk. Het gezelschap niet te schatten.

Rond half vier Zelie naar de Opera gebracht voor haar laatste repetitie. Een uur later zijn wij dan te voet vertrokken om te gaan kijken en na al dat eten heeft de wandeling meer dan deugd gedaan. Ook goed voor de kinderen want die waren ondertussen zo uitgelaten dat ze een stuk energie onderweg hebben kunnen kwijtgeraken.

Het was even wachten om binnen te gaan, maar dat wisten we. Het was evenwel nog langer wachten vooraleer de voorstelling begon wat iets minder plezant was met kleine kinderen, maar uiteindelijk was het het wachten waard.

Kiekevel kreeg ik toen het begon. Eerst de muziekanten die begonnen, een beetje later de extra muziekanten die plaats namen in de zijbalkons en tenslotte de kinderen van de drie koren die binnenkwamen en plaats namen op het tweede balkon. Extra kiekenvel toen ik Zelie zag en ze begonnen te zingen. Kiekevel en een gevoel alsof ik ging beginnen wenen van trots. Mijn hart zwol zo hard dat het bijna uit mijn lijf barstte. Eens de eerste emoties achter de rug was het alleen nog genieten … en Anna en Jan een beetje kalm proberen houden.

Het was een zeer mooie voorstelling: zeer goede muziek, de kinderen deden het fantastisch en het deed smaken naar meer. Volgend jaar eens op tijd kaartjes bestellen.

Het gaat niet goed

voor de rest gaat het goed.

Het leek beter te gaan, maar gisteren is Zelie in tranen thuisgekomen van haar repetitie. Hetzelfde liedje als voordien: ze mag niet meedoen met de andere kinderen. Of ze gaan in een groepje staan en als ze haar zien afkomen gaan ze verder staan. Of ze spelen een spelletje dat zij niet kent en dus mag ze niet meedoen omdat ze het niet kent. Of ze laten haar meedoen, maar niet echt om te spelen. Ze mag bijvoorbeeld meedoen met touwtjespringen zolang ze blijft draaien. Als het haar beurt is zeggen ‘ze’ dat het niet zo is en ook niet de volgende keer of die daarna … Bij tikkertje mag ze de tikker zijn, maar de andere kinderen hebben dan zoveel mogelijkheden om zichzelf veilig te stellen dat ze niemand kan/mag tikken. Enfin, you get the picture. Het gebeurd meer wel dan niet dat ze met niemand kan of mag spelen en dat ze dus moederziel alleen is tijdens de speeltijden.

Vandaag vroeg mij een ander kindje hoe het nog met Zelie ging en ik ben beginnen wenen. ’t Is allemaal veel en veel te bekend en gekend. Oude wonden en openrijten en zo. Behalve dat, was ik eigenlijk blij om met dat kind gesproken te hebben want zij bevestigde dat het waar was wat Zelie zei, dat ze het al zien gebeuren had.

We zullen dus nog maar eens spreken met de ouders én de kinderen én de school. Er moet op één of andere manier een einde aan komen. Het moet gewoon. Ik weiger mijn kinderen te laten doormaken wat ik heb doorgemaakt. Als het niet anders kan, dan vinden we een andere school en andere clubs en andere …

Desperate times call for desparate maesures.

Groot onderhoud

Een paar weken geleden ben ik met de kinderen op groot onderhoud geweest bij de tandarts. De jaarlijkse controle dus. Ik hield mijn hart al vast voor Louis, want dienen jongen heeft al gesukkeld met zijn tanden, en het zijn nog maar zijn melktanden.

Het ging net zoals ik dacht. Zelie op de stoel, controle en alles perfect in orde. Zelfs haar tand die vorig jaar goed scheef stond staat inmiddels al zo goed als volledig recht. Heel misschien zal ze toch een beugel nodig hebben, maar daarvoor moeten we nog 2 jaar wachten voor hij dat definitief zal kunnen zien.

Daarna was het aan Jan. Gelijk nen flinken op de stoel (het is ook al zijn derde jaar), mond open en alles perfect. De tandarts zegt dat het er zelfs nog beter uitziet dan bij Zelie wegens meer plaats in zijn mond.

Anna weigerde niet om op de stoel te gaan zitten, zij het alleen als het op mijn schoot kon, maar wou absoluut haar mondje niet opendoen. Dus hebben we haar controle dan maar een jaartje uitgesteld. Kwestie dat ze al niet op voorhand een trauma opdoet bij de tandarts zonder dat er een reden toe is.

Uiteindelijk Louis in de zetel en wat raadt ge: niet één, niet twee maar zelfs drie tanden niet in orde. De ene had zo’n groot gat dat er eigenlijk niet meer van een tand te spreken was. De andere twee zijn melktanden die hadden moeten uitvallen, maar in plaats van uit te vallen zijn ze afgebroken. Verdict: een nieuwe afspraak gemaakt om die drie tanden te laten uittrekken. Die nieuwe afspraak is volgende vrijdag (overmorgen dus).

Het is niet de eerste keer dat hij een serieuse behandeling moet hebben bij de tandarts maar een probleem zal het alleszins niet zijn: hoe erg Louis soms ook kan neuten, bij de tandarts is hij een echte held.

Op de valreep

Er was dit weekend Snow City in Gent: een promotie van Oostenrijk en Zwitserland als skilanden en zo. Je kon er op skilatten staan en snowboarden simuleren en in een band van een piste glijden en er stonden allemaal chalets waar je informatie en dingen kon krijgen of ook iets drinken.

Het ambetante is dat er op vrijdag en zaterdag nooit kans is om ergens naartoe te gaan, met al de kinderactiviteiten. Maar vandaag zou wel lukken.

Eerst deze namiddag een kort bezoekje van mamie en grandpère en nonkel Philippe en daarna zijn we nog eens gaan kijken. Het was al vijf uur tegen dat we konden vertrekken, dus veel hoop om nog iets te kunnen doen had ik niet.

Maar al bij al viel het nog mee. Die houten chalets werden voornamelijk bevolkt door reisbureaus, dus zo interessant was dat niet voor ons. Het belangrijkste voor de kinderen was immers de ijspiste om te skiën en de helling om af te glijden. De skipiste is dichtgegaan een paar minuten nadat wij er toekwamen, maar de helling bleef nog een tijdje open. Resultaat: de kinderen hebben in de gietende regen een klein half uur met een band naar beneden gegleden.

Als ik zeg ‘de kinderen’ is dat natuurlijk relatief. Zelie en Louis hebben dat gedaan. Jan is de eerste keer meegegaan naar boven en durfde toen niet mee te gaan met zijn broer of zus en ook niet met iemand van de begeleiders. Dus mocht ik naar boven, in een band kruipen en met Jan naar beneden. Let wel, Jan wou ook eerst niet met mij mee hoor: veel te veel schrik. Maar ik heb hem goed vast tussen mijn benen gestoken en stevig vastgehouden en dan wou hij, met toch nog wel enige tegenstand, toch glijden. Eens vertrokken vond hij het uiteraard superleuk en daarna moest ik nog eens met hem naar beneden glijden. Ik heb het op twee keer gehouden. Als hij nog eens wou, moest hij maar met iemand van de begeleiders mee of met Louis of Zelie, maar dat wou hij uiteindelijk niet en dus is hij met mij en Anna beneden blijven kijken.

Toen de helling sloot zijn Louis en Zelie nog even aan een jeansbroek gaan hangen (don’t ask) en hebben daarmee elk een bandana gewonnen en heeft Louis er nog een doos chocolade bovenop gekregen. Dat laatste was eigenlijk dankzij mij, want terwijl Louis stond te wachten op zijn beurt bleven er grotere kinderne hem voorbij steken. Toen hij eindelijk kon kondigde de presentator aan dat de laatste kandidaten geweest waren. Dus heb ik gevraagd of Louis toch nog eens mocht aub gezien hij toch al een tijdje stond te wachten en telkens voorbij gestoken was. De presentator gaf dan maar toe en alhoewel Louis minder lang was blijven hangen dan het andere kindje, kreeg hij een extra doos chocolade ‘omdat de mama zo hard gesupporterd heeft’. Straks dus eens proeven of het lekkere zijn.

Tegen dan waren we doorweekt en zijn we terug naar huis gegaan, hebben we thuis onmiddellijk onze pyjama’s aangedaan, heb ik iedereen zijn haar gedroogd en gaan we nu bokes eten.

Ik ben zo blij! Zo blij!

En het heeft niets met mijn neus te maken. Wel met mijn mama.

Zelie was het eerste kleinkind in de familie, zowel langs mijn kant als langs Michel zijn kant. Philippe, Michel zijn broer, had in het begin van de zwangerschap gezegd dat hij hoopte dat het een meisje ging zijn zodat hij er ‘katjen’ tegen zou kunnen zeggen. Dat is dus blijven hangen en zo kwam het bijvoorbeeld dat we voor een poes kozen op het geboortekaartje.

Dat ‘katjen’ tegen Zelie zeggen, dat is er gelijk nooit van gekomen. Maar ze kreeg wel een armbandje met poesjes en een kettingetje met een poesje.

Dat kettingetje, dat was een kadootje van mijn mama. Dat lag een heel lange tijd op één bepaalde plaats in huis en plots lag het daar niet meer. Gezocht in de buurt, onder en boven, achter en voor, maar geen spoor meer van te vinden. Ik vond het dubbel erg omdat het een kadootje was van mijn mama, die inmiddels overleden was, en mijn dochter dus nooit het kadootje van haar oma zou zien, nooit zou weten wat ze gekregen had.

Na de geboorte van elk kind hielden we een doopsuiker opzij als aandenken. Niet zo moeilijk want ik had er altijd meer dan genoeg. Er staat hier dus zo’n mandje met allemaal doopsuikertjes in en vanavond haalde ik de mand eens uit om te tonen wat ik gemaakt had voor elk kind.

Tussen het rommelen door vond ik een juwelenzakje. Ge weet wel, zo’n rood fluwelen dingske. Ik had dat ooit gehad met een broche in en dus dacht ik dat het mijn broche was die erin zat. Ge kunt u mijn verbazing dus inbeelden toen er een fijn kettingetje uitkwam met een poezenhangertje in plaats van een broche. Het was het geboortekadootje van mijn mama voor Zelie.

Jippie Jee big time dus.

Goed begin

Vorig jaar is Zelie met glans geslaagd voor haar eerste jaar notenleer en dus mocht ze dit jaar een instrument kiezen. Na heel wat twijfel tussen dwarsfluit, cornet en saxofoon is het dan uiteindelijk het laatste geworden.

Eind vorig jaar werd ze al ingeschreven en vorige week zijn we dan langs de muziekschool geweest om nog de laatste details vast te leggen: uren van de les, huren van een instrument, waar het lokaal zal zijn, …

Vandaag was het dan eindelijk zo ver: Zelie heeft haar eerste saxofoonles. Gisterenmorgen vroeg ze zich nog af of ze al haar intrument naar school mocht meenemen, want nu ze een instrument zal leren bespelen, mag ze nu al in het schoolorkest, ook al kan ze nog geen noot spelen. ‘k Heb haar dat toch maar afgeraden, temeer daar er nog geen riet zit in haar saxofoon: de leraar ging dat vandaag met haar bekijken welk riet juist het best voor haar zou zijn.

Na alle commotie van gisteren kwam ik deze ochtend toe op mijn werk en realiseerde mij dat Zelie deze ochtend haar saxofoon thuis vergeten was. De les begint onmiddellijk na de schooluren, dus tijd om terug naar huis te gaan tussendoor is er niet. Er is trouwens toch niemand thuis, dus zou het sowieso niet veel nut hebben om eerst nog langs ons huis te passeren.

Noodplan dan maar ingeschakeld: bellen naar onze goede keukenmaker en vragen of hij vannamiddag, als hij zijn kinderen van school haalt, Zelie’s sax zou kunnen meenemen en aan haar geven. Instructies gegeven van waar hij zou kunnen liggen en vanmiddag kreeg ik dan een SMS dat het in orde kwam. Oef!

Zelie zal ondertussen op naalden zitten en meer dan ongerust zijn. Ik denk dat ze doodopgelucht zal zijn als ze straks haar sax zal zien. Hopelijk zal ze hiermee haar lesje geleerd hebben voor de toekomst.

Afgetrapt

Vandaag zijn de eerste buitenschoolse activiteiten begonnen. Nu, eigenlijk mag dat in het enkelvoud hoor: de turnles is opnieuw begonnen.

Dit jaar een verandering ten goede: Zelie haar lesuren zijn opgeschoven van 9u naar 10u30. Dubbel joepie, want niet alleen is dat dus later en moeten we ons op zaterdagmorgen niet meer opjagen. Bovendien valt dat samen met de aanvang van het kleuterturnen (voor de kleintjes van 3 en 4 jaar) en nu moet ik dus maar één keer rijden voor drie kinderen.

Dit jaar zijn er dus drie kinderen die turnen. Zelie doet voort met ritmisch turnen. Jongeren dit jaar. Jan doet zijn tweede jaar kleuterturnen en Anna is ook begonnen aan haar eerste jaar. In principe is het maar vanaf 3 jaar, maar Anna is een ferme en toen ik er de organisatie vorig jaar over sprak, of ze nu al mocht beginnen, zeiden ze dat ze kon proberen en als het goed ging, dat ze mocht blijven.

Deze ochtend dus met de kinderen naar de turnles. Toen ik gisteren tegen Anna zei dat de lessen vandaag zouden beginnen was ze zeer enthousiast: ze was het nog niet vergeten dat zij ook mocht gaan turnen. Toen ik haar deze ochtend afzette keek ze zelfs niet meer om: direct mooi op de bank en mama bestond niet meer. Ze heeft het hele uur flink meegedaan en vond het fantastisch. Zelfs een kleine valpartij heeft haar niet ontmoedigd. Ze doet zeer goed mee en mag dus blijven.

De kleutergroep is opgedeeld in de 3-jarigen (Anna nu dus) en de 4-jarigen en dus mocht Jan nu bij de ‘grote’ kleuters turnen in de grote zaal. Hij had het een beetje moeilijker om mijn rok los te laten, maar na een paar minuten is dat dan ook gelukt. Samen met Louis heb ik mij dan in de cafetaria gezet om naar hem te kijken en eens de les begonnen was, voelde hij zich weer als een vis in het water.

Een uur na aanvang mocht ik de twee kleinsten aankleden. Nog een half uur later was Zelie er ook klaar voor. Drie enthousiaste kinderen op hun eerste dag buitenschoolse activiteiten. Het schooljaar is nu wel echt begonnen.

Vijf minuten paniek op de eerste schooldag

Einde vakantie en dus mocht de schoolroutine weer aanvangen. Op 1 september wordt die wel een beetje gewijzigd, toch in de zin van kinderen afzetten. Waar het normaal gezien van groot naar klein is, is het op 1 september dus omgekeerd.

Eerst Anna afgezet in de peutertuin. Ik had een beetje (veel) drama verwacht want Anna wil niet meer naar de peutertuin, zoals ze ons de laatste dagen wel meermaals had meegedeeld. Dat ze daar geen keuze in heeft, dat gaat er nog niet in uiteraard, en dus had ik er geen goed oog op, deze morgen. Maar het begon goed toen ik haar uit de auto kreeg via het ballonnenafleidingsmanouvre: aan de ingang van de kleuterschool hadden ze ballonnen opgehangen en dus zijn we maar die poort doorgewandeld. Eens binnen heb ik haar zonder wenen kunnen overdragen aan de kinderverzorgster en blijkbaar heeft ze zich de ganse dag gedragen als een engeltje. Ze is zelfs met de andere kindjes gaan slapen, iets wat ze de afgelopen vakantie nog amper gedaan heeft.

Daarna was het tijd om Jan af te zetten. Hij mag naar de tweede kleuterklas dit jaar, wat betekent dat hij nu één van de ‘grote’ kindjes is op school: het eerste en tweede kleuterklasje zijn in een andere straat gevestigd, vandaar dus. Eerst verborg hij zich achter mij, maar zijn beschaamdheid was rap voorbij en binnen de kortste keren was hij al aan het rondfietsen en aan het spelen.

Terwijl hij dus nog een beetje moest wennen, was ik beginnen praten met de juffrouw van de eerste kleuterklas en uiteraard over het feit dat Anna ook zou beginnen na de herfstvakantie en dat ik haar toch zou moeten inschrijven. De juf keek mij eens aan met opgetrokken wenkbrauwen en zei dat er misschien een probleem dan zou zijn want de klas was volzet. Ik stond redelijk perplex: sinds Zelie in 2003 begon in de school is de eerste kleuterklas nog nooit volzet geweest. Er was nooit sprake van een wachtlijst of zich opjagen en behalve Zelie heb ik dus Louis en Jan nooit op voorhand ingeschreven tot ongeveer een week voor ze begonnen. Een lichte paniek maakte zich dus van mijn meester want een alternatief heb ik niet echt in gedachte. De juf zag mij dus wit wegtrekken en raadde mij aan om zo rap mogelijk langs het secretariaat te gaan: misschien dat er toch nog één plaatsje was, maar zeker wist ze het niet.

Het goed humeur van de eerste twee ‘drops’ was dus op slag weg en bloednerveus reed ik dan met de oudsten naar de school. In plaats van eerst met Zelie en Louis naar hun klas te gaan kijken, was het dus eerst richting secretariaat. Met paniek in mijn stem (en ja, tranen in mijn ogen want dat gebeurt bij mij als ik paniekeer) vroeg ik dus of het waar was dat de eerste kleuterklas volzet was, en het eerste spontane antwoord was ‘ik dacht van wel, ja’, en toen ‘ik zal eens kijken’. Er werden lijsten bovengehaald, pakken papieren, nog een andere hoop papier, een nieuwe lijst. Er werd gebeld met de juf van de eerste kleuter om namen op de lijst te controleren en te zien of er niemand vergeten was. Na een tiental zeer bange minuten viel het definitieve verdict: er was nog één plaatsje vrij. Opluchting mens, ge kunt u dat niet inbeelden. We hebben onmiddellijk ter plekke alle formulieren ingevuld en de nodige handtekeningen gezet en het is nu officieel: Anna kan na de herfstvakantie starten op school. Dezelfde school als haar broers en zus.

Zelie stond de hele tijd bij mij en even later kwam Louis er ook bij staan en we stonden daar dus alledrie bijna te bibberen op ons benen, maar eens alles in orde bleek konden we eindelijk zonder zorgen naar hun klassen gaan kijken. Het waren twee blije kinderen: de klassen zijn volledig overgegaan, niets gemixt en dus zitten ze bij dezelfde vriendjes als vorig jaar. Zelie zit ook bij de leraar waarop ze gehoopt had. Gezien Louis geen voorkeur had was hij dus ook blij met zijn lerares. Hij zit bij dezelfde lerares als Zelie indertijd, dus wij kennen haar ook al een beetje.

Vanavond zijn ze allemaal blij thuis gekomen, de twee oudsten met een pak huiswerk al … voor mij: boeken kaften. Louis zijn boeken waren tegen morgen en daar heb ik mij dus eerst aan gezet en die zijn gedaan. Voor Zelie heb ik nog tijd tot woensdag. De helft is nu al gedaan maar na meer dan drie uur kaften heeft mijn rug het begeven en de andere helft zal dus voor morgen zijn.

Tweede schooldag morgen en voor mij mijn tweede werkdag. Morgen meer daarover. Nu eerst gaan slapen.

Eind goed al goed

De twee verjaardagsfeestjes zijn zonder enig probleem verlopen.

Zaterdagvoormiddag ging vriendin één al naar huis. Een beetje ervoor had ik al een sms gekregen of het goed was dat vriendin twee zou blijven tot de start van Louis zijn feestje. Vriendin drie ging blijven tot het einde van Louis zijn feestje.

De meisjes hadden zich blijkbaar zeer goed gehad. Ook al was er een ‘mix’ van vriendinnetjes uit verschillende gebieden (twee van school, één uit de straat en één dochter van vriendin van ons), het klikte duidelijk en meer moet dat eigenlijk niet zijn.

Tegen 14u kwam dan de volgende lichting vriendjes aan. Uiteindelijk zijn er nog negen kinderen bijgekomen en waren er dus 14 kinderen in huis en raar maar waar, alles is fantastisch verlopen. Geen geruzie en geen gekibbel en alle kindjes hebben zich blijkbaar goed geamuseerd. Toch goed genoeg om, als hun ouders kwamen, vlug weer naar boven te lopen om zich weg te steken en nog niet naar huis te moeten.

Vier gelukkige en moeie kinderen ’s avonds afgezet bij mamie en grandpère. De twee kleinsten zelf nog in bed gestoken (met hulp van mamie want Anna was het er blijkbaar niet mee eens om niet in haar eigen bed te liggen) en dan samen met Michel naar een verjaardagsfeestje getrokken.

Zalige avond: veel vrienden, veel kletsen, veel drinken (zonder alcohol want ik moest nog rijden) en uiteindelijk Michel om 2u gesmeekt om naar huis te gaan want ik zat erdoor. Maar absoluut geen spijt van een ongelooflijk fijne avond.

Rust

Of de stofzuiger alweer werkt, weet ik niet. Absoluut geen tijd gehad om die nog uit te proberen.

Wat er wel nog gebeurd is? Deze voormiddag naar de markt gegaan om het eerste deel van de boodschappen te doen. Het was een beetje rennen van kraam naar kraam want er was de ene regenbui na de andere. Wreed gezellig. Mijn regenjas heeft geen kap en dus liep de regen zo van mijn haar in mijn hals en verder naar beneden. Het nut van een regenjas … op deze manier geen dus.

Middageten gemaakt en ondertussen hebben de kinderen (jaja, weeral) en den anderen de living verder aan de kant gedaan. Na het middageten tijd voor deel twee van de boodschappen en ook: alle oude schoenen die ik het afgelopen jaar verzameld had eindelijk op de container doen.

Toen we thuiskwamen bleek dat we het belangrijkste van de lijst nog vergeten waren: voor het avondeten zouden we zelf pizza’s maken en we waren de deeg vergeten dus nog rap even teruggereden en ik was dan op tijd terug voor het eerste vriendinnetje toekwam.

En ik denk dat het feestje nu al geslaagd is. Er waren vier vriendinnetjes en eentje is terug naar huis gaan slapen. Ze hebben allemaal zelf een pizza samengesteld en ik heb hem gebakken. Ze hebben buiten gespeeld en Michel heeft een CD gemaakt met muziek op die ze graag hoorden. Na het eten heeft iedereen dan zijn pyjama aangedaan en zijn de meisjes en Louis naar boven gegaan om nog een beetje te spelen terwijl ik Anna en Jan in bed probeerde krijgen. Een half uur later is Louis ook gaan slapen maar aangezien Jan en Anna nog wakker waren (Anna slaapt vanavond uitzonderlijk bij de jongens op kamer) heeft het nog zeker een uur geduurd voor het daar ook stil was.

De meisjes hebben gezelschapspelletjes gespeeld, met knuffels gegooid, gedanst, … en toen het tijd was om te gaan slapen is vriendinnetje E. naar huis gegaan. Het heeft daar uiteindelijk ook nog een uur geduurd voor het stil was, maar nu is het dus al een half uur platte rust.

Morgen deel twee: einde feestje Zelie en aanvang feestje Louis. Wat zal ik blij zijn als het morgenavond is want dan mag ik zelf meefeesten op een verjaardagsfeestje.

Â