Tag: Zelie

Ere wie ere toekomt

Mag ik even stoefen. over mijn kinderen. Niet dat ik dat anders ook niet doe, maar dus dan nog eens.

Grote kuisdag vandaag en morgen en de drie oudsten hebben zeer goed geholpen. Zelie in de eerste helft. Terwijl ik nog aan de brunch zat was zij al boven op haar kamer aan het opruimen. Daarna ben ik haar gaan helpen en hebben we samen afgestoft, gestofzuigd, opgeruimd, dingen versleurd van links naar rechs en terug, … Zelfs als ze het meer dan beu was deed ze nog voort. Grote pluim dus voor ons juffrouwke.

Daarna mocht ze rusten en was het aan de jongens om hun steentje bij te dragen en alhoewel ik hen al eens meer tot de orde moest roepen hebben ze toch meer dan hun best gedaan: alles mooi gesorteerd en weggestoken, afgestoft, gestofzuigd (tot hij het begaf), dingen versleurd van hier naar daar en terug, geveegd, …

En daartussen liep Anna. Ik vreesde dat ze achter onze rug alles weer zou uithalen, maar dat heeft ze niet gedaan. Ze liep tijdens de hele kuisnamiddag bij ons, zowel in haar en Zelie hun kamer als in Jan en Louis hun kamer, maar nooit echt in de weg en ze liet al het opgeruimde mooi staan.

Mijn kinderen hebben hun pluimen echt verdiend vandaag.

Busy, busy

i. vraagt om hulp en toen ik het eerst las (een paar dagen geleden in een mail) keek ik direct naar de agenda om mij dan te schieten. Het is vakantie en voor zover dat ik weet hadden wij geen (vaste) plannen om dingen te doen en dus kon ik toch best eens een namiddag gaan helpen, niet?

Echt vaste plannen hebben we niet, ware het niet dat we net maandag nog een mail kregen. Van onze keukenmakers en dat zij volgende maandag beginnen in ons huis. Wat inhoudt dat alle kasten moeten leeggemaakt worden en de kasten zelf dus moeten weggedaan worden.

Bijkomende plezantigheid. Zelie en Louis hadden nog een verjaardagsfeestje tegoed en hebben we dat nu net niet dit weekend gepland. Van alle twee. Zelie doet van slaapfeestje vrijdagavond tot zaterdagvoormiddag en Louis heeft zijn feestje zaterdagnamiddag.

Naast de keuken moet dus ook de badkamer, de living en Zelie haar kamer een zeer grondige beurt krijgen, kwestie dat de logeetjes een beetje proper liggen en zich deftig kunnen wassen.

Deze voormiddag al een goede start genomen met de badkamer en het ziet er naar uit dat die vanavond wel afgewerkt zal geraken. Deze namiddag heb ik de werken al onderbroken om met de kinderen naar het openluchtzwembad te gaan: veel te schoon weer om binnen te blijven en er kwam een uitnodiging van iemand die ik niet kon weerstaan (zowel de uitnodiging als de persoon). Morgen zullen we ons dan kunnen concentreren op de slaapkamer en living en dan overmorgen de keuken leegmaken en kuisen.

Het wordt hard werken de komende dagen, net als i. en dus jammer genoeg zal ik geen paar uur kunnen missen om daar te gaan helpen. En neen, dit is dus geen oproep om hier te komen helpen 🙂

Het einde is nabij

Van de Gentse Feesten dus. Ge moet daar nu niet plots iets meer dramatisch achter zoeken.

Nu ja, eigenlijk hebben wij, zijnde de kinderen en ik, ze vanavond afgesloten. Op maandag is er toch niets meer te doen voor kinderen: circusfestival is afgelopen sinds vrijdag en Puppetbuskers en MiramirO hadden allebei hun laatste dag vandaag. Vorig jaar hebben we dan zo’n maandagnamiddag rondgelopen op de Feesten en het is toch maar triestig en de kinderen meenemen naar één of ander optreden, dat zie ik nog zo niet direct zitten.

Maar vanavond hebben we afgesloten in schoonheid … en laatheid: nog een laatste dag genieten van MiramirO. We hebben de namiddag doorgebracht op de Sint-Baafssite en het Spaanskasteelplein, zijn naar huis gekomen om iets te eten en dan zijn we met ons vijven terug gegaan om verder van de optredens te genieten. We hebben nog een paar pareltjes mee kunnen pikken: de fantastische sprongen in The Bounce, nog een stukje Living Room: een fantastisch stukje koorddansen, een ballet op koord en soms zelfs in spiegelbeeld en daarna de gekke paarden en ruiters van The Horsemen. Na het etenzeer mooie flamenco en zo veel meer in Un Poco Carmen om de avond af te sluiten met Menus Larcins en dus achter een reuzenhand aan te lopen om te zien waar het volgende stukje zou gespeeld worden.

Tegen 23u dus naar huis terug gekeerd met drie kinderen. Er waren vriendjes aanwezig van Zelie en Louis en Zelie mocht nog voor één voorstelling bij hen blijven. Achteraf zouden zij dan Zelie thuis afzetten. Cliffhanger vond ik namelijk ook een ideale voorstelling om met kinderen naar te gaan kijken en het was Zelie volledig gegund. Had ik een babysit gevonden voor vanavond, dan had ik ook nog eens gekeken samen met Zelie én Louis, maar Anna en Jan moesten dringend naar bed en zodus zijn wij naar huis gegaan.

Ondertussen is het laatste kuiken ook thuisgekomen. Op de valreep hebben ze nog een bui op hun hoofd gekregen, maar blijkbaar nét op het moment dat de voorstelling afgelopen was. Qua timing gesproken.

Morgen zal het dus kalm zijn en ik denk dat we niet verder gaan dan twee straten verder: Bataclan II heeft morgen zijn laatste dag en hoogstwaarschijnlijk sluiten wij de feesten daar af … als het niet regent natuurlijk.

Maar het werd tijd dat het gedaan is: Anna weet niet meer waar ze staat van vermoeidheid (één keer een middagdutje gedaan op tien dagen én veel late avonden), Jan volgt op een haar na en eigenlijk kunt ge mij ook ongeveer bijeenvegen. Vanaf overmorgen er opnieuw dus een beetje routine insteken en het eerste dat terugkomt is het middagdutje voor Anna … en ik denk dat ik er hier en daar ook wel eentje zal meepikken.

Ideaal

Gisteren koud en miezerig en herfstweer. Vandaag was de zomer terug. Zalig.

Ideaal om een namiddag op de Kalandeberg door te brengen voor het Puppetbuskersfestival: leuke voorstellingen in de zon. Ideaal weer voor Louis om bij een vriendinnetje te gaan spelen, vooral omdat dat in een grote tuin kon die nog afgewerkt moet worden en die nu veel leuke, geheime plekjes heeft. Ideaal om te genieten in de binnentuin van het EFTC van een zalige voorstelling vooraleer naar huis te gaan om te eten en Jan en Anna in bed te steken. Ideaal om de avond af te sluiten om de niet-nader-genoemde-site en er een beetje te lang te blijven plakken met Zelie en Louis: we zijn nog maar een half uur terug thuis en terwijl ik Zelie en Louis in bed stak heb ik Michel dan maar aangemoedigd om mij op die niet-nader-genoemde-plaats af te lossen: er zaten (en ‘zitten’ duidelijk) daar vrienden en het was zeer gezellig.

Hopelijk is het morgen ook zo ideaal want dan ga ik naar mijn eerste voorstelling van het straattheaterfestival gaan kijken ’s avonds en mooi weer zou dus ideaal zijn: het is in openlucht. Of is dat overmorgen? Niet belangrijk, als het maar ideaal blijft.

Terug (bis)

En zo is ons gezin bijna weer voltallig. Deze namiddag Zelie gaan oppikken in Lovendegem en ze zag er goed uit. Vuil en moe. Doodmoe zelfs want ze ziet er zeer bleek uit, maar goed.

Het kamp was goed. Veel dingen gedaan, zelfs een uitstap naar een pretpark. Ze heeft een beetje heimee gehad, maar maar één dag en dan was het voorbij. Die heimwee, dat is dus de eerste keer in de vijf jaar dat ze een week weg gaat hé.

Ondertussen is alles al gewassen, inclusief mademoiselle. Allez, de laatste machine zit op dit eigenste ogenblik in. De kleren waren niet zo vuil als ik verwacht had, maar er was wel één handdoek met toch een bizar geurtje. Eens zien of dat nog goedkomt maar we gaan niet moeilijk doen over enen handdoek.

We zijn dus blij dat ze terug is, dat moet niet gezegd worden, en zij is ook content. Ze had er nog de extra verassing bij van Osiris, die we pas gehaald hebben toen Zelie al vertrokken was, en ze was wreed content.

En morgenavond komt Louis dan thuis. Jiha!

Terug

Binnen een paar minuten vertrekken we om Zelie te gaan halen. Niet in Nederland, gelukkig, maar in Lovendegem: ze mocht meerijden dus met mensen die in Lovendegem wonen.

De laatste uren begon het serieus te kriebelen en ik kan zelfs niet zeggen hoeveel keer ik op mijn uurwerk gekeken heb, zo van: binnen x aantal uur/minuten worden ze opgehaald in Nederland, binnen x aantal uur/minuten zullen ze ongeveer in België zijn, nu moeten ze ongeveer halverwege zijn, … Doodcontent dus toen ik drie kwartier geleden telefoon kreeg dat ze onderweg waren, dat alles in orde was en dat ze rond 15u15 bij hen thuis zouden zijn.

Tijd om te vertrekken dus. Joepie! 

Ongerust

Zelie wist niet aan wat voor kamp ze zou beginnen. Niet dat ze het thema niet kende. Wel dat ze absoluut geen idee had van wie wel en niet meeging op kamp.

De laatste scoutsvergadering dateert immers al van eind april en de kampinformatie verliep niet al te vlot. Van drie goede vriendinnetjes wist ze al dat die niet meegingen. Van de andere meisjes wist ze het niet. Eén groot vraagteken dus: ging er wel iemand mee met wie zij overeenkwam?

Toen we deze namiddag aan het lokaal kwamen zag ze geen enkele van haar (andere) vriendinnen en hoe dichter we kwamen, hoe meer ze achter mij aan kroop en hoe harder ze mij vasthield. Eens ter plekke had ze zich niet miskeken. Uiteraard kent ze haar mede Wouters wel, maar haar vriendinnen waren er niet. Ik zei haar dat het nog niet te laat was om haar te bedenken: ze mocht gerust terug naar huis mee, maar of ze niet eerst aan de leiding zou vragen wie er nog verwacht werd?

Ik gaf haar een klein duwtje richting leiding, maar ze kroop alleen nog meer achter mij, dus vroeg ik het maar. Een geluk: zeker nog drie andere vriendinnen waren ingeschreven.

Maar dan kwam het aantreden en werden de namen afgeroepen en begonnen de kinderen met de ouders weg te gaan en ik zag zo de paniek op haar gezicht verschijnen: haar vriendinnen waren er nog altijd niet. ‘k Heb haar proberen geruststellen door te zeggen dat ze waarschijnlijk rechtstreeks naar de kampplaats zouden gaan, maar dat had geen echt effect. En ondertussen verdwenen meer en meer kinderen en ouders en wou haar lift ook vertrekken.

Gelukkig merkte iemand van de leiding haar ongerustheid op en ik zei dus wat het probleem was. Gelukkig kon hij bevestigen dat haar vriendinnen effectief direct naar de kampplaats zouden rijden.

De glimlach op haar gezicht van dat moment af, onbeschrijflijk. Ze moest haar valies nog uit de auto halen en ze huppelde, neen, liep naar de auto. Haar kamphumeur was volledig hersteld en ze kon niet wachten om te vertrekken … uiteraard pas na nog een paar dikke knuffels en kussen.

Ze is weg

Vandaag was dan dé dag: om 14u moesten we aan het scoutslokaal zijn klaar voor vertrek. De hele voormiddag was ik al nerveus. Voormiddag? Wat zeg ik. Sinds gisterenavond zat ik al met zenuwen in mijn buik. Niet dat er een reden voor was: we waren 100% klaar met alle voorbereidingen.

De voormiddag is rustig verlopen. Laat ontbeten, ik sliep nog wat terwijl Michel zich met de kinderen bezighield. Eens wakker de kinderen op het gemak in bad gestoken terwijl Michel voor het middageten zorgde. ’s Middags mooi op tijd aan tafel gekunnen zodat ik Anna ruim op tijd in bed kon steken en we ons niet moesten opjagen.

Om kwart voor vertrokken naar het lokaal. De jongens ook bij papa gelaten want ik was er volledig op ingesteld dat ik een paar gastjes zou meenemen naar Nederland en ik zou toch gemakkelijk vier uur weg zijn: (een kleine) twee uur rijden en dan dus ook terugkeren. Niet dat ik er naar uitkeek, maar zolang iemand Zelie volgende zondag mee naar huis wou brengen, had ik er geen probleem mee nu te rijden.

Mooi op tijd aangekomen en staan wachten en babbelen met de andere ouders. Dan was er het aantreden, het afroepen van alle namen om te zien of alle Wouters al aanwezig waren en toen verdeelden alle kinderen zich over de auto’s om te carpoolen. Bleek dat er zo veel ouders echt wel zelf wouden rijden, dat mijn vier extra plaatsen onbemand zouden blijven. Bovendien was er in verschillende auto’s nog plaats en uiteindelijk is Zelie dus meegereden met iemand anders. Geen probleem, want ik had sowieso al voor een lift gezorgd voor de terugtocht.

Nog een dikke knuffel en een paar kusjes, en weg was ze. De valies werd gedragen door één van de ouders met wie ze meereed en ik kon nog net een traan inslikken.

Ik had dus geluk: in plaats van mijn namiddag door te brengen in de auto, mocht ik terug naar huis. Een alternatief was rap gevonden. Ik heb Anna uit haar bed gehaald en ben dan met de (rest van de) kinderen naar de Big Jump geweest.

Een namiddag op de kaai in de zon in goed gezelschap naar mensen zitten kijken die in koud water springen: een aanrader.

Kampen

De vakantie en ontspanning was pas begonnen of het ‘opjagen’ is weer begonnen. Een beetje overdreven natuurlijk, want dit jaar ben ik er op tijd bij. Ik heb vannamiddag mijn hoofd gebruikt en in plaats van er opnieuw op uit te trekken na onze middagactiviteit (waarover hier meer bij Het Project, wellicht morgen, tenminste als ik vanavond niet in slaap val) zijn we vannamiddag begonnen aan de valiezen voor de scoutskampen.

Zelie vertrekt zondag, dus eigenlijk is dat niets te vroeg. Dinsdag is het de beurt aan Louis en in theorie heb ik dus een paar dagen meer, maar in de praktijk niet: zijn bagage moet ook al zondag klaar zijn om meegegeven te kunnen worden met de bus die richting kamp gaat.

Het was dus lijstjes lezen, controleren, dingen bijeenzoeken en afstrepen en nu zijn de twee valiezen zo goed als volledig klaar. Morgen nog een paar very last minute boodschappen en zondag kan ik ze dan met een gerust hart meegeven.

Een pluim voor organisatie want die zijn zeldzaam voor mij.

Voorbereidingen

Binnen een paar dagen vertrekken Louis en Zelie op scoutskamp en dus wordt het dringend tijd om met de voorbereidingen te beginnen. Zelie vertrekt zondag effectief, maar ook Louis zijn bagage moet zondag afgezet worden zodat die meekan met de bus. Dus wordt het tijd om de lijstjes boven te halen van de dingen die ze mee moeten doen.

Zelie zit nu bij de wouters (gemengd kabouters en welpen) en dit jaar moet zij voor de eerste keer een gamel meedoen. Waar is de tijd? Ik herinner mij nog mijn gamellen die we meesleurden met het speciaal erbij gekochte bestek zodat het er mooi inpaste, de vuurtjes langs de kant van de weg om rap het eten klaar te maken (want op de kampsite zelf werden die niet gebruikt) en vooral de as tussen het eten en de aangebrande stukken … die met veel smaak werden opgegeten.

Van de lijstjes is die gamel het enige dus dat we nog niet in huis hebben. Tijd dus om een bezoekje te brengen aan de scoutsshop en terwijl we daar zijn, misschien eens kijken of er nog dingen zijn die we kunnen gebruiken.