Tag: Zelie

Kapper

Straks met de drie kinderen naar de kapper. Allez, met vier want Anna is nog een beetje jong om alleen thuis te blijven, maar alleen de drie oudsten gaan onder de schaar.

Bij Zelie zal het een beetje getopt worden. Zij is al heel lang aan het sparen voor zeer lang haar en het begint eindelijk een deftige lengte te krijgen. Alleen een beetje opfrissen dus.

Louis heeft een nieuw kapsel nodig: na zijn super-kort-haar-met-kuif van deze zomer wil hij het nu lang met als resultaat dat er momenteel zowat alle lengtes inzitten en het echt geen zicht meer is. Een beetje inventiviteit zal gevraagd worden om er niet te veel af te snijden en toch een leuk kapsel over te houden.

Jan zou initiëel alleen een beetje bijgeknipt worden (we zien hem graag met zijn lang(er) haar) maar het zal uiteindelijk toch een nieuw kapsel worden: mama heeft vóór kerst namelijk de schaar ter hand genomen omdat het écht niet meer te doen was van lang haar in zijn gezicht, en het is een beetje (veel) verkeerd afgelopen. De kapper zal nu mogen redden wat er te redden valt.

En zo zullen ze er mooi opstaan voor de foto’s die waarschijnlijk zullen genomen worden.

Nu nog Michel …

Change will come

Het nieuwe bed voor Jan en de verhuis van Anna naar de kamer heeft niet enkel gevolgen voor hen, maar ook voor hun broer en zus.

Tot gisteren sliepen Zelie en Louis op dezelfde kamer. Jan lag op de tweede kamer.

Met de geboorte van Anna vroegen we ons af hoe we de kamerindeling zouden doen. Enerzijds niet echt. We hebben twee kinderkamers en we gingen altijd de meisjes samen leggen en de jongens. Maar de vraag was: doen we dat nu al of wachten we nog een paar jaren.

Zelie en Louis hadden er niet dezelfde mening over. Louis wou bij Zelie blijven, Zelie kon niet wachten tot haar zusje bij haar op de kamer zou komen.

Aangezien Jan nogal dol is op zijn klein zusje hebben we maar voor de veilige oplossing gekozen: Anna direct bij Zelie leggen en Louis moest naar Jan verhuizen. ‘Veilig’ want we zijn er van overtuigd dat Jan nooit iets zou doen aan Anna om haar pijn te doen, maar dat wel zou kunnen doen omdat hij zou proberen haar te troosten en in zijn enthousiasme iets verkeerd zou kunnen doen (haar oppakken bijvoorbeeld en, wegens te zwaar, laten vallen dus).

Dus werden de twee oudsten gisteren gescheiden. Tot verdriet van Louis. Gelukkig heeft het niet lang geduurd en zijn ze beiden braaf en stilletjes in hun bedjes gekropen. Stilletjes want de twee kleintjes lagen beiden al mooi te slapen.

Deze morgen heeft Anna Zelie wakker gemaakt … om 6u10. Ze zijn nog in bed gebleven tot 6u40 en dan was er voor Anna geen houden meer aan. Louis is stilletjes opgestaan om 7u, zonder Jan wakker te maken. Jan ligt nu (7u20) nog braaf te slapen. Ik vraag mij af of hij vanaf nu zelf uit zijn bedje zal komen of ik hem nog steeds zal moeten uit zijn bed halen.

Een update volgt nog 🙂

De Sint

Donderdag komt Zelie thuis van school:

Zelie: “Y. zegt dat Sinterklaas niet bestaat en dat de mama’s en papa’s de kadootjes kopen”

ik: “mmm”

Zelie: “Maar dat kan niet hé want dat is veel te duur”

De onthulling nog even uitgesteld.

Deze ochtend, na het bekijken van het Sinterklaasjournaal op Zeppelin:

Zelie: “Ik geloof wel in Sinterklaas hoor maar wat ik niet begrijp is hoe hij in Nederland kan zijn én in België tegelijkertijd?”

Tja, ik heb maar gezegd dat niet alleen Sinterklaas maar ook de pieten veel kadootjes rondbrengen én dat Sinterklaas alle plaatsen bezoekt maar er dus niet blijft hé.

Het zal haar laatste jaar wel worden zeker van kinderlijke onschuld? Jammer toch.

Snoepen

Zelie was er tegen donderdag grotendeels door. Woensdagochtend zag ze nog lijkbleek. Tegen de namiddag kreeg ze al wat kleur en donderdagochtend zag ze er goed uit.

Donderdagmiddag gegeten zonder medicijn en ze heeft alles kunnen binnenhouden. Hetzelfde voor ’s avonds dus dat leek in orde.

Haar wel gewaarschuwd dat haar maag zich nog moest herstellen van de voorbije dagen en dat ze dus een beetje moest opletten als ze at, zowel qua hoeveelheid als qua soort eten.

Nu, soms kunt ge bij kinderen evengoed tegen muren spreken. Vrijdag heeft ze zichzelf nog gecencureerd maar zaterdag moest ze naar een verjaardagsfeestje en zondag was het hier thuis te doen met bezoek van de familie en eten en al.

Zaterdag heeft ze zich dus niet ingehouden: gesnoept en gegeten dat het geen naam had. Zondag van hetzelfde: eerst goed gegeten, daarna chocolaatjes (die ik bij de koffie serveerde) en nog taart toe. We waarschuwden haar verschillende keren dat ze moest opletten maar uiteindelijk moesten we haar gewoon verbieden om nog iets te eten.

Ze is op haar gewone uur naar bed gegaan en een goede twee uur later is ze wakker geworden en beginnen krijsen van de buikpijn. Ik er dus naartoe, met haar naar het toilet (“ik wil niet!” – “ge moet”) en wat vond ik in haar haar: een lege rekker van zo’n snoepjesketting. Een ketting van het verjaardagsfeestje die hier weggelegd was en waar ze nog niets van gegeten had. Een ketting die ze dus, in het geniep, in haar bed heeft opgegeten.
Op steun heeft ze kunnen rekenen, op medelijden niet echt. Noch van mijzelf, noch van haar papa.

Na een uur kermen en krijsen is haar maaginhoud nog maar eens in de WC beland. Daarmee was de pijn gelukkig ook volledig over.

En nu hopen dat ze zich dit nog een tijdje herinnert.

Mis poes

Vorige donderdag begon ik mij mottig te voelen. Rap een overdosis clemantientjes gegeten en vrijdag was ik er grotendeels al door.

Een reeds lang uitgetestte en werkende methode want nu ik al een paar jaar ofwel zwanger was, ofwel borstvoeding gaf (en geef) probeer ik medicijnen zoveel mogelijk te vermijden. En blijkbaar ben ik trouwens niet de enige die deze methode gebruik om opkomende virusjes te baas te gaan.

Maar terwijl Michel vorige donderdag dan dacht dat hij zich beter voelde, is hij dan vrijdag volledig ge–stuikt: ik heb hem eigenlijk gans het weekend niet gezien, zo erg was het.

Tijdens het weekend had ik daar (=zijn afwezigheid), raar maar waar, relatief weinig last van: ik voelde mij uitzonderlijk relaxed en vond het voor een keer helemaal niet stresserend om alleen met de kinderen te zijn. Misschien hielp het ook dat er zaterdag niet geturnd werd (twee activiteiten minder), maar toch.

Zondag heb ik gelukkig wel de hulp gekregen: we hadden ons ingeschreven voor Taterwater en de kinderen zouden opgesplitst moeten worden in twee groepen. Er was immers een groep voor kinderen tot 6 jaar, en een tweede voor kinderen vanaf 6 jaar. Mijzelf in twee splitsen kan niet echt en om Zelie alleen op pad te sturen is ze toch nog een beetje te jong. Grand-père to the rescue geroepen en zo hebben alle kinderen, en ikzelf ook trouwens, een zeer leuke namiddag gehad.

Maar eens de kinderen ’s avonds naar bed waren begon Zelie te klagen over buikpijn. Nu, dat is niet zo uitzonderlijk want het is een truuk die al meer gebruikt is geweest in het verleden om nog wat op te blijven. Terug naar bed gestuurd met de raad plat te liggen en niet meer te spelen.

Een raad die blijkbaar hielp want het bleef stil boven … tot een drie uur later. Plots een hard gehuil en Zelie stond bovenaan de trap met heel veel pijn nu. Haar beneden laten komen, een beetje siroop gegeven en ja hoor, een kwartiertje later lag het er al weer uit … samen met haar volledige avondeten. Dank u wel, papa.

Maandagochtend voelde ze zich nog steeds ongelooflijk slap en heb ik haar maar thuisgehouden. Allez, thuis. ’t Is te zeggen, ze is meegegaan naar mijn werk. Maar alles wat ze die dag gegeten of gedronken had is er ook weer uitgekomen.

Dinsdag was papa blijkbaar beter maar Zelie niet. Ik ben dan maar met haar naar de dokter gegaan. Een briefje voor het school voor de ganse week thuis te blijven en een voorschrift voor een medicijn tegen het braken, met de waarschuwing dat ze nu wel diarree kon krijgen. En ja hoor, na inname van het medicijn kan ze haar eten binnenhouden maar deze ochtend is het neveneffect tevoorschijn gekomen.

Morgen eens kijken of ze misschien kan eten zonder voorafgaand medicijn: bij papa heeft het ook maar een goede 4 dagen geduurd, maar wat ik vooral hoop is dat het nu wel stopt en dat de andere drie (en vooral dan Anna) en ikzelf nu ook niet aan de beurt zijn…

De plaag

’t Wordt weer een beetje kouder en het is weer van dattem: luizen.

Een aantal weken geleden al werd een brief en folder en al meegegeven met Louis en Zelie om de ouders te waarschuwen.

Gezien Zelie (en ik ook trouwens) daar ongelooflijk gevoelig aan is heb ik haar sindsdien regelmatig gecontroleerd. Regelmatig als in minimum twee keer per week. Om besmetting te voorkomen doe ik haar haar ook zoveel mogelijk in een staart, en dat lijkt dus te helpen.

Louis heb ik niet zó grondig gecontroleerd, want Louis heeft nog maar één keer luizen gehad. Alle andere plagen (ondertussen al de vierde) heeft hij zonder eentje doorgekomen. Hij lijkt relatief immuum.

Jan heb ik meegecontroleerd met de andere, maar niet zo grondig: als broer en zus niets hadden, hoe kon hij dan luizen krijgen, nietwaar?

Allen waren ze tot vorige woensdag luisvrij, dus ik was er vrij gerust in. Enigzins verworderd, maar positief verwonderd, dat wel.

Ikzelf zit al een paar weken met jeuk: in mijn nek en op mijn achterhoofd. Samen met de kinderen heb ik mezelf ook vaak gecontroleerd en vorige week ben ik zelfs naar de dokter geweest en toen werd ik luisvrij verklaard: de jeuk was afkomstig van een serieuse uitslag. Maar terwijl de uitslag in mijn nek langzaam maar zeker aan het verbeteren was, was dat niet zo voor de jeuk op mijn hoofd.

Deze morgen dan maar nog eens een grondige luizencontrole gedaan en ge raadt het al: ik had het zitten.

Nu was het nog alleen het probleem van de schuldige te vinden. Vanavond ze allemaal sowieso behandeld met een spray en daarna allemaal bad in en het haar nog eens grondig wassen. Daarna een balsem erop en volledig uitgekamd en ja hoor: Louis: 0, Zelie: 3, Jan: ontelbaar. Jan, de enige die van school geen brief had meegekregen.

Alle luizen zijn dood en er (hopelijk) uit. Maandag de juf inlichten, woensdag opnieuw controle, volgende vrijdag opnieuw behandelen en als de andere ouders op school er ook een beetje op letten zou de kous ermee af moeten zijn.

Enfin, dat is de theorie 🙂

Evaluatie na een maand

Ondertussen is het schooljaar al een goede maand bezig en Zelie zit nu dus in het tweede leerjaar. Voor zover ik begrepen heb zou het de eerste maanden vooral herhaling zijn: leesniveau bepalen, veel optel- en aftreksommen, eerst tot 10, daarna tot 20, … niet zoveel nieuws maar dingen die ze in het eerste leerjaar gedaan hebben vooral herhalen.

Langzaam maar zeker zal het dan uitgebreid worden tot effectieve zinsontleding, lezen met intonatie, vanbuiten leren, rekenen tot 100 (en meer?) en uiteraard de tafels leren. Deze week hebben ze trouwens de tafel van 2 al geleerd.

Het begin van het schooljaar had ik evenwel toch een beetje schrik. Zelie kwam regelmatig thuis zeggend dat ze problemen had met het rekenen: ze zou te traag zijn en haar in haar oefeningen zaten effectief nogal veel (al dan niet domme) fouten. Ik heb haar dan maar gerustgesteld dat het waarschijnlijk te maken had met twee maand geen rekenen gedaan te hebben (want boeken heeft ze genoeg gelezen tijdens de vakantie maar een rekenboek vastnemen doe je nu eenmaal niet zo snel). Maar ook: dat ze een beetje beter en vooral aandachtiger moet kijken naar de opdrachten.

En gelukkig heb ik gelijk gekregen: de ‘klachten’ zijn volledig verdwenen en de foutjes in haar oefeningen zijn eruit. Ze is vorige week thuisgekomen, opgezwollen borst van trots, met 100 op 100.

Ook de rest lijkt zeer vlot te gaan. Sinds vorige vrijdag mag ze met vulpen schrijven (‘Mama. Ik ben zóó blij!!!’) en ik heb haar agenda bekeken en dat ziet er prima uit. Haar dictees bereidt ze aandachtig voor en tot nu toe gaat dat ook foutloos en het plezante is dat we dat samen kunnen doen. Voor een dictee krijgen ze een aantal woorden die ze twee maal moeten overschrijven. Daarna verzin ik een verhaaltje met (de meeste van) die woordjes dat zij dan opschrijft. Als daar foutjes inzitten is het nooit van de woordjes die ze moest voorbereiden maar met woorden die ik ertussen zet.

Het gaat haar soms toch wel een beetje te traag in de klas maar gelukkig zit ze dit jaar weer in de kangoeroeklas. Niet dat dat zo uitzonderlijk is. Het principe was dat de kindjes die erin kwamen, erin zouden (moeten) blijven tot als ze de basisschool verlaten. Slechts uitzonderlijk zouden ze ‘ontslaan’ worden uit de klas. Want enerzijds is het misschien een soort ‘privilege’, anderzijds is het een ’taak’ voor die kindjes: naast de dingen die ze in de kangoeroeklas doen en leren moeten ze op zichzelf de lessen van de ‘gewone’ klas inhalen. Uiteindelijk is het de bedoeling dat die gastjes echt leren werken. Dat ze leren dat niet alles vanzelf kan gaan.

Daarnaast heeft de juffrouw in de klas extra werkboekjes voor de kindjes die iets rapper zijn. Enerzijds zijn er de ‘gewone’ boekjes met gewoon extra oefeningen over de materie die ze op dat moment behandelen. Anderzijds zijn er de ‘comsomplex’ boekjes. Boekjes die de kindjes mogen beginnen als de ‘gewone’ extra boekjes uit zijn.

Begin deze week heeft Zelie haar eerste complex boekje gekregen en ik vermoed dat ze ook daar haar uitdaging wel in zal vinden want, zei ze, ‘dat is moeilijk hoor’.

Goed begonnen is half gewonnen, dus dat ziet er goed uit voor dit jaar 😀

Een kinderhand …

is gauw gevuld, wordt gezegd en soms klopt het ook.

Op de ouderinfoavond had juffrouw Riet haar beloningssysteem uitgelegd: flinke kindjes, kindjes die een moeilijke vraag toch wisten (er was bv. een kindje dat wist wie Einstein was, allez, dienen mens herkende van een foto hé), kindjes die iets speciaals deden, … konden voor één dag beloond worden met een kaboutertje. Dat kaboutertje mocht mee naar huis tot de volgende dag.

Kindjes die een ganse week flink waren geweest krijgen op het einde van de week een ‘flinkerdje’: een klein ‘pruts’kadootje dat ze mogen kiezen uit een mand én ook mogen houden.

Gisteren kwam Zelie thuis. Hoe was het op school? Goed? Wat heb je allemaal gedaan? Dit en dat. Enfin, niets speciaals. Business as usual: eten, beetje buiten spelen en dan weer binnen om zich klaar te maken voor naar bed te gaan en nog eens het huiswerk te overlopen.

Ik moest haar nog iets meegeven voor op school en toonde het haar en zei dat ik het in haar boekentas zou steken. Zo gezegd, zo gedaan en wat vond ik toen ik het kleine zakje opendeed? Inderdaad, een kaboutertje.

“Zelie, wat heb ik hier gezien?” vroeg ik met een brede glimlach. Eerst een diepe frons van het nadenken en plots herinnerde zij het zich weer: ze had een kaboutertje verdiend, met het oplossen van een ‘moeilijke’ vraag. Glunderen dat ze deed.

Ze heeft de kabouter direct naar boven gebracht, vol fierheid aan papa getoond (die er uiteraard foto’s van moest nemen) De kabouter van Zelie en heeft hem meegenomen naar boven als ze ging slapen want “kabouters worden ’s nachts levend hoor”.

Deze morgen was ze ervan overtuigd dat de kabouter niet meer op dezelfde plaats stond als waar ze hem gisterenavond gezet had. Prachtig toch, nietwaar? 😀

Vandaag is de kabouter terug naar school. Benieuwd wanneer de volgende toekomt.

Eerste schooldag … laatste vakantiedag

Eendagsdepressie. Dat heb ik. Of is het al ‘het lege nest gevoel’. Toeternietoe. Ik voel me derpi, triestig, moe, leeg, …

Deze ochtend drie van de vier kinderen afgezet op school, ’t zal daar wel mee te maken hebben. En ook het feit dat dit betekent dat ik maandag weer aan de slag moet.

Jan leek zeer enthousiast. Gisteren nog een boekentas gaan halen, speciaal en alleen voor hem. We hebben een machtig leuk dingetje gevonden: zo eentje op wieletjes met uittrekbaar handvat dat ook op zijn rug kan. Het is in pluchen-stof (pluchen als gelijk een pluchen knuffel) alsof het het hoofdje is van een giraf. Hij was er zo blij mee dat hij het bijna meeenam naar bed.
Deze morgen nog even een laatste keer langsgeweest bij de peutertuin om nog een kleine attentie af te geven en daarna naar de kleuterschool. Direct als Jan uit de auto was liep hij rap de speelplaats op en sprong op een fietsje. ‘k Heb hem dan eventjes van het fietsje gehaald om hem te tonen waar zijn boekentasje moest en kennis te maken met juffrouw Greet, maar hij kon niet rap genoeg terug naar zijn fietsje. Alles prima in orde dus. Ik gaf hem een dikke kus en liep door naar de auto en toen kreeg hij door dat hij daar deze keer zou moeten blijven en dat ik weg ging zonder hem. Drama. Traantjes. Huilen. Hartverscheurend dus.

Daarna naar het gebouw van Louis en Zelie gereden (zelfde school, andere locatie). Daar bleek dat Zelie haar klas volledig anders is dan vorig jaar (wat gezegd was geweest: er zijn twee leerjaren en elk jaar ‘schudden’ ze de leerlingen door elkaar). Niet zo erg, ware het niet dat er nu eigenlijk een soort jongensklas en meisjesklas is: de ene klas heeft 6 meisjes en zo’n 14 jongens en bij de andere klas is het net omgekeerd. En waar denkt ge dat Zelie zit? Juist, de jongensklas. Op één na zitten al haar vriendinnetjes in de andere klas. Zij leek er zo geen prolbeem van te maken maar ik ben er toch niet zo gelukkig om. Enfin, we zullen vannamiddag wel horen hoe het gaat en hopelijk blijft zij het geen probleem vinden.

Louis was wel content: hij zag zijn vriendjes terug en voorlopig is er maar één derde kleuterklas dus ze zitten nog allemaal samen. Hij was wel een beetje verlegen eerst en hing aan mijn broek, maar toen hij zijn vriendje in de rij zag staan liep hij er rap naartoe en was hij direct vergeten dat ik er nog stond.

Daarna met Anna naar haar onthaalmoeder gereden om het contract te gaan tekenen en nog eens kennis te maken. Vandaag is dus onze laatste dag samen en maandag mag (moet) ik haar daar voor het eerst achterlaten. Het is een leuke vrouw, zeer sympathiek en Anna leek goed op haar gemak. Nu heeft ze gelukkig nog de goede leeftijd om achtergelaten te worden zonder probleem: een maand later en ze zou ook al kunnen beginnen huilen. Net op tijd dus.

‘k Was dus blij dat ik haar toch terug mee mocht nemen naar huis, maar toch blijf ik mij een beetje ‘blue’ voelen.

Nog 45 minuten en de eerste schooldag zit erop. Ik kijk er al naar uit. Hopelijk gaat daarmee dit gevoel ook weg want vanavond moeten we naar een verjaardagsfeestje en momenteel voel ik me daarvoor absoluut niet in de stemming 🙁