Tag: Ziek

Freekje Forever

Tegenwoordig kunt ge voor alles en nog wat geld vragen aan bekenden, maar ook aan onbekenden en dit via crowdfunding. Als er iets is dat ons interesseert, doen we daar dan wel aan mee, maar veel heisa errond maken we niet.

Maar dit is iets waar ik/wij volledig achter staan en graag heel veel oproepen voor willen doen. Het gaat namelijk om Freekje die de bruutste pech kreeg dat ge u kunt inbeelden.

Freekje is een zeer goede vriendin van mijn nichten. Een jonge madam, een ‘hippe dertiger, mama en verloofde’, zoals ze zo mooi omschreven wordt. Door een bloeding in de hersenstam kon ze plots niet meer praten of bewegen. Locked-in-syndroom klonk het zware verdict.

Ik heb het sinds het gebeurde meegevolgd, via mijn nichten. Maar die madam, dat is een straffe. Een echte vechter. En ook: een wreed toffe met ongelooflijk veel gevoel voor humor. Ge moet maar eens kijken naar ‘Iedereen beroemd‘ waar ze haar in tonen.

Van iemand die totaal niets kon behalve horen en met haar ogen knipperen, kan ze ondertussen al een beetje lopen en begint ze alweer woorden te zeggen: zeg nu zelf, hoe straf is dat niet.

En nu is haar doelstelling om tegen eind 2016 terug naar huis te kunnen. Logisch. Alleen: daar is nogal wat geld voor nodig om dat mogelijk te maken, want het huis moet volledig aangepast worden aan haar én er zijn ook centen nodig voor nadien: hulp, aangepaste wagen, … Soit: met de subsidies die de overheid voorziet kom je er niet.

Dus: crowdfunding en wel deze link. Ik kan alleen maar zeggen: DOEN! en uw vrienden, familie, buren, kennissen, … allemaal vragen om ook zelfs maar een klein steentje bij te dragen, want vele kleintjes maken een groot. Pretty please!

De teleurstelling blijft duren

Vandaag controlefoto’s laten nemen voor Jan zijn knie. Vorige week dachten we even dat het goed nieuws ging zijn: hij voelde al zo goed als niets meer. Maar dit weekend zei hij dat hij weer pijn had.

De foto’s bevestigden dus wat hij al wist: nog steeds niet genezen; nog steeds geen sport.

Er is wel een heel goede verbetering en de radioloog zei zelfs dat hij zo’n mooie genezing nog niet verwacht had, maar dus nog niet volledig genezen.

Het werkt echt op zijn gemoed, de sukkel.

Stroomversnelling

Vorige week bij de huisarts om de resultaten van het bloedonderzoek te bespreken, dinsdag afspraak bij de nefroloog en woensdag opgenomen in het ziekenhuis.

Het blijkt dus allemaal nog dringender dan gedacht en ik doe hard mijn best om toch maar positief te blijven en niet te paniekeren. Voorlopig lukt dat dus nog. Niet dat er veel keuze is met 4 kinders in de buurt.

Normaal gezien komt hij vrijdag terug naar huis. Normaal gezien, want eigenlijk moeten we eerst de onderzoeken allemaal nog afwachten en dat zijn er een batterij. Sowieso ligt een volgende opname al in het vooruitzicht voor verdere behandeling. De vraag is dan alleen: wanneer juist.

En ondertussen, duimen maar.

 

Een ongelukkig kindje

De zondag voor hij op Ardenneklas vertrok kloeg Jan over pijn aan zijn knie . Hij had in de voormiddag gevoetbald, dus hij zou wel eens een verkeerde beweging kunnen gemaakt hebben.

Doktersbezoek kon toen niet, want hij vertrok maandagochtend op Ardennenklas. Maar een week bosklas dus een week geen voetbal/breakdance/sport (behalve veel wandelen in de Ardennen dan), dus dat kwam waarschijnlijk wel in orde.

Niet dus: toen hij terugkwam was dezelfde klacht er nog steeds. Maandag bleef hij dan thuis van school om naar de dokter te kunnen gaan. Tijdens de bosklas had hij ook nog eens een steen op/tegen zijn knie gehad en dus schreef de dokter een RX/echo voor, om te kijken of de pijn lag aan het groeien of aan een trauma.

Afspraak bij de radioloog dinsdagochtend en het nieuws was minder goed: de ziekte van Osgood-Schlatter. Het ‘goede’ nieuws van de hele diagnose: het zit in het beginstadium. Met een 4-tal weken volledige rust zou het genezen moeten zijn. Het slechte nieuws van de diagnose: 4 weken volledige rust. Geen voetbal, geen breakdance, geen sport op school. Het is dat, of het zal verergeren en dan is het direct 6 maanden.

Dinsdag nam Jan het nieuws nog goed op. Redelijk gelaten en met schouderophalen. Geen probleem.

Woensdagmiddag drong het eigenlijk pas door, toen we het hadden over het niet moeten klaarmaken van de voetbalzak voor de training ’s avonds: 4 weken geen voetbal. Plots veranderde hij van een vrolijke jongen in een zeer verdrietig kindje.

Voor de rest van de namiddag was het om zeep: voor het minste wenen, ongelooflijk gefrustreerd en boos voor alles dat niet onmiddellijk lukte, schouders laten hangen, … Heel lang geleden dat ik hem zo verdrietig zag. Ik heb hem heel veel moeten vastpakken en troosten.

Gisteren ging het al een beetje beter, maar het zullen geen leuke 4 weken worden, dat weet ik nu al, en dan is het eigenlijk nóg niet zeker dat hij daarna opnieuw mag sporten: binnen 4 weken moet hij op controle en pas als het genezen is mag hij herbeginnen met sport.

Duimen maar dat alles vlug en goed geneest.

 

Ik ben geraakt

Je kon het her en der al lezen op het interweb. De maand oktober is alweer begonnen en dat is traditioneel ook de maand waarin kanker in het spotlicht wordt gezet. Meer specifiek borstkanker.

Over bepaalde vragen moet je geen twee keer nadenken. De vraag van het reclamebureau om hierover te schrijven was er zo een. Dat ik er iets voor zou krijgen, dat hoeft zelfs niet, want ook ik ben reeds geraakt.

Borstkanker: mijn tante (overleden na een veel te lange en pijnlijke strijd), mijn veel te jonge buurvrouw met twee heel kleine kinderen (kinderen die hun mama nooit echt hebben gekend), mijn schoonmoeder (één van de – gelukkig – ‘gelukkigen’ die het wel hebben gehaald). Kanker: mijn grootmoeder (verloren), mijn schoonvader (verloren), het dochtertje van een vriendin (overwonnen), een voormalige klasgenote (overwonnen), … Er zijn gelukkig nog die positieve verhalen ook … Het feit dat ik de mensen die ik ken die geraakt zijn nog kan tellen op twee handen is toch niet positief. Elke persoon is er één teveel. Elk onderzoek om te proberen een remedie te vinden is er nog één te weinig.

Dus zal ik het geld dat ik hiervoor krijgen integraal overmaken aan ‘mijn’ steunteam, team ‘San’ San’s weblog (nu nog maar een schamele 5 euro, maar dat zal vermeerderen, ook dankzij jullie).

Steun mee aub op ikbengeraakt.be.

Het valt allemaal nog mee

Er was donderdag de vrees dat Jan dezelfde kant op zou gaan als Louis en dus trok ik vrijdag met hem (en de hele bende eigenlijk) richting meneer doktoor.

Het verdict viel nog mee: een keelontsteking. En ja, hij heeft een paar zeer kleine (maar pijnlijke) wondjes in zijn mond, maar het zijn absoluut geen aften.

Dus is het antibiotica geworden en pijnstillers en we zijn een dag verder en hij heeft al geen koorts meer, alleen nog hoofdpijn. Ja, zelfs zijn keelpijn is zo goed als volledig weg (alleen nog een beetje als hij slikt) en van pijn in zijn mond klaagt hij ook al niet meer, dus die wondjes zijn ondertussen ook mooi genezen.

Maandag zal hij dus zonder problemen terug naar school kunnen, wat goed is want zoveel vrij kunnen wij nu ook niet meer nemen.

Home sweet home

Er was gisteren al sprake van en nu is het een feit: Louis is thuis.

Hij drinkt al normaal, eten gaat ook almaar beter en dus was er geen reden meer om hem in het ziekenhuis te houden. Hij ziet er ook een pak beter uit en vooral, een pak gelukkiger, maar hoe zoudt ge zelf zijn 🙂

Zijn mond moet nog intensief verzorgd worden, dus zeeklas zit er uiteindelijk toch niet in, maar we hebben al afgesproken dat hij in de plaats een extraatje mag doen voor zijn verjaardagsfeestje. Hij heeft al een idee en ik vrees dat de uitgespaarde centjes van de zeeklas rap op zullen zijn. Maar het is hem gegund.