Michel begint zich beter te voelen en nu is het blijkbaar mijn beurt: sinds gisteren een snotvalling, mijn keel is niet in orde, mijn hoofd (en vooral oogleden) voelen zwaar, en mijn ledematen lijken te kraken.
Bwèh.
En ik heb geen tijd om ziek te worden!
Wat zou’t. Borstvoeding zou de babies beschermen tegen ziekworden. Ha!
Vergeet het. Anna, zes maand en zes maand borstvoeding, nu met 38,8 °C graden koorts.
Of is zij de uitzondering die de regel bevestigt? Pfff! Dat zeg ik ertegen.
Het is nu al de derde dag dat ik mijn mottig voel: hoofdpijn, spierpijn, moe, … Geen koorts, dus niet ziek.
Mottig dus.
Bwèh. Niet aangenaam als je dan met vier kinderen rond je kop zit. En al zeker niet voor hen 🙁
Jantje is niet goed.
Gisterennamiddag moeten overgeven. Hij was er totaal van de kaart van. Doodmoe en dus vroeg in zijn bed, op eigen vraag.
Deze morgen nog een beetje neuterig, nog een beetje teruggeven (slijm) maar na anderhalf uur volledig zijn oude vrolijke en koppige zelve. En hij wou eten, dus een goed teken.
Niet te veel gegeven. Het leek hem goed te bevallen. Na het eten weer 100% … tot een uur later. Gans zijn ontbijt is er weer uitgekomen. Hij was weer volledig van de kaart. Zo erg zelfs dat hij zelf vroeg om te gaan slapen.
Hij ligt nu in zijn bedje. Te slapen.
Hopelijk doet het dutje hem deugd.
Update:
Het dutje deed hem min of meer deugd: hij had honger en ik heb dus maar iets klaargemaakt, zo licht mogelijk. Veel water gedronken, beetje gegeten … en nog geen 5 minuten erna lag alles eruit. Het was gelijk een fontein: het spoot eruit.
Eventjes een uur *zwakjes* geweest en plots kwam hij erdoor: weer volop actief, zot, koppig en grappig. Zijn normale zelf.
’s Namiddags een banaan gegeten en dan gaan spelen in het park. ’s Avonds een boterhammetje. Er is niets meer uitgekomen.
Op tijd in bed en alles lijkt nu volledig normaal. Fingers crossed 🙂
Ik begin mijn twijfels te krijgen of het nu echt wel windpokken waren.
Jan had veel rode vlekjes, maar maar 5 ervan hebben ooit (heel kleine) blaasjes gehad. Voor de rest is hij nooit ziek geweest en nu is alles al verdwenen.
Ofwel de kortste windpokken ooit, ofwel was het iets anders (misschien toch muggebeten?). Vrijdag wou ik de diagnose laten bevestigen door de huisarts maar die was in opleiding. Morgen kan ik dat niet meer laten doen want er is niets meer te zien.
Nu ja, Louis heeft ook windpokken gehad … denken we: hij had twee pokken boven zijn oor (in zijn haar) en één op zijn wang. Ook nooit ziek geweest, dus de broertjes zullen waarschijnlijk op elkaar lijken in dit geval.
Gisteren, toen ik Jan afzette aan de peutertuin, zei de kinderverzorgster dat het er naar uit zag dat hij de windpokken had.
Ik keek doodverbaasd: windpokken? Waar? Hoe? Ik had al rode vlekjes gezien op zijn vel, maar niet zo veel en ik dacht eerlijk gezegd dat het muggebeten waren. Er stonden nergens blaasjes op dus …
Nu, de kinderverzorgster was er toch goed van overtuigd maar gezien hij nog geen blaasjes had mocht hij blijven (kinderen met windpokken mogen namelijk niet in de peutertuin tot de blaasjes opgedroogd zijn).
En ja hoor. Tegen dat ik hem ’s namiddags ging ophalen waren er al een pak vlekjes meer en had hij zijn eerste echte windpok (met blaasje) op zijn rug. Direct bij de apotheker gestopt om een voorraad producten binnen te halen: uitdrogende lotion, anti-jeuk poeder, koortswerende middelen, …
Jan is nu thuis tot alle blaasjes opgedroogd zullen zijn. Gelukkig is hij (nog niet?) ziek in de zin dat hij koorts heeft of lastig is. Hopelijk blijft het dus zoals het nu is.
Windpokken betekent ook geen water en geen zon. Beiden niet zo goed. Dinsdag en vrijdag gaan we normaal gezien zwemmen, dus dat mogen we vergeten voor de komende (twee) weken. Geen zon zal ook een probleem zijn als het weer weer mooi wordt want Jan (en de anderen) doen niets liever dan buiten spelen.
Het grootse probleem is voor zaterdag: we hebben een feestje en er zullen veel kinderen zijn en we dachten om de zwembadjes buiten te zetten. Dat mogen we nu vergeten want hoe leg je uit aan een twee-jarige dat iedereen in het water mag spelen behalve hij?
’t Is hier nogal stil geweest, wat meestal het geval is in het weekend.
Michel zit dan voor de computer en deze keer kon ik zijnen draagbaren , waar ik anders op werk, niet gebruiken en bij zijnen anderen kon ik niet uitvissen hoe de vork in de steel zat.
Dat laatste kwam dan ook vooral omdat ik mij sinds vrijdag goed mottig voel: hoofdpijn, keelpijn, spierpijn, hoesten … noem maar op. Nog net geen koorts. En als ik mij mottig voel heb ik niet de energie om dan nog eens te proberen uitvissen hoe iets technisch in elkaar zit.
’s Avonds zat ik dan ook uitzonderlijk vroeg in mijn bed en het heeft al deugd gedaan. Ik ben nog niet 100%, maar toch al 70%.
De kinderen zijn op school, respectievelijk peutertuin en alleen Anna is nog thuis, dus heb ik vandaag tijd om weer een beetje te schrijven.
Want het is niet omdat ik mottig was, dat dat wil zeggen dat ik gans weekend in bed heb gelegen: onmogelijk met een invalide man en 4 kinderen.
Wat zijn wij vrouwen sterk hé 🙂
Zaterdagnamiddag gaan wandelen met de kinderen. Louis had nieuw ondergoed nodig en het weer was prachtig dus zijn we erop uit getrokken.
Eerst dus ondergoed gehaald en dan doorgewandeld tot bij Damass voor een ijsje.
Met de hoorntjes in de hand zijn we dan op ons gemak teruggekomen en zoals verwacht zat vooral Jan onder het ijs: mond, handen, kleertjes … een heel mooi zicht.
Dus voor het slapengaan was een bad niet overbodig.
Jan was zoals altijd zeer blij om in bad te mogen maar toen hij er een paar minuutjes inzat begon hij te klagen dat hij koud had, maar hij wou er nog niet uit. Ik wastte zijn haar en toen zat hij effectief te rillen dat het geen naam had. Het water was nochtans alles behalve koud.
Toen Louis uit bad ging wou hij er absoluut ook uit. Hij zat te beven gelijk een blad. Ik heb hem er dus maar rap uitgenomen en direct goed ingeduffeld. Eens droog heb ik hem aangekleed maar eerst zijn zijn temperatuur genomen en mijn vrees is uitgekomen: 39,4 °C.
Hopelijk is het oververmoeidheid en is het morgen voorbij, anders zal het geen leuk lang weekend worden 🙁
Update:
zondagmorgen en Jan lijkt weer volledig OK. Temperatuur: 37,2 °C 🙂
zondagmiddag: bergafwaarts met 39,1 °C
zondagavond: een jojo-effect: nu nog 37,4 °C
Twee zieken thuis.
’t Zal dus een leuke dag worden vandaag en ik kijk er niet naar uit. *zucht*
Drukke dag vandaag.
In het Gravensteen doen ze een aantal ridderweekends, Middeleeuwse kampementen genaamd.
Het eerste weekend was al in april (gemist dus) en dit weekend was het dus het tweede weekend met als thema Spel ende vertier.
Deze morgen zijn we dan met de hele familie (jaja, de papa was ook mee) eens gaan kijken naar al dat middeleeuws spel en vertier.
Het spel element was eerder beperkt: je kon boogschieten en hoefijzer werpen en misschien was er ook iets met stokpaardjes, maar dat was niet duidelijk, dus niet zoveel, vooral niet voor kinderen.
Het vertier was er wel: er was iemand die toonde hoe maliënkolders werden gemaakt, iemand die een hele uitleg kon doen over verschillende wapens (namen, hoe te gebruiken, geschiedenis ervan …), iets met vellen van beesten en wat ermee te doen, muziek en eten. De kinderen stonden bij bepaalde delen gebiologeerd te kijken, Zelie vooral bij de maliënkolders en Louis bij de wapens.
Gezien we dan toch in het centrum waren zijn we een hapje gaan eten in de Pablo’s. Louis voelde zich niet 100% en at niets. Jan en Zelie hebben vooral frietjes gegeten. Michel en ik iets meer typisch Mexicaans.
Pablo’s is toch één van mijn favorite eetgelegenheden, maar er is iets veranderd, en niet ten goede wat mij betreft. Wat ik absoluut heel lekker vond in Pablo’s waren de rode bonen of eerder de puree achtige massa die zij van de bonen maakten. De bonen vandaag waren absoluut niet in een puree achtig iets gekookt, eerder nog volledig en gemengd met (lente)uien. Niet goed. Maar de rest was wel nog altijd uitstekend.
Na het eten terug naar huis zodat Jan een dutje kon doen vooraleer we aan onze namiddag activiteit zouden beginnen.
Om 15u werden we verwacht op het lentefeest van H. en uiteindelijk waren we maar een half uurtje te laat: net op tijd voor de speech van de moeder van het feestvarken (goed gedaan T.!) en het opdienen van de ijstaart … dus eigenlijk in het geheel niet te laat 🙂
Wreed gezellig feestje, leuke locatie, ongelooflijk lekker dessertbuffet: de taarten, de chocomousse, de fantastisch lekkere pannekoekjes … Ik ben zeker (meer dan) vijf keer langsgeweest (niet dat ik gulzig ben hoor) en ik was zeker niet de enige. Het leuke was dat alles in zo’n kleine porties was verdeeld dat je niet de indruk kreeg dat je veel aan het eten was. Altijd leuk.
Aan de kinderen was ook gedacht (uiteraard): er was een springkasteel en gelukkig was het in de namiddag gestopt met regenen zodat ze allemaal (er er waren er een pak) goed buitengespeeld hebben.
Het gezelschap was ook zeer aangenaam. Zoals met vele van die speciale feestjes heb je meestal niet de tijd om met de gastvrouw en -heer te spreken: veel te veel volk daarvoor en iedereen wil wel eens een babbeltje met hen slaan, maar onze tafelgenoten hebben dat meer dan goed gemaakt.
Tegen het einde kwamen de gastvrouw en -heer onze tafel dan ook vervoegen en hebben we allemaal samen nog veel gekletst.
Eén van de onderwerpen ging over babies (er waren er toch 3 aanwezig, waarvan Anna de kleinste) en ik heb toch mijn best gedaan om een zekere heer opnieuw “goesting” te laten krijgen, en Anna kennende, wie zou kunnen weerstaan 😉
Enige slechte aan de dag: vanavond thuisgekomen en ons twee jongens hebben alletwee koorts (alletwee 38,8° C). Hopelijk is het de vermoeidheid en is het morgen over. Zoniet, dan ben ik morgen thuis met drie kindjes.