Tag: Ziek

Lange nachten

Het zijn lange nachten, hier in het ziekenhuis. Louis slaapt een klein uur, huilt dan gedurende een kwartier en zo herhaalt zich dat gedurende de nacht.

Maar dat huilen, dat is dus niet bewust maar in zijn slaap. Dus je kan hem niet troosten, je kan hem niets geven en je kan zelf ook niet slapen. Bummer. Als je hem dan uiteindelijk wakker krijgt weet hij van niets en is hij boos dat je hem wakker maakt 🙂

Thuis praat hij ook wel in zijn slaap, maar het is praten, niet huilen en het duurt niet zo lang.

Maar kijk. Uiteindelijk heeft hij deze morgen toch nog 3 uur ononderbroken geslapen en ik ook, dus dat is toch al meer dan vorige nacht.

Oh well

Ik had gedacht, de verjaardag van Anna gaat mij wel weer in gang doen schieten, maar niet dus. Ondertussen zijn we anderhalve maand verder. De tijd vliegt.

Maar kijk. Er zijn andere zaken die me dan wel weer aan het bloggen krijgen en hopelijk wil dat zeggen dat mijn blogdip voorbij is. Want het was niet alsof er niets meer te schrijven was, maar ik had gewoon de zin of de tijd niet.

Die ‘andere zaken’, dat weten de meeste onder jullie al wel, tenminste als jullie ook af en toe bij den anderen gaan kijken. Die ‘andere zaken’ is een kind in het ziekenhuis. Louis deze keer.

Vorige week begonnen toen hij klaagde dat zijn tong dik aanvoelde en hij de indruk had dat hij lispelde. Maar er was niets te zien en niets te horen en dus dacht ik dat het wel zou overgaan. Tot zondag. Hij begon heel veel pijn te krijgen in zijn mond en toen we keken stonden een aantal aften op zijn onderlip. Hij had ook koorts, wat nooit een goed teken is.

De dag erop de dokter laten komen. De koorts was er nog steeds en de mond deed nog meer pijn. Met Zelie waren we de avond voordien ook al naar de dokter van wacht mogen gaan, Jan voelde zich ’s ochtend niet goed en Michel zat er ook door. Al eens een reden om de dokter aan huis te laten komen in plaats van op consultatie te gaan.

Louis kreeg alvast een doktersbriefje tot het einde van de week. Zelie en Jan tot woensdag en den anderen … dat is een ander verhaal.

Toen ik dinsdagmiddag thuiskwam en eten maakte (enfin, boterhammen sneed om dan te kunnen eten) wou Louis niet eten: hij had geen honger en hij had laat ontbeten, zei hij. Normaal, denkt ge dan zo, er ik besteedde er niet te veel aandacht meer aan. Tot hij ’s avonds aan tafel zat en niet kón eten van de pijn in zijn mond. Drinken lukte ook al niet en ik vond dat eigenlijk niet normaal, want hoe lang was dat nu geleden dat hij nog gedronken had. Toch niet gedurende de namiddag.

Een telefoontje naar de huisarts was het resultaat. Het bleef even stil aan de lijn na mijn verhaal en toen kreeg ik de raad om de dag erop naar de kinderarts van wacht te gaan. Een verontrustend advies vond ik en omdat het nog maar 18.45u was belde ik toch nog naar onze kinderarts. Deze zei dat er geen consultaties meer waren die avond, maar ze hoorde dat ik doodongerust was en liet ons toch nog komen.

Een goede zet, zei ze achteraf. Doordat Louis niet meer deftig gegeten had of gedronken was hij al gedehytrateerd. Ik kreeg de keuze: nog een nacht afwachten, maar hem dan wel om de x aantal minuten/uur? met een pipet of spuitje water proberen laten slikken en dan de dag erop hoogstwaarschijnlijk sowieso naar het ziekenhuis te gaan om hem te laten opnemen, ofwel dezelfde avond nog naar het ziekenhuis om hem onmiddellijk aan een baxter te leggen. Ik liet de keuze aan Louis en het werd optie 2. Even langs huis gepasseerd om de valies te vullen en dan richting spoed.

En zo ligt Louis dus al vier dagen in het ziekenhuis (alle details van evoluties en zo bij den anderen) en lossen den anderen en ikzelf elkaar af om bij hem te blijven. Gelukkig hebben we goede familie en goede buren die ons aflossen en helpen met eten klaarmaken en zo, maar het blijft een georganiseer.

Langs den anderen kant, het is wel rustig zo, hier zitten. Boekje lezen, TV kijken, blog (eindelijk) bijwerken, samen met de zoon naar het Eurovisiesongfestival kijken. Ik zou zeggen, rusten, maar met dat Louis zo slecht slaapt, lukt dat niet echt, en zolang ik niet denk aan de werklast die ik nu niet kan doorworstelen (eerder studielast, want ik moet nog kweetniehoeveel doen van voorbereiding en zo) kan ik daar nog van genieten ook.

Voorspelbaar

Zelie haar keel is nog niet je dát. Ze gaat wel weer naar school, maar morgen zou ze moeten zwemmen en dat zag ze niet direct zitten. Haar ziektebriefje om niet te moeten zwemmen verviel eind vorige week dus belde ik de dokter of we een nieuw briefje mochten komen halen. Het was het einde van het spreekuur, dus we zouden net op tijd toekomen en dan het briefje kunnen meepakken om hem dan te laten afsluiten.

Maar de dokter had het te druk om tussendoor een briefje te schrijven en bij aankomst lag er dus niets klaar. Dan maar even wachten in de wachtzaal. En nog een geluk ook, want eigenlijk voelde ik mij niet al te best en hoe later het werd, hoe mottiger ik mij voelde.

We moesten niet lang wachten. De dokter had nog even tijd om mij erbij te nemen en de diagnose verwonderde mij niet: lichte keelontsteking en sinusitus.

Enfin. Het is allemaal meer dan draaglijk. Ik voel mij wel wat mottig, maar niet echt ziek, dus gaan werken lukt wel, en op het werk doen we nu niet echt dingen waardoor ik een keelontsteking zou kunnen doorgeven 🙂

Eng. Het zal wel.

Deze ochtend stond Anna aan ons bed: enge droom, dus kroop ze bij ons in bed. Ik had niet op het uurwerk gekeken om te zien hoe laat het was, maar meestal is dat zo midden in de nacht en dan kunnen we allemaal nog eens goed doorslapen.

Maar na een paar minuten ‘hoestte’ Anna. Niet zo’n normale hoest, maar zo één die op wurgen gelijkt, en mijn euro viel direct: dat wordt overgeven. In zeven haasten dat kind uit bed gehaald en naar de badkamer meegenomen en net toen ze in de badkamer stond begon ze over te geven. Oef! dus, want in de badkamer ligt vinyl en dat kunt ge tenminste goed kuisen.

Ondertussen keek ik op mijn uurwerk en ‘gelukkig’ was het al 6.15u, dus van slapen ging sowieso niet veel meer in huis gekomen zijn. Anna hing ondertussen over het toilet de rest van haar maaginhoud te legen terwijl ik er bij stond en afwachtte. Daarna wou ze wat water drinken, en dus gaf ik haar een minieme hoeveelheid. Terwijl ze nog lag te bekomen en ik op zoek was naar iets voor haar maag, draaide ze zich plots weer om en hing boven het toilet hangen: het water kwam er ook weer uit.

Niet goed dus. Een buikvirus. Ik moest absoluut op het werk zijn om nog iets af te werken voor het weekend (wegens niet werken op vrijdag is donderdag dus mijn laatste dag) en gelukkig kon Michel thuisblijven.

Enfin, bleek uiteindelijk dat hij sowieso niet ging werken want ook hij voelde zich niet goed in dezelfde streken. Twee zieke dochters en een zieke vent, het is me wat.

Achteraf gehoord dat het virus zich verplaatst heeft en dat Anna overgegaan is van overgeven naar diaree … in haar broek … tot twee keer toe. Ik heb alles wel gewassen, maar den anderen mocht de honeurs waarnemen en haar telkens wassen en verversen. Lastig als ge zelf ook niet goed zijt.

Morgen ben ik een hele dag thuis, dus zal het opruimen voor mij zijn.

Steken

Zelie weende gisteren op de terugweg naar huis: ze had ongelooflijk veel steken in haar oor.

Zelie heeft een geschiedenis van slecht horen en buisjes achter de rug, dus haar oren, daar pas ik voor op. Wijle naar de dokter dan maar. Geen oorontsteking, maar wel een keelontsteking, met uitstraligspijn naar haar oor dus. Ze heeft geen koorts, maar wel veel pijn.

We probeerden deze ochtend om toch naar school te gaan, maar het lukte niet, en dus is ze maar een half dagje alleen thuis gebleven: ze is gelukkig al groot genoeg.

Geen school, maar ook geen muziek vandaag of dansen, want de dokter heeft dat uitgelegd met iets van onderdruk door haar ademhaling, maar ik weet er de details niet van. Ze vond het wel jammer, want eens de ‘nachtdroogte’ voorbij is en ze haar medicijnen genomen heeft, voelt ze zich wel goed.

Maar ge kunt het nu eenmaal niet allemaal hebben, nietwaar.

Onnozel

’t Is de dag van de onnozele kinderen en ik voel mij ook nogal onnozel.

De koorts is eindelijk weg. Het is toch al dat. Maar de energie is ook weg. Een beetje inspanning en ik draai op mijn benen, maar eigenlijk is dat ook al beter dan gisteren.

Allez, het ziet er naar uit dat oudejaarnacht een betere nacht gaat worden dan kerstavond.

Marginaal beter

Een gelukkige 2e Kerst allemaal. Gisteren lag ik een hele dag in bed, dus kon ik toen geen kerstwensen geven. Vandaag dus wel.

Kerstavond is dus effectief gekortwiekt geweest, alhoewel 2u in de ochtend uiteindelijk zo ‘vroeg’ nog niet was. Maar tussendoor heb ik wel in de zetel liggen slapen, dus leuk gezelschap was ik niet. Maar ondanks het ziek-zijn, zijn we heelhuids thuisgekomen, en dat is toch het belangrijkste.

Kerstdag dus in mijn bed doorgebracht: heel veel geslapen, gesnoten en pillekes gepakt tussendoor. Vandaag voel ik mij al marginaal beter: ik sta tenminste niet meer te draaien op mijn benen als ik rechtsta. De koorts is er nog steeds, maar iets minder. Het snot daarentegen is nog niet verminderd.

Maar vandaag moet ik wel beter zijn, want Jan heeft een voetbaltornooi straks en aangezien Michel geen rijbewijs heeft zit er niets anders op dan dat ik Jan breng. En vanavond gaat hij dan met zijn papa naar KAA Gent-Club Brugge kijken, dus dan moet ik weer paraat zijn.

Er zijn al leukere kerstdagen geweest.

Het was te denken

Je voelt het zo opkomen, vaag. Er zijn symptomen, maar je negeert ze. Het zal toch niet erger worden. Toch net nu niet. De timing is volledig verkeerd. Nog een dagje extra, daar hoop je op.

Maar naarmate de dag vorderde werd ik er meer en meer met mijn neus op gedrukt. De druk in het hoofd nam toe, de pijn in de ledematen ook, het neuskraantje stond open en was met geen gereedschap meer dicht te krijgen.

Tijdens het koken vandaag kon ik het nog enigzins negeren: een mens is dan bezig en dat leidt de aandacht af, maar nu kan ik het niet meer ontkennen: ik ben ziek.

Het zal de kortste kersavond worden ooit want ik denk niet dat ik het al te lang zal kunnen trekken vanavond.

Er door

Ha! Het kind was helemaal niet ziek, alleen oververmoeid.

Deze voormiddag was Anna bij mamie. Op woensdag gaan wij daar meestal na school naartoe en is haar huis onze uitvalsbasis voor de vele activiteiten. Toen we daar deze middag toekwamen lag Anna te slapen. Al anderhalf uur.

Mamie was een beetje ongerust: ze is echt niet goed, lamlendig, veel hoesten, … Misschien toch eens naar de dokter gaan?

Maar een kwartuurtje later was ze wakker, zette zich aan tafel om te eten en was het alsof er niets gebeurd was: Anna at goed en was haar gewone tetterende zelf (met haar en Zelie in de buurt, nooit een moment rust). De hele namiddag heeft ze vrolijk gespeeld en toen ze ging slapen was er niets meer te zien van een eventuele zieke.

Allez hup! Ze is er duidelijk door. Nu maar hopen dat het bij mij niet doorbreekt, want overmorgen is het kerstavond en dan moeten we naar Oudenaarde (jaja, uiteraard voel ik mij ook al twee dagen mottig, maar we blijven vechten om gezond te blijven, en dafalgan is zo’n goede hulp daarbij).

Nog geen school

6u35. Een wenende Anna aan bed. Ze had net overgegeven. ‘Lap’ dacht ik, ‘geen school voor haar dus’.

Initieel leek het nochtans positief, want Anna was kiplekker opgestaan, had dorst gehad en was naar beneden gaan drinken. Een tas melk had ze genomen. Waarvan de inhoud onmiddellijk weer boven gekomen was.

Ik heb haar onmiddellijk getroost, dat dat allemaal niet zo erg was. Zeker niet nu bleek dat ze overgegeven had in de keuken, op een stenen vloer, en niet in of naast haar bed: veel minder opkuis.

Haar pyjama onmiddellijk uitgedaan en haar gewassen en haar dan in de badkamer laten zitten terwijl ik de boel beneden opkuiste en haar kleren zou halen. Ondertussen waren haar broers al in de badkamer, zodat ze niet alleen moest blijven.

Tegen 8u dan maar getelefoneerd naar mijn werk: of ik een halve dag kon nemen wegens ziek kind? Gelukkig maken ze er daar geen problemen van.

Inmiddels is mamie ook alweer opgetrommeld voor morgen, want na vandaag ga ik toch geen risico’s nemen en haar sowieso nog dat halve dagje thuishouden.