Tag: Ziek

Nummer twee is geveld

De bedoeling gisteren was dat we ons gezessen in de stad zouden trekken om te kijken voor cadeautjes: Michel met de meisjes, ik met de jongens.

Maar het buurjongentje kwam langs en Jan ging liever bij hem spelen. Louis mocht niet mee wegens gestraft en dus wou hij dan ook niet de stad in met mij. Anna zag een beetje witjes en zei dat ze zich niet al te goed voelde en zo draaide het erop uit dat Michel en Zelie er alleen vanonder trokken en er een vader-dochter uitstap van maakten.

Anna is kort na haar verkondiging van ‘ik voel mij niet goed’ naar boven gegaan, heeft zich in de zetel gelegd om zielig te doen maar heeft daar de kans niet toe gehad: ze is prompt in slaap gevallen. Niets zielig doen dus, maar effectief niet goed zijn.

En dus namen we maar onze voorzorgen, want toen ze gisterenavond ging slapen konden we zowaar koorts vaststellen. Niet overdreven en eigenlijk relatief verwaarloosbaar, maar toch koorts. Ik liet Michel met zijn mama mailen om te zien of zij Anna eventueel vandaag kon opvangen, en we hadden geluk, het kon.

Deze ochtend was Anna niet beter. Nog steeds maar een klein beetje koorts, maar dat is niet zo leuk om dan naar school te moeten en dus bracht ik haar naar mamie. Ze vond het zelf niet erg, want ze weet dat ze daar toch wel verwend wordt.

Toen ik haar vanavond ging afhalen, zag ze er al helemaal beter uit: geen hangerig gedoe meer, vrolijk aan het huppelen en babbelen. Ik heb dus hoop voor morgen.

Lap, ’t is nu dat weer

Deze namiddag nog een sms van de dienst oppas zieke kinderen in de zin van ‘beste mevrouw, morgen om 12.30u komt X bij u oppassen. Mvg’. Nog geen kwartier later (echt waar): ‘beste mevrouw, X zal morgen niet kunnen komen omdat zij zelf ziek is gevallen. Tot onze spijt kunnen wij u niet helpen. Mvg’.

Michel moet naar Brussel, ik moet naar de les (groepswerk waarop we gequoteerd worden, dus kan er moeilijk onderuit) dus zal Jan wel naar school moeten.

Vandaag had hij enkel nog een heel klein beetje koorts deze morgen, voor de rest van de dag is hij koortsvrij geweest en heel vrolijk en vanavond is hij gaan slapen zonder koorts. Eigenlijk wil ik de kinderen pas terug naar school sturen nadat ze een hele dag koortsvrij zijn geweest, maar nood breekt wet zeker?

Vingers gekruist houden dat hij morgen op school niet hervalt.

Ziekskes

Jan is dus nog steeds ziek en we kunnen het deze week gelukkig opvangen: Michel thuis in de voormiddag, ik (wegens halftijds werken) in de namiddag. En ik hoor het jullie al denken: maar bel dan toch naar de ziekenkas voor een oppas zieke kinderen. Wel, laat dat nu net zijn wat ik gedaan heb.

Gisteren vanop het werk was dat het eerste wat ik gedaan heb, want inmiddels had ik een doktersbriefje. Een vriendelijke dame aan de lijn, verzoek genoteerd (woensdag- en donderdagvoormiddag en vrijdagnamiddag) en ze zou mij terugbellen. Een paar minuutjes later een telefoon: geen mensen meer vrij voor woensdag en donderdag, enkel voor vrijdag. Blijkbaar zijn er veel zieke kindjes en die zijn dus vroeger ziek geworden dan Jan en dus hebben zij een oppas en Jan niet.

Maar kijk, ondertussen heb ik wel ontdekt dat het systeem zeer vlot werkt en dat je zeer rap bediend kan worden, ook al is die bediening ‘geen bediening’.

Timing is everything

Vandaag om 11.00u telefoon van school: Louis was misselijk en wat ik er van dacht? Euh… lastig. Ik ‘moet’ werken tot 12.00u en dus vroeg ik of hij nog een uurtje op zijn tanden kon bijten. Kwestie dat ik dan kon uitklokken en ondertussen naar een oplossing zoeken want Michel was vandaag in Nederland. Louis was dapper en zag dat wel zitten. En wie weet, na een half uurtje zou het misschien wel voorbij zijn…

Om 12.10u stond ik aan school, zoekend op de speelplaats en een Louis zonder enige fut kwam aangesloft. Niet beter dus en dus nam ik hem maar mee. Want ondertussen had ik Michel’s moeder kunnen bereiken en zij was zo lief om voor Louis te zorgen zodat ik verder kon werken. Even over-en-weer tot daar, Louis gedeponeerd en terug aan het werk, en hopen dat hij niet zou moeten overgeven daar: dat is toch allemaal maar een vieze bedoening, zowel voor mijn schoonmoeder als voor Louis.

Iets langer gewerkt, de andere drie kinderen even in de opvang gelaten en toen ik ze eindelijk ging halen kwam er een tweede kinde met lood in zijn schoenen aangesloft: Jan met bloedrode kaken. Overduidelijk met koorts. En we moesten nog met de fiets naar huis. Ocharme het ventje heeft bijna de hele weg naar huis geweend van miserie.

Nurofen doet gelukkig wonderen, maar vandaag niet echt rap genoeg, want 2 uur na zijn eerste portie had hij nog steeds koorts. De dokter dan maar gebeld.

Ondertussen had mamie Louis ook thuisgebracht en met hem ging het gelukkig al heel wat beter. De misselijkheid was zo goed als volledig weg en hij had weer kleur in zijn gezicht.

Vanavond kwam de dokter dus nog langs. Louis had geen klachten meer, dus keek de dokter niet naar hem, alleen naar Jan. Diagnose: begin van een keelontsteking. Medicijn: een paar dagen thuis blijven en rusten.

Nog een geluk dat Michel nu ook in Gent werkt, zo kunnen we aflossen in het thuis-bij-Jan-blijven en moet ik geen congé pakken: ik werk de rest van de week toch enkel maar in de voormiddag.

Verbod

Deze morgen stond Michel op. Wankelend op zijn benen begon hij zich aan te kleden, dus vroeg ik hem wat hij van plan was?

Hij moest een workshop geven in Brussel en ging dat dus doen. Een hele dag lang. Van ’s morgens vroeg tot vanavond laat.

Ik heb hem gezegd dat hij geschift was en dat hij terug in zijn bed moest kruipen: hij was absoluut niet in staat om een hele dag op pad te gaan. En raar maar waar, veel protest kwam er niet: hij is braaf terug in zijn bed gekropen (na eerst een mailke te sturen naar de mensen die hem verwachtten).

Papierwerk

Gisteren en vandaag gelopen en gereden om de laatste papieren in orde te krijgen voor vrijdag, mijn eerste werkdag.

Het nieuwe werk vraagt om een aantal dingen mee te brengen en voor een daarvan moest ik naar Oudenaarde, waar ik dan van de gelegenheid gebruik maakte om nog eens met mijn papa te gaan eten.

De administratie in Oudenaarde ging heel vlot en dus had ik veel tijd met mijnen papa. Eerst een babbelken op zijn appartement, daarna gaan eten in zijn gewone stek en terug naar het appartement voor de koffie.

Een wreed gezellige middag dus die plots onderbroken werd door een telefoontje van de school: of ik Louis kan komen halen, want die had ongelooflijk veel buikkrampen. Nu, het was maar een half uurtje vooraleer ik sowieso zou vertrokken zijn, maar het was wel een mindere afsluiting van een leuke middag.

De krampen waren er eigenlijk al vorige nacht, maar toen Louis deze morgen opstond leek alles terug in orde. Niet dus, want vanavond had hij er weer van. Een buikvirus dus. We zullen hem morgen maar thuishouden.

Moe

‘Rust’, dat schreef de dokter voor. Gisterennamiddag goed kunnen rusten en ‘s avonds voelde ik mij toch al iets beter. Vandaag niets en ik voel het verschil.

Deze morgen was er de jaarlijkse Aperitief in het Park van onze fantastische wijk waar ik geholpen heb, in de namiddag waren het bezoek en pannenkoeken en planning Gentse Feesten en nu ben ik bekaf.

De hoest is terug in volle fors en de zwakheid ook. Niet zo goed dus. Morgennamiddag wordt het weer druk, dus ik vraag mij af hoe ik mij morgenavond zal voelen, maar ik heb tenminste de voormiddag vrij, dus ik ga maar van de gelegenheid gebruik maken om dan een beetje te rusten.

Er is een diagnose

Ik dacht dat het een viruske was, dus ik ging het maar zijn beloop laten. Maar toen ik deze morgen met de kinderen naar school fietste voelde mijn ademhaling toch niet zo OK aan en de inspanningen die ik moest doen voelden dubbel zo zwaar aan.

Dan maar naar de dokter, kwestie dat het weekend voor de deur staat en het zal altijd lukken dat het volledig doorbreekt als er geen dokters werken (behalve die van wacht, dat weet ik wel, maar toch).

Meneer dokteur heeft dan maar de volgende diagnose vastgesteld: R74 of ‘acute infectie van de bovenste luchtwegen’, ook wel gekend als bronchitis. Het symptoom dat hij daarvoor heeft kunnen vaststellen is PND (post nasal drip) of in lekentermen: als ge in mijn keel kijkt ziet ge het slijm naar beneden komen. Proper dus.

Behandelingswijze: zoals ik al bezig was met medicijnen, maar ook: rust, waar ik nog niet echt mee bezig was.

Dus heb ik nu een vroege lunch genomen, mijn medicijntjes braaf gepakt en ben ik in mijn bed gekropen om te rusten tot ik de kinderen moet halen.

Mijn avondafspraak heb ik afgezegd. Ik had er nochtans ongelooflijk veel zin in, maar gelijk ik mij nu voel ging het toch niet veel zin hebben.

Nèh zie aan alle sceptici: ziet ge wel dat het geen comedie was. Het is niet omdat ik mij  niet ziek gedraag, dat ik niet ziek ben hé.

Dag 2

‘t Is niet beter gegaan na mijn dutje gisteren, een dutje dat allesbehalve aangenaam was wegens constant wakker worden omdat ik ijskoud had en mij te slecht voelde om een extra deken op te leggen. Dat heb ik ‘s nachts dan maar wel gedaan.

Vandaag nog hetzefde maar dafalgan kan toch kleine wonderen verrichten. Nog steeds geen koorts dus, maar wel hoesten en mij mottig voelen.

Deze middag was ik aan het lezen en deed ik even mijn ogen dicht. Of dat dacht ik toch, want toen ik ze weer opendeed was het anderhalf uur later.

Een viruske dat zichzelf wel zal opklaren, maar ondertussen is het toch wel mottig.

Blèh!

Gisteren al op Facebook gezet, maar vandaag bevestigd: ik voel mij mottig. Hoofdpijn, spierpijn, druk op mijn ogen.

Maar ik heb mij deze ochtend toch maar opgepakt, mét fiets, om mee te doen aan een schriftelijke test voor een vacature.

Hoe ik het er vanaf gebracht heb? Laten we het zo stellen: voor een proef waar ge geen ‘kennis’ voor nodig had en waar ze alleen ‘inzicht’ gingen vragen, moest ge toch heel veel kennen. Of m.a.w. ‘t was genen vetten, maar een mens leeft op hoop.

En dus heb ik nu eindelijk ontbeten (doe ik liever niet als ik zenuwachtig ben, anders moet ik constant naar het toilet) en ga ik eens zien of een beetje slaap mijn mottigheid kan verhelpen. ‘k Heb echt geen zin om écht ziek te worden.