Tag: Ziek

Koorts kan eigenlijk ook wel wijs zijn.

Zo lag ik gisteren in bed en besefte ik dat heel mijn hoofd gloeide. Meer zelfs. Het was alsof het warmte uitstraalde, zoals een kachel, zodat iedereen die in de buurt was gerust zijn handen kon warmen door in de buurt van mijn hoofd te zijn. Niet dat ook maar iemand was, maar het was de gedachte.

Een beetje later koelde mijn hoofd af en verplaatste de warmte zich naar mijn middenrif, armen en handen. Het deed mij denken aan die ‘genezers’ die hun handen boven mensen houden en dat die mensen dan een warmte voelen en zo ‘genezen’ geraken en ik vroeg mij af of ik dat nu ook zou kunnen doen (alsof hé).

Ik vroeg mij af of de warmte nog zou zakken, maar ik kan het niet bevestigen of ontkennen, want ik ben dan in slaap gevallen.

De koorts is minder vandaag, de hoofdpijn en zwakte niet. Gloeien zal ik dus straks wel niet doen in mijn bed. Nadeel van minder koorts: mijn kraantje, dat door de warmte gelijk wat opgedroogd was, staat weer volop te lekken en mijn sinuspillen zijn op (vandaar ook dat de koppijn niet verbeterd is). Morgen dus langs de apotheker passeren.

Maar al bij al gaat het dus de goede kant op.

Dat ge pijn hebt als ge ziek zijt, tot daar toe. Dat weet ge en dat aanvaardt ge gewoon. Wat ik vergeten was, was dat ge u zo zwak voelt.

Liggen in de zetel, geen probleem. Rechtstaan: even naar adem happen en wachten tot de kamer stopt met ronddraaien. Eens recht een paar dingen doen, valt mee. Na een paar minuten: barstende koppijn en beginnen beven van de inspanning.

Deze ochtend om 4u30 nog opgestaan omdat ik wakker werd van slecht zijn. Pilleke gepakt en terug naar bed en goed doorgeslapen. Een vier uur later nog iets gepakt en sindsdien niets meer. In de namiddag de indruk dat het iets beter ging tot vanavond: weer volledig geveld.

Wat gaat dat morgen geven?

De koorts is er nog steeds. Doemme toch. Niet gewoon vermoeidheid dus maar echt ziek.

In de activiteiten worden dus een beetje gesnoeid vandaag. Geen zwemmen en turnen vandaag, Anna is al naar ballet geweest en straks breng ik Zelie en Louis naar de scouts. Daarna kruip ik in mijn bed zodat ik een beetje deftig ben voor vanavond en mijn schoonmoeder gaat helpen deze namiddag om Jan naar zijn match te brengen.

Wanneer mag ik nog een pilleken pakken?

Koorts. Blèh. En ik heb geen tijd om ziek te zijn.

Morgen is er ballet en turnen en zwemmen en scouts en ’s avonds moeten we bij de scouts gaan eten, dus ik mag niet ziek zijn. En op het werk moet er een openbare aanbesteding beantwoord worden en daar zijn deadlines voor en die moeten gehaald worden, dus ik mag niet ziek zijn.

Ik heb echt geen tijd om ziek te zijn. Echt niet.

Bed dus. Nu. En dan hopen dat het morgen al beter is.

Eens dat het een beetje kouder en vochtiger wordt, is mijn neus gelijk een kraan die niet meer goed sluit. Mijn moeder zei vroeger dat ik met een snotvalling was geboren en ik kan mij niets anders herinneren dan dat ik al mijn hele leven hopen zakdoeken verbruik, vooral dus in de herfst en winter.

Het is een tijdje beter gegaan toen ze mijn poliepen hebben uitgehaald. Ik moet toen 15 of 16 jaar geweest zijn en ik herinner me één, misschien zelfs twee zakdoekloze winters … en toen is het gewoon herbegonnen. Het grapje was de die poliepen teruggegroeid waren maar wat de eigenlijke oorzaak ook was, ik heb het nooit opnieuw laten nakijken.

Toen ik zwanger was van Zelie kreeg ik last van mijn sinussen. Ontstekingen gecombineerd met een snotneus, ik moet er geen tekeningetje bij maken. Eens bevallen bleven de ontstekeningen weg … tot ik zwanger werd van Louis. Sindsdien heb ik elke winter wel problemen met mijn sinussen.

Maar ik ben blijkbaar hardleers, want die sinusitis vergeet ik dus elke winter weer. Niet dat ik er geen last van heb, gewoon dat ik de link tussen hoofdpijn (regio voorhoofd en ogen dus)+snotvalling niet leg met mijn sinussen. Waarschijnlijk omdat die snotvallingen beginnen voordat er ook maar sprake is van hoofdpijn en ik dus de hoofdpijn meestal met iets anders associeer.

Ondertussen loop ik al twee dagen rond met ongelooflijke hoofdpijn. De papieren zakdoekjes vullen vuilniszakken op zich en ik had de link weer niet gelegd. Tot deze ochtend, toen een vriendin een opmerking maakte over haar sinussen en mijnen euro viel.

Tijd dus om de juiste medicatie in te nemen voor ik echt ziek wordt.

En toen was er een quiz waar we met enkele mensen van Het Project naartoe zouden gaan. De ploeg mocht maximaal uit 6 mensen bestaan en dus waren we met zes, en dan met vijf maar direct weer met zes en even later met zeven om uiteindelijk toch weer met vijf over te blijven.

Aangezien de quiz vlak bij de deur was spraken we hier af en kookte ik ons avondmaal: spaghetti met spinazie, zalm en roomsaus met garnaaltjes. Alles vers van de markt, zelfgepelde garnaaltjes (met dank aan een genodigde om te helpen pellen), ’t was lekker, al zeg ik het zelf. Een pintje erbij voor twee mannen, een fles rosé voor één man en twee vrouwen.

En toen kwamen we daar net op tijd toe. Net op tijd, zijnde een paar minuten voor het aanvangsuur, en kregen we de overgebleven tafel, volledig achteraan in de zaal. We bekeken de drankkaart en bestelden (via zelfservice) een fles cava en 5 glazen en maakten ons op voor een leuke avond.

De vragen kwamen, de cava bleef ook komen en tegen dat we halverwege de quiz waren begon het toch wel een beetje te draaien in mijn hoofd. Maar we deden het goed en stonden op de derde plaats en amuseerden ons wel goed.

En toen was het de tweede helft én bleef de cava nog altijd komen. Fles 5 ondertussen, of was het al 6. De tel was ik ondertussen kwijtgeraakt. Maar we werden er niet minder alert door (of dat dachten we toch) en we eindigden op een mooie derde plaats. We gingen onze prijzen kiezen (snoep, bier, slippers, whatever), dronken nog een fles cava leeg (fles 8? maar who keeps count) met onze collega die met de concurrentie had meegequized (zo verloren dat die hebben, maat, dus ge moet dan helpen met dat te verwerken hé).

Het werd hoogtijd om naar huis te gaan. Het naar buitengaan, dat ging nog, maar eens op straat kreeg ik de steun die ik duidelijk broodnodig had: iemand links, iemand rechts en zo geraakte ik zonder problemen thuis. Hoe andere mensen mij zagen, daar durf ik zelfs niet naar raden.

En toen was ik thuis, wou ik even gaan zitten maar besloot mijn maaginhoud anders, dus liep ik maar door naar de tuin om mijn maaginhoud daar te deponeren … het toilet was in afstand 2 meter verder dan de tuin. Eens mijn maag leeg was heb ik dan maar het superslimme besluit genomen om in mijnen nest te kruipen.

Vandaag was veel en veel minder. Hoofdpijn, dat ging nog, maar zonder enige inhoud in mijn maag toch wel vijf keer moeten overgeven. Tegen dat het middag was was ik een wrak en stond ik te bibberen op mijn benen. Maar er zijn kinderactiviteiten en er moet gevoerd en gehaald worden en dus beet ik op mijn tanden en ploeterde voort.

En toen was het namiddag en wist ik dat er ’s avonds 11 kinderen zouden zijn die ik eten moest geven en dat ik nog eten moest maken en beet ik dus nog een beetje op mijn tanden. Er werd pompoen uitgehold, wortelen geschild, ajuinen gepeld en van dat alles soep gemaakt. Er werd door den anderen aardappelen geschild en in friet gesneden en toen zag hij dat er niet genoeg waren voor 11 kinderen en 3 volwassenen en dus ging ik nog naar de groentenwinkel bijhalen.

Naarmate dat ik verder werkte voelde ik mij beter en beter. Daar waar ik ’s middags dacht dat ik absoluut in mijn bed moest kruipen, of dat ik de avond niet ging halen, zag ik in de vroege namiddag helemaal niet groen meer, kwam ik minuut na minuut meer op mijn positieven. Tegen dat het volk kwam, voelde ik mij zelfs weer goed genoeg om mee te eten.

Zat zijn, het moet minimum 15 jaar geleden geweest zijn en ik denk dat het toch nog eens 15 jaar zal duren vooraleer het weer gebeurd. Hoop ik.