Vorig jaar december wist ik al dat 2009 een rotjaar ging worden. Er was de voorziene operatie voor Michel, die gelukkig goed is afgelopen. Toch goed in de zin dat hij er niet meer beschadigd is uitgekomen. Niet goed is dat de operatie aan de pijn uiteindelijk niets verholpen heeft. Niet dat het verwacht werd, maar ik ben nogal optimistisch van inslag en ik had toch een beetje hoop.
Er waren een aantal dingen waar ik toen nog niet over kon schrijven, wegens te privé, te intiem. Zo was er toen het bericht dat mijn schoonvader terminaal was, iets wat ik moeilijk kon geloven. Mijn schoonvader was sterk als een beer, gaf nooit op en ging door, door, door. Met die ingesteldheid waren we ervan overtuigd dat hij alle voorspellingen van de dokters ruimschoots zou verslaan, en ergens heeft hij dat ook gedaan, maar niet lang genoeg. Maar is het ooit lang genoeg? Ik ging nog op op bezoek gaan op zondag maar toen kregen we de zaterdagnacht ervoor bericht dat hij overleden was. Ik mis hem nog elke dag.
Een derde slecht ding dat ik wist dat mij te wachten stond, was dat ik op het einde van dit jaar geen werk meer zou hebben, maar zolang het niet echt officieel is, blijft er hoop. De klap was voorzien, maar kwam dus niet minder hard aan. Eigenlijk ben ik er wel blij om. Het dwong mij eindelijk het heft in handen te nemen en actief op zoek te gaan naar wat ik wel wil doen op professioneel vlak, want mijn job deed ik, inhoudelijk gezien, al jaren niet meer graag en nog minder sinds januari 2009. Maar er was de zekerheid en er waren andere, wel zeer positieve aspecten aan het werk waardoor ik niets ondernam om de situatie te veranderen. Nu moet het wel.
Ondertussen was er ook een vriendschap die kapotgegaan is, iets waar ik nog steeds ongelooflijk rouwig om ben, maar feiten zijn feiten en hoe jammer ik het ook vind, het is nu eenmaal zo.
De druppel van dit jaar was toch wel Anna en haar ziekenhuisbezoek. Drie negatieve zaken, daar wist ik van, het vierde zat er jammer genoeg aan te komen, maar Anna, dat was er een beetje teveel aan.
Maar kijk, net toen ik dacht dat we het nu wel gehad zouden hebben, gaf het leven ons nog een paar slagen in het gezicht. Niet verwonderlijk, want na augustus kwamen er nog vier maanden, dus waarom zou 2009 vroeg stoppen? Het bleek dus nog niet gedaan te zijn: nog iemand in de familie zijn werk kwijt, op een zeer onheuse manier dan nog, én een goede vriendin die in het ziekenhuis belandde.
Maar ik ben een (zeer realistische) optimist, dus ga ik er van uit dat wij onze portie negativiteit wel gehad hebben voor een zeer lange tijd en dat 2010 alleen maar beter kan worden. Ja toch?
Vanavond gaan wij oudejaar vieren met de familie, in goed gezelschap dus, en toasten op een nieuw begin. Geniet er zelf ook van en tot volgend jaar.
