Voor elk van mijn kindjes heb ik de “doop”suikertjes zelf gemaakt.
Al zeg ik het zelf, ik ben nog niet zo slecht in handwerk (meer specifiek haken, patchwork en quilten) én wat nog belangrijker is: ik doe het ook graag, zij het in periodes.
Voor Zelie heb ik een T-shirt gehaakt met streepjesmotief in. Het was in allemaal vrolijke, nogal felle kleuren en het pastte bij het seizoen: eind juni.
Voor Louis heb ik een bloemetje gedaan in Iers haakwerk. Voor de mensen die niets van haken kennen: dat is met reliëf in.
Jan kreeg een wantje, wat ook toepasselijk was voor februari.
Voor nummer 4 ben ik nu al bijna 7 maand mijn hoofd aan het breken. Al verschillende ideeën gehad en verworpen. Eén ding uitgeprobeerd en dat zou te veel tijd in beslag nemen.
Ik ben nu iets nieuws aan het uittesten en het lijkt te lukken. Enige nadeel: om zeker te weten of het zou kunnen lukken moet ik nog tot het einde van de maand wachten omdat de nodige “requisieten” dan pas in de winkel toekomen. Dat betekent jammer genoeg ook dat ik ofwel nu moet proberen blind te werken, ofwel moet wachten tot het eind van de maand … en dat maakt het wel heel erg kort dag om zo’n 50+ suikertjes in elkaar te boksen.
Nog 9 weken te gaan. Better get a move on 🙂
Michel kennende heb je daar wel fotootjes van, van die suikerbonen?
Ik zou vooral dat Iers haakwerkje wel eens willen zien, want ik kan me er niks bij voorstellen. Maar het lijkt me iets dat ik ook dolgraag zou doen, vooral omdat breien niet meer lukt met al dat gevaarlijk volk bij ons in huis.