Mijn “vrees” is bevestigd: Zelie is nu ook officiëel “hoogbegaafd“.
Uiteraard ben ik apetrots. Ge moogt mij hier niet verkeerd verstaan. Maar ik ben vooral bang.
Persoonlijk heb ik daar geen last van (ik ben “Joe normal” weet ge nog :)), maar ik heb Michel meegemaakt tijdens zijn studies en ik kan u bevestigen: als buitenstaander is het enorm frustrerend als de motivatie/drive er niet is én ge weet dat ze het kunnnen.
Het is zoals de leraar zegt: er goed op letten dat ze gemotiveerd blijft en haar best blijft doen voor dingen. Maar hoe weet ge dat zeker? Hoe weet ge dat ze niet doet alsof?
Ik heb gepraat met een mama van een kindje in haar klas die ook naar de kangoeroeklas mag. Die zei dat ze het duidelijk zag dat haar kind zich (soms) verveelde. Maar bij Zelie heb ik dat nog nooit gezien, noch gehoord. Misschien een stuk van mijn karakter geërfd: ik kan mij moeilijk inbeelden dat ik mij ooit heb “verveeld”, zelfs als ik niet echt iets aan het dóen was. Ik kon mij altijd min of meer bezig houden. Maar is dat dan positief of negatief: gaan we dan niet minder rap merken dat ze zich eigenlijk te weinig inspant?
Vragen en zorgen.
One down, three to go. Als IQ erfelijk is belooft het voor de toekomst.
Hoogbegaafdheid is niet altijd simpel … ik heb goede ervaringen met de werkgroep Bekina en Tessa Kieboom.
Als leerkracht (en waarschijnlijk zeker als ouder) kan je wel wat hulp gebruiken, vooral als ze groter worden.
Succes 😉
Hoogbegaafd ben ik niet, maar ik kan wel een vorm van hyperconcentratie aan, waardoor ik ook snel verveeld ben als er te weinig prikkels voorhanden zijn.
Genoeg prikkelen dus!