Nog drie weken te gaan.
Alleszins geen goed begin van deze week. Rotochtend gehad.
Hoe vlot alles gisteren verliep, zo chaotisch en uit de hand gelopen was het deze morgen. De wet van Murphy zeker: alles wat mis kon gaan ging ook mis.
De kinderen waren traag, zowel Zelie als Jan hebben hun melk op de grond gegoten (eigenlijk “gemorst”, maar het was er zo veel …), Jan nog mogen een ander broek aan doen, Zelie die haar leesboek niet vond en die absoluut deze ochtend nog wou vinden, te laat thuis vertrokken, Jan die een paar kuren kreeg in de auto met een half uur gekrijs als gevolg, abonnement “vergeten” verlengen en betrapt geweest, boete gekregen die NIET moest betaald worden verzekerde de conducteur mij maar die hij gaf “voor de verzekering” en die aan het loket toch betaald moest worden “omdat ge uw abonnement niet verlengt madam”. Ben in bleiten uitgebroken voor gans Brugge en voelde mij absoluut 500% belachelijk want zo’n drama was dat nu ook weer niet.
Er zijn van die dagen …
Enfin, nog twee dagen werken en dan: rusten. Het stressgehalte zal stevig naar beneden gaan en de kinderen zullen hopelijk een leukere mama krijgen de komende weken. Ik ben, ik weet het, niet echt meer te genieten en dan vooral ’s avonds niet.
Blijven aftellen dus.
Op 37 weken moogt ge gerust niet te genieten zijn vind ik. Geniet nu maar fijn van uw verlof!