Juich

… maar nog niet volmondig.

Zoals eerder geschreven krijg ik Jan niet meer in bed. Of beter, uiteraard krijg ik hem (letterlijk) in bed, maar eens hij daar is en ik hem slaapwel wens begint hij te krijsen dat het geen naam heeft.

Het resultaat is dat Michel dan maar naar boven gaat en hem onmiddellijk kalm en in slaap kan krijgen.

Eergisterennacht is Jan om 3u45 wakker geworden. Normaal zou ik dan Michel wakker schudden om Jan terug te kalmeren maar ik weigerde. Enerzijds omdat ik wist dat Michel nog maar pas in bed lag en anderzijds omdat ik het beu was.

Beu dat mijnen kleinen niet naar mij wou luisteren. Beu om afhankelijk te zijn van Michel om Jan op tijd in zijn bed te krijgen.

Dus ben ik zelf naar Jan toe gegaan en heb volgehouden tot hij eindelijk weer in slaap viel … een vol uur later.

Telkens binnen, getroost, gezegd dat hij flink moest zijn en moest gaan slapen, buiten gaan, tot 60 tellen en herbegonnen, tot hij eindelijk stil bleef toen ik buiten ging.

De eerste test kwam dan gisteren voor zijn middagdutje: zou het weer een uur duren? Jan in bed gestoken en het duurde uiteindelijk maar 20 minuten vooraleer hij stilviel.

Gisterenavond is hij dan weer beginnen wenen, maar gezien ik toen een verhaaltje aan het voorlezen was aan de twee oudsten is Michel erbij geweest.

Ik vreesde dus het ergste voor deze middag, maar neen hoor: geen enkel probleem. Toen hij er net in zat en ik buiten ging begon hij te wenen, tot 60 geteld, weer binnen gegaan, gevraagd of hij een flinke jongen zou zijn (‘jaa’ klonk het heel zwakjes), buiten gegaan en niets meer. Geen kik.

Op hoop van zege dat dit het begin van het einde is 🙂