Of toch bijna: zo lang heeft Anna gisteren liggen krijsen.
Enfin, wel niet constant, maar toch heel veel. Vanalles geprobeerd: fles (beetje gedronken, maar niet om te zeggen veel dus honger had ze niet), verse pamper, perdolan (ze had duidelijk pijn, maar waar?), wiegen, laten wenen, … Niets hielp. ‘k Heb haar zeker wel zes keer opnieuw in bed gelegd. Telkens was het 5 minuten stil en toen herbegon het.
En uiteraard is ze begonnen net op het moment dat ik in bed ging kruipen. Typisch. Uiteindelijk heb ik haar rond half twee in bed gekregen en is ze eindelijk ingeslapen. Het kon ook niet anders: ze was uitgeput.
Deze ochtend heeft ze dan geslapen tot half tien. Grote opluchting want al zijn de andere kindjes vroeger wakker, zij komen gewoon beneden, zetten de TV op en maken mij niet wakker.
Ik weet het, slechte moeder die ik ben, maar soms …
Slechte moeder? Nee, goede moeder, maar menselijk, net zoals iedereen. Het is goed te tonen aan je kinderen dat ook jij niet onoverwinnelijk, onvermoeibaar, perfect bent…
Slechte moeder? Neen gij, goede opvoedster! Kinderen die hun ouders niet altijd wakker maken, su-hu-per.