Coördinatie

’t Is al een tijdje geleden dat ik iets over Anna schreef *kuch kuch* en ze groeit zo snel op, dat ik nog zou vergeten te vertellen wat ze allemaal bijleert.

Momenteel is ze goed aan het leren haar voetjes te coördineren: rechttrekken aan iets en dan opzij proberen gaan. Ge ziet haar dan zo geconcentreerd kijken en één voetje zweeft dan zo eventjes in de lucht vooraleer een centimeter opzij te gaan. En zo komt ze heel langzaam maar zeker waar ze wil zijn.

Haar eerste stapjes zijn dus een feit, zij het met steun.

Een ander iets waar ze zich nu mee bezighoud is dingen in haar handjes nemen en op eigen wil loslaten. Niet zo gemakkelijk.

Hét uitgesproken spelletje daarvoor is ‘dank u, asjeblieft’ waarbij een voorwerp dus gegeven wordt aan Anna (asjeblieft) en dat zij dan teruggeeft (dank u). Telkens het loslaten op vraag lukt verspreid er zich een grote glimlach om haar lipjes.

Ge kunt er haar toch eventjes mee zoet houden.

Eén minder leuke kant aan haar groter worden: ze wordt zeer éénhandig. Ze kent haar mensen en daar moet het maar bij gelaten worden. Van iedereen waarmee ze niet zeer regelmatig in contact komt moet ze nu niet meer weten. Probeer haar zelfs maar geen eten te geven: ze valt nog liever dood van de honger dan een hap te aanvaarden.

Ze hangt vooral aan mij, letterlijk dan, en nog meer als er dus (voor haar relatief) onbekenden aanwezig zijn.

Het doet mij een beetje denken aan Louis aan die leeftijd. Hij liet mij ook (letterlijk) niet los. Telkens ik hem op de grond zette klampte hij zich vast aan mijn been. Hij ging nooit meer dan een halve meter bij mij uit de buurt en telkens er maar iets beweegde klampte hij zich weer vast.

Bij Louis heeft dat geduurd tot hij goed anderhalfjaar oud was. Toen is het zo goed als plots gestopt.

Anna is zo erg (nog) niet, maar het kan tellen. Dus als ik Louis als voorbeeld mag nemen, dan zal dat nog zo’n goed half jaar duren. Pfff.