Vanavond stak ik Jan op zijn gewone uur in bed, rond 19u dus. Het was een drukke dag geweest en hij was in de auto in slaap gevallen, dus dacht ik dat hij wel zeer moe zou zijn en onmiddellijk in slaap zou vallen.
Toen ik een uur later met Zelie en Louis naar boven ging lag Jan nog klaarwakker in zijn bedje. Ik trok even mijn wenkbrauwen op, maar soit.
Tot hij begon te zagen. Dat hij niet in zijn bedje wou. Dus niet dat hij niet wou slapen, maar dat hij niet in zijn bedje wou. Geen probleem, zei ik, dan moogt ge in ons bed slapen … en Jan zei ja.
Zie, normaal gezien kan ie zo wel zagen, maar als ge dan voorstelt om in een ander bed te slapen dan verandert hij direct weer van mening. Van deze keer dus niet.
Hem dan maar opgepakt en naar ons bed gedragen alwaar hij zonder problemen in kroop. Hem er goed op gewezen dat hij nu wel heel stil moest zijn, want Anna slaapt in ons kamer, en dat was ook geen probleem: zonder boe of ba kroop hij in bed.
Eens dat ik de deur dicht deed verwachtte ik mij volledig aan geroep van Jan om toch terug in zijn bed te mogen, maar neen hoor: niets meer gehoord.
Ondertussen zijn we bijna anderhalfuur later en ligt hij rustig te slapen … in ons bed. Straks mag ik dus weer heffen om hem in zijn eigen bed te leggen zodat wij ook kunnen gaan slapen.
Kinderen!
Ik zou zeggen : geniet ervan want mijn dochter(4!) slaapt nu sinds enkele maanden in haar eigen kamer (daarvoor begon ze in haar eigen spijlenbed op onze kamer en als wij sliepen en ze werd wakker, mocht ze mee in ons bed) en weigert sindsdien nog ons bed te frequenteren en ik mis haar nog elke dag 🙁 Zo’n minilijfje naast het onze, het is echt afkicken.