Die viel eigenlijk relatief dik tegen, al bij al.
Goed begonnen, daar niet van. Enthousiaste kinderen, ondanks de gietende regen. Anna die niet huilde en Jan die na amper een paar minuten dan toch vanachter mijn benen kroop en begon te spelen en mij vrolijk uitwuifde.
En dan was het tijd voor Zelie en Louis. Toen we op de speelplaats gingen kijken naar de klasindeling is het de mist ingegaan, want voor Louis was het nieuws allesbehalve goed: niet bij de meester waar hij wou zitten én geen enkel van zijn vriendjes in zijn klas. Drama’s. De tranen komen nog in mijn ogen als ik eraan terugdenk.
‘k Ga het hier niet allemaal herhalen wegens nog altijd té emotioneel, nu nog, maar ge kunt het allemaal lezen alhier.
’s Avonds was het al beter en zag Louis het al weer zitten, zij het nog niet helemaal, maar deze ochtend was zijn gemoed weer omgeslagen: hij wou niet opstaan want hij wou niet naar school.
Het zal zijn tijd nodig hebben en binnen een week is alles weer in orde, dat weet ik wel, maar ondertussen breekt mijn hart toch.
Amai, dat is toch wel heel zielig voor Louis, ik zou daar zelf ook ondersteboven van zijn… Houden ze daar dan geen rekening mee bij het indelen van de klas enzo bij wie ze het jaar daarvoor gezeten hebben?