Maandag moest ik met Zelie bij de NKO-arts zijn. Een vriendelijke man die mij ook al geholpen heeft toen ik met een constante bloedneus zat en hij mij daar zonder veel poespas vanaf geholpen heeft (plaatselijk verdoven, poliep wegsnijden; peuleschil).
Zelie mocht op ‘de stoel’ zitten en toen hij in haar oren keek bleek er dus vocht te zitten. ‘Een vermindering in het gehoor van minstens 30 decibel’ zei de dokter en alhoewel ik niet weet wat dat is in percentages, laag lijkt het me toch niet.
Daarna zijn haar oren getest geweest: ze moest in zo’n speciaal kotje waar ze een koptelefoon mocht opzetten en telkens ze een toon hoorde moest ze een oor aanduiden. Alhoewel ze dus thuis maar klaagde over één oor, is er vermindering in de twee oren en in het linkse dus het meest.
De dokter heeft de keuze gelaten: we konden afwachten en zien hoe het evolueerde. Met een beetje geluk zou alles vanzelf oplossen binnen dit en twee maanden. Het probleem is dan natuurlijk dat ze nog (misschien)Â twee maanden niet goed zou horen in de klas met alle negatieve problemen vandien. De andere optie was dus buisjes steken.
Gezien ik weet hoe frustrerend het is om te weten dat je alles een paar keer moet herhalen vooraleer Zelie soms reageert heb ik maar toegezegd om buisjes te steken. Misschien ook een gemakkelijkheidsoplossing voor ons, maar het zal haar ook ten goede komen als ze opnieuw normaal hoort (vooral dan in de klas) en het zal ook beter zijn voor de juffrouw: ze heeft 25 kinderen in de klas en we moeten haar taak nu niet nog lastiger maken dan dat ze al is 🙂
De ingreep kon gisteren al gebeuren, maar op zo’n korte tijd kon ik mij toch niet organiseren en dus worden de buisjes nu volgende week woensdag geplaatst. Michel neemt daarvoor de tijd om met haar naar het ziekenhuis te gaan (ze moet daar al om 7u zijn) en bij haar te blijven, terwijl ik mijn ‘gewone’ routine dan aanhoudt van de andere kinderen klaar te maken en naar school te brengen.
Vervolg dus volgende week.
Henri heeft ze ook gehad, die diabolootjes. Ze zitten nu groenweg en vrolijk in een potje alcohol te zwemmen. Hij was toen net één jaar, en na negen oorontstekingen en evenveel antibioticakuren vonden we het welletjes. En het was gedaan met alle miserie: gruwelijke oorpijnen, hoge koorts, enz. Zelie, succes he, en voor je het weet is het gepasseerd en kan je weer goed horen!